Για το πώς έχουμε παραμελήσει το ασυνείδητο μας
«Οι άνθρωποι δεν φαίνονται να δίνουν προσοχή πλέον στις δυνάμεις του ασυνείδητου, εκεί που κρύβονται διάφορα πράγματα που επηρεάζουν τις αποφάσεις μας – γι' αυτό και καταλήγουμε με τύπους σαν τον Τραμπ. Είναι σαν όλη αυτή τη μάζα οχετών που συγκεντρώνεται στους υπονόμους του Λονδίνου. Όλη αυτή η σκοτεινή χαβούζα, όλο η γλίτσα και το σκατό που απωθούμε στα βάθη του μυαλού; Αυτό είναι ο Ντόναλντ Τραμπ».
Για τα ναρκωτικά
«Δεν λέω κάτι καινούριο, αλλά τα ναρκωτικά βγάζουν ή ενισχύουν κάτι που υπάρχει ήδη μέσα σε κάποιον, δεν του αλλάζουν την προσωπικότητα».
Σήμερα ίσως είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που αυτό έχει αλλάξει. Σήμερα όλοι νιώθουν πιο έντονη αμηχανία και ανασφάλεια εμφανίζοντας μια εμμονή με την ιδέα του ελέγχου. Κάποιες φορές υπάρχει η ανάγκη να εγκαταλείπουμε τον έλεγχο
Για την πρώτη γενιά στην ιστορία που είναι λιγότερο «άγρια» από τους γονείς της
«Υπάρχει αυτή η πρόσφατη ταινία του εικαστικού Τζέρεμι Ντέλερ με τίτλο Everybody in the Place στο οποίο παρουσιάζει οπτικοακουστικό υλικά από παλιά rave πάρτι σε σημερινούς μαθητές σχολείου που δεν μπορούν να πιστέψουν ότι οι νέοι επέτρεπαν τόση ελευθερία στον εαυτό τους, ενώ σήμερα θα ήταν πολύ πιο σφιγμένοι με το φόβο ότι κάποιος θα τους τραβήξει στο κινητό και θα τους κάνει ρόμπα. Δεν λέγαμε παλιότερα ότι κάθε γενιά είναι πιο άγρια από αυτή των γονιών της; Ε λοιπόν σήμερα ίσως είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που αυτό έχει αλλάξει. Σήμερα όλοι νιώθουν πιο έντονη αμηχανία και ανασφάλεια εμφανίζοντας μια εμμονή με την ιδέα του ελέγχου. Κάποιες φορές υπάρχει η ανάγκη να εγκαταλείπουμε τον έλεγχο».
Για τη Σχολή Τέχνης του Saint Martins και για εκείνο το κορίτσι από την Ελλάδα
«Επισκέφτηκα πρόσφατα το Κολέγιο Saint Martins στη νέα του διεύθυνση στο King's Cross και μου έκανε πολλή δυσάρεστη εντύπωση το γεγονός ότι οι σπουδαστές έχουν αυτά τα ηλεκτρονικά πάσα εισόδου ανάλογα με τις σπουδές τους. Αν κάνεις μόδα φερ' επείν ή φωτογραφία, η κάρτα αυτή σου ανοίγει την πόρτα μόνο για τους αντίστοιχους χώρους σπουδών, δεν μπορείς δηλαδή να μπεις στο τμήμα γλυπτικής σε άλλο όροφο. Ο διάλογος όμως ανάμεσα στις τέχνες είναι όλη η ουσία, πιστεύω.
Εγώ σπούδαζα κινηματογράφο αλλά παρακολουθούσα και μαθήματα γλυπτικής για κάποιο καιρό και εκεί ήταν που γνώρισα και το κορίτσι από την Ελλάδα που ενέπνευσε το "Common People". Κι εκείνη κάτι αντίστοιχο έκανε, δεν είχε δηλώσει γλυπτική για το πτυχίο της...»
Για τη μαμά του που ψήφισε υπέρ του Brexit
«Πιστεύω ότι το Brexit έχει εξελιχθεί σε μια διαρκή ψυχολογική κρίση για ολόκληρη τη Βρετανία με την ίδια τη φύση του δημοψηφίσματος να θέτει τη μισή χώρα εναντίον της άλλης μισής. Στο παρελθόν, οι άνθρωποι έμοιαζαν να αποδέχονται το γεγονός ότι είναι σημαντικό να τα βρίσκουμε σε κάποιο βαθμό μεταξύ μας ακόμα κι αν δεν συμφωνούμε. Τώρα είναι σα να ουρλιάζουμε ο ένας στον άλλον, "δεν σου ξαναμιλάω!".
Η μάνα μου ψήφισε υπέρ του Brexit. Τι πρέπει να κάνω εγώ δηλαδή, να την αποκηρύξω; "Δεν είσαι πια η μητέρα μου!". Απλώς, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα που ήμουν στο πατρικό μου, η συζήτηση για το Brexit είχε απαγορευτεί κοινή συναινέσει».
Για την διακριτική ανατροφή που εφαρμόζει στον έφηβο γιο του
«Είμαι υπέρ της σχολής της 'αβλαβούς αμέλειας' – αφήνω τον γιο μου να ασχολείται με τα ενδιαφέροντα του χωρίς να είμαι από πάνω του, όπως έκανε η μητέρα μου μαζί μου. Νομίζω ότι είναι μάταιο να επιχειρήσεις να ελέγξεις πόσο χρόνο μπορεί να αφιερώνει σε μια οθόνη. Τι να του πω κι εγώ που το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου το έχω περάσει ζώντας στον κόσμο μου...»
Με στοιχεία από το Guardian
