Ένας μικρός Οκτώβρης στην Κυψέλη

Ένας μικρός Οκτώβρης στην Κυψέλη Facebook Twitter
Η ώρα άλλαξε, ο καιρός ψύχρανε, η νύχτα έρχεται όλο και πιο νωρίς. Ο Οκτώβρης έφυγε και ήταν σκληρός καριόλης. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

«ΥΓΡΑΣΙΕΣ;» ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ κοιτάζοντας την παλάμη του. Ήταν ολόλευκη, πεντακάθαρη, ζεστή, σαν μια αχνιστή φραντζόλα ψωμιού, σαν την κοιλιά ενός γατιού. Ήθελα να δαγκώσω την παλάμη του κάτω από το μεσαίο δάχτυλο και τον παράμεσο, που είχε δύο κάλους. «Από το crossfit» είπε, αν και δεν τον ρώτησα.

Όσο κρατούσε την παλάμη του σε στάση αναμονής και οι άκρες των δαχτύλων του λαμπύριζαν στο μισοσκόταδο του πάρκου, χάιδευα τον καρπό του χεριού του, τον πήχη του, το μπράτσο του, άλλη μια φλέβα εδώ, άλλη μία εκεί. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από πάνω του.

«Ε;» απάντησα τελικά χτενίζοντας τη φράντζα μου με τις άκρες των νυχιών μου.

«Λέω, υγρασίες βλέπω εδώ. Βλέπω σωστά;» Επέμενε με τα δάχτυλά του στραμμένα στο πρόσωπό μου.

Όχι ότι δεν ήμουν μαθημένη σε βίαιους αποχωρισμούς με ανθρώπους και καβάτζες, αλλά, τώρα πια, κάθε φορά που θα διασχίζω την υπόγεια διάβαση θα νιώθω το μυαλό μου να σπάει, αντιμετωπίζοντας ένα δίλημμα: αν κάποια μέρα θα αλλάξω τη συνηθισμένη μου διαδρομή για να διατηρήσω τη μνήμη μου ή αν θα επιτρέψω στη συνηθισμένη μου διαδρομή, μέρα με τη μέρα, να αλλοιώνει τη μνήμη μου.

Η μόνη απάντηση που διέθετα ήταν να ανοίξω τα πόδια μου και να γαντζωθώ με τα νύχια μου από τον λαιμό του. Οι κλωστές στη λαιμόκοψη της φανέλας του έκαναν κρακ όταν του είπα «στοπ» καθώς περνούσε από κοντά μας μια γυναίκα με ένα μωρό στο καρότσι. Μέσα στη λαχτάρα και την αγωνία ξαναείπα «στοπ» όταν περνούσαν σκυλογονείς με χαρούμενα κοκόνια. Καθώς προσπαθούσε να βάλει το χέρι του ξανά κάτω από το φόρεμά μου ξαναείπα «στοπ» γιατί σε ένα κοντινό παγκάκι έκατσε ένα ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής. Έπειτα πέρασαν και Δελτάδες και τουρίστες και νταλίκες και ντελιβεράδες, αλλά δεν είπα «στοπ». Μέχρι και το αγαπημένο μου 035 πέρασε, που δεν φημίζεται και για τα συχνά του δρομολόγια, εδώ που τα λέμε.

«Γιατί δεν πάμε στο σπίτι σου να το απολαύσουμε καλύτερα;» μου πρότεινε λαχανιασμένος, με φλέβες και σημάδια στο λαιμό. Τον κοίταξα λοξά, άνοιξα την τσάντα μου και ψάχνοντας ανάμεσα σε ένα σακουλάκι ζελεδάκια, δύο πατέ για γάτες, τζιβάνες, αποδείξεις, ένα νεσεσέρ καλλυντικών κι ένα μπουκάλι λακ, βουτάω τον καπνό και στρίβω ένα τσιγάρο. Πάφα πούφα το τσιγάρο και αμήχανη σιωπή δευτερολέπτων μέχρι που από τα ηχεία ενός διερχόμενου αμαξιού ακούγεται η ατάκα «Ακολούθα τον πελώριο».

Καθώς κρατούσα τον μικροσκοπικό μεγεθυντικό καθρέφτη, το χέρι μου έτρεμε. Μου έκλεισε το μάτι. Έκλεισα το καθρεφτάκι, ανοιγόκλεισα τα χείλια μου για να σταθεροποιήσω το ανεξίτηλο λι γκλος μου και του είπα: «Εμείς οι δυο δεν χωράμε σε κανένα σπίτι. Πρέπει να φύγω».

Λίγα βράδια μετά, κατηφορίζοντας από την Κομνηνών προς την Αλεξάνδρας, παρατήρησα πως ο ορίζοντας ήταν διαφορετικός. Αμέσως χαμήλωσα την ένταση της μουσικής στα ακουστικά μου σαν να έβλεπα ένα τροχαίο δυστύχημα. Μόλις έφτασα στην υπόγεια νησίδα, βρήκα το ρεύμα της ανόδου κλειστό και περιφραγμένο με πλαστικό σύρμα. Μπουλντόζες CAT και πορτοκαλί κράνη ήταν πεταμένα σε λόφους από κοκκινόχωμα. Όσο πλησίαζα τόσο ο αέρας που σήκωναν τα διερχόμενα αμάξια έφερνε με δύναμη τη σκόνη μέσα στα μάτια μου.

«ΕΡΓΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΜΕΤΡΟ. ΣΤΑΘΜΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ».

Πόνεσαν τα μάτια μου. Μια σελίδα Α4 κολλημένη στις λαμαρίνες έδινε τις τυπικές εξηγήσεις για τα γκρεμίσματα. Την άρπαξα, την έσκισα και πέταξα τα κομματάκια στον αέρα σαν χαρτοπόλεμο. Στρίβοντας δεξιά στην Ευελπίδων, βρέθηκα μπροστά σε ένα άγνωστο μέρος, το πάρκο είχε γίνει συντρίμμια. Πελώριες λαμαρίνες στη σειρά περιμετρικά του δρόμου, όλα τα δέντρα εξαφανισμένα και στο σημείο που βρισκόταν το γνωστό παγκάκι βρήκα σωρούς χαλάσματα, χημικές τουαλέτες και σκουπίδια. Περπατούσα τσαντισμένη λες και το παγκάκι ήταν ιδιοκτησία μου, λες και το πάρκο ολόκληρο ήταν κτήμα μου.

Όχι ότι δεν ήμουν μαθημένη σε βίαιους αποχωρισμούς με ανθρώπους και καβάτζες, αλλά, τώρα πια, κάθε φορά που θα διασχίζω την υπόγεια διάβαση θα νιώθω το μυαλό μου να σπάει, αντιμετωπίζοντας ένα δίλημμα: αν κάποια μέρα θα αλλάξω τη συνηθισμένη μου διαδρομή για να διατηρήσω τη μνήμη μου ή αν θα επιτρέψω στη συνηθισμένη μου διαδρομή, μέρα με τη μέρα, να αλλοιώνει τη μνήμη μου· να ξεχάσω τον Γ.· να ξεχάσω το παγκάκι· να ξεχάσω τα χέρια του και τον λαιμό του· να ξεχάσω την πόλη όπως την ήξερα· να ξεχάσω εμένα όπως με ήξερα.

Από εκείνο το απόγευμα του Οκτώβρη περπάτησα ξανά και ξανά την υπόγεια διάβαση της Μουστοξύδη. Η ώρα άλλαξε, ο καιρός ψύχρανε, η νύχτα έρχεται όλο και πιο νωρίς. Ο Οκτώβρης έφυγε και ήταν σκληρός καριόλης.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ