Το «Iρίνα» είναι ο πρώτος ελληνικός σημαντικός ηλεκτρονικός δίσκος για το 2020. Σχετικά σύντομο σε διάρκεια, με 6 κομμάτια με περίεργους τίτλους, αφηγείται μικρές ιστορίες από την καθημερινότητα των ανθρώπων μιας μοναχικής πόλης, άλλοτε δυστοπικής, άλλοτε στοιχειωμένης, μα ποτέ κανονικής.
Από το εντυπωσιακό μπλε εξώφυλλό του (που έχει φιλοτεχνήσει ένας άλλος μουσικόφιλος και μουσικός παραγωγός, ο Συμεών Νομίδης aka breaking moves) μέχρι τη φουτουριστική εισαγωγή του «Αθήνα 232», κλειδώνεσαι μέσα στο καταδικό του κινηματογραφικό σύμπαν που δύσκολα μπορείς να αποχωριστείς. Ήχοι καθαρά αστικοί και αυτό το μείγμα ποίησης και ηλεκτρονικής μουσικής που δεν συναντάς πουθενά αλλού στον κόσμο παρά μόνο εδώ στην Αθήνα και αναπτύχθηκε στα '80s.
Δεν είναι τυχαίο που αμέσως μετά ακολουθεί το ομώνυμο κομμάτι, στο οποίο συμμετέχει η Λένα Πλάτωνος. Τα ανατριχιαστικά φωνητικά και οι σουρεαλιστικοί στίχοι της βρίσκονται στο επίκεντρο όλου του άλμπουμ. Είναι σαν να συναντιούνται και να ενώνονται δύο γενιές. Είναι, επίσης, ένα κομμάτι του οποίου η φήμη προηγείται της επίσημης κυκλοφορίας του. Διάφοροι φίλοι με ρωτάνε εδώ και μήνες αν το έχω ακούσει προτού βγει επίσημα.
Εμένα η ποπ μου αρέσει ως ταμπέλα. Είχε πει κάποτε Μποστ για ορισμένες κωμωδίες του ότι μπορεί να γελάει ο κόσμος, αλλά το θέμα είναι να καταλαβαίνει και λίγο τι γίνεται
Ο Θωμάς, που κρύβεται πίσω από το πρότζεκτ Metaman, δεν είχε σκοπό να κυκλοφορήσει το «Iρίνα». Η μουσική είναι κάτι σαν χόμπι γι' αυτόν, όπως το να συλλέγει συνθεσάιζερ. Κανονικά, είναι ιδιωτικός υπάλληλος. «Πάντα έκανα μουσική, αλλά ποτέ δεν έβγαζα χρήματα» μου αναφέρει.
«Αυτός ο δίσκος κινείται γύρω από τρεις πυλώνες που συμπτωματικά έχουν το όνομα "Ελένη". Τη μητέρα μου τη λένε Ελένη. Είναι σκηνοθέτις και έγραφε από πάντα στιχάκια. Κλειδώνεται μία φορά την εβδομάδα στην κουζίνα και γράφει. Πού και πού μου τα διαβάζει. Έτσι έγινε και μετά από ένα τραγικό γεγονός, έγραψε κάτι και μου το απήγγειλε. Της είπα ότι είχα την ιδανική μουσική γι' αυτό».
METAMAN - IRINA (feat. Lena Platonos)
Στο «Φερμουάρ», το προτελευταίο κομμάτι του δίσκου, ακούγεται η φωνή της της Λένας ΝΕΝΕ Γεωργιάδου (της μητέρας του) «ακριβής και αποστασιοποιημένη» και είναι συγκλονιστικό στην απλότητά του, ένας ύμνος στη μοναξιά που δεν γίνεται ποτέ απόλυτα ζοφερός.
«Στην ντουλάπα κρέμεται χρόνια ένα φόρεμα που δεν τον βάζω ποτέ / Έχει φερμουάρ και δεν μπορώ να το ανεβάσω μόνη μου / Έχω ένα φόρεμα που κλείνει δύσκολα το φερμουάρ του πίσω στην πλάτη / Πρέπει κάποιος να το κλείσει / Δεν θα το βάλω ποτέ / Δεν έχω κάποιον. Έχω ένα φόρεμα».
«Eίχα την αίσθηση ότι ο δίσκος γινόταν πιο αυστηρός απ' όσο μου ταιριάζει και γι' αυτό παρακάλεσα τον Στέφανο Κωνσταντινίδη (dorg_A_tek, ΗΧΟΤΟΠΙΑ, electroware) να κάνει μια πιο electro/dance προσέγγιση» λέει ο Θωμάς. Πραγματικά, η επιλογή είναι ιδανική. Αυτά τα λόγια και ο τρόπος που επαναλαμβάνονται πάνω από το ζωηρό beat σού μένουν στο μυαλό για πολλές ώρες αργότερα. Έχει σχεδόν club χαρακτήρα.
Στην αρχή οι συγκεκριμένοι στίχοι προορίζονταν για τη μουσική του «Iρίνα», μέχρι που ένας φίλος του, ο Κώστας Νησίδης, που έχει κάνει τη σκηνοθεσία του βιντεοκλίπ, τον έφερε σε επικοινωνία με τη Λένα Πλάτωνος. «Η δεύτερη Ελένη στην ιστορία» γελάει ο Θωμάς. «Της έστειλα κάποια κομμάτια, μαζί κι αυτό με τη μητέρα μου, με την προϋπόθεση να κάνουμε κάτι μαζί. Τελικά, της άρεσε αυτό συγκεκριμένα. Ε, δεν λες όχι στην Πλάτωνος, οπότε ζήτησα συγγνώμη από τη μητέρα μου. Η Πλάτωνος, όμως, είναι διορατικός άνθρωπος, δηλαδή βλέπει πράγματα που δεν μπορείς να δεις εσύ και δεν ήθελε να πει τους ίδιους στίχους. Μου ζήτησε να της γράψω άλλους, λες και είμαι ο Γκάτσος. Ευτυχώς, στο τέλος φτιάξαμε την "Ιρίνα" με τους δικούς της στίχους. Ρώτησα μια μέρα την Πλάτωνος αν είναι υπαρκτό πρόσωπο και μου είπε ότι δεν είναι».
Ο δίσκος, αν και κυκλοφόρησε στις αρχές του Φεβρουαρίου, έχει γίνει ανάρπαστος. Μάλιστα, βρέθηκε σε λίστα με τις καλύτερες κυκλοφορίες του μήνα στο «Uncut». Παρά τον σκοτεινό του χαρακτήρα, είναι προσβάσιμος και άμεσος. Κάποια στιγμή, εκεί που καθόμαστε και μιλάμε για το trap, που είναι πια το μόνο είδος μουσικής από το οποίο μπορεί να ζήσει κανείς, μου δείχνει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. «Αυτό είναι το ωδείο που τελείωσε η Κάλλας. Όσα χρόνια ζω είναι με σκουπιδοτενεκέδες και κάδους απ' έξω. Μόνο γι' αυτό θα μπορούσε να επισκέπτεται τη χώρα μας πλήθος τουριστών. Μας τη φέρανε σε ολόγραμμα και εδώ, το μεζεδοπωλείο που βρίσκεται δίπλα στο μέρος όπου σπούδασε, ο Καπεταν-Μιχάλης, είναι πιο γνωστό».
Ο Θωμάς μιλάει για την κατάρα του experimental που έχει χαντακώσει τη σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική. «Όταν ο John Cage έκανε τα τρία λεπτά ησυχίας, δεν το έκανε για να έρθει ένας τύπος και να πει "ωραία, θα κάνω εγώ 15 λεπτά", το έκανε για να διευρύνει τα όρια. Μερικά πράγματα γίνονται για να τα ενσωματώσει αργότερα η ποπ μουσική. Διαφορετικά, τα κάνεις για σένα και δεν είναι ανάγκη να τα ακούει ο άλλος. Εμένα η ποπ μου αρέσει ως ταμπέλα. Είχε πει κάποτε Μποστ για ορισμένες κωμωδίες του ότι μπορεί να γελάει ο κόσμος, αλλά το θέμα είναι να καταλαβαίνει και λίγο τι γίνεται».
«Ποιος είναι ο τρίτος πυλώνας του δίσκου;» αναρωτιέμαι καθώς η κουβέντα πλησιάζει προς το τέλος.
«Η γυναίκα μου, που τη λένε κι εκείνη Ελένη. Αν αυτή δεν μου έλεγε "ξέρεις κάτι, αυτά τα πράγματα πρέπει να βγουν και όχι να τα ακούμε μόνο οι δυο μας", δεν θα είχε γίνει τίποτα. Οπότε θα μπορούσε να λέγεται και "Ελένη" το άλμπουμ».
METAMAN - ATHENS 232
To «Ιρίνα» του Metaman μόλις κυκλοφόρησε από τη νεοσύστατη Won Ton Records, metamanath.bandcamp.com
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
