Αγγλία, δύο χρόνια πίσω, τελικός (βρετανικού) MasterChef: 3 γυναίκες – η νεαρή αστυνομικός Ντίλια, η καθηγήτρια Τζίλι και η ανώτερη τραπεζική υπάλληλος, Ειρήνη Τζώρτζογλου μπαίνουν στην κουζίνα.
Έχουν προηγηθεί 7 εβδομάδες τρελής διαδρομής και εξέλιξης στις κουζίνες του συγκεκριμένου format του μαγειρικού διαγωνισμού που «τρέχουν» σβέλτα και με χάρη οι Τζον Τορόντ και Γκρεγκ Γουάλας.
Και δάκρυα και στεναγμοί πάνω από αποδομημένες πανακότες και «κομμένες» μπισκ και πανηγυρισμοί και χοροί για τέλειες τάρτες που βγήκαν από τον φούρνο άθιχτες και αυστηρές κριτικές για το πόσο ο πουρές πατάτας δεν πάει με το πορτοκάλι.
Ας ανοίξουμε λίγο την εικόνα και ας κρατήσουμε τα δεδομένα, πριν φτάσουμε στα δικά μας: 1) 3 γυναίκες στον τελικό, 2) καθαρός διαγωνισμός, κοινώς μόνο μαγειρική, 3) συναίσθημα, αλλά όχι δράμα, 4) σχόλια των παικτών επικεντρωμένα στα δικά τους πιάτα –όχι του διπλανού– και στην προσπάθειά τους να ξεχωρίσουν, 5) σπουδαίο κάστινγκ για την επιλογή χαρακτήρων, 6) διάρκεια κύκλου, 7 εβδομάδες.
Όσοι ακόμη παρακολουθούν ελληνική τηλεόραση έχουν ανάγκη από ωραίους χαρακτήρες, αληθινές φιγούρες καλοσύνης που ζουν ανάμεσά μας και τις θυμόμαστε, επειδή μας άνοιξαν την πόρτα την ώρα που αγωνιζόμασταν να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε σακούλες από ψώνια και συμπράγκαλα της δουλειάς μας, μας μίλησαν με ευγένεια, μας είπαν μια παρήγορη κουβέντα την ώρα που η μέρα μας βυθιζόταν στα προβλήματα και τις τοξικές συμπεριφορές.
Το ζητούμενο εδώ είναι η φωτεινή πλευρά και η μαγειρική. Ωραίοι άνθρωποι, κουλ συμπεριφορές, ευγενής άμιλλα, ψυχραιμία, σπουδαία πιάτα, τρομερές μονομαχίες, γρήγορο, σχεδόν κινηματογραφικό μοντάζ, το BBC 1 κάνει θαύματα με φαινομενικά απλά υλικά.
Μας θυμίζει κάτι; Ίσως το πρώτο-πρώτο ελληνικό MasterChef, τότε που τα νερά ήταν ακόμη καθαρά και το πραγματικό ζητούμενο ήταν αυτό που θα έβγαινε από την κατσαρόλα.
Τι βλέπουμε φέτος (και όλα τα προηγούμενα χρόνια με κλιμάκωση) στην Ελλάδα; Κλίκες. Κουτσομπολιό. «Αγκωνιές» και σύρσιμο προς την έξοδο των ικανότερων. Απίστευτα στενάχωρες καταστάσεις. Ύβρεις. Μισογυνικά σχόλια. Δράμα για το τίποτα. Άντρες παίκτες στην τελική τριάδα, άντρες κριτές, άντρες προσκεκλημένους σεφ (με καναδυό εξαιρέσεις πέρσι και φέτος), αντρική υπόθεση εν γένει το γύρισμα της κουτάλας.
Ναι, είναι άλλο το format, σύμφωνοι. Ναι, το παιχνίδι παίζεται αλλιώς, έχει γίνει αντιληπτό. Αλλά, ναι, κι οι τηλεθεατές πλέον βαρέθηκαν και δεν τρώνε ό,τι σερβίρει το κατάστημα. Για παράδειγμα, ασχέτως του ποιος θα «το σηκώσει» φέτος, με μια ματιά στα social media και στα σχετικά hashtags είναι προφανές ότι ο κόσμος έχει στο μυαλό του αυτούς που ξεχώρισαν για τους σωστούς λόγους.
Παύλος, Μαργαρίτα, Τζιοβάνι, ακόμη και ο αποχωρήσας Τζαμαλής, τρεντάρουν κάθε βράδυ στο Twitter τόσο για τις μαγειρικές τους ικανότητες, όσο και για τη στάση τους μέσα στο παιχνίδι.
Πώς και οι αιωνίως άυπνοι διευθυντές προγράμματος δεν αντιλαμβάνονται τη στροφή; Όσοι ακόμη παρακολουθούν ελληνική τηλεόραση έχουν ανάγκη από ωραίους χαρακτήρες, αληθινές φιγούρες καλοσύνης που ζουν ανάμεσά μας και τις θυμόμαστε, επειδή μας άνοιξαν την πόρτα την ώρα που αγωνιζόμασταν να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε σακούλες από ψώνια και συμπράγκαλα της δουλειάς μας, μας μίλησαν με ευγένεια, μας είπαν μια παρήγορη κουβέντα την ώρα που η μέρα μας βυθιζόταν στα προβλήματα και τις τοξικές συμπεριφορές.
Πώς και δεν έχουν εντοπίσει ακόμη αυτό τον (καθόλου) καινούριο θησαυρό; Επίσης, τι αξία έχουν πια τα «σπίτια» των απανταχού ριάλιτι, αν δεν μιλάμε για το concept του Big Brother; Γιατί να μαντρώνεις 10-20 ετερόκλητους χαρακτήρες στο ίδιο σπίτι; Ποια ανάγκη εξυπηρετείται τώρα πια, που τα έχουμε δει και τα έχουμε ακούσει όλα; Το επιχείρημα του κορωνοϊού δεν θα αντέξει για πολύ και –μεταξύ μας;– με τόσα άτομα στην παραγωγή και τα συνεργεία μιλάμε για άθλο που δεν ανταμείβεται με τίποτα.
Επίσης, η διάρκεια πια όλων αυτών των παραγωγών είναι εξοντωτική για τους εγκλείστους. Κοιτώντας διαγώνια και τις υπόλοιπες, επιτυχημένες ομολογουμένως, παραγωγές (π.χ. Survivor) είναι προφανές ότι οι σύγχρονοι «μισθοφόροι» επιλέγουν την ψυχική και σωματική τους υγεία, αν έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σ’ αυτήν ή άλλους δύο μήνες μεροκάματου μέσα στο παιχνίδι.
Η περίπτωση του παίκτη James Καφετζή που φημολογείται ότι αποχώρησε, όταν ενημερώθηκε από την παραγωγή ότι το ριάλιτι επιβίωσης τελικά παρατείνεται μέχρι τον Ιούλιο (και ενώ βρίσκεται στον Άγιο Δομίνικο από τον Δεκέμβριο) είναι χαρακτηριστική του πόσο από τα μαλλιά θα τραβήξει ένα κανάλι τα δυνατά του χαρτιά.
Κοντολογίς, και επειδή από τα ριάλιτι, ως κερδοφόρα πρότζεκτ, θα απαλλαγούμε δύσκολα απ’ ό,τι όλα δείχνουν –τουλάχιστον από τα επιτυχημένα– ίσως ήρθε η ώρα για τους τηλεοπτικούς σταθμούς να επανεξετάσουν τη σύνθεση των προϊόντων τους.
Μικρότερη διάρκεια, προσέγγιση διαφορετικών προσωπικοτήτων, ίση εκπροσώπηση φύλων (ω, ναι, κι εδώ!), λιγότερο ρίσκο διαπόμπευσης των παικτών στα social media, σοβαρές επενδύσεις σε θετικούς, αγαπητούς χαρακτήρες, που αν τους εμπιστευτούν θα κάνουν τη διαφορά.
Έτσι κι αλλιώς, πολλές φορές τα λεφτά έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις. Κι εν μέσω πανδημίας, αν πραγματικά επιθυμούν κάτι οι διαφημιζόμενοι, αυτό είναι να συνδέσουν το brand τους με μία καλή αξία, με ένα μήνυμα που αξίζει να ακουστεί. Αρκεί να είναι ειλικρινές και πηγαίο, κάτι που θέλει καλύτερη αναζήτηση από την εκάστοτε ομάδα κάστινγκ, αλλά κάποτε ας το δούμε κι αυτό. Αλήθεια, δεν θα μας πειράξει.
σχόλια