Με το φορείο και τον προβολέα

Με το φορείο και τον προβολέα. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter
Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα, αλλά όχι και να καούμε κιόλας...
1



ΕKATO ΦΟΡΕΣ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ
που ξέρεις τι παίζει και δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις μεγαλείου –μόνο σάπια εκτόνωση, στάνταρ τελετουργίες και χανγκόβερ με το καλησπέρα–, παρά μουσικές «παραστάσεις» έγκυρων καλλιτεχνών σε ιστορικά και μη λαϊβάδικα, τα οποία συχνά σου πιάνουν χειρότερα τον κώλο άμα κλείσεις τραπέζι. Αυτή την αποψάρα, θυμάμαι, κατέθετα παλιά, όταν τύχαινε ποτέ να πέσει σε τέτοια ψευτοδιλήμματα η κουβέντα, ασφαλής στην αποστασιοποίησή μου και από πίστες και από «σκηνές». Με τα χρόνια άλλαξα σκοπό. Ξέφτισε μέσα μου όσο να 'ναι η έλξη ενός αφηρημένα λούμπεν εξωτισμού και η ζαβή ιδέα περί μιας μυθικής αυθεντικότητας που σε στέλνει τουριστική θέση σε πάσης φύσεως κωλάδικα. Αλλά, κυρίως, επικράτησε η συνειδητοποίηση ότι η ζωή είναι μικρή για να μην πηγαίνεις να δεις και ν' ακούσεις κάποιον που αγαπάς μέσα απ' τα τραγούδια του, επειδή έχεις πρόβλημα με τον χώρο, με το πλαίσιο γενικά της συγκεκριμένης ζωντανής εμφάνισης. Η έμφαση είχε μετατοπιστεί στο «ζωντανή»: σπουδαίο πράγμα να δεις κάποιον σημαντικό live ενώπιόν σου, αλλά και όσο είναι ακόμα εν ζωή, κάτι που μοιάζει όλο και πιο επείγον όσο περνούν τα χρόνια, ακόμα κι αν αυτό συχνά σημαίνει στήριξη της φρικαλέας κουλτούρας αρπαχτών επανεμφανίσεων ηλικιωμένων σταρ λίγο πριν από την τιμητική αποστρατεία, που βιώνουμε εδώ και πολύ καιρό.

Καμιά φορά, ο νεότερος εαυτός έχει δίκιο για πάντα, με την έννοια ότι κάποια κριτήρια –εσφαλμένα ή όχι, δεν έχει σημασία– δεν πρόκειται ν' αλλάξουν όσους ρεβιζιονισμούς κι αν επιχειρείς κατά την «ωριμότητα».

Οπότε μου φάνηκε μάλλον δυσοίωνη η «αυτοσαρκαστική» διαφημιστική ατάκα της εμφάνισης του Διονύση Σαββόπουλου με την Ελένη Βιτάλη στο Κύτταρο (έλα Ηπείρου κι Αχαρνών να σε γιουχαΐσω κ.λπ.): «Προσοχή, εμφάνιση ηλικιωμένων...». Όχι, ρε Νιόνιο, έλεος, εντάξει, ξέρεις ότι ξέρουμε ότι ξέρεις ότι ξέρουμε, αλλά ας κρατήσουμε και λίγο τα προσχήματα. Παρ' όλα αυτά, ψήθηκα εύκολα να πάω να τους δω μαζί με ελαφρά καρδιά, χωρίς φόβο, πάθος και μεγάλες προσδοκίες. Απεδείχθη, όμως, για άλλη μια φορά ότι οι καλές προθέσεις σε πάνε μέχρι ένα σημείο μόνο. Ήταν φανερό από την αρχή ότι το σαββοπουλικό κομμάτι δεν θα λειτουργούσε για μένα (η Ελένη Βιτάλη αποτελεί δύναμη της φύσης και του πάλκου και βαρύ χαρτί, ασχέτως μπάντας και ενορχήστρωσης, αν και ούτε κι αυτή έμοιαζε να 'ναι στις καλές της), και δεν έφταιγε ο Σαββόπουλος ούτε επρόκειτο για καμιά από τις άρπα-κόλλα αρπαχτές συμπράξεις της κρίσης.

Με το φορείο και τον προβολέα. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter

Εγώ έφταιγα, που νόμιζα ότι θα αντιληφθώ επιτέλους και θα αφεθώ να απολαύσω αυτόν το ρόλο του διαταξικού διασκεδαστή/πανηγυρτζή που αναλαμβάνει στη σκηνή εδώ και χρόνια. Δεν μου κάθεται, όμως, κάτι κλοτσάει πάντα στα σκέρτσα του, που μοιάζουν σαν αποτέλεσμα υπερβολικής αυτοσυνείδησης, σαν κάποιο σχόλιο περί κεφιού και μέθεξης που γίνεται από απόσταση, παρά σαν ηλεκτρισμένη περφόρμανς στη σκηνή. Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα, αλλά όχι και να καούμε κιόλας. Τα ελάχιστα βαριά, μελαγχολικά κομμάτια του ρεπερτορίου ξεπετάχτηκαν αμήχανα (ένα στενό ζεϊμπέκικο για τον Νίκο, δυο-τρεις αράδες δηλαδή) και πολλά από τα τυπικά εμβόλιμα αφηγηματικά γκαγκ σκόνταφταν πριν φτάσουν στο ετερόκλητο κοινό, που έμοιαζε πιο δεκτικό στα αδιάφορα ποτ πουρί τμήματα του προγράμματος. Το «Δίχτυ» και κολλητά η «Φωτοβολίδα»; Έλεος.

Καμιά φορά, ο νεότερος εαυτός έχει δίκιο για πάντα, με την έννοια ότι κάποια κριτήρια –εσφαλμένα ή όχι, δεν έχει σημασία– δεν πρόκειται ν' αλλάξουν όσους ρεβιζιονισμούς κι αν επιχειρείς κατά την «ωριμότητα». Είναι τόσο πολλά τα σημαντικά τραγούδια του Σαββόπουλου, που είναι εντελώς αδύνατον να τον αμφισβητήσεις –ακόμα και στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων έμοιαζε αλώβητος από το γενικό μπάχαλο, σαν να ίπταται πάνω από τις περιστάσεις–, απλώς χωνεύεται κάπως δύσκολα αυτή η επιθυμία του να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα ως ευεργετικός πάτερ φαμίλιας, πάντα ν' ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε, βρε. Από την άλλη, πώς μπορείς να τον αδικήσεις; Ας αναλογιστούμε μόνο ότι όταν διοργάνωσε εκείνο το απίστευτο συναυλιακό βαριετέ στο Ολυμπιακό Στάδιο το '83, με 80.000 κοινό και επίσημους καλεσμένους τους πάντες, από τον Βέγγο και τον Τσαρούχη μέχρι τον Χατζιδάκι και τον Τσιτσάνη, ήταν μόνο 39 χρονών. Και στο φινάλε, εμείς τον χρίσαμε τοποτηρητή μιας ιδανικής ελληνικότητας, ειδικά μετά τον θάνατο του Χατζιδάκι, δεν την ψώνισε από μόνος του. Αποχωρώντας από το μαγαζί, σκεφτόμουν με δόση μελαγχολίας (είμαι μαυρόψυχος, το παραδέχομαι) τα φινάλε από τη «Μικρή Ελλάδα», το ντουέτο του με τη Βιτάλη από τη «Ρεζέρβα». Εκείνη: «Τι παραμιλάς; Πού καιρός και τόπος για εξόδους, εξαντλώντας χρόνο κι όρια. Τελείως υπεύθυνη για όλα, ούτως ή άλλως σ' εμένα θα σε φέρνουν, βάζοντας μπροστά, σπάζοντας τα μούτρα σου στο τέλος». Εκείνος: «Αχ, Θοδώρα όμικρον, με αίμα σε ανατρέφω, από τούτη τη δουλειά καλύτερη δεν έχω».

Οπτική Γωνία
1

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ