ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΔΟΞΟ, και αυτό είναι πως πολλά στελέχη και περισσότερα μέλη ή φίλοι του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΣYΡΙΖΑ, που έπαιρνε μεγάλα ποσοστά και κέρδιζε τις εκλογές ή διατηρούσε με ασφάλεια τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συχνά πυκνά διαπιστώνουν το έλλειμμα ηγεσίας και παράλληλα έχουν ενός είδους νοσταλγίας για τον Αλέξη Τσίπρα. Συνήθως, συγκρίνουν τον πρώην πρόεδρο του κόμματός τους με τον διάδοχό του (που αποδεικνύεται καθημερινά μειωμένων πολιτικών προσδοκιών), με τα κορυφαία στελέχη της Νέας Αριστεράς (για τα οποία πιστεύουν αφενός ότι τους πρόδωσαν, αφετέρου ότι δεν αποδείχθηκαν ικανά ως πολιτικά μεγέθη), μπαίνουν σε αυτήν τη διαδικασία βλέποντας τις εξελίξεις και την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος διανύει μία από τις πιο δύσκολες περιόδους του από το 2012 και μετά, ενώ δημοσκοπικά τουλάχιστον φέρεται να περνάει στην τρίτη θέση.
Όλοι αυτοί εξακολουθούν να ομνύουν στον όνομα του Αλέξη Τσίπρα και να τον συνδέουν με τις ένδοξες ημέρες, όταν αυτός τους έφερνε στην εξουσία ή τους έβαζε στην τροχιά της. Και πιστεύουν ότι οι ημέρες αυτές θα έρθουν πάλι, με την επιστροφή του.
Ο Τσίπρας δεν είναι εφικτό να ηγηθεί πάλι ενός κόμματος, το οποίο υπό την προεδρία του οδηγήθηκε σε ταπεινωτικές ήττες, οι αιτίες, δε, για την εκλογική καθίζηση ποτέ δεν συζητήθηκαν.
Αν αναφερθούμε απλά και μόνο στους αριθμούς, που λένε πάντα την αλήθεια, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι όλοι αυτοί οι νοσταλγοί «ξεχνούν» κάτι στοιχειώδες: ότι τα ποσοστά της θεαματικής πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2023 (20,07%) και τον Μάιο της ίδιας χρονιάς (17,83%) ήρθαν υπό την προεδρία του Αλέξη Τσίπρα. Όπως επίσης δεν υπολογίζουν ότι και το ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό που συγκέντρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2019 (31,53%) μειώθηκε δραματικά, ενώ αυτός βρισκόταν στην αντιπολίτευση και δεν είχε κυβερνητική φθορά, όπως συνήθως συμβαίνει με τα κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία.
Είναι πρωτόγνωρο στα χρονικά της Μεταπολίτευσης το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από εκλογές σε εκλογές, να μειώνει τόσο πολύ τη δύναμή του. Και αυτό είναι ένα δεύτερο θέμα που δεν πρέπει να ξεχνούν αυτοί που φαντασιώνονται επιστροφή Τσίπρα.
Όμως, οι μέρες της παλιάς πολιτικής δόξας κυριαρχούν στη σκέψη αρκετών από τους νοσταλγούς· κάποιοι από αυτούς, λιγότερο δημόσια και περισσότερο στις ιδιωτικές τους συζητήσεις, αναφέρονται στις προσδοκίες τους για επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι να διεκδικήσει και να κερδίσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις ευρωεκλογές και την αναμενόμενη ήττα υπό την ηγεσία του Κασσελάκη. Ο δεύτερος, να δημιουργήσει ένα νέο κόμμα το οποίο θα καλύπτει έναν ευρύτερο χώρο στην κεντροαριστερά. Και τα δύο σενάρια έχουν μικρές πιθανότητες υλοποίησης, αλλά και ακόμη και αν υπήρχε τέτοιο ενδεχόμενο, οι πιθανότητες να πετύχει θα ήταν θεαματικά λιγότερες.
Ο Τσίπρας δεν είναι εφικτό να ηγηθεί πάλι ενός κόμματος, το οποίο υπό την προεδρία του οδηγήθηκε σε ταπεινωτικές ήττες, οι αιτίες, δε, για την εκλογική καθίζηση ποτέ δεν συζητήθηκαν, ούτε αναλύθηκαν, ούτε έγινε μια στοιχειώδης αυτοκριτική για να δημιουργηθεί, έστω, η εντύπωση –και αυτή να μετατραπεί σε βεβαιότητα– ότι κατάλαβαν τι ακριβώς συνέβη την τετραετία 2019-2023, συνειδητοποίησαν λάθη, γύρισαν σελίδα, θα είναι καλύτεροι διαχειριστές της εξουσίας στο μέλλον. Άλλωστε, ο ίδιος ο Τσίπρας φρόντισε, με δική του ευθύνη, να κάψει το πολιτικό του κεφάλαιο όχι μόνο με τη συνεχή απόρριψη από το εκλογικό σώμα αλλά και με τον τρόπο που χειρίστηκε ο ίδιος τη διαδικασία διαδοχής του.
Πολλοί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ πιστώνουν στον Τσίπρα ότι άνοιξε τον δρόμο στον εντελώς άγνωστο, σχεδόν απολίτικο και χωρίς καμιά, μικρή έστω, ιστορία ή αναφορά στην αριστερά Κασσελάκη, καθώς και την ηχηρή σιωπή του στη διάρκεια των εκλογικών διαδικασιών, ακόμα και όταν ακούγονταν αναληθείς κατηγορίες σε βάρος της Έφης Αχτσιόγλου περί υπονόμευσης του Τσίπρα, προερχόμενες υποτίθεται από τον ίδιο, ακόμα και τώρα, που, ενώ παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ, σιωπά μπροστά στις αλλοπρόσαλλες πολιτικές συμπεριφορές του διαδόχου του (οι οποίες κάποιες φορές αδειάζουν και ακυρώνουν πολιτικές του Τσίπρα)·και σε φαιδρά, συχνά γραφικά φαινόμενα που συμβαίνουν στο κόμμα.
Αδιέξοδο όμως είναι και το ενδεχόμενο σενάριο δημιουργίας ενός νέου κόμματος από τον Τσίπρα, στο οποίο, λένε όσοι το φαντάζονται, θα μπορούσε να συμπεριλάβει πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχουν φθαρεί ιδιαίτερα πολιτικά, αρκετά προερχόμενα από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και ίσως μερικά ανένταχτα, κατά βάση νέα και άφθαρτα. Όμως και αυτό το σενάριο δεν μπορεί να έχει επιτυχία, γιατί απλώς και αυτού του σχήματος θα ηγείται ο ίδιος ο Τσίπρας.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
