Με το φορείο και τον προβολέα

Με το φορείο και τον προβολέα. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter
Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα, αλλά όχι και να καούμε κιόλας...
1



ΕKATO ΦΟΡΕΣ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ
που ξέρεις τι παίζει και δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις μεγαλείου –μόνο σάπια εκτόνωση, στάνταρ τελετουργίες και χανγκόβερ με το καλησπέρα–, παρά μουσικές «παραστάσεις» έγκυρων καλλιτεχνών σε ιστορικά και μη λαϊβάδικα, τα οποία συχνά σου πιάνουν χειρότερα τον κώλο άμα κλείσεις τραπέζι. Αυτή την αποψάρα, θυμάμαι, κατέθετα παλιά, όταν τύχαινε ποτέ να πέσει σε τέτοια ψευτοδιλήμματα η κουβέντα, ασφαλής στην αποστασιοποίησή μου και από πίστες και από «σκηνές». Με τα χρόνια άλλαξα σκοπό. Ξέφτισε μέσα μου όσο να 'ναι η έλξη ενός αφηρημένα λούμπεν εξωτισμού και η ζαβή ιδέα περί μιας μυθικής αυθεντικότητας που σε στέλνει τουριστική θέση σε πάσης φύσεως κωλάδικα. Αλλά, κυρίως, επικράτησε η συνειδητοποίηση ότι η ζωή είναι μικρή για να μην πηγαίνεις να δεις και ν' ακούσεις κάποιον που αγαπάς μέσα απ' τα τραγούδια του, επειδή έχεις πρόβλημα με τον χώρο, με το πλαίσιο γενικά της συγκεκριμένης ζωντανής εμφάνισης. Η έμφαση είχε μετατοπιστεί στο «ζωντανή»: σπουδαίο πράγμα να δεις κάποιον σημαντικό live ενώπιόν σου, αλλά και όσο είναι ακόμα εν ζωή, κάτι που μοιάζει όλο και πιο επείγον όσο περνούν τα χρόνια, ακόμα κι αν αυτό συχνά σημαίνει στήριξη της φρικαλέας κουλτούρας αρπαχτών επανεμφανίσεων ηλικιωμένων σταρ λίγο πριν από την τιμητική αποστρατεία, που βιώνουμε εδώ και πολύ καιρό.

Καμιά φορά, ο νεότερος εαυτός έχει δίκιο για πάντα, με την έννοια ότι κάποια κριτήρια –εσφαλμένα ή όχι, δεν έχει σημασία– δεν πρόκειται ν' αλλάξουν όσους ρεβιζιονισμούς κι αν επιχειρείς κατά την «ωριμότητα».

Οπότε μου φάνηκε μάλλον δυσοίωνη η «αυτοσαρκαστική» διαφημιστική ατάκα της εμφάνισης του Διονύση Σαββόπουλου με την Ελένη Βιτάλη στο Κύτταρο (έλα Ηπείρου κι Αχαρνών να σε γιουχαΐσω κ.λπ.): «Προσοχή, εμφάνιση ηλικιωμένων...». Όχι, ρε Νιόνιο, έλεος, εντάξει, ξέρεις ότι ξέρουμε ότι ξέρεις ότι ξέρουμε, αλλά ας κρατήσουμε και λίγο τα προσχήματα. Παρ' όλα αυτά, ψήθηκα εύκολα να πάω να τους δω μαζί με ελαφρά καρδιά, χωρίς φόβο, πάθος και μεγάλες προσδοκίες. Απεδείχθη, όμως, για άλλη μια φορά ότι οι καλές προθέσεις σε πάνε μέχρι ένα σημείο μόνο. Ήταν φανερό από την αρχή ότι το σαββοπουλικό κομμάτι δεν θα λειτουργούσε για μένα (η Ελένη Βιτάλη αποτελεί δύναμη της φύσης και του πάλκου και βαρύ χαρτί, ασχέτως μπάντας και ενορχήστρωσης, αν και ούτε κι αυτή έμοιαζε να 'ναι στις καλές της), και δεν έφταιγε ο Σαββόπουλος ούτε επρόκειτο για καμιά από τις άρπα-κόλλα αρπαχτές συμπράξεις της κρίσης.

Με το φορείο και τον προβολέα. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter

Εγώ έφταιγα, που νόμιζα ότι θα αντιληφθώ επιτέλους και θα αφεθώ να απολαύσω αυτόν το ρόλο του διαταξικού διασκεδαστή/πανηγυρτζή που αναλαμβάνει στη σκηνή εδώ και χρόνια. Δεν μου κάθεται, όμως, κάτι κλοτσάει πάντα στα σκέρτσα του, που μοιάζουν σαν αποτέλεσμα υπερβολικής αυτοσυνείδησης, σαν κάποιο σχόλιο περί κεφιού και μέθεξης που γίνεται από απόσταση, παρά σαν ηλεκτρισμένη περφόρμανς στη σκηνή. Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα, αλλά όχι και να καούμε κιόλας. Τα ελάχιστα βαριά, μελαγχολικά κομμάτια του ρεπερτορίου ξεπετάχτηκαν αμήχανα (ένα στενό ζεϊμπέκικο για τον Νίκο, δυο-τρεις αράδες δηλαδή) και πολλά από τα τυπικά εμβόλιμα αφηγηματικά γκαγκ σκόνταφταν πριν φτάσουν στο ετερόκλητο κοινό, που έμοιαζε πιο δεκτικό στα αδιάφορα ποτ πουρί τμήματα του προγράμματος. Το «Δίχτυ» και κολλητά η «Φωτοβολίδα»; Έλεος.

Καμιά φορά, ο νεότερος εαυτός έχει δίκιο για πάντα, με την έννοια ότι κάποια κριτήρια –εσφαλμένα ή όχι, δεν έχει σημασία– δεν πρόκειται ν' αλλάξουν όσους ρεβιζιονισμούς κι αν επιχειρείς κατά την «ωριμότητα». Είναι τόσο πολλά τα σημαντικά τραγούδια του Σαββόπουλου, που είναι εντελώς αδύνατον να τον αμφισβητήσεις –ακόμα και στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων έμοιαζε αλώβητος από το γενικό μπάχαλο, σαν να ίπταται πάνω από τις περιστάσεις–, απλώς χωνεύεται κάπως δύσκολα αυτή η επιθυμία του να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα ως ευεργετικός πάτερ φαμίλιας, πάντα ν' ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε, βρε. Από την άλλη, πώς μπορείς να τον αδικήσεις; Ας αναλογιστούμε μόνο ότι όταν διοργάνωσε εκείνο το απίστευτο συναυλιακό βαριετέ στο Ολυμπιακό Στάδιο το '83, με 80.000 κοινό και επίσημους καλεσμένους τους πάντες, από τον Βέγγο και τον Τσαρούχη μέχρι τον Χατζιδάκι και τον Τσιτσάνη, ήταν μόνο 39 χρονών. Και στο φινάλε, εμείς τον χρίσαμε τοποτηρητή μιας ιδανικής ελληνικότητας, ειδικά μετά τον θάνατο του Χατζιδάκι, δεν την ψώνισε από μόνος του. Αποχωρώντας από το μαγαζί, σκεφτόμουν με δόση μελαγχολίας (είμαι μαυρόψυχος, το παραδέχομαι) τα φινάλε από τη «Μικρή Ελλάδα», το ντουέτο του με τη Βιτάλη από τη «Ρεζέρβα». Εκείνη: «Τι παραμιλάς; Πού καιρός και τόπος για εξόδους, εξαντλώντας χρόνο κι όρια. Τελείως υπεύθυνη για όλα, ούτως ή άλλως σ' εμένα θα σε φέρνουν, βάζοντας μπροστά, σπάζοντας τα μούτρα σου στο τέλος». Εκείνος: «Αχ, Θοδώρα όμικρον, με αίμα σε ανατρέφω, από τούτη τη δουλειά καλύτερη δεν έχω».

Οπτική Γωνία
1

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Ρεπορτάζ / Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Η κυβέρνηση ομολόγησε την αποτυχία της στην αντιμετώπιση του πελατειακού κράτους, οι κανονικοί αγρότες όμως, που δεν συμμετείχαν στις απάτες, είναι αυτοί που κυρίως θα πληρώσουν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ