Αξώτης: Για καλοψημένο παϊδάκι και θεϊκές πατάτες στο Πολύγωνο

Αξώτης Facebook Twitter
Σερβίρουν τα κλασικά της καλής παλιάς ταβέρνας, χόρτα και φάβα, φέτα (την κάνουν και ψητή), πλάθουν και μπιφτέκια μοσχαρίσια αλλά και προβατίνας, ενώ οι πατάτες τους είναι στο τοπ 5 μου. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Έχω μεγαλώσει στην Πετρούπολη και τις ανηφοριές δεν τις φοβάμαι, αλλά η αλήθεια είναι πως μέχρι να μετακομίσω στο –επίσης ανηφορικό– Γκύζη δεν είχα ιδέα τι συμβαίνει στο Πολύγωνο. Δεν συμβαίνει και κάτι βέβαια, είναι μια ήσυχη –πολύ ανηφορική– γειτονιά με άναρχη ρυμοτομία που σε μπερδεύει. «Πού να μας βρεις, εδώ είναι χωριό! Πρώτα, που δεν υπήρχαν αυτά τα GPS, μας έπαιρναν τηλέφωνο για να τους εξηγήσουμε πώς θα φτάσουν, είχαμε κουραστεί να δίνουμε οδηγίες, ευτυχώς που βγήκαν αυτά και δεν μπερδεύονται πια», θα μου πει η Εύη από τον Αξώτη. Εγώ πάντως και με το Google Maps χάθηκα μέχρι να καταλάβω πού στρίβουμε–και ξαναστρίβουμε και ξαναστρίβουμε– για να βγούμε μέχρι την κοντινή Λουκάρεως. 

Η Εύη, ο Νίκος και η ταβέρνα που διατηρούν μέχρι σήμερα είναι ένας από τους λόγους που μπορούν να σε οδηγήσουν στο Πολύγωνο – ο άλλος είναι το μαστόρικο μπιφτέκι και ο χειροποίητος γύρος της Ηπείρου που ψήνονται λίγο πιο πέρα. Για να επιστρέψω όμως στο ζευγάρι, η ταβέρνα τους είναι ο Αξώτης και πήρε το όνομά της από τον παππού του Νίκου που έφτασε από τον ορεινό Δανακό της Νάξου στην Αθήνα μετά τον πόλεμο. 

Οι πατάτες τους είναι στο τοπ 5 μου: είναι κομμένες σε πολύ λεπτές λωρίδες, τραγανές, χωρίς περιττή λαδίλα, έτσι δοσμένες που θα τις τσιμπάτε και με το χέρι – κι ας λέει ό,τι θέλει το savoir vivre.

Ο πρώτος λοιπόν ιδιοκτήτης τoυ Αξώτη, ο Νίκος Βάσιλας, ήταν οικοδόμος και ακριβώς δίπλα από την ταβέρνα, στο υπόγειο του σπιτιού του, έφτιαχνε τη δική του ρετσίνα με σταφύλι από τα Μεσόγεια. Στην αυλή του μαζεύονταν και οι υπόλοιποι οικοδόμοι της περιοχής για να φάνε όλοι μαζί, καθισμένοι γύρω από τη φωτιά, γίδα βραστή μέσα από έναν τενεκέ λαδιού. Αυτοί οι οικοδόμοι τα έβαλαν με το επικλινές έδαφος της περιοχής για να χτίσουν τον Αξώτη του γείτονα και φίλου τους το ’56. Έτσι, μια φωτογραφία από τις εργασίες τους και την τότε εικόνα της περιοχής υπάρχει μέχρι σήμερα κρεμασμένη σε έναν τοίχο της ταβέρνας, πάνω από το παλιό ραμποτέ. 

Αξώτης Facebook Twitter
Έτσι όπως έχουν τοποθετηθεί, όλα αυτά τα πράγματα αποτελούν τη χαρά του τακτικού· μοιάζουν σαν να μπήκαν με μοιρογνωμόνιο, ενώ όλο το μαγαζί γύρω τους λαμποκοπάει, κι ας μετράει χρόνια λειτουργίας. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Εκτός από αυτό το στιγμιότυπο, το μαγαζί είναι στολισμένο με μια σειρά κάδρων που απεικονίζουν οινοποσίες, κάποια ζωγραφισμένα στο χέρι από τον Νίκο τον νεότερο, ενώ ένα πορτρέτο του Νίκου του πρεσβύτερου και της γιαγιάς Ειρήνης κρέμεται ανάμεσα σε εργαλεία ξυλουργών και βαρελάδων. Έτσι όπως έχουν τοποθετηθεί, όλα αυτά τα πράγματα αποτελούν τη χαρά του τακτικού· μοιάζουν σαν να μπήκαν με μοιρογνωμόνιο, ενώ όλο το μαγαζί γύρω τους λαμποκοπάει, κι ας μετράει χρόνια λειτουργίας. 

Ένα σημείο του μαγαζιού αποτελείται μόνο από γιγάντια βαρέλια που γέμιζαν κάποτε με τη ρετσίνα, τότε που ο Αξώτης ήταν κυρίως οινοπωλείο και έψηνε και το κατιτίς του. «Ο παππούς Νίκος έδινε τόσο κρασί που του τελείωνε μέσα σε τέσσερις μήνες· άνοιγε το μαγαζί 28η Οκτωβρίου και μέχρι τη Μεγάλη Δευτέρα τα βαρέλια του είχαν αδειάσει, οπότε κατέβαζε ρολά μέχρι το επόμενο φθινόπωρο».

Αξώτης Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Σήμερα, αν σας φέρουν στο τραπέζι «καρτούτσο» του κιλού που έχει χάσει το κεραμιδί χρώμα του, τότε είναι από τα παλιά, από την εποχή που δεν υπήρχαν στο μαγαζί η επιλογή του μισόκιλου και τα τεταρτάκια γιατί κανείς δεν τα ζητούσε, αφού όλοι οι πελάτες ήταν γεροί πότες. Όταν αρρώστησε η γιαγιά Ειρήνη και δεν σέρβιραν πια καθόλου φαγητό, οι πελάτες έφερναν ό,τι είχαν από το σπίτι και το έτρωγαν εκεί πίνοντας τη ρετσίνα του μαγαζιού. Ο φίλος τους τούς έδινε τα κλειδιά, τους είχε πλυμένα σκεύη και αλάτι και εκείνοι μετρούσαν πόσα κιλά είχαν πιει κάνοντας, κάθε που τελείωναν ένα, μια τρύπα στο χάρτινο τραπεζομάντιλο με την κάφτρα από το τσιγάρο τους και έτσι έκαναν μόνοι τους τον λογαριασμό. Οι χαρακιές που έκαναν όταν έκοβαν κρεμμύδια και λεμόνια μόνοι τους πάνω στα τραπέζια υπάρχουν μέχρι σήμερα σε έξι από αυτά, σηκώστε το τραπεζομάντιλο να δείτε αν κάθεστε σε ένα τέτοιο. 

Αξώτης Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Στις αρχές των ’90s αναλαμβάνουν να συνεχίσουν τον Αξώτη ο Νίκος και η Εύη, παρότι δεν την ήξεραν τη δουλειά. Πάνω από τη φωτιά την έμαθαν και σταδιακά απέκτησαν το δικό τους κοινό. «Το ακούς το τηλέφωνο που χτυπάει συνέχεια; Βάζω μπαμπάκια για να μην το ακούω, έτσι κάνει όλη μέρα, μου κλείνουν τραπέζια μέχρι την Κυριακή των Βαΐων», θα μου πει ο Νίκος. Τώρα πια βοηθάει και η τέταρτη γενιά εκεί, τα παιδιά τους. Δεν θέλουν να ξανοίγονται κι έτσι κάνουν μετρημένα πράγματα, όλα τους σπιτικά, σαν την τυροκαυτερή και το δυνατό, έντονα σκορδάτο τζατζίκι που τα φτιάχνει εκείνη. Εκείνος βάζει κάρβουνα για να ψήσει άψογα ψιλοκομμένο αρνίσιο παιδάκι, έχουν και κοτόπουλο και πρόβατο. 

Σερβίρουν τα κλασικά της καλής παλιάς ταβέρνας, χόρτα και φάβα, φέτα (την κάνουν και ψητή), πλάθουν και μπιφτέκια μοσχαρίσια αλλά και προβατίνας, ενώ οι πατάτες τους είναι στο τοπ 5 μου: είναι κομμένες σε πολύ λεπτές λωρίδες, τραγανές, χωρίς περιττή λαδίλα, έτσι δοσμένες που θα τις τσιμπάτε και με το χέρι – κι ας λέει ό,τι θέλει το savoir vivre. Και παρότι είμαι αυτή που προσπαθεί να πατήσει φρένο στα τραπέζια όταν αρχίζουν αυτά τα «βάλε δύο πατάτες, δύο ή τρεις;» στις παραγγελίες, στον Αξώτη προτείνω να πάρετε μπόλικες για να σας φτάσουν. Όσο για τις τιμές, έχουν μείνει ξεχασμένες σε άλλη εποχή.

Αξώτης Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Παπαρσένη 15, Πολύγωνο, 2106459130

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Meigma: Το νέο μεζεδοπωλείο της Αθήνας δεν θυμίζει κανένα άλλο

Γεύση / Meigma: Το νέο μεζεδοπωλείο της Αθήνας δεν θυμίζει κανένα άλλο

Μετά το Ρίνι που αγαπήθηκε πολύ, η Μαρίνα Χρονά σερβίρει στον Κεραμεικό μικρά πιάτα που της αρέσουν, είτε πρόκειται για φάβα φουρνιστή και ντολμαδάκια κασιώτικα είτε για ravioloni και shepherd’s pie.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Δώδεκα Πιάτα

Γεύση / «Δώδεκα Πιάτα» στο Κουκάκι: Για χειροποίητο γύρο στην ταβέρνα ενός αστεράτου σεφ

Ο Παύλος Kυριάκης είχε κατά νου δύο πράγματα: Να φτιάξει ένα μέρος όπου θα μπορούν να τον επισκέπτονται εύκολα οι φίλοι του και να σερβίρει κλασικά πιάτα - λίγα και καλά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Τζούλια Τσιακίρη

Οι Αθηναίοι / Τζούλια Τσιακίρη: «Οι ταβερνιάρηδες είναι ευεργέτες του γένους»

Με διαλείμματα στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, έχει περάσει όλη της τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας - το ξέρει σαν την παλάμη της. Έχει συνομιλήσει και συνεργαστεί με την αθηναϊκη ιντελεγκέντσια, είναι άλλωστε κομμάτι της. Εδώ και 60 χρόνια, με τη χειροποίητη, λεπτολόγα δουλειά της στον χώρο του βιβλίου και με τις εκδόσεις «Το Ροδακιό» ήξερε ότι δεν πάει για τα πολλά. Αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα απ’ όσα της επιφύλαξε η μοίρα «εις τον ρουν της τρικυμιώδους ζωής της».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Agora symi

Γεύση / Agora: Η πιο γραφική ανηφόρα της Σύμης οδηγεί σε μια κουζίνα με χαρακτήρα

Σε ένα μικρό μπαλκόνι με θέα τα παστέλ αρχοντικά της Σύμης, ο Χρήστος Σιδηρόπουλος σερβίρει μια ελληνική κουζίνα που συνομιλεί με το παρελθόν χωρίς να το αντιγράφει – μιλάει χαμηλόφωνα, αλλά ακούγεται καθαρά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Οι ανθοί της cucina povera

Γεύση / Κολοκυθανθοί: Τα λουλούδια της φτωχής αλλά σοφής κουζίνας

Τα άνθη που είτε βουτιούνται στο κουρκούτι είτε γίνονται τροφαντός ντολμάς κρύβουν φθαρτή ομορφιά και μεγάλη γευστική παράδοση — πολύ πριν ο οδηγός Michelin αναδείξει τάσεις σαν το zero waste και το «από το χωράφι στο τραπέζι».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Το κρασί με απλά λόγια / Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Πώς επηρεάζει η αστρονομία τις καλλιεργητικές πρακτικές στο αμπέλι; Η Υρώ Κολιακουδάκη και ο Παναγιώτης Ορφανίδης σε μια συζήτηση με τον Θοδωρή Κοντογιάννη για τη σχέση του ανθρώπου με τη γη, την τεχνολογία και το κρασί, έξω από τα συνηθισμένα.
ΥΡΩ ΚΟΛΙΑΚΟΥΔΑΚΗ
Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Σαρδέλες Καλλονής, Φούσκες, Σκίζα. Αυτή είναι η γεύση του Αιγαίου

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM