Τι γυρεύει ο Φρόυντ στην Ακρόπολη;

Τι γυρεύει ο Φρόυντ στην Ακρόπολη; Facebook Twitter
H διπλή χειρονομία του Φρόυντ, της άρνησης και της πρόσληψης, διανοίγει ένα τρίπτυχο που στήνεται ως ένα νέο αρχαιολογικό οικοδόμημα ορθωμένο ανάμεσα σε θραύσματα και σπαράγματα.
0

Ήταν ένα πρωινό του Σεπτέμβρη του 1904, βροχερό και γκρίζο, που ο Σίγκμουντ Φρόιντ ανέβηκε για μία και μοναδική φορά στον Ιερό Βράχο. Φορώντας το καλό του πουκάμισο και συνοδευόμενος από τον αδελφό του Αλέξανδρο θα έβλεπε από κοντά την Ακρόπολη ‒ μια παράδοξη «συνάντηση», την οποία θα κατέγραφε 32 χρόνια αργότερα σε ένα κείμενο που θα έμενε στην Ιστορία. Το Disturbance of memory on the Acropolis (Ανάμνηση μιας διαταραχής στην Ακρόπολη) θα βασιστεί στο περίφημο γράμμα του Φρόυντ στον Ρομέν Ρολάν ως σημείο απεύθυνσης αλλά και προσωπικής αποκάλυψης ‒ την περίφημη αναφορά στο «ωκεάνιο συναίσθημα» του Ρομέν Ρολάν θα τη συναντήσουμε και στην αρχή του Ο πολιτισμός ως πηγή δυστυχίας.

Σε αυτή την πολυσυζητημένη επίσκεψη του Φρόυντ στην Ακρόπολη αναφέρεται ένα άκρως ενδιαφέρον και καινοφανές βιβλίο που συνταράσσει με τρόπο παραστατικό, επιτελεστικό και άρα φιλοσοφικό όλα τα δεδομένα και τα υπάρχοντα ερωτήματα: διαβάζοντας το Ο Φρόυντ στην Ακρόπολη - Μια Ατοπογραφία του Ηλία Παπαγιαννόπουλου (εκδόσεις Περισπωμένη) γινόμαστε μάρτυρες ενός ανεξάντλητου δρώμενου και όχι απλώς ενός κειμένου, που ανοίγει πολλές γραμμές διαφυγής, προσπαθώντας να μας κάνει να δούμε πώς μέσα από αυτό το περιστατικό μπορεί να κινητοποιηθεί μια άλλη αρχαιολογία-αναδίφηση στον εαυτό, στο παρελθόν και στην ταυτότητα και να επανασυσταθούν το υποκείμενο και η χωροχρονική του τάξη. Τούτο σημαίνει πως μέσα από αυτήν τη συνάντηση του Φρόιντ με την Ακρόπολη αντιλαμβανόμαστε θέματα που αφορούν όχι μόνο την ψυχανάλυση και την ταυτότητα ‒την εβραϊκότητα, την ελληνικότητα ή τον περισπούδαστο αρχαιοπινή ή νεωτερικό μας χαρακτήρα‒ αλλά και την οριακή πράξη της συγκριτικής ανάγνωσης και της μεταφοράς. Μέσα από το νέο αυτό ειδολογικό εγχείρημα που προτάσσει ο Ηλίας Παπαγιαννόπουλος, με την έννοια ότι εφευρίσκεται επιτέλους ένα νέο θεωρητικό είδος, ενεργοποιούνται διακειμενικές καταστάσεις, έντονες, φαντασμαγορικές, σπειροειδείς και καλά σκηνοθετημένες, που καταφέρνουν να ιχνηλατήσουν νέους τρόπους εξερεύνησης, τους οποίους δεν έχουμε ξαναδεί, τουλάχιστον στην ελληνική βιβλιογραφία.

Aυτή η φροντισμένη ανευλάβεια, η γόνιμη αποστασιοποίηση από τον ιδεαλιστικό εξωραϊσμό της Γερμανίας, επέτρεψε, σύμφωνα με αυτή την ανάγνωση της χειρονομίας του Φρόυντ, την ανασύσταση του ελληνικού κόσμου ως μεταιχμιακού και την επανεφεύρεση του εαυτού ως μιας terra icognita και όχι tabula rasa.

Αν, λοιπόν, σύμφωνα με αυτή την ανάγνωση ο Φρόυντ καταλαμβάνει συμπτωματολογικά τη θέση του Οιδίποδα, με τον οποίο τον παρομοιάζει ο συγγραφέας, ως ένας λοξός, ανασφαλής αλλά και παντοδύναμος την ίδια στιγμή βασιλιάς που αρνείται το βασίλειό του, ενώ βουτάει στην αυτογνωσία, αντίστοιχα μπορεί να φαντάζει ως ένας απόπτολις που στο δικό του κυρίαρχο πεδίο της ψυχανάλυσης καταλαβαίνει πως κατακτά μια αντίστοιχα μολυσμένη και ρημαγμένη πόλη. Γιατί ενώ ανεβαίνει στον βράχο ως ένας παντοδύναμος λευκοφορεμένος άνακτας ‒η θεατρική γραφή του Παπαγιαννόπουλου δεν ξεχνάει να μας αναφέρει το λευκό πουκάμισο που φόρεσε ο Φρόυντ για να πάει στην Ακρόπολη ως λεπτομερή, μετωνυμική ένδειξη του βασιλικού κλέους‒, κατεβαίνει ως εκπεπτωκός άγγελος, ως ένας Οιδίποδας που ξέρει ότι κατοικεί στο μεταίχμιο μιας φασματικής, ψυχικά απεδαφικοποιημένης, όπως θα έλεγε ο Ντελέζ, πόλης, όντας ταυτόχρονα μίασμα και συμβολικό της κέντρο, αρνούμενος ‒τυφλός τα τ' ώτα τον τε νουν‒, καθώς πρόκειται να δει αυτό ακριβώς που ορθώνεται μπροστά του και αυτό με το οποίο έχει να αναμετρηθεί, την ίδια του την ταυτότητα, την εβραϊκότητά του, την ψυχαναλυτική πράξη, το παρελθόν, το φάντασμα του πατέρα.

Η Ακρόπολη, λοιπόν, στα μάτια του Φρόυντ δεν υπάρχει, την αρνείται, όπως ο πατέρας του είχε απωθήσει με τον δικό του τρόπο την επιθετικότητα που είχε δεχτεί στο σχολείο λόγω της εβραϊκής του καταγωγής, μια πράξη λησμονημένη στο πέρασμα των χρόνων. Με αντίστοιχη φασματική μετατόπιση της μνήμης, ο Φρόυντ γράφει, τριάντα τέσσερα χρόνια αργότερα, απευθυνόμενος στον Ρομέν Ρολάν: «Καθώς μαρτυρούν οι αισθήσεις μου βρίσκομαι τώρα πάνω στην Ακρόπολη, μόνο που δεν μπορώ να το πιστέψω» και συνεχίζει στο ίδιο κείμενο: «Αυτό που βλέπω εδώ δεν είναι πραγματικό». Αλλά η Ακρόπολη είναι τόσο πραγματική όσο ποτέ. Γιατί μέσα από αυτή την αυτοανάλυση, η οποία επιχειρεί να δει αυτό που είναι εκτοπισμένο για τον Γερμανοεβραίο πατέρα της ψυχανάλυσης, τη χαμένη εβραϊκότητα, τη δική του α-μνησία ή άρνηση, εντοπίζεται μια διπλή, αλλά τόσο ενιαία μορφή αποξένωσης που απλώς επικυρώνει πανηγυρικά την αντίστοιχα διττή πρόσληψη ενός άλλου εαυτού και μιας άλλης εβραϊκότητας, μιας άλλης Ευρώπης, μιας άλλης Ελλάδας. Και είναι αυτός ο θραυσματικός χαρακτήρας που ισχυροποιεί το όνειρο ως διολίσθηση ή ως ταυτόχρονη ανάβαση και κατάβαση σε ένα σημείο από το οποίο παρατηρεί κανείς τον εαυτό του και τον ίδιο πολιτισμό. Δηλαδή, αρνούμενος την ύπαρξη της Ακρόπολης, ο Φρόυντ απλώς καθιστά ακόμα πιο ισχυρή τη δύναμή της, όπως ο Μποαμπντίλ (ένα ανάγλυφο παράδειγμα που προβάλλει η ατοπογραφία του Παπαγιαννόπουλου), ο τελευταίος βασιλιάς της Γρανάδας, ο οποίος αρνούνταν να δεχτεί την είδηση του αγγελιοφόρου ότι το τείχος της πόλης είχε πέσει, θεωρώντας το νέο non arrivé, μη συμβάν, κάνοντάς το ωστόσο ακόμα πιο ισχυρό στην προέλαση της μυθολογικής του παντοδυναμίας.

Εν ολίγοις, η διπλή χειρονομία του Φρόυντ, της άρνησης και της πρόσληψης, διανοίγει ένα τρίπτυχο που στήνεται ως ένα νέο αρχαιολογικό οικοδόμημα ορθωμένο ανάμεσα σε θραύσματα και σπαράγματα, το οποίο αφορά την προβληματική «ρωμαϊκή συνείδηση» που έτρεφαν οι Ευρωπαίοι για την Αθήνα, το «εβραϊκό ασυνείδητο» και το «νεοελληνικό σύμπτωμα»: «Η εμπειρία της Ακρόπολης κάτω από την αντίστροφή της με τη μορφή της αποξένωσης συμπίπτει γι' αυτόν τώρα με την επιβεβαίωση ενός γερμανοεβραϊκού και συνάμα τυπικά ευρωπαϊκού ονείρου της Ελλάδας ως ετεροτοπίας. Αυτό υποδηλώνεται και στην επαναλαμβανόμενη διολίσθηση, μέσα στο κείμενο, της "Ακρόπολης" στην "Αθήνα", λες και η πρώτη δεν είναι μόνο ή τόσο μια συγκεκριμένη τοποθεσία, όσο, κυρίως και εξαρχής, το προνομιακό σημείο παρουσίας ενός ολόκληρου πολιτισμού" επισημαίνει ο Ηλίας Παπαγιανόπουλος. Δημιουργώντας αντιστικτικά μια άλλη Αθήνα, πέρα από αυτή που είδαν ο Φαλμεράιερ ή ο Χάιντεγκερ, ο συγγραφέας επιχειρεί μέσα από τα μάτια του Φρόυντ ένα παιχνίδι αντιστροφών που αναζητά τα χαλάσματα, ακούει τις φωνές που δεν ακούγονται ‒και εδώ χωράνε οι ελάσσονες μορφές της λογοτεχνίας του Κάφκα‒ και κάνει να αναδυθούν οι πόλεις που βρίσκονται στο μεταίχμιο, γεμάτες από μειονότητες και ανθρώπους που τολμούν να δουν μέσα από τις λάσπες τα αστέρια.

Με άλλα λόγια, αυτή η φροντισμένη ανευλάβεια, η γόνιμη αποστασιοποίηση από τον ιδεαλιστικό εξωραϊσμό της Γερμανίας, επέτρεψε, σύμφωνα με αυτή την ανάγνωση της χειρονομίας του Φρόυντ, την ανασύσταση του ελληνικού κόσμου ως μεταιχμιακού και την επανεφεύρεση του εαυτού ως μιας terra icognita και όχι tabula rasa. Επιπλέον, ο Φρόυντ του 1936 δεν είναι πια ο πατριάρχης ή ο πάπας της ψυχανάλυσης αλλά αυτός που στη δύση τη ζωής του μπορεί να απαρνείται την πατριαρχική φιγούρα του χωρίς το άγχος της αναγνώρισης και κυρίως χωρίς εκείνες τις άχραντες ιστορίες του για την τοτεμική κοινωνία και το μονίμως καταπιεσμένο μέλλον. Εξού και ότι τολμά να αφεθεί σε αυτό το μισόφωτο ‒και όχι χαϊντεγκεριανό ξέφωτο‒ της συνείδησης και θυμάται όχι την ωραία, όπως οι συμπατριώτες του, Ακρόπολη, αλλά τις ακρώρειες απ' όπου η θέα μπορεί να μην είναι προνομιακή, είναι όμως σχηματισμένη από ανασκαμμένη γη σε προσχώσεις, λάσπες και ευεργετικά μιάσματα ‒ «μια εξάρθρωση κάθε μορφής προς όφελος άσημων σημείων, δονήσεων στο εσωτερικό μιας αποψιλωμένης ύλης», όπως υπογραμμίζει χαρακτηριστικά ο Παπαγιανόπουλος.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Δείτε για πρώτη φορά το πολύτιμο αρχείο της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας

Αρχαιολογία & Ιστορία / Δείτε για πρώτη φορά το πολύτιμο αρχείο της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας

Ιδιαίτερης αρχαιολογικής, ιστορικής αλλά και καλλιτεχνικής αξίας, το αρχείο της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας συνδέεται άρρηκτα τόσο με τις απαρχές όσο και με την εξέλιξη της αρχαιολογίας στην Ελλάδα μέχρι σήμερα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Συζητώντας για ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας, τους δωσίλογους της Κατοχής

Βιβλίο / Oι δωσίλογοι, ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας

Μέσα από την έρευνά του σε αρχεία που μέχρι σήμερα παραμένουν κλειστά ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης εξετάζει τα γεγονότα και τα πρόσωπα που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές σε μια πολύπαθη και αιματηρή για την Αθήνα περίοδο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Βιβλίο / Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Το Λίγα Λόγια για μένα της Καλλιρρόης Παρούση είναι ένα μυθιστόρημα με ποιητικό λόγο που το νεανικό κοινό το ανακάλυψε μέσω word of mouth. Και όπως λέει και ένας φίλος της «ένα καλό βιβλίο είναι σαν μία νάρκη, δεν ξέρεις σε ποιανού την ψυχή θα σκάσει».
M. HULOT
Γκαζμέντ Καπλάνι «Με λένε Ευρώπη»

Το πίσω ράφι / «Με λένε Ευρώπη»: Το βιβλίο ενός Αλβανού μετανάστη για τις περιπέτειές του στην Ελλάδα

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι εναλλάσσει την εμπειρία του στην Ελλάδα με τις μικρές οδύσσειες ανθρώπων που άφησαν πίσω την πατρίδα τους, σε ένα βιβλίο που κινείται διαρκώς μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας και καταπιάνεται με το ανεξάντλητο θέμα της μετανάστευσης και της ταυτότητας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

The Book Lovers / Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

O Νίκος Μπακουνάκης συζητά με τον μουσικό και συνθέτη Larry Gus, aka Παναγιώτη Μελίδη, για τα βιβλία που επηρέασαν τη μουσική του. Πρόκειται για έναν εντελώς ιδιοσυγκρασιακό αναγνώστη.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Μέχρι τον Αύγουστο»: Το ‘χαμένο’ μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Βιβλίο / «Μέχρι τον Αύγουστο»: Το «χαμένο» μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Το βιβλίο προσφέρει στιγμιαίες απολαύσεις, αλλά είναι ολοφάνερα ημιτελές και πολλά σημεία του μοιάζουν τόσο κακογραμμένα που καθιστούν απολύτως κατανοητή την επιθυμία του συγγραφέα να μην εκδοθεί ποτέ.
THE LIFO TEAM
Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Βιβλίο / Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Ο βραβευμένος συγγραφέας που μόλις κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων του με τον διφορούμενο τίτλο «Τέλος Πάντων» εξηγεί, μεταξύ πολλών άλλων, γιατί τον απασχολούσε συνέχεια το τέλος του κόσμου, σε σημείο που του έγινε εμμονή.
M. HULOT
Πέρα από τις Ακυβέρνητες πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του 1967

Lifo Mini – Series / Πέρα από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του '67

H Κωνσταντίνα Βούλγαρη σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Στρατή Τσίρκα, μιλά για τη φιλία του με τον Σεφέρη, την πολιτική του δράση μέσα στη Δικτατορία, αλλά και για το πώς έπεισε τον Παύλο Ζάννα να μεταφράσει Προυστ, μέσα στη φυλακή. Στο podcast ακούγονται για πρώτη φορά αποσπάσματα από διάλεξη που είχε δώσει ο Σ. Τσίρκας μαζί με τον Α. Kοτζιά.
THE LIFO TEAM
Σέρχιο Πιτόλ «Συζυγική ζωή»

Το Πίσω Ράφι / «Η συζυγική ζωή»: Η απολαυστική σάτιρα του Σέρχιο Πιτόλ για τις δηλητηριασμένες σχέσεις

Μέσα από τις απέλπιδες προσπάθειες μιας γυναίκας ν’ απαλλαγεί οριστικά από τον άπιστο σύζυγό της, με τη λοξή και ειρωνική ματιά του, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς μεταμορφώνει σε φάρσα αυτό που άλλοι θα έβλεπαν ως τραγωδία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Paul Lynch

Βιβλίο / Paul Lynch: «Υπάρχουν συγγραφείς που παίζουν στο κέντρο του γηπέδου, εγώ παίζω στα άκρα»

Ο πέμπτος Ιρλανδός συγγραφέας που παίρνει το Booker εξηγεί στη Βένα Γεωργακοπούλου γιατί στην Ιρλανδία βγαίνουν τόσο σημαντικά βιβλία, περιγράφει πως σε μια λαϊκή σχολίασαν το βραβευμένο βιβλίο του ως «πολύ μαύρο» και πως αν καθόταν να γράψει κάτι για να κερδίσει, αυτό δεν θα ήταν το «Τραγούδι του προφήτη».
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Nανά Δαρειώτη: «Ε. Ζολά, Κ. Μπλίξεν και Ε. Βουτσινά - Οι συγγραφείς που θα με συνδέουν πάντα με την κουλτούρα του φαγητού»

The Book Lovers / «Ο Ζολά, η Μπλίξεν και η Βουτσινά θα με συνδέουν πάντα με την κουλτούρα του φαγητού»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με την δημοσιογράφο γεύσης Νανά Δαρειώτη για όλα εκείνα τα βιβλία που την διαμόρφωσαν αλλά και για τα αστυνομικά μυθιστορήματα που την ξαναέβαλαν στον κόσμο της ανάγνωσης μετά από μια βασανιστική περίοδο long covid που πέρασε τελευταία.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ