Η Λατινοπούλου και η κοινωνική απαξία της ντροπής

Η Λατινοπούλου και η κοινωνική απαξία της ντροπής Facebook Twitter
Δεν ξέρω πότε κάποιος θα έπρεπε να ντρέπεται για όσα πρεσβεύει και πότε να σκεφτώ ότι εξασφαλίζει το ψωμί του.
0


ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ ΤΗ ΜΕΡΑ που έμαθα για την ύπαρξη της Αφροδίτης Λατινοπούλου. Ήταν Ιούνιος του 2021. Το βίντεό της για το πώς «καταστρέφεται η κοινωνία μας, η κοσμοθεωρία μας» από γυναίκες που «αναδεικνύουν τα τριχωτά σημεία του σώματός τους» είχε γίνει viral. Είχε ξεκινήσει τότε ένας μισοσοβαρός-μισοαστείος σχολιασμός όσων έλεγε και το βίντεο σύντομα οδήγησε σε μερικά βραχύβια μιμς. Τίποτα ξεχωριστό δηλαδή, άλλη μια μέρα που με κάτι ασχολούμαστε στο ίντερνετ. Όπως είχε γράψει τότε μια σχολιάστρια, «σήμερα μάθαμε το όνομά της και ελπίζω αύριο να το ξεχάσουμε». 

Τις ειδήσεις αυτής της τριετίας που συνόδευαν το όνομα της Αφροδίτης Λατινοπούλου τις ενέτασσα πάντα στα λίγο γραφικά της ημέρας. Κάτι με τις δηλώσεις της για το πώς είναι προνόμιο να παίρνουν οι ομοφυλόφιλοι απαλλαγή απ’ τον στρατό, κάτι με τη συνεργασία με τον Μπογδάνο, κάτι με σχολιασμούς μακριά απ’ την πραγματικότητα, η δημόσια παρουσία της είχε συνδεθεί με το ευτράπελο. Ή, τέλος πάντων, με το ασόβαρο. 

Διαβάζοντας τα ξημερώματα της 10ης Ιουνίου την πρόβλεψη ότι θα παιχτεί μια έδρα ανάμεσα σ’ εκείνη και τον Πύρρο Δήμα της ΝΔ, σκέφτηκα ότι επείγει να αναθεωρήσω το τι σημαίνει γραφικό. 

Βλέποντας από αυτές και τις προηγούμενες ευρωεκλογές το είδος της δημόσιας παρουσίας που έχουν κάποιοι ευρωβουλετές και κάποιες ευρωβουλεύτριες, αισθάνομαι ότι η συλλογική πίστη στην ύπαρξη κάποιας «σοβαρότητας», δηλαδή κάποιου πράγματος στιβαρού, με σημασία για τις ζωές μας, φθίνει. 

Σε σχέση με τη δημόσια εικόνα μας, από παιδιά μαθαίνουμε να ντρεπόμαστε. Ποιος δεν έχει ακούσει τη φράση «καλά, δεν ντρέπεσαι;» όταν ένα παιδί συνετίζεται για κάποια απαράδεκτη πράξη. Η ντροπή λειτουργεί αποτρεπτικά. Είναι ένα νοητό όριο ανάμεσα σ’ εμάς και το φέρον κοινωνική απαξία. 

Αυτό με έχει προβληματίσει. Με αφορμή την εκλογή της Αφροδίτης Λατινοπούλου, έβαλα σε λέξεις κάτι που κύλαγε γύρω από πολιτικές συζητήσεις, αλλά δεν είχα διαγνώσει με ακρίβεια, ότι δεν μπορώ πια να καταλάβω τι είναι γελοίο και τι πολιτικά αξιοσημείωτο. Δεν ξέρω πότε κάποιος θα έπρεπε να ντρέπεται για όσα πρεσβεύει και πότε να σκεφτώ ότι εξασφαλίζει το ψωμί του (το οποίο μπορεί να είναι πολύσπορο και χωρίς γλουτένη, με τον μισθό των ευρωβουλευτριών να φτάνει τα 7.853,18 ευρώ καθαρά) σε μια στιγμή που αυτή η εξασφάλιση δεν είναι ποτέ δεδομένη. 

Η πολιτική είναι, θεωρητικά, μια σοβαρή υπόθεση. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι, θεωρητικά, ένας σοβαρός θεσμός. Οι έννοιες και οι θεσμοί, ωστόσο, δεν μπορούν να έχουν ύψος μεγαλύτερο από των ανθρώπων που τους εκπροσωπούν. Βλέποντας από αυτές και τις προηγούμενες ευρωεκλογές το είδος της δημόσιας παρουσίας που έχουν κάποιοι ευρωβουλευτές και κάποιες ευρωβουλεύτριες, αισθάνομαι ότι η συλλογική πίστη στην ύπαρξη κάποιας «σοβαρότητας», δηλαδή κάποιου πράγματος στιβαρού, με σημασία για τις ζωές μας, φθίνει. 

Άκουσα με ενδιαφέρον το podcast του Άρη Δημοκίδη πάνω στο θέμα. Σύμφωνα με την έρευνά του, παλιότερα τα κόμματα επιθυμούσαν να στείλουν στην Ευρωβουλή βαριά πυροβολικά, συνταγματολόγους, νομικούς, γνώστες διεθνούς δικαίου, ανθρώπους που ήξεραν περί τίνος πρόκειται, γνώστες της νομικής επιστήμης και, κυρίως, άσημους για το ευρύ κοινό. Το είδος των επιστημόνων που στον τομέα τους είναι πασίγνωστοι και έξω απ’ αυτόν το όνομά τους δεν λέει τίποτα. 

Βλέποντας τη Λατινοπούλου να πηγαίνει απ' το τίποτα στην Ευρωβουλή μέσα σε τρία χρόνια, με όχημα την παρουσία της στα social και το ότι εμφανώς αφουγκράστηκε μια ανάγκη, ενώ παράλληλα έχτισε μια ουσιαστική επικοινωνιακή σχέση με το όποιο κοινό την προτίμησε είτε γιατί εκφράζεται απ’ όσα αντιπαθεί είτε γιατί εγκρίνει το είδος της γυναίκας που πρεσβεύει, η κύρια απορία μου είναι «τελικά, γιατί όχι;». 

Aν όλα όσα σχολιάστηκαν ως γελοία, αν όλα όσα θεωρήθηκαν ασόβαρα, τελικά κρίνονται επαρκή, αν αυτή η δημόσια παρουσία, η εύκολη προσβολή, η εσάνς απλοϊκής, «τσιτάτης» αμορφωσιάς δεν έχει ως απάντηση ουσιαστική κοινωνική απαξία αλλά, αντίθετα, γίνεται αποδεκτή από 120.000 Έλληνες και Ελληνίδες, γιατί να μην προσπαθήσουν κι άλλες γυναίκες να μπουν στην πολιτική –αν αυτό είναι πολιτική– με αυτόν τον τρόπο; 

Πέρα απ’ το κούνημα το δαχτύλου, το μάθημα κοινωνικών αξιών και τη σημασία της ισότητας, ποιος είναι ο πρακτικός αντίλογος; Πού είναι η ήττα;  

Δεν έχω γράψει πουθενά ακόμα τη λέξη «ακροδεξιά» κι αυτό γιατί, στην περίπτωση της Λατινοπούλου, δεν είναι η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στον νου. Είναι κάτω κάτω, μετά τις λέξεις «τρίχες», «lifestyle», «προβοκατόρισσα». Πριν μπούμε σε συζήτηση για την ακροδεξιά, χρειάζεται να έχουμε ένα πολιτικό κριτήριο, οι έννοιες να είναι ορισμένες και λίγο ακίνητες για να μπορέσουμε να σταθούμε κι εμείς απέναντι και να τις κρίνουμε. Τίποτα όμως δεν στέκεται αυτές τις μέρες. 

Aν και καλώς μας απασχολεί η άνοδος της ακροδεξιάς, πιστεύω ότι πρέπει να μας απασχολήσει και το ότι αρκετές και αρκετοί από εμάς δεν έχουμε προσαρμοστεί αρκετά γρήγορα στο τι σημαίνει «πολιτική» σήμερα, στο πώς αυτή επιτελείται και από ποια πρόσωπα· και το τι βλέπουμε όταν πρόσωπα εκλέγονται σε θεσμούς που απαιτούν από εμάς να σεβαστούμε το κύρος τους. Προσωπικά, έχω αρχίσει στο πρόσωπο των εκλεγμένων να μη βλέπω πολιτικούς παρά ανθρώπους που βρήκαν τρόπο να εξασφαλίσουν έναν υψηλό μισθό για κάποια χρόνια. Αυτό κάτι λέει για την αξιοπιστία του θεσμού και του οργάνου. 

Και όταν, συλλογικά πια, δούμε στο πρόσωπο των εκλεγμένων άτομα και όχι θεσμούς, το τέλος του κύρους θα είναι κοντά.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Ακροδεξιά, τα «ιμάτιά» της και μια υγειονομική ζώνη από λάστιχο

Guest Editors / Η Ακροδεξιά, τα «ιμάτιά» της και μια υγειονομική ζώνη από λάστιχο

Στο σημερινό όγδοο σημείωμα του Παρατηρητηρίου για την Ακροδεξιά, το Σημείο διερευνά τα νομικο-δικαστικά και πολιτικά μέσα αντιμετώπισης του δεξιού εξτρεμισμού στην Ελλάδα – αλλά και τους λόγους της παροιμιώδους αποτυχίας τους.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ-ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM