Το ghosting δεν είναι λύση. Προτιμώ την Άννα Βίσση

Το ghosting δεν είναι λύση. Προτιμώ την Άννα Βίσση Facebook Twitter
Η παρέα νομίζει ότι δακρύζω από την καψούρα μου για όσους δεν με αγάπησαν, ενώ δακρύζω από τη θλίψη μου για όσους δεν αγαπήθηκαν.
0

ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ανάμεσα σε πλακάκια και μικρές λακκούβες στον πεζόδρομο του ανακαινισμένου κήπου του Ζαππείου, κρατώντας μια κόκκινη ομπρέλα. Ελάχιστες μοναχικές ψυχές έψαχναν το ταίρι τους κάτω από την ψιλή βροχή, όσο εγώ σάρωνα τα πλακόστρωτα με ένα τσιγάρο στο χέρι, αγωνιώντας να βγω στην έξοδο «Βίσση».

Το GPS του κινητού μου με καθοδηγούσε προς το Καλλιμάρμαρο και το κλίμα στην Αθήνα ήταν τροπικό. Στα ακουστικά μου έπαιζε το «Μαύρα γυαλιά», τέλειο soundtrack για το όλο σκηνικό και τη συναισθηματική μου κατάσταση. Το απολαμβάνω σαν να παίζω στο βιντεοκλίπ. Η στην ταινία θα μπορούσε να είναι πο(ρ)νοταινία.

Εν τω μεταξυ, αυτά τα βροχερά Σάββατα προτιμώ να τα περνάω στον καναπέ μου με βιβλία, σοκολάτες, τσιγάρα και τη Σουσού. Δεν μπορούσα όμως να μη γιορτάσω με τον Μ. τα γενέθλιά του μετά από τόσα χρόνια αγάπης. Λόγια στη βότκα βουτηγμένα και καπνίζω αναμένοντας την έναρξη της συναυλίας· είχα γίνει «Βίσση» προτού βγει η Βίσση.

Τόσο πολύ απεχθάνομαι τα ημίμετρα των σχέσεων και τα ημίμετρα γενικότερα. Αρρωσταίνω κοντά τους. Και αρρωσταίνουν και τα ημίμετρα κοντά μου γιατί είμαι έντονη και ως σκλάβα και ως αφέντρα και αυτά τα άτομα δεν τζινάβουν. Έχουν το ίδιο σύμπτωμα με τα άτομα που διακόπτουν μια ταινία λίγο πριν από το plot twist.

Και ξαφνικά η Άννα η Βίσση λέει: «Προτιμώ να μη μιλάμε, προτιμώ να με βλέπεις και να αλλάζεις γωνία». Τελικά, η ανάγκη που με έσπρωξε ως το Καλλιμάρμαρο ήταν θεραπευτική. Έψαχνα αντίδοτο. Τόσο πολύ απεχθάνομαι τα ημίμετρα των σχέσεων και τα ημίμετρα γενικότερα. Αρρωσταίνω κοντά τους. Και αρρωσταίνουν και τα ημίμετρα κοντά μου γιατί είμαι έντονη και ως σκλάβα και ως αφέντρα και αυτά τα άτομα δεν τζινάβουν. Έχουν το ίδιο σύμπτωμα με τα άτομα που διακόπτουν μια ταινία λίγο πριν από το plot twist.

Ο  φίλος Α. μου δείχνει μερικές φώτο που τράβηξε όσο ήμουν ανέμελη. Ταιριάζω τόσο πολύ στα αρχαία μάρμαρα με το δίχτυ καλσόν, τις μαύρες μου μπότες και την κόκκινη ομπρέλα. Μου ταιριάζει αυτή η ανεμελιά. Όσο ταιριάζει και το «Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα» στις αναπάντητες κλήσεις μου.

Η Βίσση κάνει ό,τι μπορεί για να μου ξύσει το τραύμα όσο συνειδητοποιώ ότι αν δεν είχαμε συναντηθεί με αυτά τα ημίμετρα δεν θα μπορούσαμε να νιώσουμε το «Ο μαύρος αναπτήρας, το μπλου τζιν σου, μικροπράγματα». Δεν θα τα έγραφε ο Νίκος και δεν θα τα τραγουδούσε η Άννα.

Άρα, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο βρίσκομαι στο Καλλιμάρμαρο περικυκλωμένη από 60.000 αλήτισσες ψυχές και μακριά από τα «φαντάσματα». Γιατί εμείς συμπάσχουμε και το απολαμβάνουμε, ενώ αυτοί διεκδικούν «μετάλλιο σαδιστή» στην ερασιτεχνική κατηγορία.

«Δεν θέλω να ξέρεις πως για σένα δεν έχω όρεξη να φάω, έχω μείνει μισή»: τα νυχτερινά υπερφαγικά επεισόδια ανήκουν στο παρελθόν μου. Το πλήθος τραγουδάει «Τα μαθητικά τα χρόνια» που έχασα και τους μαθητικούς έρωτες που πένθησα. Θα τα άλλαζα όλα αυτά για ένα φιλί, ένα τσιγάρο κι έναν φραπέ στα δύο στο προαύλιο του γυμνασίου μου.

Το sms που άργησα να δω περίπου μία ώρα έγραφε: «Είμαι στο λιμάνι». Ή έτσι θα ’θελα να γράφει. «Είμαι στο κρεβάτι», έγραφε. «Γιατί, καρδιά μου, άργησες;» ρωτάει η τραγωδός, πλέον, Άννα Βίσση. Κι εγώ αναπολώ τα καράβια που βούλιαξαν πριν φτάσουν στο λιμάνι και τα κορμιά που «βούλιαξαν» πριν φτάσουν στο κρεβάτι.

Η μονογαμία είναι μια πρόθεση που συχνότερα διαψεύδεται και σπανιότερα επαληθεύεται. Είναι μια πρόθεση με εξαιρετικά αμφίβολο αποτέλεσμα. Είναι μια «θυσία». Κι όσο δεν πιστεύω στη μονογαμία κανενός, βρίσκω την ψυχή να φωνάξω «ένα σου λέω ένα, είμαι τρελή για σένα» και να το εννοώ. Αν και το ότι είμαι τρελή δεν εξασφαλίζει το ότι είμαι μονογαμική, αλλά αναδεικνύει πόσο μονογαμική μπορώ να γίνω.

Από την εισαγωγή του «Μην ψάχνεις την αγάπη» το σώμα μου με οδηγεί να καθίσω φρόνιμα στα αρχαία μάρμαρα. Ρεμβάζω τη Βίσση και πίσω της τα lazer στον ουρανό σχηματίζουν τη λέξη «καύλα». Η παρέα νομίζει ότι δακρύζω από την καψούρα μου για όσους δεν με αγάπησαν, ενώ δακρύζω από τη θλίψη μου για όσους δεν αγαπήθηκαν.

Η Άννα Βίσση μας ξεπροβόδισε: «Με μια καληνύχτα δεν τελειώνει η νύχτα». Βγήκα από το Καλλιμάρμαρο με μαύρα γυαλιά, μαύρα δάκρυα στα μάγουλα και αγκαζέ στο σταθερό μπράτσο του Μ. Ώσπου να κατέβουμε τα σκοτεινά σκαλοπάτια μια παρέα συζητούσε:

«Δεν είπε το “Παραλύω”».

«Ούτε τον “Πόνο της αγάπης”».

«Ευτυχώς», τους απάντησα. «Γιατί θα είχα κάνει stage diving στους VIP».

Αγκαλιάζω σφιχτά όλα τα αγόρια, τα φιλάω και φεύγω για νυχτερινή τσάρκα μέχρι την Πατησίων. Στην Κυψέλη η ανηφόρα μου με περιμένει…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ