[Aπό τον Άρη Δημοκίδη]
Στο Νταχάου βρέθηκε η Αρετή Πριοβόλου και περιγράφει την εμπειρία:
Πας για πρώτη φορά ταξίδι στο Μόναχο, μία από τις 5 καλύτερες - σε επίπεδο ζωής - πόλεις στον κόσμο. Ανοίγοντας και τον πιο μικρό ταξιδιωτικό οδηγό καταλαβαίνεις με μια ματιά με τι έχεις να κάνεις: μουσεία, πάρκα, events, εστιατόρια, αμέτρητα μαγαζιά...
3 μέρες είχα στη διάθεσή μου. Από την αρχή ήξερα που θέλω να πάω, χωρίς όμως να μπορώ να καταλάβω το γιατί.
Τη Καθαρά Δευτέρα το πρωί, όταν έβρεχε και φύσαγε στην Αθήνα, με συντροφιά έναν υπέροχο ήλιο ξεκίνησα με το τρένο από το Μόναχο. 25 λεπτά αργότερα κατέβαινα στο σταθμό του Νταχάου κάνοντας ήδη λίγο "περίεργες" σκέψεις στη διαδρομή: πώς λέει κανείς ότι κατάγεται από το Νταχάου; Ότι μένει εκεί; Ότι παίζει στη ποδοσφαιρική ομάδα για παράδειγμα; Στο άκουσμα και μόνο συνειρμικά σκέφτεσαι τους Ναζί. Δεν είναι παράλογο.
Δε μπορώ να περιγράψω πως ένιωσα περπατώντας στο μονοπάτι που οδηγεί στο στρατόπεδο, προσπαθώντας να φανταστώ πως θα ένιωθαν όσοι γνώριζαν ότι πλέον η πιθανόν σύντομη υπόλοιπη ζωή τους θα ήταν πίσω από αυτούς τους φράχτες και οι μόνοι που θα την παρακολουθούσαν θα ήταν οι στρατιώτες στα φυλάκια και τους ψηλούς πύργους περιμετρικά του χώρου. Δε νομίζω ότι τα κατάφερα. Πώς είναι δυνατόν άλλωστε.
Δεν τα κατάφερα ούτε όταν πέρασα την πόρτα με την εργασία να απελευθερώνει,
ούτε όταν αντίκρισα το κρεματόριο και τους φούρνους,
ούτε όταν βρέθηκα στο θάλαμο αερίων,
ούτε όταν είδα τις φωτογραφίες αρχείου με τα πτώματα και γυρνώντας το κεφάλι μου είδα τη γωνία στο χώρο που ήταν στη πραγματικότητα στοιβαγμένα.
Το μόνο που συνειδητοποίησα κάποια στιγμή είναι πως παντού, παρά τους πολυάριθμους επισκέπτες, επικρατούσε ησυχία. Σαν από σεβασμό στις ψυχές των ανθρώπων που χάθηκαν, στα πνεύματά τους που γυρνάνε ακόμα στο χώρο να μας θυμίζουν πόσο σκληρά μπορεί να φερθεί ο άνθρωπος στον άνθρωπο.
Επέλεξα να βγάλω το χρώμα από πολλές απ' τις φωτογραφίες μου. Δεν τους ταιριάζει. Και λυπάμαι που δε κατάφερα να μεταφέρω μέσα από αυτές την ενέργεια που έχει αυτός ο χώρος μνήμης.
Εξεπλάγην που οι Γερμανοί διατηρούν αυτό το μνημείο.
Διέκρινα την ειρωνεία στην εικόνα του έγχρωμου εχθρού της άρειας φυλής να παρατηρεί τα ντοκουμέντα της εποχής.
Σκέψεις πολλές. Ακόμα περισσότεροι συνειρμοί και σύγχρονοι παραλληλισμοί.
Πριν το ταξίδι απορούσα γιατί ένιωθα την ανάγκη να πάω στο Νταχάου. Τώρα το κατάλαβα.
Οι 'αρχηγοί' τους έχουν ήδη φωτογραφίες από κει.
Και τις κοιτούν με νοσταλγία.
Και οι οπαδοί τους αρνούνται να δεχτούν τα προφανέστατα.
Όπως επίσης ότι είναι πάντα σύμμαχοι του κράτους του Ισραήλ και δεν ψηφίζουν ποτέ εναντίον του στους διεθνείς οργανισμούς, ακόμα και εάν αφορά τους επικοισμούς στα Κατεχόμενα εδάφη, αλλά παρών.
Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας σε μία χώρα που είχε ναζιστή πρωθυπουργό κατά την έναρξη του Β' ΠΠ, έχει ναζιστικό κόμμα στο κοινοβούλιό του, εν έτει 2014, και έχει το θράσσος να κατηγορεί τους Γερμανούς ότι είναι ναζιστές-φασίστες και σκίτσα με την τωρινή Καγκελάριό τους ως Χίτλερ...
Το ότι κάνει κινήσεις επανόρθωσης είναι λογικό και αναμενόμενο.
Σε τι ποσοστό είχε το λαό εναντίον του ο Χίτλερ;
Είμαι της γνώμης πως για το σύγχρονο γερμανικό λαό είναι πολύ δύσκολο να ζει με το βάρος αυτό στη συνείδησή του. Και φυσικά το να τους το κοπανάμε (σε ατομικό επίπεδο) είναι όχι μόνο απρέπεια, αλλά και τεράστια καφρίλα.
Αλλά δυστυχώς κάθε σπίτι είχε ναζιστές τότε. Και δυστυχώς εκατοντάδες χωριά και πόλεις ανά την Ελλάδα σφαγιάστηκαν χωρίς λόγο και αιτία.
Μεγάλωσα με παπούδες τραυματισμένους από το Β' ΠΠ.
Το να αφήνεις στεφάνια σε μνημεία και να κάνεις δηλώσεις είναι το μόνο εύκολο. Αλλά για τις αποζημιώσεις την πάπια κάνουν οι Γερμανοί από τότε. Αυτοί που όπως λες μετάνιωσαν και κάνουν τα πάντα.
Προσοχή μη σκιστεί το pretty collant.
Ως τελευταίο θα σου πω ότι ο Β' ΠΠ δεν είναι ο πρώτος πόλεμος που προκάλεσαν οι Γερμανοί στην Ευρώπη (και στον κόσμο). Απλά είναι ο τελευταίος (μέχρι στιγμής) και φονικότερος.
Τώρα πλέον έχουν εξελίξει τις μεθόδους τους, δημιουργούν πολλά οικονομικά Νταχάου φτάνοντας στο θάνατο και στη δυστυχία χιλιάδες ανθρώπους χωρίς κόστος,χρηματικό και ανθρώπινου δυναμικού.
Μπορούν και προμοτάρουν εξεγέρσεις, παλιών ομοϊδεατών και συμμάχων.
Δυστυχώς ποτέ δεν μετάνιωσαν πραγματικά!!
Οι φούρνοι είχαν χωρητικότητα 3 ατόμων κάθε φορά (σκεφτείτε την εικόνα των φυλακισμένων στο στρατόπεδο και θα καταλάβετε πώς χωρούσαν) οι οποίοι πρώτα έπρεπε να κρεμαστούν από ξύλινα δοκάρια που υπάρχουν μπροστά ακριβώς από τους φούρνους, με στόχο να καταλάβουν που επρόκειτο να μπουν στη συνέχεια. Τις στάχτες αργότερα, τις χρησιμοποιούσαν για τη λίπανση των εδαφών. Οι θάλαμοι αερίων ονομάζονταν διόλου τυχαία "ντους" ("Brausebad") από τους Ναζί, διότι, έλεγαν στους φυλακισμένους πως επρόκειτο να μπουν για ντους. Όπως φαίνεται και από τη φωτογραφία, υπήρχαν υποδοχές στο ταβάνι για να πέφτει νερό, που ξεγελούσε στην αρχή τον κόσμο. Τα αέρια εισέρχονταν από τα πλαινά στον τοίχο. Μέσα σε 10 λεπτά η όλη ιστορία είχε τελειώσει. Κάθε "φουρνιά" σκότωνε μέχρι και 100 στοιβαγμένους ανθρώπους. Οι επόμενες φωτογραφίες δείχνουν τα διπλανά δωμάτια, στα οποία κυριολεκτικά πέταγαν τα πτώματα που έβγαζαν από το θάλαμο αερίων. Τα κτίρια αυτά ( φούρνοι, θάλαμοι αερίων) έχουν όντως μια ιδιαίτερη μυρωδιά, αλλά δε μπορώ να πω με σιγουριά σε τι οφείλεται. Επίσης, οι τάφροι που φαίνονται στη φωτογραφία, περιτριγυρίζουν όλο το συγκρότημα και, σε συνδυασμό με τα ψηλά φυλάκια δεν άφηναν περιθώριο διαφυγής στους εξαθλιωμένους κρατούμενους. Όσοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν, πυροβολούνταν απευθείας. Αυτή η τακτική δικαιολόγησε στη συνέχεια πολλούς πυροβολισμούς κρατουμένων. Παρ' όλα τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι κρατούμενοι στο Νταχάου, το στρατόπεδο αυτό δεν υπήρξε ποτέ μέρος μαζικών δολοφονιών (όπως πχ στο Άουσβιτς).
Προς το παρόν,προτιμώ να παραμείνω ένα ανθρωπάκι μακριά από εσένα τον εξ ανχιστείας αρείος,βιγκλάτορας του Γερμανικού ιδεώδους!!!