ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ δεν έφυγε ποτέ απ’ το ίντερνετ: ASMR, αλλόκοτα «ντοκιμαντέρ» με τύπους στο πραγματικό περιθώριο της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, σκηνές από τα μέσα μεταφοράς στην Ιαπωνία και στη Λάρισα, περίεργοι YouTubers που δοκιμάζουν τσιγάρα και ναρκωτικά, πτήσεις με άκυρες αεροπορικές, δονητές και καλλυντικά και μετά αφήνουν την κριτική τους.
Εικόνες από την κίνηση του δρόμου σε διάφορα μέρη του κόσμου σαν video art, αλλά όχι ακριβώς. Βίντεο από το σπίτι/το δωμάτιο/το πιλοτήριο κάποιου, σαν reality, αλλά όχι ακριβώς. Μονόλογοι-παραλήρημα κάποιου φουλ μοναχικού τύπου που αναλύει τη μέρα του κάνοντας μπάφο στο αμάξι του στο Μεξικό κι εσύ για κάποιον λόγο αυτό το βλέπεις (μαζί με χιλιάδες ή εκατομμύρια άλλους!).
Σεξουαλικά βίντεο που δεν είναι ακριβώς πορνό ή που είναι αλλά αυτός/-ή που τα έκανε ήθελε ένα ευρύτερο κοινό. Συζητήσεις σε μορφή podcast για πράγματα που δεν θα έκανε ν’ ακούσεις σε ένα έγκριτο μέσο ενημέρωσης ή σε ένα σοβαρό ραδιοφωνικό κανάλι χωρίς εκατό προειδοποιήσεις ότι ακολουθεί περιεχόμενο που μπορεί να αναστατώσει ή να ταράξει υπερβολικά τους χρήστες (π.χ. αφηγήσεις σκέψεων ψυχασθενών, ομολογίες εγκληματικών ενεργειών, σκέψεις αυτοβλάβης κ.λπ.).
Η μαζικότητα των ASMRs είναι το μέτρο της μοναξιάς μας, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν η μαζική μοναξιά είναι καινούργια ή απλώς τώρα έχουμε μονάδα μέτρησης.
Έχει μια γοητεία το να ακούμε τύπους να μονολογούν για την πολιτική στην ιντερνετική τους εκπομπή. Δεν υπάρχουν όρια στο τι μπορεί να ειπωθεί, από ποιο μέρος του κόσμου, με τι τρόπο. Ξέρουμε ότι οι DJs που «ρίχνουν» το ίντερνετ αυτοσκηνοθετούμενοι/-ες σε κάποιον μίνιμαλ χώρο με φυτά και ξύλινα πατώματα ασκούν πάνω μας μια επίδραση που ποτέ δεν θα ασκούσε το mainstream.
Και σίγουρα, καθώς αναρωτιέσαι αν το ASMR είναι απλώς μια συλλογική τρέλα, κάτι που παλιότερα όντως θα ανησυχούσε τους εχέφρονες ανθρώπους, τι πειράζει εάν όντως σε βοηθάει να κοιμηθείς, ή να χαλαρώσεις, ή να ερεθιστείς; Πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό;
Κι εδώ είναι η παγίδα και η ομορφιά. Ότι πρέπει να σκέφτεσαι εάν αυτά τα παραληρήματα και οι συζητήσεις στις διάφορες πλατφόρμες είναι εκτός κεντρικής συζήτησης γιατί είναι πολύ μπροστά ή πολύ πίσω. Ότι πρέπει να μπορείς να σταματάς στο πέμπτο βίντεο με δελφίνια ή στο όγδοο βίντεο με βία από διάφορα μέρη του κόσμου (αληθινή βία σε streaming απ’ την Ουκρανία, τη Συρία και απ’ όπου βάλει ο νους σου), γιατί αλλιώς θα εθιστείς.
Πρέπει να διαλέγεις, πράγμα που προφανώς πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν. Το ίντερνετ τους καταπίνει και μετά τους φτύνει πίσω κενούς και θλιμμένους ή χρεοκοπημένους, άνεργους, υπέρβαρους, αναίσθητους, με κοινωνική φοβία κ.λπ. κ.λπ.
Οι ASMR «artists», για παράδειγμα, εμένα μου φαίνονται πολύ κοντά στη σεξεργασία από απόσταση, χωρίς όμως να είναι και ακριβώς σεξεργασία αυτό που κάνουν. Είναι το είδος της αίσθησης που αναζητά μια γενιά ανθρώπων στερημένη και σωματικής επαφής και συναισθηματικής σύνδεσης, το είδος του χαϊδέματος στο κεφάλι, τα νεύρα και τ’ αυτιά που δεν μπορείς να βρεις σκρολάροντας στις πλατφόρμες πορνό. Υπάρχουν βίντεο με φαγητό, βίντεο που κάποιος σού κάνει παρέα, σε χτενίζει (κάνει σαν να σε χτενίζει, δηλαδή εκτελεί τις κινήσεις), σου ψιθυρίζει, σε νανουρίζει, σε ρωτάει πώς ήταν η μέρα σου, σού λέει να χαλαρώσεις ή σου λέει μπράβο και συγχαρητήρια επειδή απλώς ξύπνησες.
Πλέον είναι φθηνό (αναμενόμενο;) να αυτοσκηνοθετείσαι 24 ώρες το 24ωρο. Είναι, όμως, τόσο περίεργο να στέλνει κάποιος/-α bitcoins ή δώρα σε κάποια άγνωστη τύπισσα στην Ασία που του/της μιλάει από το λάπτοπ; Είναι τόσο κακό ν’ αποκοιμιέσαι μ’ έναν άγνωστο που δεν είναι καν εκεί, αλλά σού ψιθυρίζει «χαλάρωσε, καλά τα κατάφερες»; Η μαζικότητα των ASMRs είναι το μέτρο της μοναξιάς μας, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν η μαζική μοναξιά είναι καινούργια ή απλώς τώρα έχουμε μονάδα μέτρησης.
Βλέπω το επικίνδυνα εθιστικό ASMR βίντεο μιας διασημότητας του είδους. Σκέφτομαι ότι δεν θα βρει ποτέ «κανονική» δουλειά. Γιατί το ίντερνετ δεν είναι όπως παλιά. Τα ίχνη δεν χάνονται. Ο μανδύας του Χάρι Πότερ είναι τρύπιος, φαίνεσαι όταν βυθίζεσαι στα σκοτεινά. Από την άλλη, γιατί να βρει άλλη δουλειά; Έχει χιλιάδες views σε δύο ημέρες, τρεις διαφημίσεις και τρεις σπόνσορες. Σαν τι δουλειά να έβρισκε δηλαδή που θα πλήρωνε τόσο καλά;
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια