Είναι η τάξη όπου βρεθήκαμε σταδιακά να ανήκουμε λίγο-πολύ οι περισσότεροι Έλληνες. Η τάξη των «νοικοκύρηδων» στη θετική ή των «νοικοκυραίων» στην αρνητική της εκδοχή, η ένταξη στην οποία αποτέλεσε κινητήριο δύναμη και όνειρο καταξίωσης για πολλές γενιές, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της την αυτοαπασχόληση, τη μικροϊδιοκτησία και τη δραστηριοποίηση σε μικρές, οικογενειακές συχνά, επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τομέα και τις «στενές σχέσεις» με τον δημόσιο.
Ο λόγος για τη μεσαία τάξη στην οποία στηρίχθηκαν εν πολλοίς η οικονομική ανάπτυξη και η καταναλωτική ευμάρεια στους καιρούς των «παχιών αγελάδων». Από αυτήν αντλούσαν ισχύ και σε αυτήν κατ' εξοχήν απευθύνονταν όλα τα κόμματα εξουσίας, για να στοχοποιηθεί μετά το '09 από το κυρίαρχο αφήγημα ως κύρια ένοχη –αυτήν κατέδειχνε και η Παγκάλειος ρήση «όλοι μαζί τα φάγαμε»– και πηγή όλων σχεδόν των νεοελληνικών κακών, από την έλλειψη καινοτομίας και τον «παρασιτισμό» ως τις «πελατειακές σχέσεις» και την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, εφόσον κιόλας ζούσε, υποτίθεται, παραπάνω από τις δυνατότητές της (ποιος τις ορίζει μόνο δεν μας είπαν).
Είναι, τέλος, η τάξη –ειδικά το πιο νομοταγές κομμάτι της– που αναλογικά επλήγη περισσότερο από τα μνημονιακά μέτρα ώστε να εξαχθεί το πλεονάζον «λίπος».
«Κατηγόρησαν την τάξη αυτή ως μη ανταγωνιστική, μη παραγωγική, της απόδωσαν επιπλέον τη συνολική ευθύνη της φοροδιαφυγής. Ξέχασαν, όμως, να αναφέρουν πόσες θέσεις εργασίας προσφέρει, πόσο στηρίζει την ελληνική παραγωγή, πώς με την ευρηματικότητα, την ευελιξία αλλά και την υπερεργασία των ιδιοκτητών και των μελών της οικογένειάς τους κατάφερε όχι μόνο να αντέξει την κρίση αλλά και να συνεχίζει να προσφέρει θέσεις εργασίας»
Παρά ταύτα, όχι μόνο εμφάνισε αξιοσημείωτη αντοχή αλλά φαίνεται, επιπλέον, να πρωταγωνιστεί στην έστω ισχνή ανάκαμψη που οι οικονομικοί δείκτες πιστοποιούν τελευταία. Φαίνεται δηλαδή ότι παρά τις εγνωσμένες αντινομίες του, ο «ελληνικός τρόπος» έχει και πλεονεκτήματα που συνέβαλαν αφενός να μην καταρρεύσει πλήρως ο κοινωνικός ιστός, αφετέρου να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις.
Με το «μετέωρο βήμα» αυτής της τάξης μεταξύ κατάρρευσης και ανθεκτικότητας είτε στην παραδοσιακή, είτε στη νεότερη εκδοχή της –ένα ζήτημα που απασχολεί γενικότερα τον ανεπτυγμένο κόσμο– καταπιάνεται η συνομιλήτριά μου Βάλια Αρανίτου στο τελευταίο της πόνημα «Η Μεσαία τάξη στην Ελλάδα την Εποχή των Μνημονίων» (εκδ. Θεμέλιο).
Ξεκινώντας με τις διάφορες θεωρητικές προσεγγίσεις για τη μεσαία τάξη στη διεθνή ιστοριογραφία, «χαρτογραφεί» ακολούθως την ελληνική, επιχειρώντας να ερμηνεύσει με συγκεκριμένα στοιχεία τα πώς και τα γιατί των παραπάνω διαπιστώσεων «μακριά από ενοχοποιήσεις ή εξιδανικεύσεις».
Επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης, έχει συγγράψει μελέτες, άρθρα καθώς και βιβλία σχετικά με τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, συμμετέχει σε εθνικά και ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα και επιστημονικές επιτροπές ενώ είναι από το 2008 επιστημονική διευθύντρια του ερευνητικού Ινστιτούτου της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας (ΙΝΕΜΥ).
Η ίδια δεν πιστεύει ότι η κρίση ήταν αναπόφευκτη, τουλάχιστον όχι σε αυτό τον βαθμό, η δε οικονομική καθίζηση που προκάλεσε είχε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση/φορά εφόσον «τα πραγματικά υψηλά εισοδήματα έμειναν στο απυρόβλητο». Ούτε όμως η παραδοσιακή μικροαστική τάξη συρρικνώθηκε αποφασιστικά, παρά τα πλήγματα, ενώ «η μικρή επιχείρηση παραμένει το βασικό υποκείμενο του ελληνικού επιχειρείν, είναι μάλιστα αυτή που μεταβαίνει πρώτη στο νέο ψηφιακό επιχειρείν», λέει.
«Κατηγόρησαν την τάξη αυτή ως μη ανταγωνιστική, μη παραγωγική, της απέδωσαν επιπλέον τη συνολική ευθύνη της φοροδιαφυγής. Ξέχασαν, όμως, να αναφέρουν πόσες θέσεις εργασίας προσφέρει, πόσο στηρίζει την ελληνική παραγωγή, πώς με την ευρηματικότητα, την ευελιξία αλλά και την υπερεργασία των ιδιοκτητών και των μελών της οικογένειάς τους κατάφερε όχι μόνο να αντέξει την κρίση αλλά και να συνεχίζει να προσφέρει θέσεις εργασίας», σημειώνει.
Με το διεθνές κλίμα να παραμένει ασταθές και το δημόσιο χρέος δυσθεώρητο, χρειάζεται, συμπληρώνει, μια άλλου τύπου αντιμετώπιση τόσο των δημοσίων πολιτικών όσο και του παραγωγικού μας μοντέλου, εκτιμά δε ότι «για το δυναμικό τμήμα της μεσαίας τάξης, υπάρχει χώρος».
— Τι σας ώθησε στη συγγραφή αυτού του βιβλίου; Γιατί σταθήκατε ιδιαίτερα στον αείμνηστο Νίκο Πουλαντζά;
Από το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης το 2007-08, η συζήτηση περί κατάρρευσης της μεσαίας τάξης κυριάρχησε όχι μόνο στους ακαδημαϊκούς κύκλους αλλά και στον δημόσιο διάλογο. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, από μια στιγμή και μετά, έγινε κάτι σαν αυταπόδεικτο ότι η μεσαία τάξη «χτυπήθηκε», «μαράζωσε» κ.λπ. Αυτός ήταν και ο λόγος που ξεκίνησα την έρευνά μου, σε συνδυασμό με το ότι ασχολούμαι συστηματικά με αυτό που ο Πουλαντζάς αποκαλεί «παραδοσιακή μικροαστική τάξη». Είναι αλήθεια ότι ολόκληρη αυτή η πολυποίκιλη κατηγορία των μικρών επιχειρηματιών αποτελεί, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, τη μία συνιστώσα της μεσαίας τάξης.
Η άλλη είναι η «νέα μικροαστική τάξη». Θεωρώ, επομένως, ότι η προσέγγιση του Πουλαντζά ταιριάζει με την ανάλυσή μου τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο.
Να προσθέσουμε βέβαια ότι και για τον Μάικλ Μαν η μεσαία τάξη αποτελείται από τρεις ξεχωριστές συνιστώσες, την παραδοσιακή –μικροί επιχειρηματίες, βιοτέχνες, έμποροι–, τη νέα μικροαστική τάξη, η οποία αποτελείται από τους μισθωτούς του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα (μάνατζερ κ.ά.), αλλά και τους μορφωμένους επαγγελματίες οι οποίοι ανήκουν στα συλλογικά οργανωμένα επαγγέλματα που ασκούνται με την άδεια του κράτους.
— Πώς εννοούμε τη μεσαία τάξη και πώς αυτή ορίζεται στη σημερινή Ελλάδα; Τι ιδιαιτερότητες παρουσιάζει συγκρινόμενη με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και πώς εκφράζεται σήμερα πολιτικά;
Είναι γεγονός ότι ο ορισμός της μεσαίας τάξης αποτελεί «τη λυδία λίθο του καπιταλισμού» όπως παρατηρεί και ο Πουλαντζάς. Ανάλογα με το θεωρητικό πλαίσιο που υιοθετεί κάθε ερευνητής, οι τάξεις ορίζονται είτε από τη θέση των κοινωνικών υποκειμένων στην παραγωγική διαδικασία, είτε σύμφωνα με την κατανάλωση και τα πολιτισμικά πρότυπα, είτε με βάση εισοδηματικά κριτήρια.
Στην Ελλάδα –ιδιαίτερα αφότου ο Ανδρέας Παπανδρέου κατασκεύασε την έννοια του «μικρομεσαίου»– οι περισσότεροι θεωρούν εαυτούς μεσαία τάξη. Το σίγουρο είναι ότι, συγκρινόμενη με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η «δική μας» παραδοσιακή μικροαστική τάξη ήταν και παραμένει σημαντική.
Αναφορικά με την πολιτική της συμπεριφορά, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει αλλού στην Ευρώπη, όπου μοιάζει να έλκεται από ακροδεξιές στάσεις και συμπεριφορές, εδώ φαίνεται, μέχρις ώρας, να ακολουθεί το γενικό πληθυσμό. Μοιάζει, ωστόσο, να φανεί εάν αυτό θα εξακολουθήσει.
— Ισχύει ότι είναι η τάξη (κυρίως οι λεγόμενοι μικρομεσαίοι) που κατ' εξοχήν επλήγη από την κρίση αλλά κι αυτή που ουσιαστικά κατέβαλε το μεγαλύτερο τίμημα –εκείνο ιδιαίτερα το κομμάτι της που αδυνατεί να αποκρύψει εισοδήματα–, «ξελασπώνοντας» ουσιαστικά το κράτος αλλά και υποθηκεύοντας το μέλλον της;
Δεν μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ποιες μερίδες της κοινωνίας υπέστησαν το μεγαλύτερο πλήγμα από την κρίση. Και τούτο διότι, ιδιαίτερα τα κατώτερα στρώματα –όσοι δηλαδή δηλώνουν εισόδημα κάτω από 12.000 ευρώ– διπλασιάστηκαν μεταξύ 2010-16.
Από την άλλη πλευρά, οι ομάδες της μεσαίας τάξης που μοιάζει να έχουν τις εντονότερες συμπιέσεις είναι τόσο το άνω τμήμα της ανώτερης μεσαίας τάξης (50.000-75.000 ευρώ), όσο και της κεντρικής μεσαίας τάξης (coremiddleclass) (30.001-50.000 ευρώ), τα άτομα της οποίας φαίνεται ότι καταλήγουν στην κατώτερη μεσαία τάξη (12.001-30.000 ευρώ).
Είναι ενδεικτικό πως τα ανώτερα και μεσαία στρώματα της μεσαίας τάξης μειώνονται από το 13,7% (11,9% και 1,8%) του πληθυσμού το 2004 στο 7,3% (6,4% και 0,9%) για το 2016 (ποσοστιαία μείωση περίπου 46,7%). Στον αντίποδα, η ανώτερη τάξη (άνω των 75.000 ευρώ) παραμένει στα ίδια επίπεδα με το 2004.
Με άλλα λόγια, αυτό που σίγουρα παρατηρούμε είναι μια γενικευμένη καθίζηση, αλλά με συγκεκριμένη κατεύθυνση/φορά. Ταυτόχρονα, φαίνεται ότι η παραδοσιακή μικροαστική τάξη που συγκεντρώνεται σε αυτό που λέμε «κατώτερο τμήμα της μεσαίας τάξης» δεν υφίσταται μια πράγματι αποφασιστική συρρίκνωση.
— Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες απώλειες που υπέστησαν αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες;
Για την κατηγορία της νέας μεσαίας τάξης γνωρίζουμε ότι έχασε το λιγότερο 25% των εισοδημάτων της σε συνδυασμό, βέβαια, με τις φορολογικές επιβαρύνσεις από τις αλλαγές στις φορολογικές κλίμακες. Στο πεδίο της μικρής επιχειρηματικότητας καταγράφονται 170.000 χιλιάδες λουκέτα, ένα ποσοστό 27% επί του συνόλου.
Επιπλέον, πολλές ενεργές ακόμα επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν προβλήματα βιωσιμότητας αφού έχουν αυξήσει τα χρέη τους προς εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες αλλά και προμηθευτές. Η συμπίεση της επιχειρηματικότητας είναι εξαιρετικά έντονη, κάτι που εγγράφεται στις αναδιαρθρώσεις που υφίσταται καθ' όλη τη διάρκεια της οικονομικής προσαρμογής.
Στο γενικότερο πλαίσιο της φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας οι μικρές επιχειρήσεις οι οποίες αποτελούν τον πυρήνα της παραδοσιακής μικροαστικής τάξης συρρικνώνονται, γεγονός που αντανακλάται και στη μείωση των εισοδημάτων από εμπορικές δραστηριότητες (από 9,3 δισ. ευρώ το 2008 στα 4,7 δισ. ευρώ το 2016).
Η γενναία αυτή μείωση ταυτίζεται συχνά από κάποιους με μια καταστροφή δημιουργική που σταδιακά θα απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις και τους αδρανείς πόρους της οικονομίας, μεγεθύνοντας τις βιώσιμες και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις. Για άλλους, η προσαρμογή αυτή είναι μια ολοκληρωτική καταστροφή η οποία συμπαρέσυρε το σύνολο της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας, επιφέροντας σοβαρά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα.
Ταυτόχρονα, ο μετασχηματισμός της αγοράς δεν φαίνεται να εμβαθύνει καθώς η μικρή επιχείρηση παραμένει το βασικό υποκείμενο του ελληνικού επιχειρείν, είναι μάλιστα αυτή που μεταβαίνει πρώτη στο νέο (ψηφιακό) επιχειρείν. Ίσως το στοιχείο αυτό αποτελεί μια ερμηνευτική παράμετρο της διατήρησης της συνοχής του κοινωνικού ιστού παρά τη σφοδρότητα της κρίσης. Η οικογενειακή οργάνωση της μικρής επιχείρησης και το υψηλό κοινωνικό κεφάλαιο (social capital) που αυτή απολαμβάνει αποτελούν αναμφίβολα συστατικά στοιχεία αυτής της ανθεκτικότητας.
Για την κατηγορία της νέας μεσαίας τάξης γνωρίζουμε ότι έχασε το λιγότερο 25% των εισοδημάτων της σε συνδυασμό, βέβαια, με τις φορολογικές επιβαρύνσεις από τις αλλαγές στις φορολογικές κλίμακες. Στο πεδίο της μικρής επιχειρηματικότητας καταγράφονται 170.000 χιλιάδες λουκέτα, ένα ποσοστό 27% επί του συνόλου. Επιπλέον, πολλές ενεργές ακόμα επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν προβλήματα βιωσιμότητας αφού έχουν αυξήσει τα χρέη τους προς εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες αλλά και προμηθευτές.
— Γιατί η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα δαιμονοποιήθηκε τόσο και πού οφείλονται οι αντοχές αυτού του κυρίαρχου στην Ελλάδα κοινωνικού μοντέλου στη μνημονιακή εποχή, παρά τη συρρίκνωση που υπέστη;
Η δαιμονοποίηση και η ενοχοποίηση της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας έχει ξεκινήσει ήδη από δεκαετία του '90. Πρόκειται για το σχήμα του Νικηφόρου Διαμαντούρου ο οποίος επιχειρώντας να ενσωματώσει πολλά στοιχεία από το μεταπολεμικό αφήγημα της θεωρίας του εκσυγχρονισμού, όπως υποστηρίχτηκε τη δεκαετία του '50, πρότεινε το σχήμα του πολιτισμικού δυϊσμού.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσει το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής μεσαίας τάξης στην παρωχημένη κουλτούρα. Έτσι, ενώ κατά την πρώτη φάση αυτής της «Αλλαγής» αναδεικνύεται και συγκροτείται σε όλα τα επίπεδα μια σαφής πολιτική υπέρ της παραδοσιακής μικροαστικής τάξης, στην περίοδο της «Ισχυρής Ελλάδας» τα πράγματα διαφοροποιούνται: Καταγράφεται μια ποιοτική αλλαγή που σχετίζεται με την ποσοτική αύξηση της νέας μικροαστικής τάξης και το αυξημένο ειδικό βάρος το οποίο πλέον αυτή διαθέτει (και της αποδίδεται) στο πλαίσιο της νέας αναπτυξιακής στρατηγικής (τα ελληνικά golden boys).
Είναι εδώ που, συγχρόνως, η παραδοσιακή μικροαστική τάξη αλλά και τμήματα της νέας εμφανίζονται ως εμπόδιο στην ανάπτυξη ή καλύτερα στη μεγέθυνση της ελληνικής οικονομίας, η οποία πλέον πρέπει να ακολουθεί τα προτάγματα των αγορών. Ως αποτέλεσμα της μηδενιστικής λογικής ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», κατηγορούνται ότι αν και «κρατικοδίαιτοι», είναι προσκολλημένοι στην ατομική τους ιδιοκτησία, ενώ ταυτόχρονα «αρνούνται» να εκσυγχρονιστούν.
Στοχοποιήθηκαν έτσι συλλήβδην επαγγέλματα όπως γιατροί, δικηγόροι, φαρμακοποιοί, υδραυλικοί και καθηγητές κ.ά. είτε ως τεμπέληδες, είτε ως φοροφυγάδες αφού έχουν και δεύτερη απασχόληση. Είναι αυτοί που κάνουν «αλόγιστη» χρήση πιστωτικών καρτών για κατανάλωση και ταξίδια, ενώ παράλληλα θεωρείται υπερβολική η αξίωση να σπουδάσουν τα παιδιά τους στο Πανεπιστήμιο.
Κατηγόρησαν λοιπόν την τάξη αυτή ως μη ανταγωνιστική, μη παραγωγική, της απέδωσαν επιπλέον τη συνολική ευθύνη της φοροδιαφυγής. Ξέχασαν, όμως, να αναφέρουν πόσες θέσεις εργασίας προσφέρει ή πόσο στηρίζει την ελληνική παραγωγή, πώς με την ευρηματικότητα, την ευελιξία αλλά και την υπερεργασία των ιδιοκτητών και των μελών της οικογένειάς τους κατάφερε όχι μόνο να «αντέξει» την κρίση αλλά και να συνεχίζει να προσφέρει θέσεις εργασίας αφού, ως γνωστόν, μια μικρή επιχείρηση πρώτα κλείνει και μετά απολύει!
— Μήπως αυτό δείχνει ότι ένα συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο δεν μπορεί να έχει καθολική ισχύ ακόμα και στο πλαίσιο της ΕΕ κι ότι η εμμονή στην αυστηρή εφαρμογή του αδιακρίτως είναι περισσότερο ιδεοληψία;
Είναι σωστό αυτό που ρωτάτε. Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, τη μικρή ιδιοκτησία για παράδειγμα. Δεν μπορούμε επομένως να θεωρούμε ότι όλα θα πρέπει να γίνουν όπως στην Αγγλία του 19ου αιώνα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίσουμε στρεβλώσεις και εμπόδια.
— Θα μπορούσε, εντούτοις, να είχε αποφύγει η χώρα την κρίση ή να την ξεπερνούσε ευκολότερα έτσι όπως μέχρι τώρα πορευόταν αναπτυξιακά, δημοσιονομικά κ.λπ.;
Ναι, νομίζω ότι η ελληνική κρίση δεν ήταν αναπόφευκτη. Και μια και αναφέρθηκα σε στρεβλώσεις κι εμπόδια, ιδού ορισμένα από αυτά: Η είσοδός μας στην Ευρωζώνη με μια ισοτιμία ευρώ/δραχμής που αδυνατούσαμε εντέλει να υποστηρίξουμε. Η «αποχώρηση» σχεδόν όλης της παραγωγικής βάσης στις αρχές της δεκαετίας του '80, με την ταυτόχρονη ανάληψη των χρεών αυτών των επιχειρήσεων. Οι τεράστιες υπερκοστολογήσεις στα απαραίτητα, βέβαια, μεγάλα έργα. Η φοροδιαφυγή, που όμως δεν περιοριζόταν στα «μικρά ψάρια» και φυσικά, η πάγια –από την ίδρυση του ελληνικού κράτους– στάση της εγχώριας ελίτ να προτιμά να τοποθετεί τις αποταμιεύσεις της σε «ασφαλείς» προορισμούς.
— Πόσο στέκει το αφήγημα ότι μικρομεσαίοι και μεσαίοι ζούσαν «πάνω από τις δυνατότητές τους» και ποιος τις ορίζει αυτές;
Η άποψη αυτή εντάσσεται στο οπλοστάσιο της καταγγελίας της μεσαίας τάξης. Το όνειρο για μια καλύτερη ζωή, η φιλοδοξία για κοινωνική άνοδο –που εντέλει αποτελούσαν στοιχεία του ανταγωνιστικού καπιταλισμού– λοιδορήθηκαν αφού πρώτα τους είχε αποδοθεί μια αντιδυτική κουλτούρα και προσκόλληση στο κράτος.
— Η κυβέρνηση ανακοίνωσε φέτος το τέλος των μνημονίων, οι δείκτες μαρτυρούν μια ισχνή έστω ανάκαμψη, η οικονομική δυπραγία όμως εξακολουθεί. Τελειώσανε πράγματι τα χειρότερα και πόσο ικανή είναι η «επιβιώσασα» μεσαία τάξη, η χώρα γενικότερα να αντιμετωπίσει μια ενδεχόμενη νέα μεγάλη διεθνή κρίση;
Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι η παγκόσμια κρίση σοβεί ενώ και το δημόσιο χρέος της χώρας παραμένει υψηλό. Ωστόσο, το χρέος αντιμετωπίζεται πάντοτε σε συσχέτιση με το παραγόμενο ΑΕΠ. Επίσης, λίγες δεκαετίες πριν, σε όλο τον δυτικό κόσμο, οι δημόσιες δαπάνες και το χρέος αντιμετωπίζονταν διαφορετικά.
Χρειάζεται, επομένως, μια άλλου τύπου αντιμετώπιση τόσο των δημοσίων πολιτικών –κάτι όμως απαγορευτικό λόγω των περιορισμών που θέτει η ΕΕ– όσο βέβαια και του παραγωγικού μοντέλου που θα υιοθετήσουμε ως κοινωνία. Για το δυναμικό τμήμα της μεσαίας τάξης, υπάρχει χώρος.
Η ακαδημαϊκή κοινότητα και οι δημοσιογράφοι άλλον προβληματισμό δεν έχουν; 10 χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης -και σταθερά εντός της*1- ακόμα προσπαθούν να μας πουν, με τη γνωστή αμεροληψία τους, ποιος φταίει ή ποιος δεν φταίει για την κρίση. Ο στόχος συνήθως είναι ένας: φταίνε οι κακές ελίτ (δηλ. συνήθως ο Σημίτης, βλ. συναδελφικό κάρφωμα Διαμαντούρου, κι η-κακιά-πεθερά-Πάγκαλος) και ποτέ ο καλός, αγνός λαός που ψήφιζε τον Πάκη που είχε κάνει 865.000*2 προσλήψεις στο Δημόσιο, παραβλέποντας κάθε ατομική ευθύνη που είνια σύμφυτη με την έννοια της δημοκρατίας*3.
Για το πως θα βγούμε από την κρίση κουβέντα... Σιγή ιχθύος.
Αντίθετα, για κάθε λύση υπάρχει ένα πρόβλημα. Οι Σκουριές είναι μπήξε, ο τουρισμός είναι δείξε, τα airbnb είναι φου, τα εμπορικά κέντρα είναι τσου.
Δουλειά της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι να προτείνει λειτουργικές λύσεις για το μέλλον. Γιάυτό πληρώνεται (όσο κακά κι αν πληρώνεται στις μέρες μας). Αλλά μάλλον στην Ελλάδα ανταμείβουμε όσους κάνουν κάτι δικτατορικά με τίτλους όπως "Η ιδεολογία της γυναικείας σεξουαλικότητας: Αναπαραστάσεις και συγκρότηση προτύπων στον ελληνικό ερωτικό κινηματογράφο της δεκαετίας του εξήντα". Αυτά είναι τα θέματά μας...
ΥΓ Το γιατί σε μια κρίση, πόλεμο κτλ όποιος είναι πιο χαμηλά στην πυραμίδα δοκιμάζεται περισσότερο είναι σαφές και γνωστό. Αν από αυτόν που παίρνει 800 ευρώ το μήνα του κόψεις τα 100, θα πεινάσει. Αν από αυτόν που παίρνει 10.000 ευρώ το μήνα κόψεις 1.000 δεν θα αλλάξει πραγματικά η ζωή του.
Αυτή είναι η ευθύνη της ελληνικής Αριστεράς που παρέτεινε την κρίση προκειμένου να δημιουργήσει τις λαϊκές μάζες που θα τις προσεταιριζόταν. Τις λαϊκες μάζες που θα ήταν οι μελλοντικοί πελάτες της. Αναφέρομαι στην Αριστερά και όχι στον Σύριζα πολύ συνειδητά.
ΥΓ2 Όχι άλλες πολιτικές και ανθρωπιστικές επιστήμες. Φοβερά ενδιαφέρουσες αναλύσεις, απόλυτα υποκειμενικές και μηδενικής χρησιμότητας.
-----
*1 Όταν δεν έχεις βγει στις αγορές, δεν σε δανείζουν πια οι εταίροι σου (φίλοι ή τοκογλύφοι δικής σας επιλογή), σταθερά ξοδεύεις περισσότερα από όσα βγάζεις, χρωστάς σε όλα τα δίποδα όντα της γης και παράλληλα δεν συζητάς ποτέ για το πώς θα β γ ά λ ε ι ς € € € € τότε είσαι πολύ βαθιά σε κρίση. Πρωτίστως διανοητική.
*2 https://www.tanea.gr/2013/07/05/politics/865-000-galazies-proslipseis-me-ti-boyla-paylopoyloy/
*3 https://tinyurl.com/ohx3unx
Έχετε οποιαδήποτε απόδειξη γι αυτο; Αν εννοείτε ότι ο μέτοχος της εταιρείας εδρεύει στην Ολλανδία πείτε μου αν η ΦΑΓΕ, ο μέτοχος της οποίας εδρεύει στο Λουξεμβούργο , κάνει καλό στην ελληνική οικονομία ή όχι.
Μαρινόπουλος, Βεροπουλος, Βασιλόπουλος, lidl. Όλοι έχουν αλλοδαπούς εταιρους-μετόχους.
Όσο συνεχίζεται το αριστερό πάρτυ στη χώρα τόσο όλες οι εταιρείες θα στήνουν έναν μέτοχο εταιρεία holding στο εξωτερικό να γλιτώσουν από αυτό το μπάχαλο. Ή νομίζετε ότι οι σοβαρές εταιρείες θα μείνουν σε ένα χρηματιστήριο που κατρακυλάει 10 χρόνια τωρα;
Αναφορικά με τα περιβαλλοντολογικά κατ' ελάχιστον σφαλλετε. Δεν υπάρχει σχετικό δικαστήριο που να μην έχει κερδηθεί από της Ελληνικός Χρυσός ΑΕ. Η κα Ιγγλεση και οι συν αυτή τα έχουν χάσει όλα τα δικαστήρια.
Αν είναι επενδυση προτυπο; Πότε δεν είπα αυτό. Είπα ότι είναι μια ακόμα επένδυση που η αριστερή νομενκλατούρα της χώρας έχει πολεμήσει με νύχια, δόντια, μολότοφ και μεταφερόμενους στρατούς.
Στρατοί οι οποίοι έχουν μείνει ατιμώρητοι.
Η εταιρεία ανήκει κατά 95% σε ολλανδέζικο SPV (=Special Purpose Vehicle) συμφερόντων καναδέζικης εταιρείας και 5% σε κυπριακό SPV συμφερόντων ΑΚΤΩΡ (Μπόμπολα).
Η εταιρεία είναι ελληνική (Ανώνυμη Εταιρεία), φορολογείται στην Ελλάδα και τα κέρδη των μετόχων φορολογούνται όπου η φορολογική τους έδρα. Εν προκειμένω δύο χώρες μέλη της Ε.Ε. Μόνο στην Ελλάδα θεωρούμε "ύποπτα" τα μετοχικά σχήματα που επιλέγουν να έχουν οι εταιρείες στις θυγατρικές τους.
Τα περισσότερα ξενοδοχεία (όχι Hotel Μπάμπης, ημιδιαμονή) τέτοιες μετοχικές συνθέσεις έχουν. Μία holding εταιρεία σε χώρα ευνοϊκής φορολογικής μεταχείρισης και όχι χώρα-τιμωρία όπως η Ελλάδα.
Πέραν της φορολογίας υπάρχει η έννοια των royalties για την εξόρυξη (δικαιωμάτων). Ο μόνος που έχει ασχοληθεί με αυτά κατά το παρελθόν είναι ο σατανάς και ακροδεξιός Άδωνις.
Ο Σκουρλέτης παίζει με την άδεια (ανάκλησή της ή μη) εδώ και μια 4ετία που κυβερνάει η Αριστερά.
Σε όλα αυτά εννοείται ότι παραβλέπουμε ΦΠΑ, ΕΦΚΑ και λοιπές καταβολές της εταιρείας. Εννοείται ότι ξεχνάμε τις προσλήψεις και τις οικονομίες κλίμακας.
Δείτε παλαιότερο σχόλιό μου (στη σελ. 2 των σχολίων) αναφορικά με τις Σκουριές.
https://www.lifo.gr/articles/greece_articles/159882#2007798
Και εδώ η Αριστερά έχει συσκοτίσει και αποπροσανατολίσει τα πάντα.
Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ περιβαλλοντολογικό. Όλα τα σχετικά δικαστήρια τα έχουν χάσει οι ομάδες και οι επιτροπές κατοίκων. Το πρόβλημα άπτεται του δίκαιου του ανταγωνισμού. Το πρόβλημα ήταν το κυριολεκτικό χάρισμα στον Μπόμπολα των μεταλλείων χρυσού της Κασσάνδρας.
Γι'αυτό το μένος της Αριστεράς. Όπου Μπόμπολας = μολότοφ, πχ ΧΥΤΑ Κερατέας.
(Στο έχω ξαναγράψει, αλλά δεν πειράζει, η επανάληψη μήτηρ της μαθήσεως)
Στην Γαλλική Γουιάνα (Νότια Αμερική) σχεδιάζεται μεγάλη επένδυση σε χρυσωρυχεία, αντίστοιχη με εκείνη των Σκουριών.
Οι κάτοικοι αυτού του υπερπόντιου νομού της Γαλλίας θεωρούν ότι αυτή η επένδυση που θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην υγεία τους τους υποβαθμίζει σε πολίτες Β' κατηγορίας της Γαλλικής Δημοκρατίας, καθώς στη μητροπολιτική Γαλλία ακυρώνονται επενδυτικά σχέδια που είναι πολύ λιγότερα ρυπογόνα και επικίνδυνα για την υγεία του πληθυσμού απ' ότι η εν λόγω επένδυση.
Λες να έχει δημιουργήσει εκειπέρα στα κρυφά ο ΣΥΡΙΖΑ μαζικές, μαζικότατες οργανώσεις, ή μήπως θα πρέπει να επανεξετάσεις την άποψή σου; (π.χ. λαμβάνοντας υπόψη την τεράστια καταστροφή που είχε προξενήσει πριν από λίγα χρόνια στη Ρουμανία παρόμοια "επένδυση")
(α) καλή χρονιά, με υγεία κι αγαπη
(β) στόχω ξαναπεί. Εσύ θεωρείς ότι δημοκρατικό είναι να γίνεται το κέφι αυτού που φωνάζει δυνατότερα. Εγώ θεωρώ ότι δημοκρατικό είναι να γίνεται ό,τι λέει ο νόμος.
Αν δεν σου αρέσει ο νόμος τον αλλάζεις. Δεν παρανομείς.
Υπάρχουν πολλά δημοσιεύματα στην ολλανδική και αγγλική για το ότι η συγκεκριμένη εταιρεία χρησιμοποιώντας μια "postbus" - θυρίδα- στην Ολλανδία δεν πληρώνει φόρους στην Ελλάδα. Σίγουρα δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, δείτε εδω π.χ.:
http://miningwatch.ro/en/compania-canadiana-eldorado-gold-dezradacineaza-comunitati-locale-si-evita-plata-taxelor-via-olanda/
Δεν μιλώ για ΦΠΑ. Αν όμως η εταιρεία δεν πληρώνει φορους στην Ελλάδα, αλλά στην Ολλανδία, μπορούν οι δραστηριότητές της να θεωρηθούν ωφέλιμες, και παρόλη την περιβαλλοντική καταστροφή - επειδή υπάρχουν κάποιες οικογένειες εργατών στα ορυχεία που έχουν εισόδημα από εκει; Με τη σειρά μου σας ζητώ αποδείξεις για το ότι η εταιρεία φορολογείται στην Ελλάδα.
Επί χρόνια γνωριζω για αυτές τις ολλανδικές διατάξεις και έχω παρακολουθήσει και ομιλίες από οικονομολογους στο Πανεπιστήμιο το Άμστερνταμ τια το συγκεκριμένο θέμα. Οι φόροι σε αυτές τις περιπτώσεις πηγαίνουν εξολοκληρου στην Ολλανδία. Εφόσον έχετε άλλα στοιχεία, παρακαλώ παραθέστε τις πηγές.
open pit) πριν μερικούς μήνες, σε μία από τις μεγαλύτερες μονάδες εξόρυξης μεταλλευμάτων στην Ευρώπη, αν όχι τη μεγαλύτερη, μπορώ να σας πω από πρώτο χέρι για την υποβάθμιση ολης της περιοχης σε τεράστια έκταση, τη δημιουργία κρατήρων και την αποπνικτική ατμόσφαιρα. Οτιδήποτε καλλοεργείται στο Ρίο Τιντο και στο Αθναλκολλαρ είναι ακατάλληλο για βρώση λόγω των βαρέων μεταλλων καινστο έδαφος και στην ατμόσφαιρα. Το τοπίο είναι σεληνιακό. Δεν είμαι κατά της τεχνολογικής προόδου, ούτε διώκομαι από ιδεοληψίες, αλλά οποιαδήποτε εργασια τέτοιου μεγεθους, οπως αυτό στις Σκουριές, με επιπτώσεις περιβαλλοντικής επιβάρυνσης σε όλη την κεντρική και βόρεια Ελλάδα (λόγω της μείωσης του πλυθησμού των μελισσών που επιφέρει και που με τη σειρά της επηρεάζει την χλωρίδα και τη πανίδα της μισής χώρας, σύμφωνα με μελέτη) με μη αναστρέψιμες επιπτώσεις, δεν γίνεται να λαμβάνει χώρα έτσι, με το έτσι θέλω κάθε ξένου ομίλου εταιρειών που ενδιαφέρεται να μεγιστοποιήσει το δικό του κερδος με κάθε κοστος για τη μακρινή στη δική τους καθημερινότητα και ζωή Ελλάδα. Δεν με ενδιαφέρουν τα επιχειρήματα της μικροπολιτικής στην Ελλάδα. Με ενδιαφέρει όμως τα μέγιστα η εκποίηση της χώρας (το περιβάλλον δεν είναι "πρώτη ύλη" προς αξιοποιηση, έχει αυταξία ως περιβάλλον) προς οικονομική ευρωστία καναδικού ομίλους και ολλανδικής κυβέρνησης. Το αν μείνουν στον "τόπο τους) μια εκατοστή η δύο εκατοστες οικογένειες μεταλλορυχων πέφτει χαμηλά στο ζυγό των επιπτώσεων και είναι μυοπική αντίληψη.
Δεν πρόσθετετε τίποτα νέο.
Δυο αναφορές κάνετε (α) που εδρεύει ο μέτοχος και (β) στο περιβάλλον.
Αναφορικά με το πρωτο σας λέω εκ νέου. Η μετοχική σύνθεση της κάθε εταιρείας παραμένει στη διακριτική ευχέρεια του ομίλου στον οποίο ανήκει.
Άλλο φοροδιαφυγή άλλο φοροαποφυγή. Η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός ΑΕ είναι ελληνική ανώνυμη εταιρεία. Εδώ εδρεύει και εδώ φορολογείται. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το πούμε αυτό παρά βλέποντας την καταστατική της έδρα.
Ο ένας μέτοχος της εδρεύει στην Ολλανδία.
Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία εταιρεία που έχει αλλοδαπό μέτοχο. Εγώ φέρει κάμποσα παραδείγματα από το πρωτο μου σχόλιο. Από την ΦΑΓΕ μέχρι τον Βασιλόπουλο.
Αναφορικά με το περιβάλλον σας λέω-πάλι εκ νέου. Από το 1998 που τα μεταλλεία ανήκαν στη γαλλική TVX Hellas ΑΕ οι οικολόγοι έχουν χάσει όλα μα όλα τα σχετικά δικαστήρια.
Δεν έχει κερδηθεί ούτε μια απόφαση.
Αυτό σημαίνει δύο τινά είτε ότι ο ελληνικός νόμος είναι ελλιπής και δεν παρέχει επαρκή προστασία είτε ότι οι οικολόγοι έχουν πολιτικά και όχι περιβαλλοντολογικά κίνητρα.
Η κα Ιγγλεση ξέρουμε ότι ανήκει σε κόμμα.
Αν ίσχυε το πρωτο (ότι ο ελληνικός νόμος δεν προστατεύει επαρκώς το περιβαλλον) θα περίμενα από τους μέχρι χθες ακτιβιστές και σήμερα κυβερνηση να αλλάξουν τον νόμο.
Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Αρα;
Ίσως το θεμα είναι μόνο πολιτικό. Αν και στο δικό μου το μυαλο το ίσως δεν ισχύει.
Σε κάθε περίπτωση ειλικρινά ευχαριστώ για την πολιτισμένη σας κουβέντα που δεν εκπεφτει σε επί προσωπικού αντεγκλήσεις.
Όοοοοχι, το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ πρωτίστως περιβαλλοντολογικό, αν αυτό νομίζατε. Το κυρίως πρόβλημα είναι η (όντως προβληματική) Αριστερά και η κόντρα της με τον συγκεκριμένο «επενδυτή». Μόνο (ή έστω κυρίως) εκεί πρέπει να εστιάσουμε. Και δεν έχει σημασία το περιβάλλον αλλά ο νόμος και τα δικαστήρια, ακόμα κι όταν τα δικαστήρια αποφαίνονται εις βάρος του περιβάλλοντος (Σκουριές, Αταλάντη, κλπ). Και αν δεν σας αρέσει ο νόμος να τον αλλάξετε.
Αλλά μέεεεεχρι να τον αλλάξετε (αν τα καταφέρετε τελικά), και επειδή οφείλετε να είστε νομοταγής, η «επένδυση» πρέπει να προχωρήσει ακόμα και ανεπανόρθωτα εις βάρος του περιβάλλοντος για να βγάλετε κανένα ευρουλάκι και να σταματήσετε να βρίσκεστε σε διανοητική κρίση, εσείς οι αδαείς. Γιατί αν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα, βρίσκεστε σε διανοητική κρίση. Και εσείς, και όσοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την καταστροφή του περιβάλλοντος στην Χαλκιδική και όπου αλλού εν τη επικράτεια, χάριν των «επενδύσεων» και του τουρισμού που έχει ήδη καταστρέψει την μισή Ελλάδα υπέρ της άλλης μισής (από τα rooms to let μέχρι τα κολοσσιαία συγκροτήματα – γεια σου Κώστα Ναβαρίνο!).
Επίσης, αν δεν το ξέρετε, όσοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την εκποίηση της χώρας και την καταστροφή του περιβάλλοντος στην Χαλκιδική και όπου αλλού εν τη επικράτεια χάριν των «επενδύσεων» και του τουρισμού είναι σίγουρα (ή έστω κατά πάσα πιθανότητα) αριστεροί. Πράγμα εξ ορισμού επιβαρυντικό για την άποψη τους, την οποία καλό θα ήταν να αγνοήσετε αν ενδιαφέρεστε για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, ανεξαρτήτως των τρόπων με τους οποίους αυτή θα επιτευχθεί ή (κατ’ ανάγκην) θα επιβληθεί «δια του νόμου».
Όταν λέτε λοιπόν ότι το πρόβλημα είναι πρωτίστως και στην βάση του περιβαλλοντολογικό, συσκοτίζετε και αποπροσανατολίζετε (αν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα). Κάνετε ζημιά στον τόπο. Εσείς, όχι όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο, διαστρεβλώνοντας ξανά, επανειλημμένως και ασυστόλως για άλλη μία φορά την πραγματικότητα. Εσείς. Ποια αυταξία του περιβάλλοντος τώρα; Πρέπει να τα ξεχάσετε αυτά, όπως και την Ιστορία μας. Πάμε παρακάτω, με βήμα ταχύ. Μπροστά μας είναι ο νέος χρυσούς αιών. Εμπρός για τους νέους Παρθενώνες που, αυτήν την φορά, θα ξεκινήσουν από τα μεταλλεία της Χαλκιδικής, και όχι του Λαυρίου. Και αν αναρωτιέστε τι εννοώ, ρίξτε αν έχετε τον χρόνο μια ματιά στα σχόλια του λινκ περί Σκουριών που παραθέτω παρακάτω…
Θέλετε να μετρήσουμε τους ακαδημαϊκούς της νυν κυβέρνησης;
Από τον Παρασκευοπουλο τον απελευθερωτη στον Κουράκη τον ποιητή;
Ή δημιογραφάρες από τον Βαρεμενο έως τον Κυριτση;
Δεν χρειάζεται να καταλάβει την ιστορία του ο λαός. Για την ακρίβεια πρέπει να την ξεχάσει λίγο και να ασχοληθεί με το μέλλον του.
https://www.lifo.gr/articles/environment_articles/199093/i-emmoni-moy-me-tin-anakyklosi-kai-i-megali-elliniki-adiaforia
1 ) Ποσοι πολιτικοι μορφωθηκαν στη σχολη που διδασκετε ;
2 ) Ποσοι πανεπιστημιακοι πουλουσαν συμβουλες σε υπουργικα μεταπολιτευτικα επιτελεια ;
3 ) Ποσοι καθηγητες ( και ποτε ) διαμαρτυρηθηκαν για την κατασταση των πανεπιστημιακων αιθουσων και προαυλιων ΠΡΙΝ την οικονομικη κριση ;
4 ) Ποια πιστευετε ειναι η ευθυνη των πανεπιστημιακων για το γεγονος οτι το ελληνικο πανεπιστημιο θυμιζει καφενειο καποιες δεκαετιες τωρα ;
5 ) Ποσοι πανεπιστημιακοι γιναν πολιτικοι καριερας τα τελευταια 30 χρονια ;
6 ) Ποια πιστευετε ειναι η ευθυνη των πανεπιστημιακων για το γεγονος οτι η Ελλαδα ειναι στις τελευταιες θεσεις πανευρωπαικα στο ζητημα του διαβασματος ( συμφωνα με το ΕΚΕΒΙ μολις το 2012 ) ; Πιστευετε η εμπνευση για τ διαβασμα πρεπει να προερχεται απο τις εκαστοτε πολιτικες κεφαλες ( οποιες κι αν ειναι αυτες ) 'η να προερχεται μεσα απο τους εκπαιδευτικους ;
7 ) Ποσοι σημερινοι αντιμνημονιακοι πανεπιστημιακοι ανηκαν και στηριζαν ( πολλες φορες με φανατισμο ) τα κομματα της συγκυβερνησης ΠΡΙΝ το 2008 ( θα συμπεριλαβω εδω και τον ιδιαιτερα αγαπητο σε πολλους κ. Βαρουφακη ) ;
8 ) Αληθευει οτι η πανεπιστημιακη κοινοτητα για δεκαετιες απεφευγε το θεσμο του καθηγητη-επισκεπτη ; ( χ )
9 ) Ποια πιστευετε η ευθυνη των πανεπιστημιακων ( ειδικα ανθρωπων του δικου σας τομεα ) για το καταστροφικο διεθνες ιματζ που εχει η χωρα ;
10 ) Πιστευετε οτι οι ελληνες πανεπιστημιακοι ( σε συγκριση με ξενους συναδελφους χωρων ιδιου οικονομικου επιπεδου με την Ελλαδα ) ειναι ποιοτικοι ; Ειναι, σε γενικες γραμμες, καλοι στη δουλεια τους ;
"Η μηπως χαρακτηριζονται απο μια δημοσιουπαλληλικη νοοτροπια που εμποδιζει τη δημιουργικη μαθηση, την ανοιχτοτητα σε εκπαιδευτικο υλικο, την εξελιξη των προγραματων που διδασκουν ;
11 ) Γνωριζετε αν ποτε εγινε καποια διαμαρτυρια απο πλευρας καθηγητων ( για να μη πω απεργια ) για την τραγικη κατασταση που βρισκονται οι δημοσιες βιβλιοθηκες της χωρας τα τελευταια, ας πουμε, 25 χρονια ;
12 ) Πιστευετε οτι οι καθηγητες φερουν ευθυνη για το επιπεδο γνωσης επικοινωνιας του ελληνικου λαου καθως και του επιπεδου των μεσων μαζικης ενημερωσης ( ειδικα στην τηλεοραση ) ;
13 ) Υπαρχει νεποτισμος στον πανεπιστημιακο χωρο ;
14 ) Υπαρχει πανεπιστημιακη ευθυνη ( εστω μερικη και εκει που αναλογει στο πανεπιστημιο ) για το γεγονος οτι η Ελλαδα δεν εχει κερδισει μιση διπλωματικη μαχη εδω και δεκαετιες ;
15 ) Πιστευετε οτι το ελλειμμα σε R&D ( Ερευνα κ Αναπτυξη ) ειναι αποκλειστικα απορροια κρατικων 'η αλλων κονδυλιων 'η μηπως πολλοι πανεπιστημιακοι το παραβλεπουν απο νοοτροπια ;
16 ) Υπαρχει συμβολη των πανεπιστημιακων στη μαυρη οικονομια υψους εκατονταδων εκατομμυριων ευρω, που δημιουργηται απο το θεσμο των φροντιστηριων στην, κατα τα αλλα, δωρεαν μας Παιδεια;
17 ) Συμφωνειτε οτι αν εστω και τα μισα απο τα πιο πανω ειναι σωστα, θα πρεπει να βρεθει ενας τροπος ετσι ωστε οι πανεπιστημιακοι να λογοδοτησουνε στον ελληνικο λαο για τα εγκληματα τους ;
χ ) ”Εγω θα μπορουσα να διδαξω εκει περα, μου το ειχαν προτεινει κιολας, ενω εδω δεν υπαρχει περιπτωση να φωναξεις εναν ξενο για τρεις μηνες. Δεν σου επιτρεπεται απο τον νομο. Οταν ημουν φρεσκος στη Σχολη ειχα ζητησει απο φιλους καλλιτεχνες να ερθουν να διδαξουν και ολοι θελανε μετα χαρας. Ο Σεζαρ ερχοταν με τα τσαρουχια. Και πολλοι αλλοι. Αυτοι ως και στις Ινδιες μπορουν να πανε να διδαξουν. Στην Ελλαδα οχι." - Δεν υπαρχει ο θεσμος του επισκεπτη-καθηγητη ; "Ειναι οι ιδιοι μεσα απο τη Σχολη που στην ουσια δε θελουν να γινει. Γι' αυτο που σας ειπε ο κ. καθηγητης. Σκεπτονται : " να ερθει τωρα ο Σεζαρ να μου διαλυσει οτι εχω διδαξει." - Υπαρχει δηλαδη ανασφαλεια. "Φυσικα." "Οταν βλεπεις τους ιδιους τους συναδελφους σου, με τους οποιους δεν εχεις αλλαξει μια κακια κουβεντα στη ζωη σου, να σου βαζουν τρικλοποδιες γιατι ησουνα στη Γαλλια, να μπαινεις να μιλησεις σε ενα συλλογο και να πεταγεται ο αλλος και να φωναζει " βρωμαει Γκωλουαζ εδω", πως αισθανεσαι ; -Ευρωπαιος παριας ομως... " Και βεβαια δεν ειμαι ο τυπος που δεν θα απαντησω, δεν ειναι τετοια η ιδιοσυγκρασια μου. Απαντουσα. Και αυτο μου δημιουργησε πολλες εχθροτητες."
*Νικος Κεσσανλης στη Ρενα Αγγουριδου (2001 : 22,23,28,29)
Κατηγόρησαν λοιπόν την τάξη αυτή ως μη ανταγωνιστική, μη παραγωγική, της απέδωσαν επιπλέον τη συνολική ευθύνη της φοροδιαφυγής. Ξέχασαν, όμως, να αναφέρουν πόσες θέσεις εργασίας προσφέρει ή πόσο στηρίζει την ελληνική παραγωγή, πώς με την ευρηματικότητα, την ευελιξία αλλά και την υπερεργασία των ιδιοκτητών και των μελών της οικογένειάς τους κατάφερε όχι μόνο να «αντέξει» την κρίση αλλά και να συνεχίζει να προσφέρει θέσεις εργασίας αφού, ως γνωστόν, μια μικρή επιχείρηση πρώτα κλείνει και μετά απολύει! Πηγή: www.lifo.gr
Η τάξη αυτή άντεξε αφενός επειδή η συντριπτική πλειοψηφία της "καβατζώθηκε" αβέρτα και όσο δεν πάει στα χρόνια των παχιών αγελάδων (εις βάρος όλων των υπολοίπων που δεν είχαν αυτή την δυνατότητα και συνήθως με έκνομες μεθόδους - φοροδιαφυγή που συνέβαλλαν τα μέγιστα στην δημιουργία και διατήρηση της κρίσης) και αφετέρου χάρη στην υπερεργασία των υπαλλήλων των επιχειρήσεων των "μαύρων βιβλίων" (βλέπε Πολάκη) των ήδη καβατζωμένων μικρομεσαίων "επιχειρηματιών", των υπαλλήλων με τους ασθενικούς μισθούς λόγω κρίσεως που όσο περνούσαν τα χρόνια έγιναν ακόμα πιο ασθενικοί με μεγάλη χαρά για να μην ζημιωθεί η "επιχείρηση", των υπαλλήλων με τις ατέλειωτες και απλήρωτες υπερωρίες που πρέπει να λένε και ευχαριστώ από πάνω στους καλούς "μικροαστούς" και νοικοκυραίους εργοδότες που δεν τους αντικαθιστούν με άλλους υπαλλήλους που θα παίρνουν ακόμα λιγότερα (ειδικά αν αυτοί είναι αλλοδαποί), των υπαλλήλων της μαύρης εργασίας και της αισχρής εκμετάλλευσης που είναι αδιανοήτως και ασύγκριτα χειρότερη από αυτήν των μεγάλων εταιριών και επιχειρήσεων που επειδή (συνήθως) λειτουργούν με κανόνες αδυνατούν ή δυσκολεύονται να "ξεφύγουν" με τέτοιες πρακτικές. Κατά τα άλλα, ο "ελληνικός τρόπος" έχει και πλεονεκτήματα και η μεσαία τάξη "ξελάσπωσε" το κράτος (αυτό που η ίδια εν πολλοίς βύθισε με τα χεράκια της στην λάσπη, υποθηκεύοντας όχι μόνο το δικό της μέλλον αλλά των περισσοτέρων). Για τα μειονεκτήματα φταίει η Ευρώπη, η εγχώρια ελίτ, ο Πάγκαλος και ο εκσυγχρονισμός. Και η κρίση δεν ήταν αναπόφευκτη. Μάλιστα. Συγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι ανάλυση. Είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Αλλά μην φοβάστε παιδιά, υπάρχει ακόμα (ζωτικός) χώρος. Όλοι οι καλοί χωράνε...
ΥΓ: Το αν αυτή η τάξη ζούσε πάνω από τις δυνατότητες της το ορίζουν όλοι αυτοί που "πίνουν την πορτοκαλάδα" και (ή κυρίως) εξ αιτίας της. Και επειδή όλοι εδώ ζούμε και ξέρουμε πολύ καλά τι και πως και γιατί, καλό είναι να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας. Έλεος, δηλαδή...
ΥΓ: μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν, αλλά η φωτογραφία μου προκαλεί αναγούλα...
Τώρα πια, κάτι τέτοια κυκλοφορούν και νομίζω πως του ζώρζ romero πιο συγγενή θα του φαίνονταν: http://oi67.tinypic.com/2lj6h6p.jpg
Πάρε ένα για παρηγοριά:
https://youtu.be/wkrorBRhmgE
(Τι να πω κι εγώ που 'χω θείες υπέρ του Αδώνιδος/βασιλέως/γηραιού Πλεύρη; Γιουπιγιάγια γιούπι γιούπι για)
Τρεις συμβουλές λοιπόν:
1.πάρε απόσταση
2.αν σε πρήζουν να σηκώνεσαι να χορεύεις μαλακίες, χόρεψε όπως ο μπρους λι, αυτό έχει τρία καλά (i. οι θείτσες δεν θα το θεωρήσουν ποτέ ξανά καλή ιδέα να σου πουν να χορέψεις ii. πιθανοτατα θα το ευχαριστηθείς και θα γελάς iii.μπορεί και να έρθεις σε επαφή με ενδιαφέροντες ανθρώπους έτσι, ενώ θα διώξεις την μπαναλερία που θα σε θεωρεί απλώς psycho).
3.αν σου κάνουν προξενιά πες τους "ευχαριστώ πολύ, δεν ενδιαφέρομαι γι' αυτή τη σεζόν, αν υπάρξει άνοιγμα την επόμενη, θα είστε οι πρώτοι που θα ειδοποιήσω".