Λουπερκάλια: η αρχαία ρωμαϊκή παγανιστική γιορτή από την οποία ξεπήδησε ο Άγιος Βαλεντίνος

Λουπερκάλια: η αρχαία ρωμαϊκή παγανιστική γιορτή από την οποία ξεπήδησε ο Άγιος Βαλεντίνος Facebook Twitter
Σύμφωνα με τη ρωμαϊκή μυθολογία, μια λύκαινα (lupa στα λατινικά) ανέθρεψε τον Ρωμύλο και τον Ρώμο, τους μυθικούς ιδρυτές της Αιώνιας Πόλης. Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Ιουστίνο, στη σπηλιά βρισκόταν και το χάλκινο άγαλμα του τερατόμορφου θεού που ήταν γενειοφόρος και ντυμένος με δέρματα ζώων από τη μέση και πάνω – ωστόσο, η ύπαρξή του Λούπερκαλ αμφισβητείται έντονα, καθώς καμία άλλη σαφής απεικόνιση ή περιγραφή του δεν έχει διασωθεί.
0

Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου πολλοί αγαπούν να τη γιορτάζουν, άλλοι πάλι αγαπούν να τη μισούν. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκει κανείς, δύσκολα μπορεί να φανταστεί την προέλευση της γιορτής, που δεν παραπέμπει καθόλου σε καρδούλες, λουλούδια κι αρκουδάκια – αντίθετα, είναι σκοτεινή, αρκετά αιματοβαμμένη και σχετικά συγκεχυμένη.

Τα Λουπερκάλια ήταν ίσως η αρχαιότερη ρωμαϊκή παγανιστική γιορτή, που γιορταζόταν στην Ιταλία και στη Γαλατία κάθε χρόνο στις 15 Φεβρουαρίου προς τιμήν του Λούπερκου, μιας πρωτόγονης θεότητας που προστάτευε τα κοπάδια από τους λύκους κι ευλογούσε τη γονιμότητα και την αφθονία των ζώων. Αρχικά, ήταν ποιμενική γιορτή και οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς τη θεωρούσαν αφιερωμένη στον θεό Πάνα, με τον οποίο ταύτιζαν τον Λούπερκο, και ως πρώτο εισηγητή της ονόμαζαν τον Αρκάδα Εύανδρο, συνδέοντάς την με τα αρκαδικά Λύκαια.

Στη Ρώμη η γιορτή πραγματοποιούνταν κάθε χρόνο στον Παλατίνο Λόφο, στο σπήλαιο Λούπερκαλ, εκεί όπου, σύμφωνα με τη ρωμαϊκή μυθολογία, μια λύκαινα (lupa στα λατινικά) ανέθρεψε τον Ρωμύλο και τον Ρώμο, τους μυθικούς ιδρυτές της Αιώνιας Πόλης. Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Ιουστίνο, στη σπηλιά βρισκόταν και το χάλκινο άγαλμα του τερατόμορφου θεού που ήταν γενειοφόρος και ντυμένος με δέρματα ζώων από τη μέση και πάνω – ωστόσο, η ύπαρξή του Λούπερκαλ αμφισβητείται έντονα, καθώς καμία άλλη σαφής απεικόνιση ή περιγραφή του δεν έχει διασωθεί.

Έπειτα από άφθονη οινοποσία, δύο ομάδες Λούπερκων (ή, ενδεχομένως, οι δύο που έκαναν τη θυσία, οι πληροφορίες δεν είναι σαφείς), ημίγυμνοι, με μαστίγια φτιαγμένα από τα δέρματα των θυσιασμένων ζώων, έτρεχαν γύρω από τα τείχη της παλιάς πόλης του Παλατινού Λόφου και χτυπούσαν στα χέρια όποιον συναντούσαν στον δρόμο τους, ιδιαίτερα τις γυναίκες, αλλά και στα χωράφια, για να τους μεταδώσουν γονιμότητα.

Μια ομάδα ιερέων, οι Λούπερκοι, είχαν την εποπτεία της διεξαγωγής της γιορτής. Δύο από αυτούς, που ανήκαν στην ανώτερη τάξη, οδηγούνταν γυμνοί στον βωμό, όπου θυσίαζαν μια κατσίκα κι ένα σκυλί για την προστασία των κοπαδιών, έβαφαν τα μέτωπά τους  μ’ ένα ματωμένο μαχαίρι και τα σκούπιζαν με μαλλί βουτηγμένο σε γάλα. Στη συνέχεια, ξεσπούσαν σε δυνατά γέλια –πράξη αναγκαία– και κάλυπταν στοιχειωδώς το σώμα τους με λωρίδες δέρματος από τα θυσιασμένα ζώα. Στο τέλος των τελετουργιών, έπειτα από άφθονη οινοποσία, δύο ομάδες Λούπερκων (ή, ενδεχομένως, οι δύο που έκαναν τη θυσία, οι πληροφορίες δεν είναι σαφείς), ημίγυμνοι, με μαστίγια φτιαγμένα από τα δέρματα των θυσιασμένων ζώων, έτρεχαν γύρω από τα τείχη της παλιάς πόλης του Παλατινού Λόφου και χτυπούσαν στα χέρια όποιον συναντούσαν στον δρόμο τους, ιδιαίτερα τις γυναίκες, αλλά και στα χωράφια, για να τους μεταδώσουν γονιμότητα. Η διαδρομή που έκαναν αποτελούσε μίμηση της καταδίωξης των ζωοκλεφτών από τον Ρώμο και τον Ρωμύλο, οι οποίοι, σύμφωνα με τον ρωμαϊκό μύθο, καθιέρωσαν τα Λουπερκάλια.

Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή της γιορτής που συναντάμε στον Πλούταρχο («Βίοι Παράλληλοι», Καίσαρ, κεφ. 61): «Πολλοί γράφουν για τα Λουπερκάλια ότι γιορτάζονταν από την αρχαιότητα από τους βοσκούς και ότι έχουν κάποια σχέση με τα αρκαδικά Λύκαια. Τότε, πολλοί από τους ευγενείς νέους τρέχουν πάνω-κάτω μέσα στην πόλη γυμνοί, για άθληση αλλά και χάριν αστείου, χτυπώντας όσους συναντούν με δασύτριχα λουριά. Πολλές γυναίκες της ίδιας τάξης εσκεμμένα βρίσκονται στον δρόμο τους και, όπως τα παιδιά στο σχολείο, προτείνουν τα χέρια τους για να τα χτυπήσουν, πιστεύοντας ότι έτσι η έγκυος θα ελευθερωθεί πιο εύκολα και η άγονη θα γίνει γόνιμη». Η γιορτή συμπεριλάμβανε και την επιλογή ερωτικού συντρόφου. Μέσα στην ημέρα, όλες οι νέες γυναίκες στην πόλη τοποθετούσαν τα ονόματά τους σε ένα μεγάλο δοχείο. Μετά, οι εργένηδες διάλεγαν ένα όνομα από το δοχείο και ζευγάρωναν για έναν χρόνο μ’ αυτήν που τους έτυχε. Αυτό συχνά κατέληγε σε γάμο και δείχνει να συνδέει, έστω και αμυδρά, τα Λουπερκάλια με τον σημερινό Άγιο Βαλεντίνο.

Λουπερκάλια: η αρχαία ρωμαϊκή παγανιστική γιορτή από την οποία ξεπήδησε ο Άγιος Βαλεντίνος Facebook Twitter
Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή της γιορτής που συναντάμε στον Πλούταρχο («Βίοι Παράλληλοι», Καίσαρ, κεφ. 61): «Πολλοί γράφουν για τα Λουπερκάλια ότι γιορτάζονταν από την αρχαιότητα από τους βοσκούς και ότι έχουν κάποια σχέση με τα αρκαδικά Λύκαια. Τότε, πολλοί από τους ευγενείς νέους τρέχουν πάνω-κάτω μέσα στην πόλη γυμνοί, για άθληση αλλά και χάριν αστείου, χτυπώντας όσους συναντούν με δασύτριχα λουριά. Πολλές γυναίκες της ίδιας τάξης εσκεμμένα βρίσκονται στον δρόμο τους και, όπως τα παιδιά στο σχολείο, προτείνουν τα χέρια τους για να τα χτυπήσουν, πιστεύοντας ότι έτσι η έγκυος θα ελευθερωθεί πιο εύκολα και η άγονη θα γίνει γόνιμη».

Η γονιμότητα και ο εξαγνισμός ήταν, λοιπόν, οι βασικοί άξονες της γιορτής και ο εξαγνισμός –februare στα λατινικά– έδωσε το όνομά του και στον μήνα κατά τη διάρκεια του οποίου πραγματοποιούνταν οι τελετές. Από τους πιο επιφανείς Λούπερκους ήταν ο ίδιος ο ύπατος Μάρκος Αντώνιος που τριγύριζε ημίγυμνος στην πόλη με ένα στεφάνι στα μαλλιά, γεγονός που προδίδει την ιδιαίτερη σημασία της γιορτής για τη ρωμαϊκή κοινωνία. Ακόμα κι όταν έχασε τον αρχικό ποιμενικό θρησκευτικό της χαρακτήρα, συνέχισε να γιορτάζεται προς τιμήν των ιδρυτών της πόλης μέχρι που σταδιακά ξεχάστηκε, για να την επαναφέρει ο Αύγουστος. Ωστόσο, λόγω ακροτήτων που είχαν συμβεί στο παρελθόν κατά τη γιορτή, ο Αυτοκράτορας απαγόρευσε τη συμμετοχή των εφήβων σε αυτήν και αποφάσισε η πομπή των Λούπερκων να συνοδεύεται από σώμα ιππέων.

Τα Λουπερκάλια συνέχισαν να γιορτάζονται και μετά το 380 μ.Χ., οπότε ο χριστιανισμός γίνεται η επίσημη κρατική θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο ξέφρενος εορτασμός της γονιμότητας άρχισε να ενοχλεί την Καθολική Εκκλησία και το 494 μ.Χ. ο Πάπας Γελάσιος τα κατάργησε, ενώ δύο χρόνια αργότερα τα αντικατέστησε με την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου στις 14 Φεβρουαρίου. Ο Βαλεντίνος ήταν ένας χριστιανός παπάς που εκτελέστηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 270 μ.Χ. από τον Αυτοκράτορα Κλαύδιο, επειδή, παρά τις εντολές του, πάντρευε κρυφά ερωτευμένα ζευγάρια χριστιανών, με αποτέλεσμα οι οικογενειακές υποχρεώσεις να κρατάνε τους νεαρούς υπηκόους μακριά από τα πεδία των ανηλεών μαχών με τους ανυπότακτους Γότθους!

Οι πιστοί χάρηκαν με την ιδέα της μετονομασίας μιας αναγνωρισμένης ειδωλολατρικής γιορτής σε γιορτή προς τιμήν του αγίου των ρομαντικών σχέσεων και ο εορτασμός του Αγίου Βαλεντίνου σύντομα εξαπλώθηκε από την Ιταλία στη Δυτική Ευρώπη και κατά τον Μεσαίωνα άρχισε να γιορτάζεται στη Γαλλία και στην Αγγλία, όπου και συναντάμε τις πρώτες χειροποίητες κάρτες. Λέγεται ότι την πρώτη κάρτα για τη γιορτή των ερωτευμένων την έστειλε στην αγαπημένη του μέσα από τη φυλακή, όπου κρατούνταν, ο δούκας της Ορλεάνης Κάρολος το 1415. Στην Αγγλία του 16ου αιώνα συναντάμε και μια άλλη συνήθεια: τα κοροϊδευτικά γράμματα που λάμβαναν δεσποινίδες από νεαρούς που είχαν στο παρελθόν απορρίψει.

Σήμερα, η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι, ουσιαστικά, η γιορτή του εμπορίου. Ανθοπωλεία, ζαχαροπλαστεία, κοσμηματοπωλεία και πάσης φύσεως καταστήματα περιμένουν να εξαργυρώσουν τα ρομαντικά συναισθήματα όσων επιμένουν να γιορτάζουν τον Άγιο του Έρωτα. Ο Πάπας Γελάσιος κατάφερε να ντύσει και να ευπρεπίσει μια παγανιστική γιορτή για τη γονιμότητα, μετατρέποντάς την σε χριστιανική, εμείς με τη σειρά μας την εμπορευματοποιήσαμε, ίσως όμως κάπου στο βάθος, πίσω από τη χρυσόσκονη, το πνεύμα των Λουπερκάλιων να παραμένει ζωντανό. 

0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τι σήμαινε να είσαι ψυχικά ασθενής στην αρχαία Αθήνα;

Ιστορία μιας πόλης / Τι σήμαινε να είσαι ψυχικά ασθενής στην αρχαία Αθήνα;

Πώς κατανοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες την ψυχική ασθένεια; Ήταν θεϊκή τιμωρία, παθολογία του σώματος ή ένα υπαρξιακό βάρος που αποτυπωνόταν στη λογοτεχνία και στο θέατρο; Η Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με τον Γιώργο Καζαντζίδη, Αναπληρωτή Καθηγητή Λατινικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών, για τον τρόπο με τον οποίο η αρχαιοελληνική κοινωνία εξηγούσε, απεικόνιζε και αντιμετώπιζε τις ψυχικές διαταραχές.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
«Army of Lovers», όπως «Στρατός Εραστών»

Οθόνες / «Army of Lovers»: Μια ταινία για τα ζευγάρια εραστών του Ιερού Λόχου

Ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρίτος εξηγεί πώς αποφάσισε να θίξει ένα θέμα που για αιώνες θεωρείται ταμπού: τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ αντρών στην Αρχαία Ελλάδα, ακόμη και στο πεδίο της μάχης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μεταλλεία του Λαυρίου: Ένα συναρπαστικό κεφάλαιο της ιστορίας του Λεκανοπεδίου

Ιστορία μιας πόλης / Μεταλλεία του Λαυρίου: Ένα συναρπαστικό κεφάλαιο της ιστορίας του Λεκανοπεδίου

Κάτω από την επιφάνεια της Λαυρεωτικής κρύβεται ένας λαβύρινθος από υπόγειες στοές και μυστικά που συνδέονται με τη δύναμη της αρχαίας Αθήνας. Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον γεωλόγο Μάρκο Βαξεβανόπουλο.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Η Αθήνα της Μαρίας Κάλλας: Η πόλη που την πλήγωσε αλλά και τη διαμόρφωσε

Ιστορία μιας πόλης / Η Αθήνα της Κάλλας: Η πόλη που την πλήγωσε αλλά και τη διαμόρφωσε

Ποιος ήταν ο δεσμός της Μαρίας Κάλλας με την Αθήνα; Η Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με τον Βασίλη Λούρα, δημιουργό του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας».
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Στα άδυτα του Γεντί Κουλέ με τα άνθη του κακού

Αρχαιολογία & Ιστορία / «Είμαστε στον τάφο βρε παιδιά, θέλετε να μπούμε ακόμη βαθύτερα;»

Τον Οκτώβρη του 1933, ο αστυνομικός ρεπόρτερ της εφημερίδας «Ακρόπολις», Ε. Θωμόπουλος, επισκέφθηκε τις φυλακές του Γεντί Κουλέ στη Θεσσαλονίκη, περιηγήθηκε στο εσωτερικό τους και μίλησε με κατάδικους και μελλοθάνατους.
ΤΑΣΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
ΔΟΥΝΕΙΚΑ

Ρεπορτάζ / Σκάνδαλο παιδεραστίας στα Δουνέικα: Το αποκρουστικό πρόσωπο της «αγίας» ελληνικής κοινωνίας

Η υπόθεση παιδεραστίας στα Δουνέικα, ένα χωριό 900 κατοίκων κοντά στην Αμαλιάδα, τη δεκαετία του ’80, φέρνει στο φως όχι μόνο τα φρικιαστικά εγκλήματα «ευυπόληπτων πολιτών», αλλά και τη συνωμοσία της σιωπής και την υποκρισία που επικρατεί σε κλειστές κοινωνίες.
ΝΙΚΟΣ ΤΣΕΦΛΙΟΣ
Διάλογος Μηλίων-Αθηναίων: Μαθήματα εξωτερικής πολιτικής από το 416 π.Χ

Ιστορία μιας πόλης / Διάλογος Μηλίων-Αθηναίων: Μαθήματα εξωτερικής πολιτικής από το 416 π.Χ

Γιατί ο Διάλογος Μηλίων και Αθηναίων είναι τόσος σημαντικός για το έργο του Θουκυδίδη; Ποια ήταν η αθηναϊκή αντίληψη για τη δύναμη και τη δικαιοσύνη; Η Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με τον Σπύρο Ράγκο, καθηγητή αρχαίας ελληνικής φιλολογίας και φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών, για όσα αποκαλυπτικά μάς λέει ακόμα και σήμερα ο διάλογος.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Η μοναχική διαδρομή του πρώτου Ευρωπαίου φιλέλληνα

Αρχαιολογία & Ιστορία / Ο πρώτος Ευρωπαίος φιλέλληνας και η άγνωστη ιστορία του

Ο Γερμανός ιστορικός Μαρτίνος Κρούσιος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του 16ου αιώνα μελετώντας την Ελλάδα της οθωμανικής κατοχής –τη γλώσσα, τα έθιμα, τα ρούχα, τα τραγούδια– χωρίς να φύγει ποτέ από την πατρίδα του.
THE LIFO TEAM
Η Αθήνα της Πηνελόπης Δέλτα

Ιστορία μιας πόλης / Η Αθήνα της Πηνελόπης Δέλτα

Ποια είναι η σημασία του μυθιστορήματος «Οι Ρωμιοπούλες»; Με ποιο τρόπο αποτυπώθηκε η Αθήνα στη ζωή και το έργο της Πηνελόπης Δέλτα; Η Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με τον ιστορικό Τάσο Σακελλαρόπουλο, υπεύθυνο των Ιστορικών Αρχείων του Μουσείου Μπενάκη, για τη σχέση της συγγραφέως με την πόλη που τη σημάδεψε.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Μια επίσκεψη στο Ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης το 1932 / «Γέλια καμπάνιζαν σαν καγχασμοί του Σατανά!» / Φρίκη και ανθρώπινα ράκη στο Ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης το 1932

Αρχαιολογία & Ιστορία / «Γέλια καμπάνιζαν σαν καγχασμοί του Σατανά!»: Στο Ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης το 1932

Τα dirty '30s & late '20s «ακολουθούν» τον δημοσιογράφο Χρήστο Εμ. Αγγελομάτη στο Ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης το 1932 και διασώζουν εικόνες αποτροπιασμού που δύσκολα περιγράφονται. Παρά «τις άναρθρες κραυγές» και «τα στριγκά ξεφωνητά» που άκουσε στην είσοδο, ο ρεπόρτερ πέρασε την πύλη. Τι αντίκρισε;
DIRTY '30S & LATE '20S
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ποιον θεωρούσαν «άσχημο» στην αρχαία Αθήνα;

Ιστορία μιας πόλης / Υπήρχαν και «άσχημα» αγαλματίδια στην αρχαία Αθήνα

Μικρά αγαλματίδια ή γλυπτά λατρευτικού ή θρησκευτικού συνήθως χαρακτήρα, που απεικονίζουν ανθρώπινες ή ζωικές μορφές: τα ειδώλια. Είναι όλα oμοιόμορφα ή υπάρχουν και ενδιαφέρουσες, συχνά αναπάντεχες, διαφοροποιήσεις; H Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με την Αναστασία Μεϊντάνη.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Η ιστορία του κούρου Αριστοδίκου που στάθηκε ορόσημο της ελληνικής τέχνης

Αρχαιολογία / Κούρος Αριστόδικος: Ένα άγαλμα ορόσημο στην αρχαία ελληνική Τέχνη

Το άγαλμα, λίγο μεγαλύτερο του φυσικού μεγέθους, έχει ύψος 1,95 μ., είναι σμιλεμένο σε παριανό μάρμαρο, χρονολογείται από τους μελετητές γύρω στα 510-500 π.Χ., αποτελεί το τελευταίο δείγμα της μεγάλης σειράς των αττικών κούρων και αποκαλύπτει ποιες ήταν οι ταφικές συνήθειες στην Αθήνα εκείνης της εποχής.
THE LIFO TEAM
Ποιοι ήταν οι μαυραγορίτες της Κατοχής και πώς λειτουργούσαν;

Ιστορία μιας πόλης / Ποιοι ήταν οι μαυραγορίτες της Κατοχής;

Πώς ήταν η καθημερινότητα στην Αθήνα της γερμανικής Κατοχής; Ποιες στρατηγικές ανέπτυξαν οι Αθηναίοι για να επιβιώσουν; Πώς και πού έβρισκαν τρόφιμα; Πώς επηρέασε η παρουσία των κατακτητών τις μετακινήσεις των κατοίκων της πόλης; H Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με τον Μενέλαο Χαραλαμπίδη για την καθημερινή ζωή στην κατοχική Αθήνα.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Τι έτρεχε με τους λαγούς στην αρχαία Αθήνα;

Ιστορία μιας πόλης / Τι έτρεχε με τους λαγούς στην αρχαία Αθήνα;

Στην αρχαία Αθήνα, ο λαγός δεν ήταν μόνο θήραμα, αλλά και σύμβολο ερωτικής επιθυμίας και γονιμότητας, ενώ χρησιμοποιούνταν επίσης ως προσφορά στους θεούς. Ο Ξενοφών έγραψε για το κυνήγι του, ενώ εμφανίζεται συχνά στην τέχνη - στα αγγεία, στις παραστάσεις συμποσίων, ακόμη και σε ταφικά μνημεία. Η Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με την Κάτια Μαργαρίτη ρίχνοντας φως στο παρελθόν ενός ζώου που είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι ίσως φανταζόμαστε.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ