1986, Μεγάλη Εβδομάδα, εννιά ώρες στην Εθνική Οδό

1986, Μεγάλη Δευτέρα: Εννιά ώρες στην Εθνική Οδό Facebook Twitter
Μόνο όταν είσαι έξι χρονών μπορείς να χαίρεσαι με το ξύπνημα στις 3:30 το πρωί. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

1986, Μεγάλη Δευτέρα, 3:30, ξύπνημα

Μόνο όταν είσαι έξι χρονών μπορείς να χαίρεσαι με το ξύπνημα στις 3:30 το πρωί. Με τον αδελφό μου είχαμε όλη την ενέργεια ενός δαιμονισμένου κουταβιού. Ξέραμε ότι σε δέκα ώρες θα ήμασταν στην Κέρκυρα. Δεν μας πτοούσαν οι επτά ώρες στο αυτοκίνητο ή τα δύο καράβια μπροστά στις διακοπές μας που μόλις ξεκινούσαν.

Ο καβγάς ξεκινούσε συνήθως στον δρόμο, μπροστά από το αμάξι, ένα Citroën BX. H μητέρα μου δημιουργούσε κάτι που θύμιζε την τελευταία πίστα του Τetris.

Μεγάλη Δευτέρα, 4:00

Ο καβγάς ξεκινούσε συνήθως στον δρόμο, μπροστά από το αμάξι, ένα Citroën BX. H μητέρα μου δημιουργούσε κάτι που θύμιζε την τελευταία πίστα του Τetris. Το πορτμπαγκάζ ήταν γεμάτο βαλίτσες και σακ βουαγιάζ κι εκείνη έκλεινε τα κενά ανάμεσά τους με σακουλάκια που είχαν μέσα άσχετα πράγματα ‒ένα μαξιλάρι, ένα καφέ νεσεσέρ με φάρμακα, τρία κουβερτάκια, ένα μαρούλι‒, δημιουργώντας έτσι μια μάζα που υψωνόταν απειλητικά. «Το καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ να δω από τον καθρέφτη;» ρωτούσε ο πατέρας μου. Καμία απάντηση. «Ρε Λουκία, θα κουβαλάω μαρούλια στην Κέρκυρα;» έλεγε με παραιτημένη απελπισία στη φωνή. «Ναι», απαντούσε η μητέρα μου ατάραχη, κοιτώντας ευθεία μπροστά. Για αισθητικούς λόγους («μη φαίνονται οι σακούλες και τα σακουλάκια») σκεπάζαμε σφιχτά όλα μας τα πράγματα με ένα παλιό αλεξίπτωτο που είχε ο πατέρας μου από την αεροπορία κι έτσι πορευόμασταν στην Εθνική Οδό με στρατιωτικό αλεξίπτωτο παραλλαγής, σαν να κουβαλάμε οπλικά συστήματα.  

6:00, στην Εθνική Οδό

Στην εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών (λεγόταν τότε Νέα Εθνική Οδός), για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, καθώς ο δρόμος ήταν παμπάλαιος, ένα τσιμεντάκι χώριζε την κανονική λωρίδα από τη ΛΕΑ. Κάθε φορά που τη διασχίζαμε, ανάμεσα στα επιφωνήματα του πατέρα μου («Κοίτα, ρε, τι κάνει») που προσπερνούσε με μανία αυτοκίνητα «για να μη χάσουμε το καράβι», αναρωτιόμουν αν στο Ξυλόκαστρο έχουν κάποια μεγάλη ξύλινη εξέδρα και πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχαμε εξοχικό εκεί. Την ώρα που οι γονείς μου έπιναν γαλλικό καφέ από το θερμός, εγώ κι ο αδελφός μου κοιμόμασταν ή παίζαμε το κλασικό παιχνίδι που παίζουν πάντα τα μικρά παιδιά στο πίσω κάθισμα· θα μπορούσε να λέγεται «Ποιος θα κλάψει πρώτος».

7:40, Αντίρριο

Η διαδρομή Ρίο - Αντίρριο ήταν μόλις δέκα λεπτά σε ένα καράβι-παντόφλα. Συνήθως συνταξιδεύαμε με νταλίκες και φορτηγά. Λίγο μετά ξεκινούσε το μαρτύριο. Οι 3 ώρες και 45 λεπτά που κρατούσε τότε η διαδρομή ως την Ηγουμενίτσα ήταν οι χειρότερες της διαδρομής. Με τον αδελφό μου το παίρναμε απόφαση πως θα μέναμε εκεί για πάντα να δέρνουμε ο ένας τον άλλον, να γεμίζουμε το αμάξι με ψίχουλα και να γκρινιάζουμε, ενώ οι γονείς μας άκουγαν το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» (πάντα αναρωτιόμουν τι ακριβώς κάνει «ο Γιώργος ο αλήτης, η κορμάρα»). Δεξιά κι αριστερά μας βλέπαμε θάλασσες, δέντρα, χωριά, σπίτια με πανωσηκώματα στα μπετά, και μετράγαμε πόλεις ‒Μεσολόγγι, Αγρίνιο, Άρτα‒, την ώρα που ο Σαββόπουλος τραγουδούσε «Όλες οι γραμμές μας στραβωθήκαν κι αποτύχαν / Ευτυχώς το νιώθω απόλυτα καθώς / Απ’ το πίσω κάθισμα κοιτώ τα ίδια μέρη / Τρυφερά με τα φανάρια μου σβηστά / Άδεια χωριουδάκια, ασυνάρτητη επαρχία / Καθετί μισοχωμένο μες στη γη». 

11:00, Ηγουμενίτσα

Όταν φτάναμε στην ουρά για το καράβι, μπαίναμε σε φεριμπότ-παντόφλα που λεγόταν Νάντη ή Αντώνιος Π. Συνήθως κοιμόμουν πάνω στη μαμά μου σε κάτι δερμάτινες καναπέδες ή βγάζαμε οικογενειακές φωτογραφίες στο κατάστρωμα. Ήταν η μόνη μέρα του χρόνου που μου άρεσε να πίνω πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ