Κριτική για το "Οστέα Ξηρά Σφόδρα" του Περικλή Μουστάκη

Κριτική για το "Οστέα Ξηρά Σφόδρα" του Περικλή Μουστάκη Facebook Twitter
1
Κριτική για το "Οστέα Ξηρά Σφόδρα" του Περικλή Μουστάκη Facebook Twitter
Τα ξηρά οστά είναι ο λαός του Ισραήλ που, κατακτημένος από τον Ναβουχοδονόσoρα, είχε χάσει την ελπίδα της ελευθερίας και της σωτηρίας του.

Η εικόνα της προφητείας του Ιεζεκιήλ με τα ξηρά οστά (Ιεζεκιήλ 37, 1-14) είναι εκπληκτικής δύναμης, μια σύλληψη που μόνο οι πιο σκοτεινοί ποιητές θα μπορούσαν να οραματιστούν, ο Δάντης, ο Ιερώνυμος Μπος και ο Ντίρερ ή κάποιος σπουδαίος των κινηματογραφικών εφέ σε ταινία επιστημονικής φαντασίας: ο Θεός, ως πνεύμα, οδηγεί τον Προφήτη σε μια πεδιάδα γεμάτη από ανθρώπινα οστά. Σ' αυτό τον κρανίου τόπο θα πάρει εντολή να απευθυνθεί στα οστά και να τους πει ότι ο Θεός θα τους δώσει νεύρα, σάρκες, δέρμα και, εν τέλει, πνεύμα ζωής. Ο Ιεζεκιήλ κάνει αυτό που του είπε ο Κύριος και, ιδού, γίνεται σεισμός και τα οστά βρίσκουν τη θέση τους. Οι όρθιοι σκελετοί, στη συνέχεια, ανακτούν σάρκες και δέρμα – μπορούμε να τους φανταστούμε σαν έναν τρομακτικό στρατό ανθρώπων χωρίς μάτια.


Αλλά το όραμα συνεχίζεται: ο Κύριος υποδεικνύει στον Ιεζεκιήλ να γίνει κάτι σαν δόκτωρ Φρανκενστάιν, να καλέσει εκ μέρους του το Πνεύμα που θα δώσει ζωή στους νεκρούς. Έτσι και γίνεται – ο Προφήτης θα βρεθεί εν μέσω ενός πλήθους νεκραναστημένων. Κανονικά ζόμπι.
Τέλος του οράματος, αλλά όχι και της συνομιλίας του Προφήτη με τον Θεό – γιατί ο Θεός εξηγεί αμέσως μετά ότι το όραμα είχε μεταφορική σημασία. Τα ξηρά οστά είναι ο λαός του Ισραήλ που, κατακτημένος από τον Ναβουχοδονόσoρα, είχε χάσει την ελπίδα της ελευθερίας και της σωτηρίας του. Ο Θεός θα τον στήσει στα πόδια του και θα του δώσει ξανά ζωή. «Και τότε θα μάθετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν θα ανοίξω τους τάφους σας και θα βγάλω τον λαό μου μέσα από τα μνήματά του».

Ζούμε μια εποχή γενικευμένης δυστυχίας, ασχήμιας, αδικίας, φτώχειας, γιατί να πρέπει να υποστούμε δοκιμασίες σαν κι αυτή στο θέατρο;


Αυτή την «πολιτική» αλληγορία της αιχμαλωσίας ο Περικλής Μουστάκης τη μεταγράφει σε μια περφόρμανς για το απαρηγόρητο της ύπαρξης, της παράλογης ύπαρξης, της στοιχειωμένης από τη γνώση της χαίνουσας μαύρης τρύπας που στο τέλος θα καταπιεί τα πάντα.


Ο σκηνικός χώρος καλύπτεται στο βάθος από τη διαφήμιση ενός προϊόντος – με ένα όμορφο μοντέλο να δεσπόζει στις υποσχέσεις για ελαστικό δέρμα, γερά οστά και αρθρώσεις (τη διαμόρφωση του σκηνικού χώρου έκανε η Ελένη Σουμή). Τα αριστερά και δεξιά όρια της σκηνής καλύπτουν πολυάριθμα ανθοδοχεία με πολύχρωμα πλαστικά λουλούδια. Μπροστά στο κέντρο κείτεται νεκρός ο Περικλής Μουστάκης με λευκό κοστούμι.


Η τελετή αποχαιρετισμού του εκλιπόντος αρχίζει. Μια γυναίκα με αυτοματική κίνηση, κενό βλέμμα και ανοιχτό στόμα γεμίζει ποτήρια με κονιάκ και τα περιφέρει προς τους θεατές, σηκώνει και αφήνει τους δίσκους, ρίχνει ξίδι σε μια λεκάνη (με το οποίο θα πλύνει το μέτωπο του νεκρού, καθώς άλλοτε το έθιμο απαιτούσε να τον πλύνουν και να τον ξυρίσουν). Στο τέλος της βωβής παντομίμας της θα στρώσει ένα λευκό σεντόνι (νεκρική οθόνη) και θα πέσει για ύπνο. Μάλλον πρόκειται για ειρωνικό σχόλιο σ' αυτό που υποστηρίζει η χριστιανική πίστη, ότι ο θάνατος είναι ύπνος (εξού και τα νεκροταφεία αποκαλούνται κοιμητήρια) που θα κρατήσει έως τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

Κριτική για το "Οστέα Ξηρά Σφόδρα" του Περικλή Μουστάκη Facebook Twitter
Ο Θεός θα τον στήσει στα πόδια του και θα του δώσει ξανά ζωή. « Ο Κύριος υποδεικνύει στον Ιεζεκιήλ να γίνει κάτι σαν δόκτωρ Φρανκενστάιν, να καλέσει εκ μέρους του το Πνεύμα που θα δώσει ζωή στους νεκρούς. Έτσι και γίνεται – ο Προφήτης θα βρεθεί εν μέσω ενός πλήθους νεκραναστημένων. Κανονικά ζόμπι.


Εν τω μεταξύ, μπροστά σ' ένα τραπέζι περίπου στο μέσο της σκηνής ο Θανάσης Δόβρης, ως καθυστερημένος, παίζει μ' ένα μπουκαλάκι με χάπια, βάζει φυσιολογικό ορό με μια σύριγγα στη μύτη του, πίνει γουλιές κρασί από ένα ποτήρι μπροστά του, επιδίδεται σε μια χορογραφία ανθρώπου σε κατάσταση προχωρημένης παράνοιας, κάνει ό,τι μπορεί για να προκαλέσει αποστροφή στους θεατές. Ένας ακόμη ηθοποιός εισέρχεται και αμίλητος κάθεται απέναντί του για να μετρήσει, επίσης με μηχανικές κινήσεις, χαρτονομίσματα και αποκόμματα εισιτηρίων, ελέγχοντας κατά στιγμές ποτήρια κρασιού μέσα σ' έναν χαρτοφύλακα. Αφού έχει περάσει μισή ώρα, και η απελπισία από την επίθεση ασχήμιας που δεχόμαστε μεγαλώνει, ο Δόβρης αρχίζει να ερμηνεύει την προφητεία του Ιεζεκιήλ με τόσο δυνατή φωνή, που θες να κλείσεις τ' αυτιά σου. Σε λίγο, ωστόσο, το volume θα πέσει, αφού ο λόγος ακούγεται μέσα από ένα βάζο που στηρίζει στο στόμα του ο ηθοποιός.

Τότε η κοπέλα που όλη αυτή την ώρα ήταν ξαπλωμένη πάνω στο πιάνο, με νυφικό σαν σάβανο, και μας κοιτούσε με ανοιχτά μάτια, αρχίζει να ερμηνεύει την προφητεία στη γλώσσα των Εβδομήκοντα. Μετά θα αρχίσει να κλαίει και να ωρύεται για κάποια ώρα που φαίνεται αιώνας. Τότε θα εμφανιστεί ο ταχυδακτυλουργός Fanua για να κάνει τρικ (μερικά με τη συμμετοχή των θεατών) που θα ελαφρύνουν λίγο τη βαριά ατμόσφαιρα στην αίθουσα.

Το νευρικό γέλιο ορισμένων από το κοινό επιβεβαιώνει ότι δεν ένιωσα μόνον εγώ άσχημα απ' ό,τι προηγήθηκε επί σκηνής.

Η παράσταση ολοκληρώνεται με την ερμηνεία ενός κειμένου, με ασυνήθιστα όμορφα ελληνικά (μια Ελληνική, χαμένη πια στις μέρες μας) του Χρήστου Μαλεβίτση. Η θύμηση, έπειτα από πολλά χρόνια, του αδελφού του, που πέθανε τριών χρόνων, τον ωθεί να γράψει για την απελπισία της απώλειας, την Απουσία που κανείς λόγος Θεού ή ανθρώπων δεν μπορεί να παρηγορήσει. Κι όμως, γράφοντας, κάτι καλό συμβαίνει – και είναι κρίμα που ο παρηγορητικός του λόγος ακούγεται λίγο πριν από το τέλος της παράστασης.

Κριτική για το "Οστέα Ξηρά Σφόδρα" του Περικλή Μουστάκη Facebook Twitter
Αυτή την «πολιτική» αλληγορία της αιχμαλωσίας ο Περικλής Μουστάκης τη μεταγράφει σε μια περφόρμανς για το απαρηγόρητο της ύπαρξης, της παράλογης ύπαρξης, της στοιχειωμένης από τη γνώση της χαίνουσας μαύρης τρύπας που στο τέλος θα καταπιεί τα πάντα.


Ζούμε μια εποχή γενικευμένης δυστυχίας, ασχήμιας, αδικίας, φτώχειας, γιατί να πρέπει να υποστούμε δοκιμασίες σαν κι αυτή στο θέατρο; Προς τι αυτή η επίθεση ενάντια σε ό,τι δικαιώνει την τέχνη, στη δύναμή της να απαλύνει τον πόνο, να δίνει νόημα στο παράλογο και πίστη ότι, ναι, παρ' όλα αυτά, αξίζει να περιμένουμε κάθε μέρα τον ήλιο να ανατείλει;


Με αφορμή την παράσταση κυκλοφορεί ένα τευχίδιο με τίτλο «Κουαρτέτο για το τέλος του χρόνου» του Γιώργου Κοροπούλη. Πού και πώς χάθηκε στη σκηνική πράξη το πνεύμα του ποιητή;


Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Το έχει διατυπώσει μοναδικά σ' ένα κείμενό του ο μαθηματικός και φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ («Το "πιστεύω" ενός ελεύθερου ανθρώπου», 1903, από το 7+1 Κείμενα για την ελευθερία της σκέψης, εκδ. Εκκρεμές, 2015) που πλέκει το εγκώμιο της τραγωδίας, υπερασπίζεται την ελεύθερη ζωή εναντίον των λεγεώνων του «Θανάτου, της Οδύνης και της Απελπισίας» και υπεραμύνεται ενός «δημιουργικού ιδεαλισμού». Ο Θάνατος και η μεταβολή, το ανέκκλητο του παρελθόντος και η αδυναμία του ανθρώπου να αντισταθεί στην τυφλή βία με την οποία το σύμπαν μεταπίπτει από τη μία ματαιότητα στην άλλη δίνουν στην ύπαρξη μια ιερή διάσταση, «μια ακαταμάχητη αίσθηση δέους, ένα αίσθημα του απεριόριστου, του απύθμενου, του ανεξάντλητου μυστηρίου της ύπαρξης, όπου, σαν από ανεξήγητη σύζευξη με τον πόνο, εκείνος που υποφέρει βρίσκεται, χάρη στα δεσμά της οδύνης, δεμένος με τον κόσμο». Αν η τέχνη έχει κάποιο ρόλο, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από το να υπηρετήσει αυτήν ακριβώς την ιερή διάσταση.

Κριτική για το "Οστέα Ξηρά Σφόδρα" του Περικλή Μουστάκη Facebook Twitter

Ιnfo:

Οστέα Ξηρά Σφόδρα Σκην.: Περικλής Μουστάκης Πρωταγωνιστούν: Περικλής Μουστάκης, Θανάσης Δόβρης, Σπύρος Αλιδάκης, Ελένη Γαρυφαλλή, Ντίνα Σταματοπούλου και ο ταχυδακτυλουργός Fanua.
Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη,
210 8217877
22/3-9/5, Δευτ., Τρ. 21:00 Εισ.: €12-16.

 

Το άρθρο είναι από την έντυπη έκδοση της LIFO.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ