Η πρώτη δεκαετία των '00s ήταν αρκετά περίεργη. Μουσικά είχε επικρατήσει κυρίως μια τάση παρελθοντολαγνείας με αναβιώσεις ήχων και αναμνήσεων από τον 20ό αιώνα. Ήταν αρκετά απαισιόδοξη εποχή και σχεδόν μίζερη, σαν να μην είχε αποκολληθεί από τον προηγούμενο αιώνα. Εν μέρει, βέβαια, στην Ελλάδα μοιάζει σαν να ζούμε ακόμα στα '90s, αν ακούσεις τι παίζει στο ραδιόφωνο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Σήμερα, αυτά τα φαινόμενα φαίνεται να έχουν χάσει την ισχύ τους. Αντικαθίστανται από νέα κι αυτήν τη στιγμή βρισκόμαστε στο στάδιο της εξέτασης. Ένα στοιχείο είναι ιδιαίτερα εμφανές, αν και δεν μπορεί να μετρηθεί με αριθμούς: ο κόσμος δεν είναι τόσο κολλημένος στα παλιά και όσο κι αν δεν του αρέσει η αλλαγή που συντελείται, δεν αδιαφορεί για το καινούργιο.
Αυτό που κάνει τη Yaeji τόσο διαφορετική σε σχέση με DJs σύγχρονούς της είναι η αμεσότητα που έχει στην επικοινωνία με το κοινό της. Δεν έχει καθόλου τουπέ, απ' ό,τι φαίνεται.
Επίσης, η πολιτική κατάσταση φαίνεται να επηρεάζει στον μέγιστο βαθμό τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε πλέον τον πολιτισμό, πιο υποψιασμένα και με περισσότερο κριτική ματιά – έχει ξεφύγει λίγο από το στενό και αυστηρό ακαδημαϊκό πλαίσιο. Για πρώτη φορά βλέπουμε μια νέα φουρνιά καλλιτεχνών να αντικαθιστά την προηγούμενη. Μερικοί από αυτούς υπήρχαν από παλιά, αλλά κανείς δεν τους έδινε σημασία – τώρα, φαίνεται, είναι η ώρα τους. Δεν είναι όμως μόνο αυτοί, εμφανίζονται νέα ονόματα στην κυριολεξία από το πουθενά, από κει που δεν το περιμένεις.
Yaeji - Last breath
Μια καλή περίπτωση είναι αυτή της Yaeji, μιας Κορεάτισσας πιτσιρίκας εικαστικού που παίζει ηλεκτρονική μουσική και ξεπετάχτηκε από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Είχαμε καιρό να δούμε έναν καλλιτέχνη από τη συγκεκριμένη σκηνή να έρχεται στην επιφάνεια με τόσο γρήγορους ρυθμούς.
Το Μπρούκλιν τα τελευταία χρόνια έχει γίνει συνώνυμο των χίπστερ –ακόμα μια μάστιγα της προηγούμενης δεκαετίας‒ για τα πάντα, από το φαγητό μέχρι τη μουσική και τα εικαστικά. Εδώ που τα λέμε, είναι η γενέτειρα του όρου, όπως τον γνωρίσαμε τα '00s. Πρόσφατα όμως δημιουργήθηκε ένας αναβρασμός γύρω από την underground ηλεκτρονική σκηνή της περιοχής. Ξανάγινε το place-to-be όσον αφορά τα μουσικά πράγματα, κι ας είναι τα ενοίκια απλησίαστα.
H Yaeji εκφράζει απόλυτα το πνεύμα της κοινότητας που έχει αναπτυχθεί εκεί. Διοργανώνει μια βραδιά-πάρτι που βάφτισε «Curry in a hurry». Στην αρχή ήταν μια συγκέντρωση φίλων στο σπίτι της, που τους μαγείρευε κάρι. Aργότερα συγκεντρώνονταν σε τοπικά κλαμπ, όπου μαζευόντουσαν άνθρωποι που τους άρεσε η ίδια μουσική και κοινωνικοποιούνταν με αφορμή το φαγητό, δεν συμμετείχαν μόνο στις συναυλίες ή στα πάρτι, όπως συνηθίζεται.
Αυτό που κάνει τη Yaeji τόσο διαφορετική σε σχέση με σύγχρονούς της μουσικούς παραγωγούς είναι η αμεσότητα που έχει στην επικοινωνία με το κοινό της. Δεν έχει καθόλου τουπέ, απ' ό,τι φαίνεται. Σε πολλές συνεντεύξεις αναφέρει ότι μόλις τελείωνε το set της μιλούσε και προσπαθούσε να γνωρίσει το κοινό για να κάνει φίλους.
Όλα αυτά έχουν να κάνουν κυρίως με την ανατροφή της. Οι γονείς της θέλησαν να παρατείνουν τον μήνα του μέλιτος κι έτσι πέρασε την εφηβεία της σε διάφορα μέρη του κόσμου. Το πραγματικό της όνομα είναι Kathy Yaeji Lee. Η καταγωγή της είναι από την Κορέα, αλλά γεννήθηκε στο Flushing της Νέας Υόρκης. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην Ατλάντα και μετά η οικογένειά της επέστρεψε στην Κορέα μετά από έναν χρόνο στην Ιαπωνία κι ένα χρονικό διάστημα στην Κίνα.
Για τις σπουδές της στα εικαστικά και στη γραφιστική κατέληξε στη Νέα Υόρκη. Με τη μουσική άρχισε να ασχολείται όταν ένας φίλος της κατέβασε το πρόγραμμα Ableton. Όταν έγραψε το πρώτο της κομμάτι, ο φίλος της δάκρυσε από τη χαρά του. Να σημειωθεί ότι είναι αυτοδίδακτη.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που την κάνει να ξεχωρίζει στην αμερικανική εναλλακτική ηλεκτρονική σκηνή είναι ότι τραγουδάει στη μητρική της γλώσσα πολλά κομμάτια της. Μάλιστα, δεν της αρέσει όταν μεταφράζουν τους στίχους της. Το πιο γνωστό κομμάτι της, το «Drink I 'm sippin on», είναι στα κορεάτικα.
Yaeji - Drink I'm Sippin On
Για την Yaeji, που ποτέ δεν κατάφερε να κρατήσει φιλίες για μεγάλο χρονικό διάστημα, η επικοινωνία είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη δουλειά της, όπως και η αίσθηση του να ανήκεις κάπου. Επιπλέον, εκφράζει ένα άλλο πρόσωπο της Αμερικής, πιο πολυπολιτισμικό και πιο ανοιχτό σε εξωτερικές επιρροές, κάτι που δεν συμβαδίζει καθόλου με την αντι-προσφυγική πολιτική και τις ιδέες που εκπροσωπεί η κυβέρνηση Τραμπ.
Ωστόσο η μουσική της δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική. Είναι ανάλαφρη, ηλεκτρονική ποπ – ίσως λίγο πιο σκοτεινή απ' ό,τι θα 'πρεπε, επειδή συχνά μιλάει για την αποξένωση που βιώνεις όταν είσαι από διαφορετική χώρα ή όταν έχεις μεγαλώσει σε διαφορετική χώρα από αυτήν της καταγωγής σου.
Το δυνατό σημείο της Yaeji, πάντως, είναι ότι δεν φοβάται να μοιραστεί τις αδυναμίες και τα προβλήματά της με τους άλλους, δεν τα εκφράζει απρόσωπα. Ίσως σε αυτό να οφείλεται και η επιτυχία της ενώ έχει κυκλοφορήσει μόνο δύο EPs μέχρι στιγμής. Ας ρίξει κάποιος μια ματιά στα views που κάνουν τα sets της στο Boiler Room και στα δεκάδες άρθρα που κυκλοφορούν γι' αυτήν. Και αυτά φαίνεται ότι είναι μόνο η αρχή μιας ανοδικής καριέρας.
