Ξαναβλέποντας το μέρος αυτό, νιώθω πάλι αυτή την ανατριχιαστική βουβαμάρα και το ιδιαίτερο συναίσθημα του να στέκεσαι ήσυχος στο ίδιο μέρος που κάποια χρόνια πριν κάποιοι υπέφεραν και βασανίζονταν. Νιώθω την υποχρέωση, λόγω παράληψης της συγγραφέως, να εξηγήσω και τι απεικονίζεται:Οι φούρνοι είχαν χωρητικότητα 3 ατόμων κάθε φορά (σκεφτείτε την εικόνα των φυλακισμένων στο στρατόπεδο και θα καταλάβετε πώς χωρούσαν) οι οποίοι πρώτα έπρεπε να κρεμαστούν από ξύλινα δοκάρια που υπάρχουν μπροστά ακριβώς από τους φούρνους, με στόχο να καταλάβουν που επρόκειτο να μπουν στη συνέχεια. Τις στάχτες αργότερα, τις χρησιμοποιούσαν για τη λίπανση των εδαφών. Οι θάλαμοι αερίων ονομάζονταν διόλου τυχαία "ντους" ("Brausebad") από τους Ναζί, διότι, έλεγαν στους φυλακισμένους πως επρόκειτο να μπουν για ντους. Όπως φαίνεται και από τη φωτογραφία, υπήρχαν υποδοχές στο ταβάνι για να πέφτει νερό, που ξεγελούσε στην αρχή τον κόσμο. Τα αέρια εισέρχονταν από τα πλαινά στον τοίχο. Μέσα σε 10 λεπτά η όλη ιστορία είχε τελειώσει. Κάθε "φουρνιά" σκότωνε μέχρι και 100 στοιβαγμένους ανθρώπους. Οι επόμενες φωτογραφίες δείχνουν τα διπλανά δωμάτια, στα οποία κυριολεκτικά πέταγαν τα πτώματα που έβγαζαν από το θάλαμο αερίων. Τα κτίρια αυτά ( φούρνοι, θάλαμοι αερίων) έχουν όντως μια ιδιαίτερη μυρωδιά, αλλά δε μπορώ να πω με σιγουριά σε τι οφείλεται. Επίσης, οι τάφροι που φαίνονται στη φωτογραφία, περιτριγυρίζουν όλο το συγκρότημα και, σε συνδυασμό με τα ψηλά φυλάκια δεν άφηναν περιθώριο διαφυγής στους εξαθλιωμένους κρατούμενους. Όσοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν, πυροβολούνταν απευθείας. Αυτή η τακτική δικαιολόγησε στη συνέχεια πολλούς πυροβολισμούς κρατουμένων. Παρ' όλα τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι κρατούμενοι στο Νταχάου, το στρατόπεδο αυτό δεν υπήρξε ποτέ μέρος μαζικών δολοφονιών (όπως πχ στο Άουσβιτς).