Από το 2004 που επαναπροσδιόρισε την αντίληψη σχετικά με το τι σημαίνει σπουδαίο εστιατόριο, με το άνοιγμα του Momofuku Noodle Bar στο Μανχάταν, ο διάσημος Αμερικανο-κορεάτης σεφ που αποτελεί ίνδαλμα παγκοσμίως στον κόσμο του φαγητού για τις φρέσκες αντιλήψεις του, έχει ανοίξει πάνω από μια ντουζίνα ακόμα εστιατόρια στον κόσμο, είναι ο δημιουργός και ο σταρ της γαστριμαργικής σειράς του Netflix «Ugly Delicious» και σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει και το βιβλίο απομνημονευμάτων του με τίτλο «Eat a Peach».
Όλα αυτά όμως έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα αυτές τις δύσκολες μέρες, με τον πλανήτη υπό την απειλή πανδημίας και τα εστιατόρια παγκοσμίως στο χείλος της καταστροφής. «Δεν υπερβάλλω διόλου όταν λέω ότι χωρίς σημαντική παρέμβαση εκ μέρους της κυβέρνησης, αυτό θα είναι το τέλος της βιομηχανίας εστίασης» δηλώνει ο Chang στη συνέντευξη που έδωσε στους New York Times. Και συνεχίζει:
Φοβάμαι ότι θα επικρατήσει το "φέρε μου το φαγητό και δεν με νοιάζει από πού προέρχεται και πώς φτιάχτηκε". Ίσως αυτό αποτελεί μια μεταφορά για όλα μας τα προβλήματα. Είναι κρίμα πάντως, γιατί ποτέ στην ιστορία του κόσμου δεν υπήρξε τόση γνώση για το φαγητό όσο αυτή που έχει η σύγχρονη γενιά.
«Ακόμα και αν υπάρξει όμως μια τέτοια παρέμβαση, φοβάμαι ότι δεν θα είναι αρκετή για τους ανθρώπους που την έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Κατά κάποιον τρόπο, θα ζήσουμε το αντίθετο του 2008. Τότε ενίσχυσαν τις μεγάλες τράπεζες και τις μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες για να μην κλείσουν και τώρα, το 2020, γίνεται λόγος για δουλειές που δεν ανήκουν στην κατηγορία των "απαραίτητων" υπηρεσιών...».
«Φοβάμαι ότι θα επιβιώσουν μόνο οι μεγάλες αλυσίδες εστιατορίων... Η δουλειά μας είναι από τις πιο ευάλωτες και εκτεθειμένες. Ξέρετε πόσους πολλούς επιτυχημένους σεφ γνωρίζω που αυτήν τη στιγμή που μιλάμε τους έχουν μείνει λεφτά για ένα δεκαήμερο ακόμα;... Αν τα μεγάλα και τα διάσημα εστιατόρια που ανήκουν σε εταιρείες έχουν τέτοιο πρόβλημα επιβίωσης, φανταστείτε κάποιον που, μετά από αγώνες και βάσανα, κατάφερε φέτος να ανοίξει τη δική του πιτσαρία, για να του τύχει τώρα αυτό».
Ένας τρόπος για να στηρίξει το κοινό τα αγαπημένα του εστιατόρια –όσα συνεχίζουν να λειτουργούν ως take away– είναι, σύμφωνα με τον Chang, να παραγγέλνει από αυτά όσο μπορεί και για όσο διαρκέσει η καραντίνα: «Σε πρώτο χρόνο, αυτό είναι το σημαντικό, να συνεχίσουν να λειτουργούν. Αν συνεχίσει όμως η κατάσταση να πηγαίνει τόσο άσχημα όσο φαίνεται, το τοπίο θα αλλάξει για πάντα. Θα είναι ένας άλλος κόσμος».
Πιστεύει ότι στο μέλλον η στροφή προς το delivery θα είναι οριστική; «Με μια λέξη, ναι. Έτσι κι αλλιώς, πίστευα ότι θα συνέβαινε αυτό στα επόμενα 10, 15 χρόνια και ουδείς θα έδινε μεγάλη σημασία, επειδή θα συνέβαινε σταδιακά. Τώρα θα συμβεί άμεσα κι απότομα και δεν είμαι σίγουρος ποια μορφή θα πάρει ακριβώς. Φοβάμαι ότι θα επικρατήσει το "φέρε μου το φαγητό και δεν με νοιάζει από πού προέρχεται και πώς φτιάχτηκε". Ίσως αυτό αποτελεί μια μεταφορά για όλα μας τα προβλήματα. Είναι κρίμα πάντως, γιατί ποτέ στην ιστορία του κόσμου δεν υπήρξε τόση γνώση για το φαγητό όσο αυτή που έχει η σύγχρονη γενιά».
Με στοιχεία από τους New York Times.
