Ποιο φαγητό φέρνει δάκρυα στα μάτια του Ευριπίδη Σαμπάτη;

Ποιο φαγητό φέρνει δάκρυα στα μάτια του Ευριπίδη Σαμπάτη; Facebook Twitter
0

Αν και δεν το έχω δύσκολο να κλάψω, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο φαγητό που να μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, εκτός φυσικά κι αν είναι τίγκα στο τσίλι και στο μπούκοβο. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια φαγητά που μου ξυπνάνε μνήμες παιδικές, λειτουργώντας σαν εκείνη την περίφημη σκηνή από το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ. Ίσως το πιο έντονα συναισθηματικό φαγητό για μένα είναι οι λαχανοντολμάδες, φτιαγμένοι με τον πολίτικο τρόπο, με μπόλικο αυγολέμονο. Είναι από τα αγαπημένα μου πιάτα από τότε που ήμουν παιδί.

Θεωρητικά, θα μπορούσε άνετα να είναι ένα φαγητό που μου προκαλεί κάπως αναγούλα, λόγω της υφής των βρασμένων λαχανόφυλλων, όμως ήταν η σπεσιαλιτέ της τότε αγαπημένης μου θείας Φλώρας και το καταβρόχθιζα με πάθος. Τους έφτιαχνε με μια πλούσια, κρεμώδη, λεμονάτη σάλτσα με πολλά μπαχαρικά και είχαν μια γεύση Ανατολής που έμοιαζε εξωτική στον ουρανίσκο μου και με έκανε να ονειρεύομαι βόλτες στις όχθες του Βοσπόρου, μπροστά από τζαμιά και σαράγια.

Τους παραγγέλνω στα μαγειρεία και τους τρώω αργά, πασχίζοντας να βρω στη γεύση τους κάτι από τα παιδικά μου χρόνια και την τότε υπέροχη σχέση μου με τη Φλώρα.

Η Φλώρα ήταν η σύζυγος του Ευριπίδη, του αγαπημένου θείου της μαμάς μου και νονού μου, από τον οποίο πήρα και το όνομά μου. Ήταν μια γυναίκα λαϊκή, θρήσκα και κουτσομπόλα, πολύ διαφορετική από τις άλλες γυναίκες της οικογένειας της μαμάς μου, όλες μορφωμένες και προοδευτικές Μικρασιάτισσες, αλλά εγώ περνούσα καταπληκτικά μαζί της. Ταΐζαμε μαζί τις γάτες της πίσω αυλής, κάναμε κηπουρική, βλέπαμε σαπουνόπερες, διαβάζαμε βίους αγίων, λύναμε σταυρόλεξα και, φυσικά, τρώγαμε τις λιχουδιές που έφτιαχνε με περίσσιο μεράκι, όλες συνταγές κωνσταντινουπολίτικες, με μπόλικα μυρωδικά και σάλτσες. Εγώ διασκέδαζα πολύ με το να της πηγαίνω κόντρα όσον αφορούσε το θρησκευτικό θέμα, καθότι έχω άθεους γονείς, και, εκτός από το ότι συνεχώς αμφισβητούσα τον χριστιανισμό, έφτανα στο σημείο να επινοώ προσευχές στον Βούδα και να τις λέω μπροστά της γονατιστός. Έξαλλη γινόταν και με απειλούσε να μου τρίψει το στόμα με τις καυτερές πιπεριές που καλλιεργούσε κατά κόρον στον κήπο της.

Μια μέρα, με αφορμή τη δίκη για τον βιασμό της Καρολάιν στο σίριαλ «Τόλμη και Γοητεία», τη ρώτησα τι σήμαινε αυτή η λέξη. Μου είπε: «Είναι όταν ένας άντρας αναγκάζει μια γυναίκα να κάνει κάτι που δεν θέλει». Ρώτησα αν θα ήταν βιασμός να την αναγκάσω να με πάει στην παιδική χαρά εφόσον αυτή δεν θέλει και αν θα με περάσουν κι εμένα από δίκη, μου τα μάσησε λίγο ότι δεν είναι ακριβώς έτσι και μετά κάπως τράβηξε την προσοχή μου σε κάτι άλλο για να ξεφύγει από αυτό το επίμαχο θέμα που εγώ τόσο διακαώς ήθελα να συζητήσω.


Μεγαλώνοντας, η σχέση μας άλλαξε. Όσο πιο πολύ μεγαλώναμε εγώ και η αδελφή μου, τόσο πιο πολύ νιώθαμε ότι μας αντιπαθεί, μας έριχνε μπηχτές όλη την ώρα, μίλαγε άσχημα για την οικογένειά μας. Πέρασαν τα χρόνια και μια μέρα σχεδόν με έπιασε στα πράσα να κοιμάμαι με το τότε αγόρι μου στο άδειο σπίτι του παππού μου. Μια άλλη μέρα, μπήκε απροειδοποίητα στο σπίτι των γονιών μου μετά από ένα μεγάλο πάρτι που είχα κάνει εκεί και βρήκε ένα χάος, με κόσμο να κοιμάται σε καναπέδες και κρεβάτια, με ξύπνησε έξαλλη και καβγαδίσαμε. Το ποτήρι ξεχείλισε τη μέρα που την άκουσα να μαλώνει με τον θείο μου και να βρίζει φρικτά όλη μας την οικογένεια. Δεν της ξαναμίλησα για χρόνια. Ούτε έτρωγα λαχανοντολμάδες πουθενά και ποτέ, δεν ήθελα να τους βλέπω ούτε ζωγραφιστούς, μου έφερναν αναγούλα πια.


Λίγο πριν πεθάνει, η Φλώρα ζήτησε συγγνώμη από τη μαμά μου κι εγώ πήγα να τη δω επιτέλους. Έκανε σαν τρελή από τη χαρά της όταν με είδε κι εγώ έκλαψα πολύ όταν βγήκα από το δωμάτιο. Από τότε οι λαχανοντολμάδες ξανάγιναν ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά. Τους παραγγέλνω στα μαγειρεία και τους τρώω αργά, πασχίζοντας να βρω στη γεύση τους κάτι από τα παιδικά μου χρόνια και την τότε υπέροχη σχέση μου με τη Φλώρα. Καμιά φορά νομίζω πως τη βλέπω στην πίσω αυλή του προσφυγικού σπιτιού της στη Νέα Φιλαδέλφεια, ανάμεσα σε βασιλικούς και πιπερίτσες μεσα σε λαδοτενεκέδες, να με φωνάζει: «Έλα, βρε, να χαϊδέψεις το γατάκι που μας μαζεύτηκε, δες τι καλό που είναι. Αχ, τζιέρι μου, κοιτά πώς του αρέσει εδώ, στο λαιμουδάκι του...».

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Γεύσεις που σκάνε σαν κύμα: Η παράδοση του Αιγαίου στο πιάτο

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ