Είτε αρέσει είτε όχι, ο όρος «γαστροταβέρνα» έχει εδραιωθεί πια στην Αθήνα, και το νεο-καφενείο παίζει πολύ, όμως πόσο συχνά ακούτε πια για νέες αφίξεις-μεζεδοπωλεία; Όχι πολύ, γιατί είναι μια κατηγορία παρεξηγημένη. Προσωπικά, όταν ακούω μεζεδοπωλείο σκέφτομαι τηγανιές που κολυμπούσαν στο λάδι, κεφτεδάκια που είχαν αρπάξει, κρασί που δεν πινόταν αλλά έρεε άφθονο γιατί πολύ απλά δεν μας ένοιαζε, ήμασταν φοιτητές όταν βγαίναμε σε τέτοια μέρη και η μόνη μας έννοια ήταν να φάμε φθηνά, ούτε καν οικονομικά.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε, τα πράγματα έχουν αναβαθμιστεί σε όλες τις κατηγορίες φαγητού που προσφέρει αυτή η πόλη, και οι νεότεροι της μαγειρικής δείχνουν να έχουν την όρεξη να επαναπροσδιορίσουν πράγματα που είχαμε αφήσει πίσω. Στη γενιά αυτή ανήκει η Μαρίνα Χρονά, που έχει αποδείξει ότι ξέρει πώς να κάνει κάτι comfort, νόστιμο και προσιτό, και κυρίως κάτι που να ξεχωρίζει χωρίς να φωνάζει πολύ.
Το δικό της Ρίνι (δίπλα στο Μουσείο), με το οποίο μας συστήθηκε, έχει πάρει τον ελληνικό δημιουργικό του δρόμο και δεν ήθελε να παρεκκλίνει από αυτόν, μια και αγαπήθηκε αμέσως και έχει το δικό του σταθερό κοινό. Στο επόμενό της βήμα, όμως, ήθελε να μπλέξει εικόνες, γεύσεις και αναφορές, να σερβίρει συνταγές που της αρέσουν κι ας μοιάζουν με μια πρώτη ματιά ετερόκλητες – μου αρέσουν και μένα πολύ αυτά τα μενού, αν και λίγοι τα τολμούν, δεν είναι και εύκολο να τα πετύχεις.
Και κάτι σημαντικό, που ξέρω ότι σας καίει: το Meigma δεν εφαρμόζει το δίωρο seating που έχει επικρατήσει πια στην έξοδο της Αθήνας.
Κρατώντας τους παλιούς του κατοίκους και φιλοξενώντας και νέους, με πολλούς καλλιτέχνες να έχουν βρει το στούντιό τους εκεί, ο Κεραμεικός έχει εξελιχθεί σε ένα μείγμα εικόνων και πραγμάτων. Είναι η γειτονιά που έχει πολλά και γεμάτα καφενεία, ενώ αποτελεί και προορισμό για fine dining εμπειρίες. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί και το έργο του Luca Zamoc, του street artist από το Μιλάνο που έχει ζωγραφίσει και το Food For Soul στη Μόντενα, το κοινωνικό εστιατόριο του διάσημου Ιταλού σεφ Massimo Bottura.
Η Mαρίνα γνώρισε τον Luca μέσω μιας κοινής παρέας και όταν εκείνη του περιέγραψε τι θέλει να κάνει, ότι το μαγαζί της θα είναι ένα μιξ πραγμάτων, εκείνος της έφτιαξε σε έναν τοίχο του εξωτερικού χώρου τη Μεσόγειο ως γυναίκα, πλαισιωμένη από μια φραγκοσυκιά και ένα καραφάκι στο κάδρο – σε μεζεδοπωλείο βρισκόμαστε, άλλωστε.
Έπειτα μπήκε στο εσωτερικό του Meigma και συνέχισε το έργο του, του είχε δώσει καρτ μπλανς, όπως έδωσε και στον Αχιλλέα Χαρίσκο από το Παπιγιόν Project με τα φυτά από δεύτερο χέρι, προκειμένου να μπει μέσα και να κάνει αυτόν τον σκληρό χώρο, τον φτιαγμένο από τσιμέντο και πολύ μέταλλο, ζούγκλα. Στο βάθος στέκεται και ένα έργο του Κωνσταντίνου Πάτσιου, ο οποίος έχει παραχωρήσει και ένα σχέδιο που θα βρίσκουμε στα σουπλά στα οποία θα τρώμε.
Τι θα τρώμε όμως; Μεζέδες κλασικούς και μη, συνταγές ντόπιες και παραδοσιακές με ένα twist, οι οποίες παντρεύονται με εκείνες που έχει συναντήσει η Μαρίνα στα ταξίδια της. Η ρώσικη σαλάτα της είναι συνταγή που της έδωσε η μαμά ενός από τους μάγειρες της κουζίνας της, μόνο που αντί για παριζάκι τής βάζει μια ελληνική πανσέτα που την καπνίζουν σε ξύλα.
Τυλίγει και ντολμαδάκια μικρά, κασιώτικα, τα σερβίρει με πρόβειο γιαούρτι και σουμάκ. Έχει και χόρτα με αχνιστές γαρίδες και ντοματίνια, αλλά και ψητά μαρουλάκια με σπιτική Caesar's sauce. Αν έχετε αδυναμία στη φουρνιστή φάβα του Ρίνι που φτιάχτηκε τυχαία, από ανάγκη, να ξέρετε ότι θα τη βρείτε και στο Meigma με λουκάνικο Τζουμαγιάς.
Σε αυτό το μεζεδοπωλείο έχει και μοσχαρίσιο καρπάτσιο και μελιτζάνα παναρισμένη με σάλτσα ιμάμ, τηγανίζουν και κεφτεδάκια με πατάτες αλλά και τέλεια ντόνατ μανιταριών, που η Μαρίνα τα πρωτοδοκίμασε στο Rich Table του Σαν Φρανσίσκο, έπαθε πλάκα και θέλησε να τα φτιάξει και η ίδια. Αναβαθμίζει ποιοτικά όλες αυτές τις «βρομιές» που ψάχναμε κάποτε στα μεζεδοπωλεία· ας πούμε, κάνει λουκουμάδες μπακαλιάρου με μια σκορδαλιά δυνατή, δεν τη σηκώνουν όλοι.
Το άψογο ravioloni με το ανθότυρο είναι η εξέλιξη της χυλοπίτας με αυγό και καμμένο βούτυρο που έχουμε απολαύσει στο Ρίνι, ενώ τα κανελόνια της τα γεμίζει με ραγού κόκορα και προσθέτει την μπεσαμέλ και αρσενικό Νάξου. Με το ναξιώτικο τυρί και αρνίσιο κιμά φτιάχνει και τη δική της εκδοχή της πίτας του βοσκού. Και για όσους έχετε αδυναμία στο σνίτσελ, εκεί θα το συναντήσετε με αντζούγια Καλλονής, κάππαρη και κρεμμύδι.
Την έχουν ενθουσιάσει τα συριανά τυριά, και όταν δοκίμασε το ξινοτύρι σκέφτηκε ότι θα του πήγαινε ένα μανεστράκι που φτιάχνεται με τα ζουμιά του σιδηρόδρομου που ψήνουν στο Meigma. Όσο για τα ζουμιά που δίνει το κοκοράκι ελευθέρας βοσκής που βάζουν στα κάρβουνα με λαδολέμονο, αυτά βγάζουν μια τέλεια παπάρα (ναι, έτσι αναγράφεται στο μενού) που θα σας τη σερβίρουν.
Ήδη από το Ρίνι, η Μαρίνα έχει συνδέσει το φαγητό που προσφέρει με το κρασί και έχει αποκτήσει στενή σχέση με τους Έλληνες παραγωγούς που φιλοξενεί, μια και είναι ένα κομμάτι που την ενδιαφέρει πολύ. Στην οινική λίστα του Meigma φιλοξενεί 70 ετικέτες, με τις περισσότερες από αυτές να είναι ήπιων παρεμβάσεων, με πολλά πιστοποιημένα βιολογικά και βιοδυναμικά κρασιά, ενώ έχει φροντίσει να έχει παραπάνω από μια-δύο οικονομικές ετικέτες για να δοκιμάζουμε συνέχεια κάτι καινούργιο και να μην κολλάμε στο μοναδικό κρασί που σηκώνει η τσέπη μας. Έχει και αρκετά αποστάγματα, αλλά μια και πρόκειται για ένα διαφορετικό και φρέσκο μεζεδοπωλείο, έχει και κλασικά κοκτέιλ από τον Παναγιώτη Γκούμα που έχει περάσει από τη μπάρα του Naked Athens.
Τα Σαββατοκύριακα και μέχρι τη 13:30 τρέχει και ένα brunch μενού που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, προτείνοντας pancakes μπομπότας με φέτα και φρέσκα φρούτα, τραχανά με κατσικίσιο γάλα και καβουρδισμένα φουντούκια, μελάτα αυγά με κρέμα γάλακτος και ελληνικό προσούτο, μεταξύ άλλων.
Και κάτι σημαντικό, που ξέρω ότι σας καίει: το Meigma δεν εφαρμόζει το δίωρο seating που έχει επικρατήσει πια στην έξοδο της Αθήνας.
Μεγ. Αλεξάνδρου 114, Κεραμεικός, 210 3452094
