ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑ

TO BLOG ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΣΤΑΒΕΡΗ
Facebook Twitter

"I want my μεσοτοιχίες back"

"I want my μεσοτοιχίες back"


Δύο σημειώματα του Γιάννη Κωνσταντινίδη

για τη φρενίτιδα των "graffiti murals"


 

"Θέλω πίσω τις μεσοτοιχίες μου!" Facebook Twitter
© Σπύρος Στάβερης


Έχω κάνει αρκετές συνέντευξεις με αρχιτέκτονες, άλλους σπουδαίους, άλλους σπουδαιότερους, άλλους μουμιοποιημένους με αυτοθαυμασμό, άλλους με άλλα, τέλος πάντων, δεν έχει και τόση σημασία, όσο το ότι στα πλαίσια αυτών των συνεντεύξεων ήρθα πολλές φορές αντιμέτωπος με μια απάντηση που μου ξεφούρνιζαν και η οποία με εξέπληττε μέχρι να την συνηθίσω.


Μου είχε κάνει επίσης εντύπωση ότι μου είχε δώσει αυτήν την απάντηση ακόμη και ένας αρχιτέκτονας κλειστός σαν του βυθού το στρείδι, ο οποίος σε κάθε ερώτηση μου αποκρινόταν με ένα ξερό "εξαρτάται" -σε σημείο που να σκεφτώ πως ακόμη κι αν τον ρωτούσα πως τον λένε, πάλι "εξαρτάται" θα μου απαντούσε. Όταν λοιπόν του έθεσα την ερώτηση που ήταν η σταθερά επαναλαμβανόμενη σε όλες εκείνες τις συνεντεύξεις, καθότι προορίζονταν για περιοδικό πόλης: "Ποιο είναι το στοιχείο της Αθήνας που σας γοητεύει πιο πολύ;" (Η οποία, ας το πω κι αυτό, είναι μια ερώτηση που παρέχει τεράστιο περιθώριο για να την απαντήσει κάποιος καθότι θα ήταν αποδεκτό να πει π.χ. η Ακρόπολη, ή η τυρόπιτα Μαμ κλπ. ως εάν ήταν ισοβαρή μεγέθη -και όχι απαραίτητα κάποιο κτίριο που ο συνεντευξιαζόμενος θα θεωρούσε αξιόλογο). Εκείνος ο τύπος λοιπόν ξέχασε αυτοστιγμεί τα "εξαρτάται" του και μου απάντησε με σιγουριά, όπως και αρκετοί άλλοι συναδελφοί του: οι μεσοτοιχίες.

Οι μεσοτοιχίες, βέβαια, που το βλέμμα μας κυρίως τις απαλείφει από όσα πασχίζει να συγκρατήσει από το αστικό τοπίο, είναι στο μυαλό των αρχιτεκτόνων ο τόπος της μη αρχιτεκτονικής. Τα σκουπιδάκια κάτω από το χαλί της επιστήμης τους.

Και στην Αθήνα, ίσως περισότερο απ' ότι σε άλλες μεγάλες πόλεις, οι μεσοτοιχίες είναι ιδιαιτέρως εμφανείς, ακυβέρνητες και άναρχες.

Από τότε, λοιπόν, που διατηρούσαν ένα γοητευτικό μυστήριο - τότε που αποτελούσαν ακόμη αρχιτεκτονική πρόκληση, φτάσαμε στο κιτσάτο σήμερα όπου οι μεσοτοιχίες θεωρούνται κατάλληλος χώρος για να τις καλύψει κάποιος με έργα -πες- ζωγραφικής, ηθικοπλαστικού κυρίως περιεχομένου, που αν ο δημιουργός τους δεν τα ζωγράφιζε σε αυτές τις διαστάσεις, το πιθανότερο θα ήταν να μην γύριζε ποτέ κανείς να τα κοιτάξει με επιείκεια.

Θέλω να πω ότι -εγώ τουλάχιστον αυτό πιστεύω- πως πήξαμε στην αποβλακωτικά επιζωγραφισμένη μεσοτοίχια, and I want my μεσοτοιχίες back.

Γιάννης Κωνσταντινίδης

 
"Θέλω πίσω τις μεσοτοιχίες μου!" Facebook Twitter
© Γιάννης Κωνσταντινίδης
 
Στον τοίχο ενός διαγνωστικού ιατρικού κέντρου επί της Λεωφ. Αλεξάνδρας και ακριβώς απέναντι από την ΓΑΔΑ, αυτό το έργο του Άγγελου Πλέσσα -που είναι μια μεγάλων διαστάσεων επιτοίχια σύνθεση από "φυλαχτά" φτιαγμένα από λάμπες νέον- μού είχε φανεί ό,τι πιο επιτυχημένο είχε να επιδείξει η πόλη στο πεδίο της σύγχρονης τέχνης σε δημόσιο χώρο. Ειδικά τις ώρες του μποτιλιαρίσματος του ρεύματος της Αλεξάνδρας προς Κηφισίας, αυτή η ελαφρά αποχαύνωση που προκαλούσε ο νέον φωτισμός στον καθημαγμένο στο τιμόνι του θεατή, του έδινε χρόνο -λέω εγώ- να αποκρυπτογραφήσει τη συγκυρία ως εξής: από τη μια οι γιατροί κι από την άλλη οι αστυφύλακες, άρα κανονικά θα έπρεπε να νιώθεις -πες- ασφαλής... κράτα όμως και τα νέον φυλαχτά σου γιατί δεν είσαι.
 
Υπογράμμιζε -λέω εγώ- το έργο την ανάγκη μιας στροφής προς την δεισιδαιμονία, προκειμένου να κατακτήσει ένα κάποιο επίπεδο ψυχραιμίας το εσωτερικό μας σύστημα από τις βολές της πραγματικότητας εναντίον του.
 
Εν τω μεταξύ, είχε τυχαία συμπέσει η τοποθέτησή του σε κείνο το σημείο με κάποιες τραγικές καταστροφές από αυτές που επιβεβαιώνουν κάθε κρατική δυσλειτουργία και μεγαλώνουν την εντύπωση ότι όλοι ζούμε κατά τύχη, οπότε χαιρόμουν που το έβλεπα εκεί. 'Ελεγα να ένα ωραίο χλευαστικό σύμβολο.

Τώρα, που το μετέφεραν σε πολυκατοικία επί της Πατησίων, κάθε φορά που οδεύω αφηρημένος προς -πες- την Πλ. Βικτωρίας και το συλλαμβάνει η περιφερειακή μου όραση, το πρώτο που σκέφτομαι αυτομάτως είναι: "μπα, άνοιξε Jumbo στην Πατησίων;" Το έργο, χωρίς την πολιτική διάσταση που αποκτούσε από την τοποθέτησή του σε ένα περίγυρο, δείχνει εντελώς αδύναμο, υπερφωτίζει χωρίς λόγο και μπεμπεκίζει χωρίς τελειωμό (όπως φαίνεται ξεκάθαρα και στην φωτό παρακάτω).

 
Στη δε προηγούμενη θέση του, όπου υπάρχει μια μικρή παιδική χαρά, δίπλα στο ιατρικό διαγνωστικό, η οποία όταν μπήκε το έργο του Πλέσσα ανακαινίστηκε σαν να επρόκειτο να έρθει φωτογράφος της ιταλικής έκδοσης του Elle Décoration να την φωτογραφίσει για εξώφυλλο, καταγράφεται τώρα ένα αδικαιολόγητο κενό. Και ταυτόχρονα, η παιδική χαρά δείχνει overdressed σε βαθμό που να σε πιάνει νευρικό γέλιο.
 
Προτείνω λοιπόν την επαναφορά του έργου στην αρχική του θέση. Πιστεύω ότι θα είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει.

Γιάννης Κωνσταντινίδης


"Θέλω πίσω τις μεσοτοιχίες μου!" Facebook Twitter
© Σπύρος Στάβερης

"Θέλω πίσω τις μεσοτοιχίες μου!" Facebook Twitter
© Σπύρος Στάβερης

"Θέλω πίσω τις μεσοτοιχίες μου!" Facebook Twitter
© Σπύρος Στάβερης

"Θέλω πίσω τις μεσοτοιχίες μου!" Facebook Twitter
Στον όροφο με την άσπρη τέντα (και χωρίς τη σημαία) ήταν κάποτε τα γραφεία του περιοδικού 01. © Σπύρος Στάβερης

"Θέλω πίσω τις μεσοτοιχίες μου!" Facebook Twitter
© Σπύρος Στάβερης
 
"I want my μεσοτοιχίες back" Facebook Twitter
© Σπύρος Στάβερης

"Θέλω πίσω τις μεσοτοιχίες μου!" Facebook Twitter
© Σπύρος Στάβερης

"I want my μεσοτοιχίες back" Facebook Twitter
© Σπύρος Στάβερης

"Θέλω πίσω τις μεσοτοιχίες μου!" Facebook Twitter
© Σπύρος Στάβερης
Αλμανάκ

ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑ

ΘΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

THE GOOD LIFO ΔΗΜΟΦΙΛΗ