Κεντροαριστερή μιζέρια

Κεντροαριστερή μιζέρια Facebook Twitter
Ξεκάθαρο είναι ότι στην εποχή μας ένα κόμμα και ένας πολιτικός ηγέτης χαμηλών προσδοκιών μπορεί να κάνει τη δουλειά με ικανοποιητικό τρόπο. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


ΣΤΗ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ, στην οποία περιλαμβάνουν και τον Κασσελάκη, μια ελληνική εκδοχή του τραμπισμού δηλαδή, ακούγονται άπειρες προτάσεις για να βρεθεί από κοινού το αντίπαλο δέος που θα αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη και στις επόμενες εκλογές θα καταφέρει να αντιπαρατεθεί με ικανοποιητικό τρόπο μαζί του. Σχεδόν κάθε στέλεχος των κομμάτων που αθροίζουν την κεντροαριστερά προτείνει κάτι διαφορετικό, όλοι επικαλούνται τη μοναδική αλήθεια που οι ίδιοι γνωρίζουν.

Στις δημόσιες συζητήσεις –γιατί τα κόμματα αποφεύγουν να μιλήσουν εσωτερικώς με ειλικρίνεια και οι διαδικασίες αναλώνονται σε μια ομιλία του «φωτισμένου» ηγέτη τους– καθένας πετάει και ένα όνομα ή μια ιδέα. Ανάμεσα στις τελευταίες, η πιο ανέφικτη είναι αυτή που ακούστηκε τελευταία από τον Νίκο Παππά του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ζήτησε συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ με ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία κάποιου που θα εκλεγεί από τη βάση! Κάτι έπρεπε να πει για να θυμίσει την παρουσία του.

Δεν ζούμε εποχές χαρισματικών ηγετών ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη. Είναι ενδεικτικό ότι μετά τις ευρωεκλογές στις Βρυξέλλες αναζητούν πρόσωπα χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βεληνεκές για να καλύψουν τις ηγετικές θέσεις – μια Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για τη θέση που είχε κάποτε ο Ζακ Ντελόρ.

Στην πολιτική το άθροισμα δυνάμεων δεν φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα όπως στα μαθηματικά. Ένα κι ένα δεν κάνουν πάντα δύο, μπορεί περισσότερα ή, το πιο πιθανό, λιγότερα. Αν, θεωρητικά, με έναν μαγικό τρόπο που δεν είναι εύκολο να φανταστεί κάποιος πώς μπορεί να συμβεί, οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, που αποτελούν τις ισχυρότερες ομάδες του χώρου, αποφάσιζαν να βρουν έναν κοινό τόπο, παραμέριζαν φιλοδοξίες και πολιτικές εγωπάθειες και συμφωνούσαν σε ένα κοινό πρόσωπο που θα ηγούνταν της κοινής προσπάθειας αλλά και σε ένα πρόγραμμα, αυτό δεν θα σήμαινε απαραίτητα ότι το άθροισμα των δυνάμεών τους θα ήταν αντίστοιχο του αθροίσματος των ποσοστών επιρροήςτους.

Οι ψηφοφόροι, στην πλειονότητα τους τουλάχιστον, δεν αποτελούν πειθαρχημένους στρατούς που ακολουθούν τις αποφάσεις οι οποίες παίρνονται σε κάποια κομματικά γραφεία. Αλλά ακόμα και στο απίθανο ενδεχόμενο κατά το οποίο συνέβαινε κάτι τέτοιο, το άθροισμα των ποσοστών των δυο αυτών κομμάτων θα υπολειπόταν του αντίστοιχου ποσοστού της ΝΔ.

Το πρόβλημα της κεντροαριστεράς δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα, παρά τις ιδιαιτερότητες που έχει η χώρα μας. Σε όλη την Ευρώπη ο σχετικός χώρος, με τις αντίστοιχες εκφράσεις του, ιδιαίτερα αυτός της σοσιαλδημοκρατίας, που κυριάρχησε περασμένες δεκαετίες, εδώ και χρόνια βρίσκεται σε κρίση την οποία αδυνατεί να ξεπεράσει· η επιρροή του συνεχώς μειώνεται και ωφελημένες δυνάμεις είναι οι συντηρητικές, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια οι ακροδεξιές και λαϊκιστικές.

Γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί δηλαδή η κεντροαριστερά πείθει ολοένα και λιγότερους το εξηγεί ο Γάλλος διανοητής Ντιντιέ Εριμπόν με έναν σαφή τρόπο, συνδέοντάς το με τα χρόνια που η κεντροαριστερά βρέθηκε στην εξουσία. Από τότε «ξεκίνησε μια βαθιά μετάλλαξη της σοσιαλιστικής αριστεράς που μεγάλωνε χρόνο με τον χρόνο. Μ’ έναν ύποπτο ενθουσιασμό, η αριστερά άρχισε να τίθεται υπό την επιρροή νεοσυντηρητικών διανοουμένων οι οποίοι, με το πρόσχημα της ανανέωσης της αριστερής σκέψης, βάλθηκαν να διαγράψουν καθετί αριστερό από την αριστερά. Δεν γινόταν πλέον λόγος για εκμετάλλευση και αντίσταση αλλά για “αναγκαίο εκσυγχρονισμό” και “κοινωνική επανίδρυση”. Δεν γινόταν πλέον λόγος για ταξικές σχέσεις αλλά για “συνύπαρξη”. Δεν γινόταν πλέον λόγος για κοινωνικό πεπρωμένο αλλά για “ατομική ευθύνη”».

Το πρόβλημα είναι δομικό, ιδεολογικό και συνδέεται με την αδυναμία του χώρου να προωθήσει ένα πρόγραμμα με έμφαση στη δεύτερη έννοια του όρου (αριστερά), το οποίο θα γίνει ελκυστικό σε αριθμητικά μεγάλες κοινωνικές ομάδες που προφανώς δεν επηρεάζονται ως προς την πολιτική τους επιλογή μόνο από ένα ξεκάθαρο πρόγραμμά αλλά και από τα πρόσωπα που θα κληθούν να το εφαρμόσουν.

Όμως δεν ζούμε εποχές χαρισματικών ηγετών ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη. Είναι ενδεικτικό ότι μετά τις ευρωεκλογές στις Βρυξέλλες αναζητούν πρόσωπα χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βεληνεκές για να καλύψουν τις ηγετικές θέσεις – μια Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για τη θέση που είχε κάποτε ο Ζακ Ντελόρ. Όμως επίσης ξεκάθαρο είναι ότι στην εποχή μας ένα κόμμα και ένας πολιτικός ηγέτης χαμηλών προσδοκιών μπορεί να κάνει τη δουλειά με ικανοποιητικό τρόπο.

Ο Κ. Μητσοτάκης, για παράδειγμα, χωρίς να διαθέτει ιδιαίτερα προσόντα και χαρίσματα, κατάφερε να ηγηθεί του συντηρητικού χώρου γιατί το ήθελαν οι καιροί και οι συνθήκες. Αν και έχει μεγάλη σημασία ποιος μπορεί να ηγηθεί ενός ενιαίου σχήματος της κεντροαριστεράς, μεγαλύτερη έχει ποιο εναλλακτικό κυβερνητικό πρόγραμμα έχει αυτός να προτείνει, το οποίο θα εκφράσει μεγάλες μάζες, κυρίως σε έναν κόσμο που ολοένα περισσότερο βιώνει τεράστιες δυσκολίες.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ