Ήττα της Δύσης;                     

Ήττα της Δύσης;                      Facebook Twitter
Ηττήθηκε λοιπόν η Δύση στη Καμπούλ και στην Κανταχάρ; Φωτο: STRINGER/ΑΠΕ
0

Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ και των άλλων νατοϊκών από το Αφγανιστάν μετά τη στρατιωτική νίκη των Ταλιμπάν, έδωσε, άλλη μια φορά, την ευκαιρία για την "ήττα της Δύσης". Σε μερικούς ως διαπίστωση γεωστρατηγική, σε άλλους με μια δόση ιδεολογικής χαιρεκακίας και σε κάποιους τρίτους δίκην συμπεράσματος από τις εντυπώσεις των τελευταίων ημερών. Οι γενειοφόροι με τα καλάσνικωφ που χαίρονται σαν παιδιά στα Καρουζέλ και απαντούν στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, έρχονται έτσι να σφραγίσουν μια έκφραση που έχει παρελθόν και τώρα τελευταία απόκτησε έρεισμα σε δημοσιογραφικές περιγραφές και όχι πια σε φιλοσοφικές και μελλοντολογικές πραγματείες.

Ηττήθηκε λοιπόν η Δύση στη Καμπούλ και στην Κανταχάρ; Η εκδοχή που μοιάζει περισσότερο πειστική είναι ότι σε διάφορα μέτωπα έχουμε οπισθοχώρηση αρχών και εξουσιών που συνδέθηκαν με τον ευρω-αμερικανικό κόσμο. Μπορεί να το δει κανείς στενά ως αποτυχία ενός μοντέλου στρατιωτικής και πολιτικής επέμβασης του τέλους του εικοστού αιώνα. Αν ψάξουμε όμως βαθύτερα θα ήταν πιο σωστό να μιλήσουμε για περιορισμό, συρρίκνωση φιλοδοξιών ή «υποβιβασμό» των κλασικών κέντρων της Δύσης. Αξίες και πρακτικές που ζυμώθηκαν στον ευρω-αμερικανικό κόσμο, ο φιλελεύθερος ατομικισμός, ο χωρισμός της πολιτικής από τη θρησκεία, η ιδέα πως το ελεύθερο εμπόριο και ο καπιταλισμός μπορεί να νικήσουν τις φυλετικές και αρχαϊκές διαιρέσεις, δοκιμάζονται σκληρά και σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Μια ορισμένη σύλληψη της δυτικής ισχύος δεν πείθει πια ότι μπορεί να εγγυηθεί τη συνεχή άνοδο των πρωτοκοσμικών μεσαίων τάξεων ή τη διατήρηση των ισορροπιών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η «ριζοσπαστική» νεωτερικότητα προσκρούει σε όρια τα οποία δεν είχαν ενσωματωθεί στις κύριες φιλοσοφίες της δυτικής επέκτασης: όρια οικολογικά, όρια ανθρωπολογικά και πολιτισμικά.  

Και  παρόλα αυτά, η ιδέα πως η Δύση ηττάται έχει κάτι το παραπλανητικό. Στις κυρίαρχες δυτικές συνθέσεις της νεωτερικής εποχής είχαμε τα συνταγματικά πολιτεύματα αλλά και την επιτάχυνση των τεχνολογικών αλλαγών, τις αστικές και πολιτικές ελευθερίες μαζί με την επέκταση νέων μορφών οργανωμένης εγκληματικότητας και βίας. Επομένως, μπορούμε να πούμε πως στα αντιδραστικά κινήματα που αναδύθηκαν στο πέρασμα από τον εικοστό στον εικοστό πρώτο αιώνα ενσωματώνονται είτε οι ουδέτερες (τεχνολογικές) είτε οι πιο σκοτεινές της παραδόσεις. Παραδόσεις του πολιτικού αυταρχισμού συναντούν την απωθημένη θρησκευτική βία και μαζί με τις νέες τεχνολογίες της επικοινωνίας και του τρόμου συνθέτουν καινούριες, υβριδικές πραγματικότητες.

Μια ορισμένη σύλληψη της δυτικής ισχύος δεν πείθει πια ότι μπορεί να εγγυηθεί τη συνεχή άνοδο των πρωτοκοσμικών μεσαίων τάξεων ή τη διατήρηση των ισορροπιών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η «ριζοσπαστική» νεωτερικότητα προσκρούει σε όρια τα οποία δεν είχαν ενσωματωθεί στις κύριες φιλοσοφίες της δυτικής επέκτασης: όρια οικολογικά, όρια ανθρωπολογικά και πολιτισμικά.  

Νέες μαφίες και ναρκω-κινήματα, εγκληματικές σέχτες και επιδοτούμενα από μεγάλους κεφαλαιούχους αντάρτικα, ζώνες που έχουν αποσχιστεί από το Κράτος Δικαίου και τις στοιχειώδεις πρόνοιές του, όλα αυτά είναι ίσως πιο σημαντικά από μια στρατιωτική ήττα στο Αφγανιστάν ή αλλού. Στρατιωτικές αποτυχίες, επιμέρους φιάσκο σε πολιτικά πειράματα ή πισωγυρίσματα είναι πράγματα που έχουν συμβεί ξανά και ξανά, παρά το ότι στην περίπτωση του Αφγανιστάν εντυπωσιάζουν τα χρήματα και το αίμα που χύθηκε είκοσι χρόνια για ένα πουκάμισο αδειανό.

Πρέπει να φυλαγόμαστε από τη μόδα της δυτικής αυτό-υποτίμησης και της τάσης που βλέπει τον δυτικό πολιτισμό ως ένα συνεχές από γενοκτονίες, απάτες και εκμεταλλευτικές πράξεις. Η αντίσταση στις φιλοσοφίες της ενοχοποίησης και του στιγματισμού, δεν χρειάζεται να γίνεται υπεκφυγή ή υποτίμηση των απειλών στο όνομα της ιστορικής αισιοδοξίας. Η οικολογική κρίση, οι διεφθαρμένες και σάπιες ηγεσίες, οι ανισότητες που σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, δεν μπορεί να βαφτιστούν ούτε νίκη ούτε πρόοδος: είναι ήττες βαθύτερες και, κάποιες ίσως ανεπανόρθωτες.

Τώρα μιλάμε για τους Ταλιμπάν παρακολουθώντας τις φριχτές σκηνές της φυγής – ή μάλλον της ανέφικτης πια απόδρασης- από το αεροδρόμιο της Καμπούλ. Ακούμε τα διαγγέλματα του Τζο Μπάιντεν κι έχουμε το νου μας (εμείς ειδικά) στο παιχνίδι του Ερντογάν και το ενδεχόμενο του μεγάλου προσφυγικού κύματος. Ίσως η συζήτηση για την ήττα της Δύσης να μη μπορεί να βρει θέση σε μια χώρα όπου θα την σφετεριστούν οι μύδροι του κάθε Βελόπουλου, οι παλιοί-καλοί αντιαμερικανισμοί ή κάποιοι όψιμοι νεοσυντηρητικοί κήρυκες που αγκαλιάζουν την ιδέα της ‘δυτικής παρακμής’, όπως έκαναν οι πρόγονοί τους το 1930 ή το 1980. Είναι όμως μια συζήτηση που έχει αξία και νόημα γιατί απαντάει σε πραγματικές αγωνίες και όχι μόνο στα προσχηματικά ιδεολογικά παιχνίδια. Και θα ήταν ευτύχημα να συζητούν για τις αποτυχίες και τις κρίσεις της Δύσης αυτοί που θέλουν να σώσουν τις βασικές της υποσχέσεις, αναθεωρώντας κάποιες από τις αυταπάτες της και όχι εκείνοι που, έτσι κι αλλιώς, τη μισούν.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ