Πόσες λεπτομέρειες αρκούν όταν μιλάμε για σεξουαλική κακοποίηση;

Ηοw much is too much? Facebook Twitter
Στην πραγματικότητα, βέβαια, όλο αυτό είναι απλώς ένα πορνό τρόμου και κλειδαρότρυπας. Εικονογράφηση: bianka/LIFO
0

ΤΟ 2015 ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ που συζητιέται σχεδόν δέκα χρόνια τώρα, σαν να κυκλοφόρησε χθες. Το «Λίγη ζωή» της Hanya Yanaghihara ξεκινά μάλλον αθώα, μιλώντας για τέσσερις φίλους που αποφοιτούν από το πανεπιστήμιο και προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους, όντες νέοι και χωρίς πολλά λεφτά, στη Νέα Υόρκη.

Μοιάζει με ιστορία ενηλικίωσης, αλλά μόνο αυτό δεν είναι: στην καρδιά του βιβλίου βρίσκεται η τραυματική, πέρα από κάθε φαντασία, παιδική ηλικία του Jude. Mέσα από τα flashbacks του ήρωα ζούμε μια ανατριχιαστικά περιγραφική ιστορία παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης από μια σειρά άντρων που, αντί να τον φροντίζουν, τον βίαζαν και τον βασάνιζαν – ένας καλόγερος που τον εξέδιδε, μια ιστορία αυτοτραυματισμού και φρικιαστικής ψυχολογικής βίας.

Διαβάζοντάς το, ένιωσα πως διαβάζω κάτι σαν πορνό μιζέριας και κακοποίησης, ένα κρεσέντο άρρωστων λεπτομερειών, σχεδιασμένων να κάνουν τον αναγνώστη να κλάψει ή να φρίξει, ή και τα δυο μαζί.

Το βιβλίο πήρε εξαιρετικές κριτικές, έγινε μπεστ-σέλερ παγκοσμίως και συνεχίζει να συζητιέται μέσω του ΤikΤok και των social media. Σε αυτό βοήθησε και η πολυαναμενόμενη θεατρική διασκευή του έργου στο West End με τον James Norton στον ρόλο του Luke, σε σκηνοθεσία του Ivo van Hove. To έργο είχε διάρκεια τρεις ώρες και σαράντα λεπτά. Η κριτική της «Guardian» είχε τίτλο: «Τέσσερις ώρες βαρβαρότητας και μιζέριας – για ποιον λόγο;». Η κριτική των «New York Times», «How much is too much?».

Οι συνέπειες αυτής της μακροχρόνιας κιτρινίλας είναι ήδη ορατές γύρω μας, και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν διαφαίνεται και καμία πιθανότητα αλλαγής σύντομα. Το ΜeΤoo και το «νέο κύμα φεμινισμού» δεν πλησίασαν, φαίνεται, ακόμα την ελληνική τηλεόραση.

Αυτή είναι μια ερώτηση που γίνεται όλο και πιο πιεστική σε μια εποχή που η σεξουαλική κακοποίηση μοιάζει να είναι παντού ή έστω να δημοσιοποιείται και να συζητιέται. Πώς γράφουμε ή μιλάμε για τη σεξουαλική βία ή, μάλλον, πόσες λεπτομέρειες αρκούν; Πώς «καταναλώνουμε» τη σεξουαλική βία σε μια εποχή που ο οποιοσδήποτε μπορεί να μεταδώσει ζωντανά έναν βιασμό από ένα κινητό ή να τον κάνει upload στο youporn, και που το πορνό είναι παντού και πιο βίαιο από ποτέ;  

Από τη μια είναι σημαντικό να αφήσεις τη φρίκη να φανεί σε όλη της τη διάσταση: ο κόσμος όλος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τη δίκη Πελικό, την υπόθεση της 71χρονης μητέρας και γιαγιάς από ένα μικρό χωριό της Γαλλίας που ανακάλυψε τυχαία ότι για πάνω από δέκα χρόνια ο σύζυγός της τη νάρκωνε και καλούσε άντρες να τη βιάζουν αναίσθητη. Είναι πραγματικά τρομακτικό το πώς οι 51 κατηγορούμενοι ισχυρίζονται πως νόμιζαν ότι «κοιμάται» ή «πως ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζε με τον άντρα της». Διαβάζουμε για τα προφίλ των βιαστών, τα επαγγελματά τους και την ηλικία τους: πενήντα ένας άντρες, ανάμεσά τους πολιτικοί μηχανικοί, συνταξιούχοι, εργάτες, οδηγοί νταλίκας, ένας δημοσιογράφος, από 26 εως 71 ετών, κάποιοι με παιδιά και εγγόνια. \

Αυτό όμως που ξεχωρίζει είναι η επιμονή της Πελικό να παίξουν τα βίντεο των βιασμών της στο δικαστήριο για να «αλλάξει πλευρά η ντροπή», όπως είπε. «Νιώθω σαν να δικάζομαι εγώ», δήλωσε. Η Πελικό ήθελε να βγουν όλες οι λεπτομέρειες της περιπέτειάς της στη φόρα. Ήταν επιλογή της, θεωρώντας πως μόνο έτσι θα δικαιωθεί. 

Στον αντίποδα της δίκης Πελικό βρίσκεται η εγχώρια «δημοσιογραφική» και όχι μόνο αντιμετώπιση των σεξουαλικών εγκλημάτων στη χώρα μας είτε αφορούν ενήλικες είτε παιδιά. Εδώ δεν υπάρχει καμία απολύτως επιλογή. Το θύμα συνήθως φωτογραφίζεται παρά τη θέλησή του, διασύρεται, και οι πράξεις βίας αναλύονται με κάθε λεπτομέρεια ξανά και ξανά, ακόμα και όταν αφορούν παιδιά, όπως έγινε στην περίπτωση της 12χρονης στον Κολωνό, στο όνομα της «ενημέρωσης».

Στην πραγματικότητα, βέβαια, όλο αυτό είναι απλώς ένα πορνό τρόμου και κλειδαρότρυπας. Το αποτέλεσμα είναι μια τρομακτική εξοικείωση με τη σεξουαλική κακοποίηση που σερβίρεται από τα ελληνικά ΜΜΕ ως ένα ακόμα προϊόν προς καθημερινή κατανάλωση. Οι συνέπειες αυτής της μακροχρόνιας κιτρινίλας είναι ήδη ορατές γύρω μας, και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν διαφαίνεται και καμία πιθανότητα αλλαγής σύντομα. Το ΜeΤoo και το «νέο κύμα φεμινισμού» δεν πλησίασαν, φαίνεται, ακόμα την ελληνική τηλεόραση.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ιστορίες κλεμμένης παιδικής αθωότητας

Βιβλίο / Ιστορίες κλεμμένης παιδικής αθωότητας

Η διαχείριση του ανεπούλωτου τραύματος που αφήνει η κακοποίηση ενός παιδιού, η χαμένη παιδικότητα και τα μυστικά μιας οικογένειας που τη βασανίζει για τρεις γενιές ο νόμος της σιωπής είναι τα μοτίβα στο «Έλα να παίξουμε!» του Δημήτρη Χριστόπουλου.
M. HULOT
AI: Όλο και πιο διαδεδομένες γίνονται οι εικόνες σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων που παράγονται με τεχνητή νοημοσύνη

Τech & Science / AI: Όλο και πιο διαδεδομένες οι αληθοφανείς εικόνες σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων που παράγονται με τεχνητή νοημοσύνη

Το Internet Watch Foundation αναφέρει ότι το υλικό που παράγεται με AI είναι τόσο αληθοφανές που δεν μπορούν να το ξεχωρίσουν από πραγματικές περιπτώσεις κακοποίησης
LIFO NEWSROOM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Ρεπορτάζ / Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Η κυβέρνηση ομολόγησε την αποτυχία της στην αντιμετώπιση του πελατειακού κράτους, οι κανονικοί αγρότες όμως, που δεν συμμετείχαν στις απάτες, είναι αυτοί που κυρίως θα πληρώσουν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
CHECK Κρήτη: καμιά δομή-χιλιάδες πρόσφυγες

Ρεπορτάζ / Κρήτη: Kαμiα δομή - χιλιάδες πρόσφυγες

Αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών βρίσκεται η Κρήτη. Και ενώ η συχνότητα και ο αριθμός των αφίξεων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου δεν έχει δημιουργήσει καμία οργανωμένη δομή υποδοχής στο νησί για τους ανθρώπους αυτούς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ