Ο Δικαστής Ντρεντ, ο Γουόλτερ Γουάιτ και το «σύνδρομο Τόνι Σοπράνο» ανάμεσα στους θαυμαστές του Τραμπ

Ο Δικαστής Ντρεντ, ο Γουόλτερ Γουάιτ και το «σύνδρομο Τόνι Σοπράνο» ανάμεσα στους θαυμαστές του Τραμπ Facebook Twitter
Οι οπαδοί του Τραμπ αντιμετωπίζουν τον αληθινό Τραμπ, ο οποίος επιδιώκει την εξουσία για το δικό του όφελος, ως έναν Τραμπ της μυθοπλασίας, του οποίου τα ελαττώματα υπηρετούν έναν ανιδιοτελή σκοπό.
0

ΣΧΕΔΟΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ανάλυση για τον διάσημο ήρωα των κόμικς Δικαστή Ντρεντ που έχει γραφτεί ποτέ, υπάρχει τουλάχιστον μία εντελώς προφανής στιγμή όπου ο συγγραφέας ξεκαθαρίζει ότι ο Ντρεντ είναι ένας στυγνός φασίστας, και όχι κάποιος που πρέπει να θαυμάζουμε.

Κάτι τέτοιο μπορεί να φαίνεται λίγο υπερβολικό ή βαρύ στον μέσο αναγνώστη, όταν όμως ο νυν πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο παρερμηνεύει τον χαρακτήρα ως απολύτως ηρωικό, μπορεί να αντιληφθεί κανείς γιατί ένας τέτοιος χαρακτηρισμός δεν είναι και τόσο βαρύς τελικά.  

Λίγο πριν ο πρώην Ρεπουμπλικανός βουλευτής Ματ Γκατζ ανακοινώσει ότι αποσύρει τελικά την υποψηφιότητά του για τη θέση του Γενικού Εισαγγελέα στη νέα κυβέρνηση Τραμπ, ο Ίλον Μασκ είχε γράψει στο X ότι ο Γκατζ είναι ο «Δικαστής Ντρεντ που χρειάζεται η Αμερική για να καθαρίσει ένα διεφθαρμένο σύστημα και να βάλει στη φυλακή τους κακούς».

Γενικά μιλώντας, το πρότυπο κάποιου για την απονομή δικαιοσύνης δεν μπορεί να είναι ένας φασίστας που εφευρέθηκε εν μέρει για να καταδείξει τη διαφορά μεταξύ της ατιμωρησίας της ελίτ και της βαρβαρότητας που αντιμετωπίζουν οι απλοί πολίτες. (Αν η μηδενική ανοχή του Ντρεντ στην παράβαση του νόμου εφαρμοζόταν ομοίως και σε πάμπλουτους παραβάτες όπως ο Μασκ, σίγουρα η φιγούρα του αμείλικτου Δικαστή θα ήταν λιγότερο ελκυστική για τον ίδιο).

Καθώς ο Τραμπ αναδιαμορφώνει το έθνος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή του, πολλοί από τους υποστηρικτές του έχουν την τάση να αντιστρέφουν το νόημα διάφορων ιστοριών σύγχρονης μυθοπλασίας, συμπάσχοντας με τους κακούς ή τους αντιήρωες σε τέτοιο βαθμό που χάνεται εντελώς το μήνυμα τους, ακόμη και όταν οι συγγραφείς το κάνουν όσο το δυνατόν πιο σαφές.

Ο πολιτισμικός αναλφαβητισμός του Μασκ όχι μόνο δεν προκαλεί σοκ, αλλά φαίνεται να αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης τάσης που συνδέεται με την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ. Οι αφηγήσεις που προορίζονται να αναδείξουν τους κινδύνους του φασισμού, της παθολογικής σκληρότητας ή του υπερφίαλου εγωισμού καταλήγουν να παρερμηνεύονται από εκείνους που βρίσκουν τον φασισμό ελκυστικό ή αντιμετωπίζουν τη σκληρότητα και τον εγωισμό ως αρετές. Άλλο να θεωρείς ότι ο Νταρθ Βέιντερ του Star Wars είναι ένας φοβερός χαρακτήρας και άλλο να θεωρείς πρότυπο έναν ψυχοπαθή παιδοκτόνο όπως ο Νταρθ Βέιντερ.

Τα μηνύματα στις ιστορίες του Ντρεντ αγγίζουν τα όρια του διδακτισμού, αλλά προϋποθέτουν επίσης ότι ο αναγνώστης έχει τουλάχιστον μια σιωπηρή δυσανεξία προς τον φασισμό. Ένας από τους συνδημιουργούς του κόμικ, ο Πατ Μιλς, έχει πει ότι το πρότυπό του για τον Ντρεντ και τους άλλους δικαστές ήταν οι καλόγεροι στο ενοριακό του σχολείο, οι οποίοι υπέβαλλαν τα παιδιά σε σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση.

Οι ιστορίες διαδραματίζονται σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου διάφορες «μεγα-πόλεις», που περιβάλλονται από μια ραδιενεργό έρημο, κυβερνώνται από δρακόντειους δικαστές. Το δικαστικό αυτό σύστημα, το οποίο δημιουργήθηκε αρχικά ως απάντηση στην αχαλίνωτη εγκληματικότητα στους δρόμους, εξουσιοδοτεί τους εκπροσώπους του νόμου δικάζουν, να  καταδικάζουν και να εκτελούν με συνοπτικές διαδικασίες αυτούς που θεωρούν ότι έχουν παραβεί το νόμο.

Καθώς ο Τραμπ αναδιαμορφώνει το έθνος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή του, πολλοί από τους υποστηρικτές του έχουν την τάση να αντιστρέφουν το νόημα διάφορων ιστοριών σύγχρονης μυθοπλασίας, συμπάσχοντας με τους κακούς ή τους αντιήρωες σε τέτοιο βαθμό που χάνεται εντελώς το μήνυμα τους, ακόμη και όταν οι συγγραφείς το κάνουν όσο το δυνατόν πιο σαφές. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτή την τάση «σύνδρομο Τόνι Σοπράνο». Ένας αναποφάσιστος ψηφοφόρος είχε πει πριν από τις εκλογές σε ένα focus group των New York Times ότι ο Τραμπ είναι «ο αντιήρωας, ο Σοπράνο ή ο πρωταγωνιστής του Breaking Bad, ο τύπος που μπορεί να κάνει κακά πράγματα, αλλά τα κάνει για λογαριασμό των ανθρώπων που εκπροσωπεί».

Το Sopranos είναι από κάθε άποψη αν όχι η σπουδαιότερη, σίγουρα μια από τις σπουδαιότερες τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών, εστιάζοντας στις καθημερινές δυσκολίες ενός αφεντικού της μαφίας που προσπαθεί να ισορροπήσει την ασταθή ψυχική του υγεία με τη διατήρηση του γάμου του και την ανατροφή των παιδιών του.

Όμως ο Τόνι είναι επίσης ένας δολοφόνος, του οποίου η απληστία και η φιλοδοξία βλάπτουν τους ανθρώπους που ισχυρίζεται ότι αγαπάει. Δεν αποτελεί ηθικό υπόδειγμα, ούτε και έχει σκοπό να γίνει – ο εγωισμός του δεν βοηθάει κανέναν άλλον και είναι καταστροφικός για όλους γύρω του. Το ίδιο ισχύει και για τον Γουόλτερ Γουάιτ, τον πρωταγωνιστή του Breaking Bad, ο οποίος σε ένα σημείο της σειράς κοιτάζει κυριολεκτικά την κάμερα και λέει για τα εγκλήματά του: «Το έκανα για μένα».

Ο Τραμπ δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρος στο ότι τα κάνει όλα για τον εαυτό του, επιδιώκοντας την εξουσία για να πλουτίσει ο ίδιος και οι συνεργάτες του, μακριά από νομικούς κινδύνους. Αλλά οι οπαδοί του Τόνι ή του Γουόλτερ, ζώντας επικουρικά μέσα από την ισχύ και τη σκληρότητα του αντικειμένου του θαυμασμού τους, αντιστρέφουν τις ηθικές συνέπειες των ιστοριών αυτών των χαρακτήρων, έτσι ώστε ο εγωισμός και η κακία να φαίνονται αξιέπαινα χαρακτηριστικά. Με τον ίδιο τρόπο, οι οπαδοί του Τραμπ αντιμετωπίζουν τον αληθινό Τραμπ, ο οποίος επιδιώκει την εξουσία για το δικό του όφελος, ως έναν Τραμπ της μυθοπλασίας, του οποίου τα ελαττώματα υπηρετούν έναν ανιδιοτελή σκοπό.

Ο Τόνι και ο Γουόλτερ είναι επίσης πρότυπα για έναν ορισμένο τύπο άνδρα που βιώνει έναν ορισμένο τύπο κρίσης μέσης ηλικίας, επειδή, παρά τη γήρανση του σώματός τους και το ξεθώριασμα της εμφάνισής τους, αυτοί οι χαρακτήρες μπορούν ακόμη να διαμορφώνουν τον κόσμο γύρω τους με μια φαινομενικά απεριόριστη ικανότητα να υπομένουν ή να εξασκούν τη βία. Θέλουν να λένε στον εαυτό τους ότι υπερασπίζονται κάτι –το σπίτι και την οικογένεια– αλλά στην πραγματικότητα χρειάζονται απλά μια δικαιολογία για να βλάψουν κάποιον άλλον, ακόμη και αν χρειαστεί να την εφεύρουν.

Η κατάρρευση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς είναι ένα από τα μεγάλα ζητήματα της τελευταίας δεκαετίας. Το ίδιο όμως ισχύει και με αυτόν τον ηθικό εκφυλισμό, που υποκινείται από την ανάγκη να δικαιολογηθεί ιδεολογικά η θέση ενός διεφθαρμένου αυταρχικού ηγέτη στην ισχυρότερη κυβέρνηση του κόσμου. Αυτό που μοιάζει με έλλειμμα παιδείας μπορεί να είναι κάτι πολύ χειρότερο: μια επιβεβαίωση των υποκείμενων αξιών της δυστοπικής φιλολογίας που αναπόφευκτα οδηγεί στην ίδια τη δυστοπία.

Με στοιχεία από The Atlantic

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Ρεπορτάζ / Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Η κυβέρνηση ομολόγησε την αποτυχία της στην αντιμετώπιση του πελατειακού κράτους, οι κανονικοί αγρότες όμως, που δεν συμμετείχαν στις απάτες, είναι αυτοί που κυρίως θα πληρώσουν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
CHECK Κρήτη: καμιά δομή-χιλιάδες πρόσφυγες

Ρεπορτάζ / Κρήτη: Kαμiα δομή - χιλιάδες πρόσφυγες

Αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών βρίσκεται η Κρήτη. Και ενώ η συχνότητα και ο αριθμός των αφίξεων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου δεν έχει δημιουργήσει καμία οργανωμένη δομή υποδοχής στο νησί για τους ανθρώπους αυτούς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τόσο πολύ την κυβέρνηση Νετανιάχου;

Οπτική Γωνία / Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τόσο πολύ την κυβέρνηση Νετανιάχου;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, αγνοώντας τις επικρίσεις που δέχεται, καθώς δεν θέλει να διαταράξει τη «στρατηγική σχέση» και τα μεγάλα επιχειρηματικά deals.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
To μίσος για τους άλλους…

Οπτική Γωνία / To μίσος για τους άλλους

Για τους περισσότερους η αλήθεια δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Eίδαν κάπου μια εικόνα που εξυπηρετεί το προσωπικό τους αφήγημα, το οποίο συνήθως προσεγγίζεται με συναισθηματικούς όρους, όπου κυριαρχεί το μίσος, κι αυτό τους αρκεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ