Sinead O’ Connor: Μήπως ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους τους διασυρμούς που υπέστη; Facebook Twitter
Απομονωμένη εδώ και καιρό σε ένα μικρό χωριό μιας ιρλανδικής βουνοκορφής, η ερμηνεύτρια ζει ασκητική ζωή, στο ησυχαστήριο της, γεμάτο από τζαμαρίες που της επιτρέπουν να απολαμβάνει τη φύση.

Sinéad O’ Connor: Μήπως ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους τους διασυρμούς που υπέστη;

0

«Μακριά από το χωριό που ζω, τώρα κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τη Σινέντ όπως ήταν παλιά. Εδώ όμως, κανείς δεν νοιάζεται, κάτι που είναι υπέροχο για εμένα. Είναι υπέροχο να έχεις φίλους».

Για περίπου 2 δεκαετίες ήταν απερίγραπτα βολικό η άλλοτε δόξα των '90s, Σινέντ Ο’Κόνορ, να παρουσιάζεται ως μία εκτροχιασμένη, ημίτρελη κοπέλα που πήρε το στραβό μονοπάτι και κατέληξε να κυνηγιέται μεταξύ ζωής και θανάτου, ψυχιατρικών κλινικών και διασυρμού στα media.

Ήταν βολικό γιατί πίσω από τη γνήσια απελπισία της και τις απόπειρες αυτοκτονίας κρυβόταν το γνώριμο πια εγκληματικό μοτίβο, με το οποίο η βιομηχανία του θεάματος κοουτσάρει τα πιο αδύναμα «παιδιά» της και δη τις γυναίκες.

Το είδαμε και με την Μπρίτνεϊ Σπίαρς που ακόμη παλεύει και με την Έιμι Γουάινχάουζ που δεν τα κατάφερε και με τη Γουίτνεϊ Χιούστον. Καμία από τις τρεις δεν είχε υπολογίσιμη οικογενειακή στήριξη, και τις τρεις τις αντιμετώπιζαν σαν τις χήνες με τα χρυσά αυγά και οι τρεις είχαν παρόμοια αυτοκαταστροφική διαδρομή, με την Μπρίτνεϊ να τη γλιτώνει ξυστά κάθε φορά.

«Το να ταμπελώνεις κάποιον ως τρελό είναι μία βρόμικη ιδεολογική δουλίτσα. Είναι ένας μάλλον ολισθηρός τρόπος για να αναφέρεσαι στις ψυχικές παθήσεις. Αλλά είναι και επικίνδυνη ταμπέλα που λίγο αφορά το πώς δουλεύει το μυαλό ενώ ανθρώπου. Αφορά κυρίως το πώς "σερβίρεις" αυτό τον άνθρωπο στην κοινή γνώμη και πώς αυτή τον αφομοιώνει. Το να αποκαλείς κάποιον τρελό είναι η απόλυτη "τιμωρία σιωπής". Του ληστεύεις την ίδια του την προσωπικότητα και τον παρατάς πίσω γυμνό».

Η Ο’ Κόνορ, ωστόσο, εξ αρχής υπήρξε μία πολύ πιο μασίφ περίπτωση, υπό την έννοια, ότι ασχέτως του νεαρού της ηλικίας και του πολύ κακού οικογενειακού background διέθετε συγκρότηση και ωριμότητα που υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσαν συστατικά ισόβιας επιτυχίας. Όμως, τα πράγματα, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν εξελίχθηκαν έτσι.

Λαμβάνουμε υπ΄όψιν όλα τα παραπάνω, όλο αυτό το mainstream αφήγημα, όμως, για πρώτη φορά δεν έχει σημασία το τι πιστεύουμε εμείς. Για πρώτη φορά, δίνει τη δική της εκδοχή για όλο αυτό εκείνη και καθόλου δεν πιστεύει ότι όσα έκανε μέχρι σήμερα τερμάτισαν την καριέρα της. Την πήγαν πίσω. Την ευτέλισαν.

Για πρώτη φορά εξηγεί –και το κάνει θαυμάσια– γιατί όλη της η πορεία, με τις εξαιρετικά μελανές στιγμές, ήταν ένα ταξίδι αυτοπραγμάτωσης που ποτέ δεν την έβγαλε από το πραγματικό της κέντρο, από τον δρόμο που ούτως ή άλλως θα ακολουθούσε, ενδεχομένως με λιγότερες απώλειες και περισσότερο σεβασμό από τα ανθρωποφάγα media.

Απομονωμένη εδώ και καιρό σε ένα μικρό χωριό μιας ιρλανδικής βουνοκορφής, η ερμηνεύτρια ζει ασκητική ζωή, στο ησυχαστήριο της, γεμάτο από τζαμαρίες που της επιτρέπουν να απολαμβάνει τη φύση. Καπνίζει πολύ, ασταμάτητα, φορά χιτζάμπ στο αιωνίως ξυρισμένο κεφάλι της και ετοιμάζει τη βιογραφία της.

Μια βιογραφία στην οποία υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, πως το live σκίσιμο της φωτογραφίας του Πάπα, όχι απλώς δεν της έκανε κακό, σβήνοντας βιαίως το μουσικό της άστρο, αλλά την έφερε όσο πιο κοντά σε αυτό που η ίδια θεωρούσε επιτυχία: την αλήθεια της ζωής της και των όσων πίστευε.

Όπως αποκαλύπτει σε μία σύντομη, αλλά εξαντλητική, λόγω αποκαλύψεων, συνέντευξή της στους New York Times, απολαμβάνει τη μοναξιά της σε τέτοιο βαθμό, που στο σπίτι-παρατηρητήριο που έχει δημιουργήσει, έχει επιλέξει λίγα και ως επί το πλείστον άβολα έπιπλα, ώστε οι λιγοστοί επισκέπτες της να μη θέλουν να κάτσουν για πολύ μαζί της. Γιατί, όπως λέει, τα έχει βρει εδώ και χρόνια με τον εαυτό της και η μοναξιά της είναι η καλύτερη παρέα που θα μπορούσε να έχει.

«Αντίθετα με όσα πιστεύουν όλοι, εγώ θεωρώ ότι η επιτυχία που έκανε τότε ο δίσκος με έβγαλε από τον δρόμο μου και ότι το να σκίσω live τη φωτογραφία του Πάπα με έβαλε ξανά στην αρχική τροχιά μου» γράφει σε κάποιο σημείο της βιογραφίας της.

Sinead O’ Connor: Μήπως ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους τους διασυρμούς που υπέστη; Facebook Twitter
Το δημοσίευμα των NYTimes στο οποίο για πρώτη φορά εξηγεί –και το κάνει θαυμάσια– πώς όλη της η πορεία, με τις εξαιρετικά μελανές στιγμές, ήταν ένα ταξίδι αυτοπραγμάτωσης που ποτέ δεν την έβγαλε από το πραγματικό της κέντρο

Στη δημοσιογράφο του κορυφαίου αμερικανικού Μέσου δεν λέει κάτι που δεν έχει υποστηρίξει στις λίγες συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει μέσα στα προηγούμενα χρόνια. Ότι έβλεπε τον εαυτό της σαν ένα πανκ διαμαρτυρόμενο φρικιό που πήγε να παγιδεύσει η βιομηχανία της ελαφράς ποπ.

«Τα ΜΜΕ με έκαναν να μοιάζω με τρελή, επειδή δεν συμπεριφερόμουν σαν γνήσια ποπ σταρ. Αλλά για εμένα το να είσαι κάτι τέτοιο σήμαινε ότι βρισκόσουν σε ένα είδος φυλακής. Έπρεπε να είσαι το καλό κορίτσι» λέει η Ο’ Κόνορ και συνεχίζει με ένα χτύπημα για το οποίο μάλλον δεν ήταν έτοιμη η συνομιλήτρια της.

Sinead O’ Connor: Μήπως ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους τους διασυρμούς που υπέστη; Facebook Twitter
Οι δημοσιογράφοι έχουν περικυκλώσει τη Σινέντ Ο 'Κόνορ με τον τότε σύντροφό της, Χιου Χάρις, Ιούλιος 1990. Φωτ.: James/Mirrorpix/Getty Images/Ideal Image

«Το να ταμπελώνεις κάποιον ως τρελό είναι μία βρόμικη ιδεολογική δουλίτσα. Είναι ένας μάλλον ολισθηρός τρόπος για να αναφέρεσαι στις ψυχικές παθήσεις. Αλλά είναι και επικίνδυνη ταμπέλα που λίγο αφορά το πώς δουλεύει το μυαλό ενώ ανθρώπου. Αφορά κυρίως το πώς "σερβίρεις" αυτό τον άνθρωπο στην κοινή γνώμη και πώς αυτή τον αφομοιώνει. Το να αποκαλείς κάποιον τρελό είναι η απόλυτη "τιμωρία σιωπής". Του ληστεύεις την ίδια του την προσωπικότητα και τον παρατάς πίσω γυμνό» λέει η Ο’ Κόνορ σε μία έξοχη ανάλυση τού τι πραγματικά της προξένησαν τα media και η συνεργασία τους με τη μουσική βιομηχανία όλα αυτά τα χρόνια.

Με μνημειώδη διαύγεια η Ο’ Κόνορ αναφέρεται στον τρόπο που κακοποιήθηκε ή τουλάχιστον δεν έτυχε ποτέ καμίας προστατευτικής στήριξης από διασημότητες όπως η Μαντόνα. Δεν ξεχνά ότι ο Τζο Πέσι υποστήριξε ότι άνετα θα τη χτύπαγε γι’ αυτό που έκανε με τη φωτογραφία του Πάπα. Δεν ξεχνά την ειρωνεία της «Βασίλισσας της Ποπ», ούτε ότι ο Φρανκ Σινάτρα την αποκάλεσε «απερίγραπτα ηλίθια». Δεν ξεχνά ότι τη μέρα που έσκισε τη φωτογραφία του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β’, ουσιαστικά ξεκινούσε η... κυνηγετική περίοδος εναντίον της.

«Δεν μετανιώνω καθόλου που το έκανα. Ήταν έξοχο. Αλλά ήταν και εξόχως τραυματικό. Μόλις άνοιγε η πιο σοβαρή περίοδος εναντίον μου, κατά την οποία ο κόσμος θα με αντιμετώπιζε πλέον σαν μία τρελή σκύλα» λέει. Και το τραγικό είναι ότι έχει δίκιο, Μέχρι τότε κανείς δεν μιλούσε ανοιχτά γι’ αυτό που σήμερα είναι κανονικότητα, πικρή κατακτημένη γνώση και αφορά το ατέλειωτο σκάνδαλο παιδοφιλίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Η Ο ΄Κόνορ μίλησε ανοιχτά για την ντροπή του Βατικανού πριν από την «Κακή Εκπαίδευση» του Αλμοδόβαρ ή το «Spotlight», που ανάγκασε τους πάντες να κοιτάξουν στα τρίσβαθα της κακοποιητικής κατήχησής τους στην Αμερική.

Όμως, τώρα πια η εποχή τη δικαιώνει. Τότε δεν υπήρχε πολιτική ορθότητα και ευαισθησίες για τον διασυρμό της και όλοι οι «-ισμοί» ξεμπούκωναν με αγριότητα ίσως στο ωραιότερο πρόσωπο στο οποίο έκανε ποτέ γκρο πλαν ο φακός των video clips των fancy ‘90s.

Και ίσως υπήρξε πολλά –μόνη, μπερδεμένη, διαλυμένη από το οικογενειακό περιβάλλον και τη μητέρα της, έρμαιο των γνωριμιών της εποχής και των δημοσίων σχέσεων των δισκογραφικών– όμως, ποτέ δεν υπήρξε μειωμένης αντίληψης.

Sinead O’ Connor: Μήπως ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους τους διασυρμούς που υπέστη; Facebook Twitter
Μεγάλωσε, ως κόρη Καθολικής που κακοποιούνταν συχνά από την ίδια της τη μητέρα.

Οπότε γνωρίζει πολύ καλά ότι αν τότε κάτι αντίστοιχο το είχε πράξει ένας άντρας, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Πολλοί εμπλεκόμενοι με τα μουσικά πράγματα, μεταξύ των οποίων και ο φίλος της Μπομπ Γκέλντοφ, εκτιμούν ότι η Ο’ Κόνορ πλήρωσε το τίμημα του φύλου και της ιρλανδικής καταγωγής της. Άλλωστε, η μουσική βιομηχανία βρίθει από άντρες καλλιτέχνες που ξεκίνησαν την καριέρα τους με προκλητικές ενέργειες, που έγιναν μόνο και μόνο για να σοκάρουν, ή ακόμη χειρότερα τη συνέχισαν, διοχετεύοντας τις πολιτικές τους απόψεις στο μουσικό τους γίγνεσθαι, όταν δεν είχαν τίποτε άλλο να δώσουν πια καλλιτεχνικά.

Όμως, για τα βαθιά νυχτωμένα και εκδικητικά ‘90s η Σινέντ ήταν ένα παλιοκόριτσο που έβγαλε γλώσσα στα ιερά και τα όσια και κάποιος έπρεπε να τη σκουπίσει από τη μέση. Για εκείνην, το να λέει αυτό που πραγματικά πιστεύει είναι μέχρι σήμερα το πιο απελευθερωτικό πράγμα της ζωής της και όχι η καταστροφή της. Άλλωστε, δείγματα γραφής είχε δώσει από την εφηβεία της κι από την προσπάθειά της να κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ.

Στα τέλη Φεβρουαρίου 2020, η O'Connor εμπνεύστηκε να γράψει ένα τραγούδι με τίτλο "Horse on the Highway". Αυτό το ακατέργαστο, αδημοσίευτο demo ηχογραφήθηκε στο σπίτι της στην Ιρλανδία.

Τότε, οι αετονύχηδες των στούντιο, αντιμέτωποι με την αφτιασίδωτη καλλονή που έπιανε υψηλές οκτάβες χωρίς προσπάθεια, είχαν επιχειρήσει να της μάθουν να «ντύνεται σαν γυναίκα», να αφήσει τα μαλλιά της να μακρύνουν, ακόμη και να κάνει έκτρωση, όταν ήταν ήδη έγκυος στον γιο της. Την απάντηση την πήραν, όταν πήγε και ξύρισε το κεφάλι της γουλί και αποφάσισε να κυκλοφορεί σαν άφυλη κοσμοκαλόγρια ανάμεσα σε φαινομενικά νορμάλ ανθρώπους.

Όσο για τη σχέση της με τον Prince, τον άνθρωπο που της έδωσε το «Nothing Compares 2U» για να γίνει αιώνια επιτυχία, η Ο’Κόνορ, αν και είχε ορκιστεί ότι θα έγραφε γι’ αυτήν μόνο όταν «θα ήταν πια πολύ γριά», πλέον αποφασίζει να μιλήσει.

Για τις βραδιές στο μακάβριο ανάκτορό του, για τα βίαια παιχνίδια που έπαιζε μαζί της και μπορούσαν να ξεκινήσουν από έναν τάχα αθώο μαξιλαροπόλεμο, ενώ ο ίδιος είχε γλιστρήσει στη μαξιλαροθήκη κάποιο αιχμηρό αντικείμενο για να την τραυματίσει. Για τις νύχτες καταδίωξης και παρακολούθησης, όταν εκείνη είχε καταφέρει να αποδράσει από την έπαυλη και για τον ανηλεή πόλεμο που της επιφύλαξε, όταν αποφάσισε να τερματίσει κάθε σχέση μαζί του.

«O Prince είναι ακόμη ο τύπος του καλλιτέχνη που αποθεώνεται για τη δημιουργική του τρέλα. Είναι όμως άλλο πράγμα να είσαι ο τρελός καλλιτέχνης και άλλο να είσαι απλώς ένας βίαιος άνθρωπος που κακοποιεί γυναίκες» εξηγεί.

Και η κακοποίηση στη ζωή της Ο’ Κόνορ δεν ήταν μια άγνωστη γη, στην οποία πάτησε γνωρίζοντας τον Prince. Μεγάλωσε, ως κόρη Καθολικής που κακοποιούνταν συχνά από την ίδια της τη μητέρα. Στο νηπιαγωγείο, έβγαινε πάντα πρώτη, όταν έπαιζαν «βαρελάκια» και έπρεπε να γίνει μια μικρή μπαλίτσα για να χωρέσει κάπου. «Δεν ήξεραν ότι έβγαινα πρώτη γιατί είχα προπονηθεί σκληρά στο να γίνομαι κάτι τέτοιο στο ίδιο μου το σπίτι» λέει με πικρία.

Πάνω από το πρόσκεφαλο της κακοποιητικής μητέρας της κρεμόταν ένα πορτρέτο του Πάπα. Η Σινέντ το ξήλωσε, όταν η μητέρα της πέθανε και εκείνη είχε ήδη περάσει στο άλλο στάδιο κακοποίησης της ζωής της, αυτόν από τα media και τους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας.

«Το να σε κακοποιούν ως παιδί είναι μια κρίση ταυτότητας. Και μετά η διασημότητα είναι μια κρίση ταυτότητας, οπότε εγώ βρέθηκα κατευθείαν από τη μια κρίση στην άλλη» λέει η γυναίκα που πέρασε σχεδόν 6 χρόνια σε ψυχιατρικές κλινικές και που κατέρρευσε ολοκληρωτικά λίγο μετά το 2015, όταν υπεβλήθη σε υστερεκτομή.

Sinead O’ Connor: Μήπως ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους τους διασυρμούς που υπέστη; Facebook Twitter
Εκείνο για το οποίο είναι γνήσια φειδωλή είναι για το πνευματικό της ταξίδι που την έστειλε στον Ισλαμισμό, αλλά από τα συμφραζόμενα αντιλαμβάνεται κανείς ότι στο βιβλίο θα υπάρχει ικανοποιητική εξήγηση και γι’ αυτή την επιλογή της. Φωτ.: Debbie Hickey/Getty Images/Ideal Image

Τότε ήταν που ξεκίνησε να γράφει τις «Αναμνήσεις» της, περισσότερο για να ευχαριστήσει τους ανθρώπους της κλινικής St Patrick που τη φρόντισαν, όπως λέει, με απαράμιλλη στοργή και αφοσίωση. Ήθελε να πειθαρχήσει στις εκκλήσεις τους, να βρει κάτι που θα την κρατήσει στη ζωή, διαυγή.

Τώρα πια, γνωρίζοντας ότι υποφέρει από μετατραυματικό στρες και διαταραχή προσωπικότητας, είναι πιο εύκολο να ξεσκαρτάρει αναμνήσεις, κάποτε με σοβαρά κενά και κάποτε με λίγο πικρό χιούμορ. Όπως χαρακτηριστικά λέει, τώρα πια, όταν παλεύει να θυμηθεί κάτι και δεν τα καταφέρνει με τίποτα, ξέρει ότι είναι για καλό. Στο δούναι και λαβείν της όλα αυτά τα χρόνια με τις ψυχιατρικές κλινικές, έμαθε να εμπιστεύεται το σύμπαν του ασυνείδητου που καταπίνει ό,τι δεν πρέπει να θυμάσαι, για την ασφάλεια της ψυχής σου.

Μάλιστα, πλέον είναι σε θέση να γνωρίζει ότι είναι «survivor», βλέποντας με αγνό ενδιαφέρον αυτό που συνέβη στην Έιμι Γουάινχάουζ και αυτό που εδώ και καιρό τεκταίνεται με την Μπρίτνεϊ Σπίαρς, την οποία, όπως λέει, συμπονά απεριόριστα.

«Αυτό που έκαναν στην Μπρίτνεϊ εκείνο το βράδυ είναι αηδιαστικό! Όταν βλέπεις κάποιον στον δρόμο, σε αυτή την κατάσταση, να κλαίει και να είναι χαμένος, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις; Τον αγκαλιάζεις, τον καθησυχάζεις, αναζητάς βοήθεια για λογαριασμό του. Σίγουρα πάντως δεν τον τραβάς φωτογραφίες και δεν τον κράζεις για τρελό» εξηγεί, και είναι σαν κάποιος να το εξηγεί για πρώτη φορά μετά τον διασυρμό της ταλαιπωρημένης τραγουδίστριας.

Εκείνο για το οποίο είναι γνήσια φειδωλή είναι για το πνευματικό της ταξίδι που την έστειλε στον Ισλαμισμό, αλλά από τα συμφραζόμενα αντιλαμβάνεται κανείς ότι στο βιβλίο θα υπάρχει ικανοποιητική εξήγηση και γι’ αυτή την επιλογή της.

Το απολύτως σίγουρο είναι ότι η Ο ’Κόνορ για πρώτη φορά, μετά από τουλάχιστον μία δεκαετία, φαίνεται να έχει τον έλεγχο της ζωής και της σκέψης της. Ίσως γιατί οι αλλαγές που συντελέστηκαν αυτήν τη δεκαετία κάπως την έπεισαν ότι δεν ήταν στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Απλώς, το timing της εξόδου της στο φως ήταν συναφές με το υπόλοιπο πλαίσιο της ζωής της: απολύτως κακοποιητικό, δηλαδή.

ΠΗΓΕΣ: New York Times, Snl, Rolling Stone, Decider

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πώς η πατριαρχία κατέστρεψε την Μπρίτνεϊ Σπίαρς

Μουσική / Πώς η πατριαρχία κατέστρεψε την Μπρίτνεϊ Σπίαρς

Από τα πρώτα λεπτά του πολύκροτου ντοκιμαντέρ των New York Times, «Framing Britney Spears», συνειδητοποιείς ότι δεν γνωρίζεις τίποτα για την τραγική ιστορία μίας από τις πιο αγαπημένες και παρεξηγημένες ποπ σταρ του πλανήτη.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Ακροβατώντας / Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Αξιολογώντας ως πιο σημαντικό ένα τροχαίο από τη συνάντηση Τραμπ - Νετανιάχου, τα κυρίαρχα μέσα αναδεικνύουν το ασήμαντο χάριν τηλεθέασης, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες σκοπιμότητες που θα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας από τα σημαντικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Joe Coughlin: «Η τρίτη ηλικία δεν είναι κρουαζιέρες ή πατερίτσες»

Οπτική Γωνία / Joe Coughlin: «Γηρατειά δεν είναι μόνο κρουαζιέρες, πατερίτσες και να είσαι με το ένα πόδι στον τάφο»

Ο φιλέλληνας καθηγητής εξετάζει τις όψεις της μακροζωίας, πιστεύει πως στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο μπορεί να συνδυαστεί άνετα με το lifestyle και μιλάει με τρόπο ασυνήθιστο για το γήρας.
ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Οπτική Γωνία / Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Ο δημιουργός του Greekonomics μιλά στη LiFO για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος αλλά και τις επιθέσεις που δέχτηκε πρόσφατα για κάποιες «άβολες αλήθειες» που επισήμανε αναφορικά με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών, οικονομικών «καρτέλ» και ΜΜΕ στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Οπτική Γωνία / Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Από την Ουκρανία και την κρίση στη Γαλλία μέχρι τις αποφάσεις Τραμπ, η Ευρώπη περνάει κρίση ταυτότητας. Πώς επηρεάζεται η χώρα μας; Μιλά στη LiFO ο Σωτήρης Ντάλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κάποτε στην Αμερική…

Ακροβατώντας / Η αμερικανική δημοκρατία οδεύει προς το τέλος της

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει επιδοθεί σε ανελέητο κυνηγητό όσων αμφισβητούν την αλήθεια της. Κυνηγάει δημοσιογράφους, παρουσιαστές, ακτιβιστές, αντιφρονούντες, δικαστές, όποιον τολμήσει να την αμφισβητήσει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Χωρίς αναισθητικό, χωρίς δικαιώματα: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές στην Ελλάδα;

Ρεπορτάζ / Χωρίς αναισθητικό: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές για halal και kosher στην Ελλάδα;

Παρά τις προσπάθειες νομιμοποίησης του εβραϊκού και ισλαμικού τρόπου σφαγής των ζώων χωρίς αναισθητοποίηση, το νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει. Η σχεδιαζόμενη Εθνική Στρατηγική Halal επαναφέρει το θέμα.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
H εξέγερση της «κανονικότητας»

Οπτική Γωνία / H εξέγερση της «κανονικότητας»

Μια τάση που θέλει να προσελκύσει μετριοπαθή ακροατήρια, αντλώντας από μια ψευδή εκδοχή της Ιστορίας, η οποία θέλει τον δυτικό πολιτισμό να υποφέρει ή να παρακμάζει γιατί τάχα έπεσε θύμα του ανθρωπισμού του.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
EPEJERGAS HIV/AIDS: Σύντομα θα αποτελεί παρελθόν;

Οπτική Γωνία / HIV/AIDS: Σύντομα θα αποτελεί παρελθόν;

Οι κρίσιμοι σταθμοί μιας δύσκολης πορείας που ξεκίνησε το 1981, οπότε πιστοποιήθηκαν τα πρώτα κρούσματα HIV, μέχρι σήμερα, που στόχος πια είναι η πλήρης ύφεση της νόσου, με ορίζοντα την επίτευξη της ίασης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πάνος Ρούτσι: Ο απεργός πείνας που συγκλονίζει την Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Πάνος Ρούτσι: Ο απεργός πείνας που συγκλονίζει την Ελλάδα

Επιστρατεύοντας το ύστατο μέσο πίεσης, ο Πάνος Ρούτσι ζητά δικαιοσύνη για τα Τέμπη και άδεια για να ξεθάψει το παιδί που έχασε στο μοιραίο τρένο, ώστε να ταυτοποιηθεί και να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Είναι true, έχει vibe: Γι’ αυτό ο νεαρόκοσμος αγαπάει τη Θώδη

Μουσική / «Είναι true, έχει vibe»: Αν δεν το έχετε καταλάβει, οι 20άρηδες αγαπούν τη Θώδη

Βρεθήκαμε σε ένα γλέντι στον Ταύρο όπου ακόμη και οι teenagers διασκέδαζαν, φύγαμε με καλτσάκια που έγραφαν «Με κλαρίνο στο Πεκίνο» και με την ευχή να βρούμε πάρκινγκ στο κέντρο.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
ΖΟΡΝΤΙ ΣΑΒΑΛ: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Μουσική / Jordi Savall: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Ο διακεκριμένος μουσικός κάνει μουσική σαν να ανακαλύπτει νέα, όμορφα μέρη. Επιστρέφει στην Αθήνα και συμπράττει με τη Διαπολιτισμική Ορχήστρα της ΕΛΣ σε μια συναυλία που υμνεί την ενωτική φύση της Μεσογείου. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ