Κεντροαριστερή μιζέρια

Κεντροαριστερή μιζέρια Facebook Twitter
Ξεκάθαρο είναι ότι στην εποχή μας ένα κόμμα και ένας πολιτικός ηγέτης χαμηλών προσδοκιών μπορεί να κάνει τη δουλειά με ικανοποιητικό τρόπο. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


ΣΤΗ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ, στην οποία περιλαμβάνουν και τον Κασσελάκη, μια ελληνική εκδοχή του τραμπισμού δηλαδή, ακούγονται άπειρες προτάσεις για να βρεθεί από κοινού το αντίπαλο δέος που θα αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη και στις επόμενες εκλογές θα καταφέρει να αντιπαρατεθεί με ικανοποιητικό τρόπο μαζί του. Σχεδόν κάθε στέλεχος των κομμάτων που αθροίζουν την κεντροαριστερά προτείνει κάτι διαφορετικό, όλοι επικαλούνται τη μοναδική αλήθεια που οι ίδιοι γνωρίζουν.

Στις δημόσιες συζητήσεις –γιατί τα κόμματα αποφεύγουν να μιλήσουν εσωτερικώς με ειλικρίνεια και οι διαδικασίες αναλώνονται σε μια ομιλία του «φωτισμένου» ηγέτη τους– καθένας πετάει και ένα όνομα ή μια ιδέα. Ανάμεσα στις τελευταίες, η πιο ανέφικτη είναι αυτή που ακούστηκε τελευταία από τον Νίκο Παππά του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ζήτησε συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ με ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία κάποιου που θα εκλεγεί από τη βάση! Κάτι έπρεπε να πει για να θυμίσει την παρουσία του.

Δεν ζούμε εποχές χαρισματικών ηγετών ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη. Είναι ενδεικτικό ότι μετά τις ευρωεκλογές στις Βρυξέλλες αναζητούν πρόσωπα χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βεληνεκές για να καλύψουν τις ηγετικές θέσεις – μια Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για τη θέση που είχε κάποτε ο Ζακ Ντελόρ.

Στην πολιτική το άθροισμα δυνάμεων δεν φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα όπως στα μαθηματικά. Ένα κι ένα δεν κάνουν πάντα δύο, μπορεί περισσότερα ή, το πιο πιθανό, λιγότερα. Αν, θεωρητικά, με έναν μαγικό τρόπο που δεν είναι εύκολο να φανταστεί κάποιος πώς μπορεί να συμβεί, οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, που αποτελούν τις ισχυρότερες ομάδες του χώρου, αποφάσιζαν να βρουν έναν κοινό τόπο, παραμέριζαν φιλοδοξίες και πολιτικές εγωπάθειες και συμφωνούσαν σε ένα κοινό πρόσωπο που θα ηγούνταν της κοινής προσπάθειας αλλά και σε ένα πρόγραμμα, αυτό δεν θα σήμαινε απαραίτητα ότι το άθροισμα των δυνάμεών τους θα ήταν αντίστοιχο του αθροίσματος των ποσοστών επιρροήςτους.

Οι ψηφοφόροι, στην πλειονότητα τους τουλάχιστον, δεν αποτελούν πειθαρχημένους στρατούς που ακολουθούν τις αποφάσεις οι οποίες παίρνονται σε κάποια κομματικά γραφεία. Αλλά ακόμα και στο απίθανο ενδεχόμενο κατά το οποίο συνέβαινε κάτι τέτοιο, το άθροισμα των ποσοστών των δυο αυτών κομμάτων θα υπολειπόταν του αντίστοιχου ποσοστού της ΝΔ.

Το πρόβλημα της κεντροαριστεράς δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα, παρά τις ιδιαιτερότητες που έχει η χώρα μας. Σε όλη την Ευρώπη ο σχετικός χώρος, με τις αντίστοιχες εκφράσεις του, ιδιαίτερα αυτός της σοσιαλδημοκρατίας, που κυριάρχησε περασμένες δεκαετίες, εδώ και χρόνια βρίσκεται σε κρίση την οποία αδυνατεί να ξεπεράσει· η επιρροή του συνεχώς μειώνεται και ωφελημένες δυνάμεις είναι οι συντηρητικές, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια οι ακροδεξιές και λαϊκιστικές.

Γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί δηλαδή η κεντροαριστερά πείθει ολοένα και λιγότερους το εξηγεί ο Γάλλος διανοητής Ντιντιέ Εριμπόν με έναν σαφή τρόπο, συνδέοντάς το με τα χρόνια που η κεντροαριστερά βρέθηκε στην εξουσία. Από τότε «ξεκίνησε μια βαθιά μετάλλαξη της σοσιαλιστικής αριστεράς που μεγάλωνε χρόνο με τον χρόνο. Μ’ έναν ύποπτο ενθουσιασμό, η αριστερά άρχισε να τίθεται υπό την επιρροή νεοσυντηρητικών διανοουμένων οι οποίοι, με το πρόσχημα της ανανέωσης της αριστερής σκέψης, βάλθηκαν να διαγράψουν καθετί αριστερό από την αριστερά. Δεν γινόταν πλέον λόγος για εκμετάλλευση και αντίσταση αλλά για “αναγκαίο εκσυγχρονισμό” και “κοινωνική επανίδρυση”. Δεν γινόταν πλέον λόγος για ταξικές σχέσεις αλλά για “συνύπαρξη”. Δεν γινόταν πλέον λόγος για κοινωνικό πεπρωμένο αλλά για “ατομική ευθύνη”».

Το πρόβλημα είναι δομικό, ιδεολογικό και συνδέεται με την αδυναμία του χώρου να προωθήσει ένα πρόγραμμα με έμφαση στη δεύτερη έννοια του όρου (αριστερά), το οποίο θα γίνει ελκυστικό σε αριθμητικά μεγάλες κοινωνικές ομάδες που προφανώς δεν επηρεάζονται ως προς την πολιτική τους επιλογή μόνο από ένα ξεκάθαρο πρόγραμμά αλλά και από τα πρόσωπα που θα κληθούν να το εφαρμόσουν.

Όμως δεν ζούμε εποχές χαρισματικών ηγετών ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη. Είναι ενδεικτικό ότι μετά τις ευρωεκλογές στις Βρυξέλλες αναζητούν πρόσωπα χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βεληνεκές για να καλύψουν τις ηγετικές θέσεις – μια Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για τη θέση που είχε κάποτε ο Ζακ Ντελόρ. Όμως επίσης ξεκάθαρο είναι ότι στην εποχή μας ένα κόμμα και ένας πολιτικός ηγέτης χαμηλών προσδοκιών μπορεί να κάνει τη δουλειά με ικανοποιητικό τρόπο.

Ο Κ. Μητσοτάκης, για παράδειγμα, χωρίς να διαθέτει ιδιαίτερα προσόντα και χαρίσματα, κατάφερε να ηγηθεί του συντηρητικού χώρου γιατί το ήθελαν οι καιροί και οι συνθήκες. Αν και έχει μεγάλη σημασία ποιος μπορεί να ηγηθεί ενός ενιαίου σχήματος της κεντροαριστεράς, μεγαλύτερη έχει ποιο εναλλακτικό κυβερνητικό πρόγραμμα έχει αυτός να προτείνει, το οποίο θα εκφράσει μεγάλες μάζες, κυρίως σε έναν κόσμο που ολοένα περισσότερο βιώνει τεράστιες δυσκολίες.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ