«ΕΚΑΝΕ ΖΕΣΤΗ»¹. Κολλούσαμε στο κάθισμα και μούσκευαν τα ρούχα και το ερκοντίσιον μούγκριζε, δεν δούλευε καλά, κουνούσαμε ό,τι βρίσκαμε να κάνουμε αέρα και όταν καμιά φορά, ασθμαίνοντας, αγγίζαμε τον τοίχο, εκείνος μάς φαινότανε καλοριφέρ ή μάτι. Ήτανε Μάιος αρχικά, μετά ήταν Ιούνης.
«Αθήνα, είσαι καμίνι»². Η μέση μέγιστη θερμοκρασία στην Αθήνα τον Μάιο του 1919 ήταν 20 βαθμοί Κελσίου. Τον Μάιο του 2008 ήταν 28. Στην Αττική, τόσο το φθινόπωρο του 2023 όσο και ο χειμώνας 2023-2024 ήταν τα θερμότερα των τελευταίων 160 ετών. Την ίδια στιγμή, τα «επεισόδια καύσωνα» στην πόλη έχουν πενταπλασιαστεί από την τριακονταετία 1961-1990 στην τριακονταετία 1991-2020.
«Είμαι messy / Άμα τον πετύχω θα τον γδύσω / έχει ζέστη»³. Η υπερθέρμανση έχει άμεσα θύματα. Όλοι θυμόμαστε τις πυρκαγιές του περσινού καλοκαιριού. Φέτος είχαμε ήδη φωτιές στη Λακωνία, τη Μαγνησία και τη Χίο, οι οποίες, ευτυχώς, περιορίστηκαν νωρίς. Την ίδια στιγμή, πάνω από 100 άνθρωποι έχουν πεθάνει στην Ινδία από τον καύσωνα του Ιουνίου, ενώ τα κρούσματα της θερμοπληξίας φτάνουν τα 25.000. Άλλες περιοχές της Ινδίας αντιμετωπίζουν τυφώνες και πλημμύρες που έχουν ήδη προκαλέσει δεκάδες θανάτους. Συνολικά, το Climate Vulnerable Forum έχει υπολογίσει ότι «πέντε εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από την ατμοσφαιρική ρύπανση, τους λιμούς και τις ασθένειες που προκαλεί η κλιματική αλλαγή»⁴.
Η κλιματική καταστροφή δεν επηρεάζει μια αφηρημένη «ανθρωπότητα» με ίσο και ίδιο τρόπο αλλά περνά μέσα απ’ τους ήδη υπάρχοντες φυλετικούς, έμφυλους και ταξικούς διαχωρισμούς.
«Κάτι σαραντάρια βαράνε το μέσα μου / Καλοκαίρι στην Πευκών ιδρώνω πάνω στην καρέκλα μου»⁵. Οι θάνατοι που προκαλούνται απ’ την κλιματική κρίση δεν επηρεάζουν τους πάντες ούτε είναι ίσα κατανεμημένοι. Οι φτωχοί των πόλεων –συχνά φυλετικές μειονότητες– βρίσκονται σε θέση αυξημένης ευαλωτότητας λόγω της έλλειψης κλιματισμού, των χειρότερων συνθηκών εργασίας και της περιορισμένης πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας⁶. Οι ιθαγενείς, που σε πολλές χώρες ζούνε ακόμα «από τη γη», βιώνουν την απόλυτη συντριβή του τρόπου ζωής που ξέρανε, ενώ πολλές γυναίκες του παγκόσμιου Νότου που εξαρτώνται απ’ τη γεωργία βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της καταστροφής. Έτσι, βλέπουμε πως η κλιματική καταστροφή δεν επηρεάζει μια αφηρημένη «ανθρωπότητα» με ίσο και ίδιο τρόπο αλλά περνά μέσα απ’ τους ήδη υπάρχοντες φυλετικούς, έμφυλους και ταξικούς διαχωρισμούς.
«Ζέστη και υγρασία μόνο / εσύ ξέρεις τη διαδικασία / τα σωστά σημεία / λιώνω»⁷. Μπροστά σ’ αυτή την κρίση –απόρροια των ασταμάτητων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, της αχαλίνωτης «ανάπτυξης» κι ενός κοινωνικού συστήματος που λειτουργεί με βάση το κέρδος– οι κυβερνήσεις και τα κόμματα φαίνεται να στρουθοκαμηλίζουν, ενώ πετάνε ξεροκόμματα ιδεατών «επιχειρηματικών» ή «ατομικών» λύσεων. Τα κράτη της Ευρώπης και της Αμερικής παίζουν ένα θεαματικό παιχνίδι μετάθεσης ευθυνών, καθώς αναγκάζουν τους πολίτες τους να καταναλώνουν πιο «οικολογικά» (απαγορεύοντας ή φορολογώντας τα πλαστικά, επιβάλλοντας υψηλά πρόστιμα για όσους δεν ανακυκλώνουν και «τιμωρώντας» οικονομικά ή διαδικαστικά όσους έχουν παλιά, μη-βιώσιμα αμάξια), ενώ τα ίδια συνεχίζουν να συμμετέχουν στη δραματική αύξηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.
Στα εγχώρια, βλέπουμε εφοπλιστές, οι οποίοι, ενώ καίνε καθημερινά μεγατόνους πετρελαίου (με σκοπό να μεταφέρουν περισσότερους μεγατόνους πετρελαίου), κρούουν τον κώδωνα της κλιματικής κρίσης και «δεσμεύονται» να «προστατεύσουν» το περιβάλλον. Όσο για την κυβέρνηση ΝΔ, η κλιματική κρίση φαίνεται να είναι είτε τρόπος για να δικαιολογήσει την αποτυχία της στη διαχείριση των πυρκαγιών είτε, όπως είπε ο Μητσοτάκης στο Bloomberg λίγες μέρες μετά τις πλημμύρες στη Θεσσαλία, «ευκαιρία για να επεκτείνουμε την τουριστική περίοδο». Κατά τ’ άλλα, τίποτα δεν έχει αλλάξει: τα σχέδια για την εξόρυξη υδρογονανθράκων, για παράδειγμα, κρατούν καλά και η πρώτη γεώτρηση της αμερικανικής πετρελαϊκής Exxon Mobil στα δυτικά της Κρήτης σχεδιάζεται για το τέλος της χρονιάς.
Οι ατομικές λύσεις που μας προσφέρονται δεν είναι μόνο ανώφελες, είναι επίσης βαθιά υποκριτικές⁸. Υπάρχει μια πικρή ειρωνεία όταν τα άτομα που πετάνε με ιδιωτικά τζετ, οι εταιρείες που μεταφέρουν πετρέλαιο και τα κράτη που σχεδιάζουν εξορύξεις ασχολούνται με το «μείζον πρόβλημα» της κλιματικής αλλαγής. Το ν’ ακούς τους αρχηγούς κομμάτων, τους υπουργούς ή τους εφοπλιστές να σου μιλούν για την κλιματική αλλαγή είναι λίγο σαν να βλέπεις τον Ρούντολφ Ες να παραδίδει μαθήματα αντιρατσισμού.
«Για δες που νοσταλγήσαμε τις μέρες του κρύου»⁹. Η αλήθεια, που πια έχει ειπωθεί χίλιες φορές, είναι ότι η κλιματική κρίση δεν συνιστά κίνδυνο για τον «πλανήτη». Η Γη έχει περάσει εντονότερες μεταβολές και –ζεστή ή περισσότερο ζεστή– θα συνεχίσει να γυρίζει. Η κλιματική κρίση αφορά τους εκατομμύρια θανάτους που συμβαίνουν κάθε χρονιά, τους δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια που έρχονται. Εξυπακούεται ότι αυτοί οι θάνατοι δεν αφορούν τους ισχυρούς. Ήδη, οι μισοί δισεκατομμυριούχοι της Silicon Valley χτίζουν πολυτελή μπούνκερ στη Νέα Ζηλανδία για το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης κλιματικής κατάρρευσης. Ο Μητσοτάκης, ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης, οι εφοπλιστές –ασφαλείς μέσα στις βίλες που διατηρούνται ακριβώς στους 19 βαθμούς Κελσίου, στα αλεξίσφαιρα αυτοκίνητα, στα σουηδικά resorts–, δεν θα ’χουν κανένα πρόβλημα. Οι υπόλοιποι θα χρειαστεί να βρουν τις δικές τους λύσεις, λύσεις που δεν περνάνε μέσα απ’ τα αφεντικά, αλλά δίπλα ή πάνω απ’ αυτά.
1. Ναζίμ Χικμέτ, Το έπος του Σεΐχη Μπεντρεντίν.
2. Ξύλινα Σπαθιά, Αδρεναλίνη.
3. Light, Messy.
4. Guerrero, D. G. (2018) «The limit of capitalist solutions to the climate Crisis», στο The climate crisis: South African and Global Democratic Eco-Socialist Alternatives.
5. Dani Gambino, Σαραντάρια.
6. Pulido, L. (2018) «Racism and the Anthropocene», στο Future Remains: A cabinet of curiosities for the Anthropocene.
7. Foureira, «Temperatura».
8. Η φράση «ατομική λύση» ακούγεται παράταιρη όταν μαθαίνει κανείς ότι 57 μεγάλες εταιρείες ευθύνονται (από μόνες τους) για το 80% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα τα τελευταία 8 χρόνια.
9. Λεξ, «Το Κυνήγι».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
