[Aπό τον Άρη Δημοκίδη]

 

 

 

Στο Νταχάου βρέθηκε η Αρετή Πριοβόλου και περιγράφει την εμπειρία:

 

 

Πας για πρώτη φορά ταξίδι στο Μόναχο, μία από τις  5 καλύτερες - σε επίπεδο ζωής - πόλεις  στον κόσμο. Ανοίγοντας και τον πιο μικρό ταξιδιωτικό οδηγό καταλαβαίνεις με μια ματιά με τι έχεις να κάνεις: μουσεία, πάρκα, events, εστιατόρια, αμέτρητα μαγαζιά... 

 

3 μέρες είχα στη διάθεσή μου. Από την αρχή ήξερα που θέλω να πάω, χωρίς όμως να μπορώ να καταλάβω το γιατί.

 

Τη Καθαρά Δευτέρα το πρωί, όταν έβρεχε και φύσαγε στην Αθήνα, με συντροφιά έναν υπέροχο ήλιο ξεκίνησα με το τρένο από το Μόναχο. 25 λεπτά αργότερα  κατέβαινα στο σταθμό του Νταχάου κάνοντας ήδη λίγο "περίεργες" σκέψεις στη διαδρομή: πώς λέει κανείς ότι κατάγεται από το Νταχάου; Ότι μένει εκεί; Ότι παίζει στη ποδοσφαιρική ομάδα για παράδειγμα; Στο άκουσμα και μόνο συνειρμικά σκέφτεσαι τους Ναζί. Δεν είναι παράλογο.

 

 

 

 

Δε μπορώ να περιγράψω πως ένιωσα περπατώντας στο μονοπάτι που οδηγεί στο στρατόπεδο, προσπαθώντας να φανταστώ πως θα ένιωθαν όσοι γνώριζαν ότι πλέον η πιθανόν σύντομη υπόλοιπη ζωή τους θα ήταν πίσω από αυτούς τους φράχτες και οι μόνοι που θα την παρακολουθούσαν θα ήταν οι στρατιώτες στα φυλάκια και τους ψηλούς πύργους περιμετρικά του χώρου. Δε νομίζω ότι τα κατάφερα. Πώς είναι δυνατόν άλλωστε.

 

 

 

 

Δεν τα κατάφερα ούτε όταν πέρασα την πόρτα με την εργασία να απελευθερώνει,

 

ούτε όταν αντίκρισα  το κρεματόριο και τους φούρνους,

 

ούτε όταν βρέθηκα στο θάλαμο αερίων,

 

ούτε όταν είδα τις φωτογραφίες αρχείου με τα πτώματα και γυρνώντας το κεφάλι μου είδα τη γωνία στο χώρο που ήταν στη πραγματικότητα στοιβαγμένα.

 

 

 

 

Το μόνο που συνειδητοποίησα κάποια στιγμή είναι  πως παντού, παρά τους πολυάριθμους επισκέπτες, επικρατούσε ησυχία. Σαν από σεβασμό στις ψυχές των ανθρώπων που χάθηκαν, στα πνεύματά τους που γυρνάνε ακόμα στο χώρο να μας θυμίζουν πόσο σκληρά μπορεί να φερθεί ο άνθρωπος στον άνθρωπο.

 

Επέλεξα να βγάλω το χρώμα από πολλές απ' τις φωτογραφίες μου. Δεν τους ταιριάζει. Και λυπάμαι που δε κατάφερα να μεταφέρω μέσα από αυτές  την ενέργεια που έχει αυτός ο χώρος μνήμης.

 

 

 

 

Εξεπλάγην που οι Γερμανοί διατηρούν αυτό το μνημείο.

 

Διέκρινα την ειρωνεία στην εικόνα του έγχρωμου εχθρού της άρειας φυλής να παρατηρεί τα ντοκουμέντα της εποχής.

 

Σκέψεις πολλές. Ακόμα περισσότεροι συνειρμοί και σύγχρονοι παραλληλισμοί.

 

Πριν το ταξίδι απορούσα γιατί ένιωθα την ανάγκη να πάω στο Νταχάου. Τώρα το κατάλαβα.