Οι αρνητές, ο δικαιωματισμός και οι ευθύνες

Οι αρνητές, ο δικαιωματισμός και οι ευθύνες Facebook Twitter
Ας παραδεχτούμε λοιπόν πως δεν στέκει ο ισχυρισμός πως ο χώρος της άρνησης και της καχυποψίας είναι παιδί μιας «προοδευτικής» δικαιωματικής κουλτούρας.
0



ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ τις δημόσιες σκέψεις μας με βάση την «μπροστινή έξω εικόνα». Να, για παράδειγμα, στις κινητοποιήσεις των αντιεμβολιαστών του τελευταίου καιρού στο Σύνταγμα, στον Λευκό Πύργο ή αλλού, ο φακός και τα βλέμματα εστίασαν στις χαρακτηριστικές (γραφικές, φανατικές) φυσιογνωμίες της πρώτης σειράς. Ακούγοντας μια ομιλία, βλέποντας κάποια απ' τα πρόσωπα, αναγνωρίζοντας μοτίβα, κάποιοι βιάζονται να βγάλουν το συμπέρασμα: πρόκειται, κατά βάση, για κόσμο μιας δεξιάς, εθνικιστικής, θρησκευτικο-σεκταριστικής αγανάκτησης. Καμιά ή ελάχιστη σχέση μ’ εμάς, με τον «κόσμο της αριστεράς», είπαν κάποιοι. 

Από μια άλλη οπτική, ορισμένα ενσταντανέ, βίντεο και συνθήματα αυτών των κινήσεων που θα ήθελαν να γίνουν «κίνημα» (μα ακόμα, νομίζω, πως δεν το έχουν καταφέρει) παραπέμπουν σε μια ρητορική για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Μήπως αυτό που βλέπουμε να σχηματίζεται με τα φερτά υλικά μιας πολύχρωμης ιδεολογίας, είναι προϊόν μιας επιθετικής, «δικαιωματικής κουλτούρας»; 

Βλέπουμε, λοιπόν, δύο διαφορετικές ιδεολογικές έγνοιες στο φόντο αυτής της παράξενης συγκυρίας. Η πρώτη είναι μια αγωνία μην τυχόν και θιγεί η ιδέα που θέλει πάντα προοδευτική την επίκληση των δικαιωμάτων. Η δεύτερη είναι η αγωνία μήπως πράγματι η δικαιωματική λογική ενθάρρυνε τον χώρο των αρνητών, που ένα μόνο μέρος του αποτυπώθηκε στις πορείες του «δρόμου» αλλά έχει πολλά παρακλάδια και προεκτάσεις.

Αριστεροί λόγοι και κάποιες δοκησίσοφες φιλελεύθερες δικαιολογήσεις πρόσφεραν ευκαιρίες για τις χοντροκομμένες δικαιωματικές ανοησίες των νέων αγανακτισμένων. Και αν τούτη η αγανάκτηση είναι τελικά «ακροδεξιά», η κατασκευή της χρωστάει πολλά στην αχαρακτήριστη ευκολία με την οποία κάθε περιορισμός βαφτίστηκε περίπου ακροδεξιός ενώ θα μπορούσε να ήταν απλώς μια άλλη μετάφραση της κοινής αξιοπρέπειας και της δημοκρατικής αυτοπειθαρχίας.

Απέναντι σε αυτό δεν μπορούμε να πολιτευόμαστε με βάση το τι θα θέλαμε να ισχύει. Το να δείχνει κανείς έναν παλαιοημερολογίτη με τους σταυρούς και τα κομποσχοίνια του ή κάποιον αλλοπαρμένο με περικεφαλαία στο πλάνο και να αναφωνεί «να, λοιπόν, ακροδεξιά!», η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την κουλτούρα των δικαιωμάτων (συχνά, άλλωστε, τη λοιδορεί), το να κάνει κανείς μια τέτοια εύκολη πολιτική του σχολιασμού πλάνων, μπορεί και να συγκαλύπτει μια ουσιαστική πτυχή των εξελίξεων του τελευταίου καιρού.

Γιατί είναι αδιάψευστο πως όλοι σχεδόν οι αντιδραστικοί συνασπισμοί των ημερών μας –ιδίως οι φωνές κατά των περιοριστικών μέτρων, των εμβολιασμών, των «διαχωρισμών» κ.λπ.– βρήκαν έρεισμα και καταφύγιο και σε μια αντίληψη για τα δικαιώματα και την παραβίασή τους. Μια τραμπική νέα δεξιά, αλλά και οι παραλλαγές της σε διαφορετικές χώρες, ανεμίζει αυτή ακριβώς τη σημαία και όχι κάποια άλλη.

Δεν είναι τυχαίο. Μπορεί στην αντιεμβολιαστική καχυποψία να συνυπογράφουν πολλές διαφορετικές πολιτισμικές και ηθικές μικροοικογένειες, λχ. θρησκευτικές ταυτότητες, υγιεινισμοί που απορρίπτουν την κλασική ιατρική, φόβοι για τον ψηφιακό ολοκληρωτισμό κλπ. Η αιχμή όμως, εδώ και μήνες, στάθηκε η ρητορική για τα χαμένα δικαιώματα ή για τα δικαιώματα που τάχα καταπατούνται από μια εθνική ή παγκόσμια αυταρχική εξουσία. 

Εδώ, σε αυτό ακριβώς το σημείο, έχει συμβάλει αναμφισβήτητα και η ελληνική αριστερά (περισσότερο από άλλες αριστερές της Ευρώπης, όπως την πολύ πιο ώριμη σε αυτό το θέμα γερμανική) υπερθεματίζοντας συχνά στη συνθηματολογία περί κλεμμένων δικαιωμάτων από τον κρατικό αυταρχισμό.

Με αυτό άλλωστε το μοτίβο πολλοί από την αριστερά και ιδίως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπάθησαν να πλησιάσουν, σχεδόν κολακευτικά, διάφορα δυσαρεστημένα κοινά που περιλαμβάνουν αδιαφοροποίητα «νεολαία», «εργαζόμενους», τώρα καταστηματάρχες που πλήττονται από μια «αλλοπρόσαλλη πολιτική». Κάπου υπήρξε ένα δικαιωματικό τόξο που πήγε να αγκαλιάσει από τον δυσαρεστημένο νέο για την απαγόρευση της κυκλοφορίας 1 με 5, έως τον εστιάτορα ή άλλους που αισθάνθηκαν σαν άδικη παραβίαση δικαιωμάτων την απόσταση των τραπεζοκαθισμάτων ή τη σίγαση της μουσικής.  

Είναι ο αντι-εμβολιασμός παιδί του δικαιωματισμού;

Σημαίνει όμως αυτό πως ο παρδαλός αντι-εμβολιασμός είναι «παιδί του δικαιωματισμού»; Όχι. Μια τέτοια εκδοχή θα ήταν εξαιρετικά απλοϊκή και, σε μεγάλο βαθμό, μια λάθος διάγνωση. Μεγάλο μέρος του λαού των νέο-αγανακτισμένων είναι είτε ξένος είτε εχθρικός σε βασικά θέματα της δικαιωματικής ατζέντας – γυναικεία δικαιώματα, ΛΟΑΤΚΙ, μετανάστες.

Θα μπορούσε κανείς να τους φανταστεί να υπερασπίζονται με πάθος το τσιγάρο μέσα στα μαγαζιά, όχι όμως, για παράδειγμα, το δικαίωμα ενός γκέι ζευγαριού στη δημόσια τρυφερότητα. Να φωνάζουν για τον περιορισμό των πανηγυριών και των νυχτερινών κέντρων ανά την επικράτεια, αλλά καθόλου για τη βία κατά των γυναικών.

Υπάρχει, φυσικά, μια δραστήρια συνιστώσα του αντιεμβολιασμού με καταβολές στον αναρχικό, εναλλακτικό και αυτόνομο χώρο, αντλώντας από τα κείμενα του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν, της Σχολής της Φρανκφούρτης ή ενός «φουκοϊσμού» για αρχάριους που ανθίζει σε κάποιες γωνίες εδώ και χρόνια. Μέσα στον γαλαξία των νέο-αγανακτισμένων αναγνωρίζει κανείς πρόσωπα και δίκτυα από ετερόδοξες θεραπευτικές ομάδες, «αντικομφορμιστές» επιστήμονες, φυσιολατρικούς ή «βιοκεντρικούς» κύκλους που ασκούν γοητεία σε ένα μέρος νεότερων μεσοαστών. Δεν βγήκαν όμως πολύ στο δρόμο –αφήνοντας τον πιο λαϊκό κόσμο των αρνητών να πρωταγωνιστήσει– και προτιμούν την κατήχηση με κείμενα, πλάγιους μηχανισμούς, άλλες μορφές προπαγάνδας. 

Ας παραδεχτούμε λοιπόν πως δεν στέκει ο ισχυρισμός πως ο χώρος της άρνησης και της καχυποψίας είναι παιδί μιας «προοδευτικής» δικαιωματικής κουλτούρας. Μπορούμε όμως με κάποια βεβαιότητα να πούμε κάτι άλλο: ότι εδώ και ενάμιση χρόνο μια ρηχή, δικαιωματική ρητορική με αριστερή ή αριστερο-φιλελεύθερη προέλευση βοήθησε έναν κόσμο να οπλιστεί με σαθρά και συχνά γελοία επιχειρήματα για να δικαιολογήσει τη μη συμμόρφωσή του σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις και σε ένα ήθος αναγκαίου αυτοπεριορισμού.

Φτιάχτηκε, με άλλα λόγια, μια παράγκα εύκολης δικαιωματικής αξίωσης όπου βρήκαν στέγη και ο αμέριμνος τύπος των πάρτι στις πλατείες και ο επιχειρηματίας που αντέδρασε/υπονόμευσε τους όποιους κανονισμούς και φυσικά αυτός που διακωμωδούσε κάθε μέτρο. Από εδώ άντλησαν ιδεολογική νομιμοποίηση και όσοι-ες εμφανίζονται τώρα στην αιχμή της διαμαρτυρίας κατά της «υγειονομικής δικτατορίας».

Η δικαιωματική ασπίδα στράφηκε κατά των ευάλωτων

Η χρήση μιας αντιστασιακής, δικαιωματικής ασπίδας δεν βοήθησε λοιπόν να χτιστεί ένα άλλο τείχος προστασίας και υπευθυνότητας που θα διόρθωνε λάθη και θα αναδείκνυε ασυνέπειες των κρατικών πολιτικών και χειρισμών. Αντίθετα, αυτή η ίδια ασπίδα έγινε μέσο αποδόμησης κάθε συλλογικής προσπάθειας για έναν κοινό στόχο.

Μια κάποια «φιλελεύθερη» αλλεργία για κοινά μοιρασμένους στόχους στο όνομα των ανησυχιών του ατόμου συναντήθηκε έτσι με τη γνωστή λαγνεία του κόσμου και των διανοουμένων της αριστεράς για καθετί αντισυναινετικό, που σπάει ή πρέπει να σπάει την αστική «εθνική ομοψυχία». Και σε αυτές τις γνωστές διαστάσεις προστέθηκε μοιραία ο ναρκισσισμός της διαφορετικότητας και των «ενάντιων» δοξασιών που μπορεί να προβάλλουν με διαφορετικά προσωπεία.

Είναι αλήθεια πως δεν μπορούμε να σκεφτούμε τους εαυτούς μας και τις σχέσεις μας έξω από το πεδίο των δικαιωμάτων και της σημασίας τους για τη σύγχρονη ζωή. Η αναφορά σε ένα εκτεταμένο σύστημα ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων δεν αποτελεί απλώς μέρος κάθε φιλελεύθερης δημοκρατικής συνθήκης αλλά και βιωμένη καθημερινότητα εδώ και δεκαετίες.

Όμως ένας ανιστόρητος ή πολιτικά ναΐφ δικαιωματισμός μέσα στην έκτακτη υγειονομική συνθήκη τροφοδότησε συγκεκριμένα πρακτικά δεινά: ιδίως τη στάση μιας μερίδας του κόσμου που αδιαφόρησε για τους συμπολίτες τους ή που στο όνομα μιας πεποίθησης και μιας ερμηνείας των πραγμάτων, θεωρεί πως μπορεί να αψηφά κάθε νόμο και κανόνα, προβάροντας επίσης τον θελκτικό δραματικό ρόλο της διωκόμενης μειοψηφίας (ενώ κατά τόπους και συχνά συνιστά την πλειοψηφία).

Ξέρουμε από την άλλη ότι η δικαιωματική κουλτούρα δεν υπήρξε ποτέ ενιαία και μονοσήμαντη. Και ότι κάποιες από τις σοβαρές της ευαισθησίες πρέπει να διαφυλαχτούν, όχι μόνο από τους αντιδραστικούς αλλά και από τους ρηχούς φανατισμούς που κηρύσσονται στο όνομα των δικαιωμάτων.

Μέσα σε αυτή την κρίση, όμως, η δικαιωματική αξίωση δεν ανέδειξε τα θετικά της φορτία στην υπεράσπιση πραγματικά αδύναμων ατόμων και συλλογικοτήτων. Δεν έσπευσε να υπερασπιστεί τον ευπαθή, τον άρρωστο, τον ευάλωτο, αλλά αυτόν τον εγωιστή που περιφρόνησε περιγελώντας αισχρά την τρωτότητα του άλλου.

Δυστυχώς, μια δικαιωματική μεγαλοστομία συμμάχησε πολύ περισσότερο με τον δωρεάν εξεγερτισμό, την ατομιστική «ανυποταξία» ή την επηρμένη υπεράσπιση των φαρμακερών ανορθολογικών επιθέσεων κατά της ζωντανής επιστημονικής κοινότητας και των κόπων της. Αριστεροί λόγοι και κάποιες δοκησίσοφες φιλελεύθερες δικαιολογήσεις πρόσφεραν ευκαιρίες για τις χοντροκομμένες δικαιωματικές ανοησίες των νέων αγανακτισμένων.

Και αν τούτη η αγανάκτηση είναι τελικά «ακροδεξιά», η κατασκευή της χρωστάει πολλά στην αχαρακτήριστη ευκολία με την οποία κάθε περιορισμός βαφτίστηκε περίπου ακροδεξιός ενώ θα μπορούσε να ήταν απλώς μια άλλη μετάφραση της κοινής αξιοπρέπειας και της δημοκρατικής αυτοπειθαρχίας.

Αν, λοιπόν, «αυτό» που ζούμε ως άρνηση δεν είναι τέκνο της δικαιωματικής κουλτούρας, αυτή η τελευταία δεν μπορεί να χαριεντίζεται για το αιώνιο ηθικό της πλεονέκτημα απέναντι στους γραφικούς διαδηλωτές της πρώτης σειράς. Γιατί στάθηκε και μέχρι τώρα είναι (με την υπονομευτική της προσέγγιση στο θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού) μια πηγή σύγχυσης και αποπροσανατολισμού μέσα σε αυτή την κρίση. 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

 Γιάννη Κτιστάκις: «Δεν παρατηρείται “υγειονομική χούντα”»

LiFO politics / Γιάννης Κτιστάκις: «Δεν παρατηρείται “υγειονομική χούντα”»

Η Βασιλική Σιούτη συνομιλεί με τον νέο Έλληνα δικαστή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και καθηγητή της Νομικής, Γιάννη Κτιστάκι, για τις καταστάσεις που δοκιμάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις σύγχρονες προκλήσεις.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αλέξανδρος Ρόβας

Συνεντεύξεις / Α. Ρόβας: Ο Έλληνας που κέρδισε το πρώτο βραβείο Εντατικολογίας σε Γερμανία και Αυστρία

Ο Αλέξανδρος Ρόβας, ειδικευόμενος γιατρός Παθολογίας και Νεφρολογίας, αναφέρεται στα αποτελέσματα της έρευνάς του σε ασθενείς Covid και εξηγεί γιατί ο κορωνοϊός δεν είναι μια απλή πνευμονία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σιούτη

Οπτική Γωνία / ΟΠΕΚΕΠΕ, μεταναστευτικό και Τέμπη ζορίζουν ξανά την κυβέρνηση

Το σκάνδαλο των αγροτικών επιδοτήσεων και η πιθανή επιστροφή προσφύγων από τη Γερμανία στην Ελλάδα έρχονται να προστεθούν στα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Κοκέτα / Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Ένας σιωπηλός ιός, μια πανδημία για την οποία δεν μιλά κανείς: μανάδες, κρύψτε τα παιδιά σας από τη μάχη του creative direction. Η Δανάη Ιωάννου σε μια επιτόπια έρευνα για το επάγγελμα που σαρώνει γύρω μας τους ανθρώπους σαν κρυφή πανδημία.
ΔΑΝΑΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
Μεταναστευτικό: Η ισπανική απάντηση

Οπτική Γωνία / Μεταναστευτικό: Η ισπανική απάντηση

Χώρες που υποδέχτηκαν σχετικά φιλικά μετανάστες είχαν οφέλη σε οικονομικό επίπεδο. Μια από αυτές είναι η Ισπανία, που τα τελευταία χρόνια έχει προχωρήσει σε θετικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν τους τρόπους ένταξής τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Γαϊδούρια : Ζώα εργασίας ή σιωπηλά θύματα;/ Ιπποειδή: Ζώα εργασίας ή σιωπηλά θύματα;

Ρεπορτάζ / Γαϊδούρια: Ζώα εργασίας ή θύματα κακοποίησης;

Είναι τα ιπποειδή στην Ελλάδα εργάτες χωρίς δικαιώματα; Ποιες είναι οι συνθήκες διαβίωσής τους, ποια μέριμνα υπάρχει για τη φροντίδα τους και γιατί η νομοθετική προστασία τους βρίσκεται σε μια γκρίζα ζώνη; Μιλούν στη LiFO εκπρόσωποι φιλοζωικών οργανώσεων και τοπικοί φορείς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Guest Editors / Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Η πατριαρχία είναι παντού: στην οικονομία, στην κοινωνία, στην ψυχολογία, στην αισθητική, στον πολιτισμό, σε ολόκληρη την ανθρώπινη κατάσταση. Όταν σκεφτόμαστε το πολιτικό, δεν γίνεται να μη σκεφτόμαστε το φεμινιστικό.
ΝΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
«Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οπτική Γωνία / «Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οι παγκόσμιες και περιφερειακές επιπτώσεις της σύγκρουσης στη Γάζα και τα αδιέξοδα του Παλαιστινιακού. Μιλά στη LiFO ο δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Νέων Απειλών και κύριος ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Τριαντάφυλλος Καρατράντος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια ομάδα μαθητών κατασκεύασε ρομπότ που καθαρίζει τις θάλασσες

Περιβάλλον / Πώς μια ομάδα μαθητών από τον Άλιμο έφτιαξε ρομπότ που καθαρίζει τον βυθό;

Το Greek Seabot είναι το υποβρύχιο ρομπότ που δημιούργησε μια μαθητική ομάδα από το ΕΠΑΛ Αλίμου για να βοηθήσει στον καθαρισμό των βυθών από πλαστικά και απορρίμματα. Μιλούν στη LIFO οι μαθητές για τα κίνητρά τους και το όραμά τους για ένα πιο καθαρό περιβάλλον.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Οι αλλαγές που φέρνουν στο μεταναστευτικό η πρόσφατη απόφαση της Λειψίας και η νέα πολιτική του Μερτς/ Μεταναστευτικό: Από τη Μέρκελ στον Μερτς και η αλλαγή που φέρνει η απόφαση της Λειψίας

Βασιλική Σιούτη / Μεταναστευτικό: Πώς επηρεάζει την Ελλάδα η αλλαγή πολιτικής της Γερμανίας;

Μετά την εκλογή του Φρίντριχ Μερτς, η Γερμανία αυστηροποιεί τη μεταναστευτική πολιτική της και αναζητά τρόπους για να εξαιρεθεί από την υποχρέωση εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ώστε να μην κάνει δεκτά νέα αιτήματα ασύλου.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες; 

Οπτική Γωνία / Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες ενώ δεν έχουμε να φάμε;

Αν νομίζετε ότι η επίδειξη πλούτου προκαλεί σήμερα κοινωνική κατακραυγή, πλανάστε. Άνθρωποι που δυσκολεύονται οικονομικά, αντί να βιώσουν ταξική αφύπνιση, βλέποντας πώς ζει η δισεκατομμυριούχος σταρ του TikTok, θέλουν να μάθουν τα πάντα γι' αυτήν.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανήλικοι στην πρώτη γραμμή: Το νέο πρόσωπο της ακροδεξιάς στη Θεσσαλονίκη

Ελλάδα / 13χρονα παιδιά σε νεοναζιστικές συμμορίες: Πώς φτάσαμε εδώ;

Όλο και περισσότεροι έφηβοι και νέοι φαίνεται να γοητεύονται από ακροδεξιές ιδεολογίες. Τι σηματοδοτεί η έκρηξη αυτού του επικίνδυνου φαινομένου; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Άρης Στυλιανού.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
« Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Οπτική Γωνία / «Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Ο επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας της Θρησκείας της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ και διδάκτορας των πανεπιστημίων Βοστώνης και Λουβέν Χαράλαμπος Βέντης μιλά για την εκλογή του νέου Πάπα, την «επιστροφή» της θρησκείας και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα η Καθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει…

Οπτική Γωνία / Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει

Την τελευταία δεκαετία, όλα σχεδόν έχουν αλλάξει στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα σε εκείνο το κομμάτι της που βρισκόταν παραδοσιακά και ιστορικά απέναντι στη συντηρητική παράταξη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πως θα το ξοδέψεις

Ρεπορτάζ / Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πώς θα το ξοδέψεις

Η απόφαση της κυβέρνησης να καταβάλλεται το επίδομα ανεργίας και άλλες κοινωνικές παροχές σε προπληρωμένη κάρτα, με πλαφόν 50% στην ανάληψη μετρητών, προκαλεί την αγανάκτηση των δικαιούχων. Σχολιάζουν στη LIFO άνεργοι πολίτες, ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ και εκπρόσωποι κλάδων που πλήττονται.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ