Τα αφιερώματα που συνόδευσαν τον θάνατο του πρίγκιπα Φιλίππου περιείχαν πολλές αναφορές στον ελληνικό βασιλικό οίκο, μέλος του οποίου ήταν ο αποθανών, κατά τη γέννησή του. Η γέννηση στην Κέρκυρα, η εξορία μετά την μικρασιατική καταστροφή, η ταραγμένη σχέση των γονιών του, η παραίτηση από τους ελληνικούς τίτλους του ήταν μέρος των αφηγήσεων για τη ζωή και τη διαδρομή του.
Κάποια από αυτά είχαν αναφερθεί στη δημοφιλή σειρά «Τhe Crown», η οποία, χωρίς αμφιβολία, συνέβαλε στο να έρθει πολύς κόσμος σε επαφή όχι μόνο με τα τεκταινόμενα της βρετανικής μοναρχίας την περίοδο της Ελισάβετ, αλλά και με τη βρετανική ιστορία αυτών των δεκαετιών, έστω και επιδερμικά, με τις απλουστεύσεις ή παραμορφώσεις που εμπεριέχει μια τηλεοπτική διασκευή.
Το ερώτημα αν θα μπορούσε να υπάρξει ένα ελληνικό «The Crown» προκύπτει αβίαστα. Και χωρίς αμφιβολία, σε επίπεδο δραματουργίας, η διαδρομή της ελληνικής δυναστείας θα μπορούσε να τροφοδοτήσει με υλικό μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σειρά.
Οι βασιλιάδες –όπου υπάρχουν ακόμα– πρέπει απλώς να βασιλεύουν. Όχι να κυβερνούν, όχι να παράγουν ιστορία και συγκρούσεις, με τον τρόπο που το έκαναν οι δικοί μας.
Σκεφτείτε επεισόδια: Η έξωση του Όθωνα και η ενθρόνιση του Γεωργίου Α’ ως προϊόν γεωπολιτικού ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων της εποχής.
Ο «ατυχής πόλεμος» του 1897. Το κίνημα στο Γουδί. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο διπλασιασμός της χώρας με αρχιστράτηγο τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο.
Η δολοφονία του Γεωργίου Α’ στη Θεσσαλονίκη λίγους μήνες μετά τη στιγμή της απόλυτης δόξας με την απελευθέρωση της πόλης. Η ρήξη του Κωνσταντίνου Α’ με τον Βενιζέλο και ο τραυματικός Εθνικός Διχασμός.
Η εξορία του Κωνσταντίνου Α’. Η βασιλεία του Αλεξάνδρου. Οι συγκρούσεις του με την οικογένεια, που τον θεωρούσε σφετεριστή του θρόνου του πατρός του. Ο μοργανατικός γάμος (σ.σ.: ο γάμος γαλαζοαίματου με θνητό), κόντρα σε όλους, με την Ασπασία Μάνου. Ο θάνατος του Αλέξανδρου από το δάγκωμα της μαϊμούς και οι πολιτικές εξελίξεις που δρομολόγησε.
Οι εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, η ήττα του Βενιζέλου και η επιστροφή του Κωνσταντίνου Α’. Η μικρασιατική καταστροφή, το κίνημα των Πλαστήρα, Γονατά, Φωκά, η παραίτηση του Κωνσταντίνου Α’ και η νέα εξορία του στο Παλέρμο.
Η Παλινόρθωση του 1935. Η «βασιλική» δικτατορία Μεταξά. Η Ελλάδα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η κατάρρευση του μετώπου, η διαφυγή στο Κάιρο. Το δημοψήφισμα του 1946 και η επιστροφή του Γεωργίου Β’.
Το (προπολεμικό) διαζύγιο του Γεωργίου Β’ και η ζωή του με την επί χρόνια ανεπίσημη ερωμένη του Τζόις Μπρίταν Τζόουνς. Ο Εμφύλιος και τα ταραγμένα μεταπολεμικά χρόνια. Η άνοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η μετέπειτα σύγκρουση μαζί του, το ‘63.
Ο θάνατος του Βασιλέως Παύλου και η διαδοχή από τον 24χρονο τότε Κωνσταντίνο Β’. Η σύγκρουση με τον Γεώργιο Παπανδρέου, τα Ιουλιανά και η ταραγμένη διετία 1965-‘67.
Η δικτατορία των συνταγματαρχών. Το βασιλικό αντι-κίνημα της 13ης Δεκεμβρίου ‘67. Η εξορία του Κωνσταντίνου επί χούντας. Το Κίνημα του Ναυτικού και το χουντικό δημοψήφισμα για την κατάργηση της Βασιλείας.
Η πτώση της χούντας, το δημοψήφισμα του 1974 υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας και το οριστικό τέλος της βασιλείας στην Ελλάδα.
Ένα τέτοιο χρονικό, στα χέρια ενός ικανού σκηνοθέτη, θα αποτελούσε μια περιήγηση στην ίδια την ελληνική ιστορία, την οποία μέσα από μια εκλαϊκευμένη δραματουργική προσέγγιση θα γνώριζε περισσότερος κόσμος. Είτε συμφωνεί, εξάλλου, κάποιος είτε όχι με τους θεσμούς κάθε περιόδου (απαραίτητη διευκρίνιση: εγώ μόνο φιλοβασιλικός δεν είμαι…) η ελληνική ιστορία είναι ενιαία. Μια ψύχραιμη ανασκόπησή της, χωρίς αφορισμούς, θα ήταν δείγμα ωριμότητας.
Αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Κυρίως για δύο λόγους. Ο πρώτος, ο πιο πρακτικός, είναι ότι δύσκολα θα μπορούσε να υλοποιηθεί στη χώρα μας μια τέτοιου μεγέθους παραγωγή. Ο δεύτερος και σημαντικότερος είναι ότι θα ήταν κυριολεκτικά αδύνατον μια τέτοια εξιστόρηση να αντιμετωπιστεί ως τηλεοπτικό προϊόν και μόνον. Ο συναισθηματισμός και ο υπέρμετρος φανατισμός με τον οποίο προσεγγίζουμε τα πολιτικά θέματα στη χώρα μας δεν θα επέτρεπε μια σχετικά αποστασιοποιημένη και ψύχραιμη αποτύπωση της ιστορίας. Κάτι που είναι απαραίτητο ώστε να μην εκτραπεί είτε σε προϊόν προπαγάνδας είτε σε «σούπα», όπως έχει συμβεί με όλες σχεδόν τις πολιτικού-ιστορικού περιεχομένου ταινίες που έχουν γυριστεί στη χώρα μας.
Κάθε επεισόδιο θα ήταν αφορμή να ξαναζήσουμε έναν νέο άτυπο «εθνικό διχασμό» και θα τροφοδοτούσε με ακόμα περισσότερη ένταση τη δημόσια σφαίρα. Αρκετή ένταση έχουμε ήδη και επειδή έχουμε και σοβαρότερα θέματα στις μέρες μας, ας λείπει καλύτερα και αν είναι το ξαναβλέπει μια επόμενη γενιά...
Ας κρατήσουμε όμως ένα ιστορικό δίδαγμα: Οι βασιλιάδες –όπου υπάρχουν ακόμα– πρέπει απλώς να βασιλεύουν. Όχι να κυβερνούν, όχι να παράγουν ιστορία και συγκρούσεις, με τον τρόπο που το έκαναν οι δικοί μας. Αλλιώς οι μεν γίνονται σίριαλ, οι δε ξεπερνιούνται από την ιστορία…
σχόλια