Προσκύνημα στη Μύκονο των ’90s

Προσκύνημα στη Μύκονο των ’90s Facebook Twitter
Η Μύκονος είναι πίτες στα Ματογιάννια, after στο Cavo Paradiso και μεθυσμένες βουτιές όπου βρεις σημείο χωρίς ξαπλώστρα.
0



ΣTH MYKONO
πήγα πρώτη φορά στα 18. Τότε δηλαδή που ήταν επιβεβλημένο να επισκεφτείς το νησί με ένα σακίδιο στην πλάτη και ό,τι οικονομίες είχες καταφέρει να μαζέψεις –μιλάμε για δραχμές ε;– μαζί με τους συμφοιτητές που εκείνη την εποχή ήταν η οικογένεια που ονειρευόμουν. Ήμασταν οκτώ: Αλίκη, Ματίνα, Νίκη, Βασίλης, Νίκος, Ζαφείρης, Νόλη, Κωνσταντίνος. Αχώριστοι όλο τον χειμώνα, πηγαινοερχόμασταν στο πανεπιστήμιο τη μέρα και τη νύχτα την περνούσαμε ανάμεσα σε Mo Better, Decadence και Κάβουρα για τις σπέσιαλ περιπτώσεις. Εγώ, επαρχιωτάκι που γνώριζα την πρωτεύουσα ψαρωμένη, πριν από Ολυμπιακούς, Αττική Οδό και Μετρό. Μόνο 813 Αβέρωφ - Προύσσης και τρεχάλα για να το προλάβεις στη στάση. Ο πρώτος φοιτητικός χειμώνας ήταν ένα αριστούργημα: ξενύχτια, πορείες, μαθήματα, όλα μαζί σε μια μαγική μείξη που μύριζε ένταση, ενθουσιασμό και παιδιάστικη απόλαυση της πρώτης φοράς.

Παρ’ όλα αυτά, τότε τουλάχιστον, η Μύκονος χωρούσε και τη δική μας ψιλονέρντ περιέργεια, αρκεί να βρίσκαμε τρόπο να συμβιβάσουμε μέσα μας τις βραδιές tribute στους Sisters of Mercy με το electronic house του Super Paradise. Αλλά, πάλι, υπάρχει τίποτα που φαίνεται ασυμβίβαστο όταν είσαι 18;

Φανταζόμασταν ότι εκείνη την ώρα που ξημέρωνε για εμάς μέσα σε μια ατμόσφαιρα που κολλούσε από ιδρώτα, αλκοόλ και ναρκωτικά, κάπου λίγο πιο πέρα υπήρχε μια άλλη Μύκονος που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε.

Το νησί, μια κούκλα. Δεν είχαμε δει και πολλές Κυκλάδες, αλλά το ένιωθες από την πρώτη στιγμή ότι εδώ υπάρχει μια αύρα που φωνάζει αποδοχή, κραιπάλη και διασκέδαση για όλους. Η έννοια του booking δεν υπήρχε ούτε ως σκέψη και κάθε ιδέα accommodation συνοψιζόταν στις χάρτινες αυτοσχέδιες ταμπέλες «Rooms to let». Οι ντόπιοι μόλις τότε άρχιζαν να ανακαλύπτουν ότι κάθονταν πάνω σε θησαυρό και δειλά ακόμα νοίκιαζαν ό,τι είχε ο καθένας, από υπόγεια με τα έπιπλα της γιαγιάς που πέθανε μέχρι αξιοπρεπή δίκλινα δωματιάκια όπου στριμωχνόμασταν τρεις-τρεις στη ζούλα.

Το πρόγραμμα ήταν πολύ συγκεκριμένο: αυτό που είχαμε ακούσει από παιδιά σε μεγαλύτερα έτη –αυτή ήταν πιο έγκυρη πηγή πληροφόρησης– και το είχαμε εμπεδώσει χωρίς φίλτρο, είτε μας άρεσε είτε όχι. Η Μύκονος είναι πίτες στα Ματογιάννια, after στο Cavo Paradiso και μεθυσμένες βουτιές όπου βρεις σημείο χωρίς ξαπλώστρα. Βόλτες στην Αίγλη, κάποιες extravagant περσόνες που μας έμοιαζαν εξωπραγματικές, κόσμος όλων των ειδών και σφηνάκια να πηγαινοέρχονται σαν να σε κοροϊδεύουν λίγο: «θα πιεις ή κωλώνεις;»

Γενικά κωλώσαμε λίγο στην αρχή, αλλά κανείς δεν το ομολόγησε σε κανέναν. Τελικά, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βουτιά, να γυρίσουμε για ύπνο και να ξυπνήσουμε παράωρα για να πάμε για προσκύνημα στο εμβληματικό night life του νησιού. Κάπου εκεί, καθώς ανηφορίζαμε με τα μηχανάκια σε κάτι δρόμους που δεν ξέραμε πού οδηγούν, η Αλίκη κι εγώ χαθήκαμε. Κι όπως συμβαίνει όταν είσαι 18, το να χαθείς είναι μάλλον προνόμιο, οπότε δεν υπήρχε λόγος να αρνηθούμε την τύχη μας. Σταματήσαμε σε ένα ύψωμα απ’ όπου έβλεπες το νησί πιάτο, με τον ήλιο να δύει και τα πρώτα φώτα να ανάβουν ‒ η επιτομή του ελληνικού καλοκαιριού, που δεν ξέρω αν υπάρχει πια. Κατεβήκαμε από το μηχανάκι, βγάλαμε κράνη και μείναμε να χαζεύουμε. Τότε άρχισε να ακούγεται από πίσω μας μια κιθάρα και δυο φωνές που είχαν πιάσει ρεπερτόριο με Μάλαμα, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Θηβαίο τότε που έπαιζε με τους Συνήθεις Υπόπτους, αδελφούς Κατσιμίχα και όλα εκείνα τα μελωδικά άσματα που εμείς είχαμε αφήσει στον δείκτη του ραδιοφώνου στην Αθήνα, αφού στη Μύκονο δεν πήγαινες ως λάτρης του έντεχνου αλλά ως διψασμένος για afro beat – που ανάθεμα κι αν το ξέραμε ως είδος.

Προσκύνημα στη Μύκονο των ’90s Facebook Twitter
Super Paradise στα 90s

Λίγο που η Αλίκη ήταν και είναι ακόμα μια τύπισσα-ξωτικό, λίγο που εγώ ήθελα να ρουφήξω κάθε στιγμή όπως κι αν ερχόταν, καταλήξαμε να τραγουδάμε για ώρα μαζί με δυο αγνώστους, χωρίς να χρειαστεί να ανταλλάξουμε κουβέντα. Απλώς στίχοι αγαπημένων τραγουδιών, από εκείνα που ηρεμούν την ψυχή και σε συγκινούν ακόμα κι όταν είσαι 18. Εκείνοι, ένα ζευγάρι γκέι από αυτά που στα τέλη των ’90s είχαν ήδη στεκιάσει στη Μύκονο όχι για το τρελό nightlife ή τις εξωγήινες κραιπάλες αλλά γιατί εκεί είχαν βρει μια ομορφιά μοναδική, που ίσως να γινόταν ακόμα πιο ελκυστική αν υπήρχε η συμπερίληψη – βέβαια τότε ούτε που είχαμε διανοηθεί τον όρο.

Ήταν μεγάλοι σε ηλικία, κοντά στα 50, και το βλέμμα τους έκρυβε μια ανακούφιση, έτσι όπως τους έβλεπες σε μια αυλίτσα πολύ μακριά από το στερεότυπο που όλοι γνωρίζαμε ως «Μύκονοοοος». Σαν να βρίσκονταν σπίτι τους –και πολύ πιθανό να ήταν όντως–, ένα σπίτι-καταφύγιο, ησυχαστήριο που αντιστεκόταν στο lifestyle του νησιού. Μήπως αυτό ήταν το πραγματικό νησί;

Δεν συστηθήκαμε, απλώς τραγουδήσαμε για λίγη ώρα όλοι μαζί κι αυτό είναι ίσως ένα είδος σύστασης. Ένα «χαίρω πολύ» εντελώς αληθινό, γιατί η χαρά μας εκείνο το απόγευμα ήταν απίστευτη. Γυρίσαμε μετά από ώρα και είπαμε με την Αλίκη ότι αυτή η σύνδεση που μπορείς να νιώσεις με τους ανθρώπους, ακόμα κι όταν είναι άγνωστοι, συμβαίνει μία στο τόσο ‒ για εμάς συνέβη τότε. Μετά κοιμηθήκαμε και πήγαμε στο Cavo Paradiso, αλλά μέσα μας ακόμα γυρόφερναν οι στίχοι των Κατσιμιχαίων («είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα, που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε»). Φανταζόμασταν ότι εκείνη την ώρα που ξημέρωνε για εμάς μέσα σε μια ατμόσφαιρα που κολλούσε από ιδρώτα, αλκοόλ και ναρκωτικά, κάπου λίγο πιο πέρα υπήρχε μια άλλη Μύκονος που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Ταξίδια / Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Όχι, δεν μιλάμε για την ασπρόμαυρη Ελλάδα με τα γαϊδουράκια και τις ασπρισμένες αυλές, αλλά για τις εποχές που η Μύκονος δεν είχε VIP ζώνες, η Πάρος δεν είχε drones, και η Αστυπάλαια δεν κατακλυζόταν από influencers.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ