48 ώρες στην Καστοριά

48 ώρες στην Καστοριά Facebook Twitter
Αεροφωτογραφία της λίμνης και της πόλης της Καστοριάς. Φωτ.: Αντώνης Νικολόπουλος/Eurokinissi
0

Στην Καστοριά βρέθηκα πρώτη φορά ούσα φοιτήτρια, κατά τη διάρκεια μιας μαραθώνιας κυριακάτικης εξόρμησης που πρότεινε «παγουράς», καλοφαγάς και πολυαγαπημένος φίλος: φαγητό στον Πεντάλοφο, καφές στην Καστοριά, γλυκό στο Μέτσοβο και επιστροφή στα Γιάννενα –έτοιμη για βουτιά στο κρεβάτι και δώδεκα ώρες ύπνο. 

Αν και λατρεύω τα Γιάννενα για όλα τους –πόσο μάλλον για την Παμβώτιδα–, οφείλω να παραδεχτώ ότι η Καστοριά μού γυάλισε αρκετά ώστε να επανέλθω με την πρώτη ευκαιρία, η οποία άργησε όχι μια μέρα αλλά κάμποσα, πολλά χρόνια. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ», λέει ο σοφός λαός και έχει δίκιο. Η Καστοριά είναι πανέμορφη.

Πρώτη ημέρα

Τη γνωριμία μου με την Καστοριά την ξεκίνησα από τη λίμνη, καθώς ως Κουλουριώτισσα αλλά και Γιαννιώτισσα αγαπώ να χαλαρώνω δίπλα στο νερό – αλλά όχι μέσα, οφείλω να ομολογήσω. Μια βόλτα στον παραλίμνιο δρόμο, τη «γυρολιμνιά» των ντόπιων, ενδεχομένως και μια βαρκάδα με το καράβι «ΟΛΥΜΠΙΑ», είναι μια καλή εισαγωγή σε όσα όμορφα θα χορτάσουν τα μάτια σας.

Αμέσως μετά ξεκινήστε για το Ντολτσό, την παλιά συνοικία της πόλης που αντανακλά όλο τον πλούτο που της χάρισε η ενασχόληση με το εμπόριο και ιδιαίτερα με τη γουνοποιΐα. Περπατώντας στα καλντερίμια του παλιού εμπορικού κέντρου της Καστοριάς αλλά και όλου του νομού, θαυμάστε τα μεγαλοπρεπή αρχοντικά, πολλά από τα οποία είναι επισκέψιμα και στεγάζουν μουσεία, όπως το Ενδυματολογικό Μουσείο του Μουσικοφιλολογικού Συλλόγου «Αρμονία», το Λαογραφικό Μουσείο Καστοριάς και το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα.

Αν αναρωτιέστε τι αξίζει να φάει κανείς στην Καστοριά, υπενθυμίζω ότι φημίζεται για τα φασόλια, τα μήλα, τα τυροκομικά αλλά και τα πάσης φύσεως γλυκά κουταλιού και τις μαρμελάδες – εγώ πάντως φόρτωσα το κατιτίς μου και για το σπίτι. Επιπλέον, η κουζίνα της έχει ενδιαφέρον, έχει πολλά λάχανα, έχει και ψάρια από τη λίμνη.

Στην καρδιά του Ντολτσού βρίσκεται η μεγάλη και ζωντανή ιστορική πλατεία του, η παλαιότερη της πόλης, η οποία μετά το 1956 μετονομάστηκε σε «Πλατεία Αδελφών Εμμανουήλ». Οι Καστοριανοί Ιωάννης και Παναγιώτης Εμμανουήλ υπήρξαν σύντροφοι και συνεργάτες του Ρήγα Φεραίου, συνελήφθησαν μαζί του στη Βιέννη και τον ακολούθησαν στον θάνατο, στο Βελιγράδι, στις 24 Ιουνίου 1798. Στο κέντρο της πλατείας που φέρει τιμητικά το όνομά τους βρίσκεται η σχετική αναθηματική στήλη, έργο του γλύπτη Π. Ευγενίδη.

48 ώρες στην Καστοριά Facebook Twitter
Άποψη του παραλίμνιου δρόμου. Φωτ.: discoverkastoria.gr
48 ώρες στην Καστοριά Facebook Twitter
Tο Μουσείο Παύλου Μελά είναι το σπίτι όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο επιφανής μακεδονομάχος. Φωτ.: discoverkastoria.gr
48 ώρες στην Καστοριά Facebook Twitter
Μια βαρκάδα με το καράβι «ΟΛΥΜΠΙΑ» είναι μια καλή εισαγωγή για να γνωρίσεις την πόλη. Φωτ.: discoverkastoria.gr

Ένα ακόμα ιστορικό πρόσωπο συνυφασμένο με την Καστοριά και την ευρύτερη περιοχή, αν και δεν υπήρξε τέκνο της, είναι ο Παύλος Μελάς. Ο επιφανής μακεδονομάχος έπεσε νεκρός το 1904 στη γειτονική Στάτιστα, που σήμερα φέρει το όνομά του, ενώ στο σπίτι όπου άφησε την τελευταία του πνοή φιλοξενείται σήμερα το Μουσείο Παύλου Μελά. Μετά από πολλές περιπέτειες, τα οστά του βρίσκονται πλέον θαμμένα, μαζί με εκείνα της συζύγου του, Ναταλίας Μελά, στον βυζαντινό Ναό των Ταξιαρχών (10ος αιώνας).

Ο σημαντικότερος ωστόσο ναός και σύμβολο της πόλης –η οποία διαθέτει πάνω από εβδομήντα βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες, αδιάψευστους μάρτυρες της μεγάλης της ακμής κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας– είναι η Παναγία η Κουμπελίδικη, που υψώνεται μέσα στη βυζαντινή ακρόπολη.

Ο τρίκογχος ναός χτίστηκε στα μέσα του 11ου αιώνα και οι περισσότερες αγιογραφίες του τοποθετούνται στον 13ο αιώνα – ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η απεικόνιση της Αγίας Τριάδας. Όσο για την επωνυμία «Κουμπελίδικη», που προσφέρεται για αστεία λογοπαίγνια, αυτή οφείλεται στον πολύ ψηλό τρούλο της εκκλησίας, τον «κουμπέ» τουρκιστί. Πίσω από την Παναγία βρίσκεται το Βυζαντινό Μουσείο Καστοριάς, από τα σημαντικότερα του είδους στην Ελλάδα, οπότε μια επίσκεψη επιβάλλεται.

Εκτός από τις βυζαντινές εκκλησίες, είναι και τα αρχοντικά της Καστοριάς που μοιάζουν ανεξάντλητα. Άλλη μια γραφική παραδοσιακή συνοικία θα συναντήσετε στη βόρεια πλευρά: το Απόζαρι. Αναζητήστε το αρχοντικό Τσιατσιαπά (1754) με τις υπέροχες τοιχογραφίες, που λειτουργεί ως μουσείο: πρόκειται για το μεγαλύτερο παραδοσιακό οίκημα που σώζεται στην πόλη.

48 ώρες στην Καστοριά Facebook Twitter
Tο αρχοντικό Τσιατσιαπά (1754) είναι το μεγαλύτερο παραδοσιακό οίκημα που σώζεται στην πόλη. Φωτ.: discoverkastoria.gr
48 ώρες στην Καστοριά Facebook Twitter
Μια γραφική, παραδοσιακή συνοικία στη βόρεια πλευρά της πόλης είναι το Απόζαρι. Φωτ.: discoverkastoria.gr
48 ώρες στην Καστοριά Facebook Twitter
Η είσοδος του Λαογραφικού Μουσείου. Φωτ.: discoverkastoria.gr

Αν, πάλι, αναρωτιέστε τι αξίζει να φάει κανείς στην Καστοριά, υπενθυμίζω ότι φημίζεται για τα φασόλια, τα μήλα, τα τυροκομικά αλλά και τα πάσης φύσεως γλυκά κουταλιού και τις μαρμελάδες – εγώ πάντως φόρτωσα το κατιτίς μου και για το σπίτι. Επιπλέον, η κουζίνα της έχει ενδιαφέρον, έχει πολλά λάχανα, έχει και ψάρια από τη λίμνη.

Η Καστοριά βέβαια φημίζεται και για τις γούνες της, παρότι τα τελευταία χρόνια οι πωλήσεις τους μειώνονται, τόσο για λόγους ευαισθησίας απέναντι στα ζώα όσο και για λόγους… γεωπολιτικούς. Προσωπικά, αληθινές γούνες δεν φοράω, δεν κατάφερα ωστόσο να αντισταθώ σε ένα καταπληκτικό βουργουνδί –όπως λένε και οι fashion influencers– ζευγάρι δερμάτινα γάντια. 

Δεύτερη ημέρα

48 ώρες στην Καστοριά Facebook Twitter
Ο λιμναίος οικισμός του Δισπηλιού είναι ο παλαιότερος νεολιθικός οικισμός της Ευρώπης. Φωτ.: discoverkastoria.gr

Ελάχιστα λεπτά οδήγησης είναι αρκετά για να πραγματοποιήσετε ένα ταξίδι στον χρόνο, για την ακρίβεια ένα ταξίδι 7.000 χρόνια πίσω, στον νεολιθικό λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού. Η ανακάλυψή του έγινε τυχαία το 1932, όταν έπεσε η στάθμη της λίμνης, αποκαλύπτοντας ό,τι είχε απομείνει από τις καλύβες του πρώτου –και μοναδικού– τέτοιου οικισμού που ανασκάφηκε στην Ελλάδα.

Ο αρχαιολόγος Αντώνιος Κεραμόπουλος ήταν εκείνος που τότε αναγνώρισε πως πρόκειται για υπολείμματα πασάλων, πάνω στους οποίους στηρίζονταν οι προϊστορικές κατοικίες. Πολλά χρόνια αργότερα, το 1992, οι ανασκαφές του καθηγητή προϊστορικής αρχαιολογίας του ΑΠΘ, Γιώργου Χουρμουζιάδη, έφεραν στο φως τον παλαιότερο νεολιθικό οικισμό της Ευρώπης, που χρονολογείται γύρω στο 5.000 π.Χ. και φιλοξενούσε περίπου 300 ανθρώπους. 

Πάνω στα σπάνια ευρήματα στηρίχθηκε η δημιουργία ενός παραλίμνιου αρχαιολογικού πάρκου που περιλαμβάνει οκτώ καλύβες πανομοιότυπες με εκείνες των προ-προ-προγόνων μας, κατασκευασμένες με κορμούς και κλαδιά δέντρων, άχυρα, σκοινί και λάσπη από τη λίμνη. 

Μπαίνοντας μέσα θα βρείτε ακριβή αντίγραφα των εργαλείων, των αγγείων και όσων σκευών χρησιμοποιούσαν οι προϊστορικοί άνθρωποι, ανάμεσά τους και ένα από τα παλαιότερα μουσικά όργανα που έχουν βρεθεί στην Ευρώπη: έναν οστέινο αυλό, καθότι ήταν και φιλόμουσοι. Τα αγκίστρια που βρέθηκαν επιβεβαιώνουν ότι οι κάτοικοι του οικισμού ψάρευαν –στον χώρο θα μπορέσετε να δείτε μια βάρκα σαν αυτές που χρησιμοποιούσαν.

48 ώρες στην Καστοριά Facebook Twitter
Ακριβή αντίγραφα των αγγείων και των σκευών στον οικισμό του Δισπηλιού. Φωτ.: discoverkastoria.gr

Αφού ζήσετε τον μύθο σας στο Ανοιχτό Μουσείο Δισπηλιού, μπορείτε να επισκεφθείτε τη μικρή έκθεση στο Δισπηλιό, που φιλοξενεί τα αυθεντικά ευρήματα του αρχαιολογικού χώρου.  Από εκεί απουσιάζει ωστόσο ένα αμφιλεγόμενο εύρημα: η Πινακίδα του Δισπηλιού. Πρόκειται για μια ξύλινη πινακίδα που βρέθηκε μέσα στη λίμνη και σύμφωνα με τη χρονολόγηση με άνθρακα δημιουργήθηκε το 5260 π.Χ.

Το γεγονός ότι πάνω της υπάρχουν χαραγμένα διάφορα «σήματα» –που όμως δεν γνωρίζουμε πότε χαράχτηκαν– πυροδότησε θεωρίες πως πρόκειται για την αρχαιότερη γραφή στον κόσμο, κάτι που δεν επιβεβαιώνεται από τους ειδικούς. «Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι εδώ έχουμε μια προσπάθεια επικοινωνίας του νεολιθικού ανθρώπου, που ελπίζουμε κάποτε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε», είχε αναφέρει σιβυλλικά ο Γ. Χουρμουζιάδης – ας κρατήσουμε λοιπόν την ψυχραιμία μας.

Η λάσπη και το άχυρο ως δομικά υλικά δεν χρησιμοποιήθηκαν μόνο στη νεολιθική εποχή. Στον δρόμο προς τις Πρέσπες, μισή ωρίτσα από την Καστοριά, βρίσκονται τα Κορέστεια, μια χούφτα ορεινά πλινθόκτιστα χωριά που καταρρέουν σιωπηλά, παραδομένα στη λήθη.

48 ώρες στην Καστοριά Facebook Twitter
Στον δρόμο προς τις Πρέσπες, μισή ωρίτσα από την Καστοριά, βρίσκονται τα Κορέστεια, μια χούφτα ορεινά πλινθόκτιστα χωριά που καταρρέουν σιωπηλά.

Τα Κορέστεια –Άνω και Κάτω Κρανιώνα, Χαλάρα, Μελάς, Μακροχώρι, Μαυρόκαµπος, Άγιος Αντώνιος, Γάβρος– εγκαταλείφθηκαν μετά τον Εμφύλιο και έχουν πλέον ελάχιστους ή καθόλου κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια των φημισμένων φασολιών της ευρύτερης περιοχής. Ο Νέος Οικισμός είναι αυτός που κυρίως κατοικείται· τα υπόλοιπα χωριά μοιάζουν στοιχειωμένα.

Χτισμένα στις αρχές του εικοστού αιώνα με άψητα τούβλα από λάσπη και άχυρα, με το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα και τις στέγες σκεπασμένες με καλάμια, ξύλα και κεραμίδια, τα πλίνθινα σπίτια είχαν όλα τον ίδιο προσανατολισμό: «κοιτούσαν» τον νοτιά, χωρίς να έχουν ανοίγματα στη βορινή όχθη – με σημερινούς όρους θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς και βιοκλιματικά.

Η ομορφιά των χωριών που χάνονται μέρα με τη μέρα φέρνει δάκρυα στα μάτια του επισκέπτη, ο οποίος αντικρίζει μια Ελλάδα που δεν ήξερε ότι εξακολουθεί να υπάρχει. Αυτή την άγνωστη Ελλάδα έχουν προλάβει –μεταξύ άλλων– να αποτυπώσουν στο σελιλόιντ δύο από τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες: ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού» και ο Παντελής Βούλγαρης στην «Ψυχή βαθιά». Αν μη τι άλλο, τα Κορέστεια έχουν κερδίσει την αθανασία.

Ταξίδια
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

48 ώρες στη Λάρισα

Ταξίδια / 48 ώρες στη Λάρισα

Από τα αρχαία θέατρα που κρύβονται στο κέντρο της, μέχρι το καλλιτεχνικό χωριό της που ζωντανεύει κάτω από τον ήλιο, η πόλη αυτή δεν είναι απλώς μια ενδιάμεση στάση προς τη Θεσσαλονίκη, αλλά προσφέρει πολλά μαζί με το τσίπουρο Τυρνάβου και τον χαλβά Φαρσάλων.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
48 ώρες στον Βόλο

Ταξίδια / 48 ώρες στον Βόλο

Από ένα έργο του Πικιώνη και ένα ιστορικό κινηματοθέατρο μέχρι τα παραδοσιακά τσιπουράδικα και τα βιομηχανικά μνημεία, ο Βόλος αποκαλύπτει την πολυπολιτισμική του κληρονομιά. Εδώ, το παλιό συναντά το νέο, με την παραλία και τα Παλαιά να είναι μόνο η αρχή για μια συναρπαστική εξερεύνηση.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η εικόνα που κυκλοφορεί για τα χωριά ως απομονωμένες κοινότητες κάπου στην Άγρια Δύση δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα».

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Χριστίνα βρήκε το χωριό των ονείρων της, με έναν τρόπο που θα ζήλευε κι ο Κοέλιο

Όλο το σύμπαν συνωμότησε, ώστε η Χριστίνα Πιλαβίδου και ο σύζυγός της, σε μια παρόρμηση της στιγμής, να αφήσουν την Αθήνα για το Αργυροχώρι Φθιώτιδας. Σήμερα μεγαλώνουν τα τρία τους παιδιά με τρόπο όσο το δυνατόν πιο αυτάρκη και καταρρίπτουν όλα τα κλισέ για την επαρχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στη Σπάρτη

Ταξίδια / 48 ώρες στη Σπάρτη

Στη Λακωνική πρωτεύουσα με το νεοκλασικό παρελθόν, ξεκινάμε τη βόλτα μας από το δημοφιλές άγαλμα του Λεωνίδα, επισκεπτόμαστε το Αρχαιολογικό Μουσείο Σπάρτης, ενώ εξορμούμε και στην ξακουστή καστροπολιτεία του Μυστρά και το πανέμορφο κεφαλοχώρι Γεράκι.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«H απόφαση να επιστρέψω στον Τυρό με έφερε πιο κοντά σε ό,τι έχει πραγματική αξία για μένα, μου έδωσε ελπίδα πως κάτι μικρό μπορεί να έχει μεγάλο αποτύπωμα, όταν γίνεται με αγάπη και συνέπεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Ελισάβετ υφαίνει τα υφαντά της στον Τυρό Αρκαδίας

Η Ελισάβετ Ροδοπούλου επέστρεψε από το εξωτερικό στο χωριό της για να ασχοληθεί με μια τέχνη που χάνεται: την παραδοσιακή τσακώνικη υφαντική. Η σκέψη της πηγαίνει συχνά στη γιαγιά της, που ξεκίνησε να υφαίνει στον αργαλειό μόλις στα εννιά της χρόνια.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ/ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Γειτονιές της Ελλάδας / «Κολωνάκια και καφετέριες θα βρεις παντού. Mια καλή ζωή όχι»

Μετά από μια κοσμοπολίτικη ζωή, ο Φίλιππος Παπαδημητρίου αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αγριλίτσα Αργολίδας και να συστήσει την πρωτοβουλία «Ανασυγκρότηση των Κοιλάδων Δυτικής Αργολίδας», που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ερημοποίηση των χωριών της περιοχής. Πιστεύει σαφώς πως το μέλλον μας είναι η αποκέντρωση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Η 28χρονη Φωτεινή Γάλλου εκδίδει την εφημερίδα «Τα Χωριάτικα» στον παραδοσιακό οικισμό της Πρώτης Σερρών, όχι για να καλύψει ένα κενό στην αγορά αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις. Απολαμβάνει τη ζωή στο χωριό και δεν τη βρίσκει ούτε πισωγύρισμα ούτε αποτυχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιώργος Καπουτζίδης: «Στη Νέα Ζηλανδία είδα πραγματικά ευτυχισμένους ανθρώπους»  «Στη Νέα Ζηλανδία είσαι πάρα μα πάρα πολύ μακριά από οτιδήποτε» Ο Γιώργος Καπουτζίδης θα μπορούσε να ζήσει για πάντα στη Νέα Ζηλανδία

Γιώργος Καπουτζίδης / «Στη Νέα Ζηλανδία δεν εκνευρίζονται, δεν κορνάρουν»

O γνωστός σεναριογράφος και ηθοποιός ταξίδεψε ως την άλλη άκρη του κόσμου για να γνωρίσει από κοντά μια χώρα που, πέρα από την επιβλητική της φύση, φαίνεται να έχει επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Και με το που προσγειώθηκε, τον υποδέχτηκε… μία Καρυάτιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Στο Μέσο Γερακάρι Ζακύνθου, η Αθήνα δεν είναι καν στον ορίζοντα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στο Μέσο Γερακάρι Ζακύνθου, η Αθήνα δεν είναι καν στον ορίζοντα»

Για 15 χρόνια, ο Ανδρέας Γεωργίου πηγαινοερχόταν στη δουλειά του, από ένα χωριό της Κορινθίας ως το κέντρο της Αθήνας. Η απόφαση να μετακομίσει σε ένα χωριό της Ζακύνθου δεν ήταν εύκολη. Μια φράση της κόρης του όμως τον έπεισε κι έτσι τώρα πια ζει σε ένα μέρος με ατελείωτους ελαιώνες και μεγάλη αγάπη για την ποίηση και το παραδοσιακό τραγούδι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Μονοπάτια Αγίου Όρους: Ανάμεσα στη φύση και την πνευματικότητα

Ταξίδια / Μονοπάτια Αγίου Όρους: Ανάμεσα στη φύση και την πνευματικότητα

Οι διαδρομές ανάμεσα σε επιβλητικά μοναστήρια και σκήτες, όπως και η φροντίδα για την προστασία τους, ενώνουν ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο: έναν Αυστραλό δικαστή, έναν Βέλγο τραπεζικό, έναν ψυχίατρο από το Ομάν, έναν Άγγλο εκδότη και έναν Έλληνα μηχανικό αεροσκαφών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Στο χωριό καταλάβαμε για πρώτη φορά πως ο φορτιστής του κινητού κάνει θόρυβο»

Οι επαρχίες μας / «Στο χωριό καταλάβαμε για πρώτη φορά πως ο φορτιστής του κινητού κάνει θόρυβο»

Η Δέσποινα Τζιουβάρα άφησε την Αθήνα για τον Βουτσαρά, ένα από τα Κουρεντοχώρια, και ευελπιστεί να βοηθήσει την περιοχή να περάσει σε μια νέα εποχή μετά την απότομη ερήμωση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Δεμάτι κάλεσμα

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η καθημερινότητα δεν είναι σχεδόν ποτέ ίδια στο βουνό»

Ο Βασίλης Νάκκας, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΚοινΣΕπ «Τα Ψηλά Βουνά», απευθύνει πρόσκληση σε όσους θέλουν να ζήσουν και να εργαστούν στο Δεμάτι Ζαγορίου, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη των ορεινών κοινοτήτων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τρεις φίλοι από την Αθήνα δημιούργησαν μια μικρή, αυτάρκη κοινότητα στην Αιτωλοακαρνανία, έναν ζωντανό πυρήνα ανθρώπων που ζουν και εργάζονται με τη φύση αναζωογονώντας την τοπική κοινωνία

Γειτονιές της Ελλάδας / «Είναι ωραίο να μη γυρίζουν όλα γύρω από τα λεφτά»

Τρεις Αθηναίοι δημιούργησαν το Yamochori, μια μικρή, αυτάρκη κοινότητα στην Αιτωλοακαρνανία – έναν ζωντανό πυρήνα ανθρώπων που ζουν και εργάζονται με τη φύση, οργανώνοντας δράσεις και αναζωογονώντας την τοπική κοινωνία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στη Λάρισα

Ταξίδια / 48 ώρες στη Λάρισα

Από τα αρχαία θέατρα που κρύβονται στο κέντρο της, μέχρι το καλλιτεχνικό χωριό της που ζωντανεύει κάτω από τον ήλιο, η πόλη αυτή δεν είναι απλώς μια ενδιάμεση στάση προς τη Θεσσαλονίκη, αλλά προσφέρει πολλά μαζί με το τσίπουρο Τυρνάβου και τον χαλβά Φαρσάλων.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«Οι άνθρωποι του χωριού είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Επέλεξα να ζήσω ανάμεσά τους και όχι σε παλάτια. Κοντά τους όμως νιώθω βασιλιάς».

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ζώντας κοντά στους ανθρώπους του χωριού νιώθω βασιλιάς»

Ο Νίκος Πατερέκας μετακόμισε ξαφνικά στη Νέα Αβόρανη, έγινε αγρότης και, αν και κάποια αγαπημένα του πρόσωπα μπορεί να μην τον στήριξαν σε αυτή την απόφαση, πορεύεται με οδηγό την υπόσχεση που έδωσε όταν έχασε τους παππούδες του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ