Στη μνήμη της αγαπημένης μου καθηγήτριας στο Γυμνάσιο

Στη μνήμη της αγαπημένης μου καθηγήτριας στο Γυμνάσιο  Facebook Twitter
Αυτοί που μένουν στη μνήμη σου – και ο καλός δάσκαλος πάντα αξιολογείται ως τέτοιος εκ των υστέρων – δεν είναι εκείνοι και εκείνες που σου χάιδευαν μια ψευδή αίσθηση αυτάρκειας και αυτοπεποίθησης αλλά εκείνοι που σου μάθαιναν μια αλήθεια. Οποιαδήποτε αλήθεια. Εικονογράφηση: bianka/LIFO
0

ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΣΕ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ως τον αγαπημένο τους καθηγητή οι μαθητές σου, και μάλιστα για πάντα. Ανεκτίμητο πραγματικά. Ένας καλός εκπαιδευτικός λειτουργός –ειδικά στο εφηβικό ναρκοπέδιο της μέσης εκπαίδευσης– μεταδίδει γνώση, αλλά κυρίως μεταδίδει αντίληψη, ακόμα και στάση ζωής σε κάποιες περιπτώσεις, προσφέροντας στις μαθήτριες και τους μαθητές του/της τη δυνατότητα να εξοικειωθούν όσο γίνεται με τις ιδέες, τα στοιχεία και τους ρυθμούς ενός μαθήματος.

Οι καλύτεροι όμως –εκείνοι και εκείνες που σου μένουν για πάντα στη σκέψη, αλλά και στην καρδιά– έχουν το σπάνιο και ανεξιχνίαστο χάρισμα να μεταδίδουν τον ίδιο τους τον εαυτό, την προσωπικότητά τους ή μια ιδανική εκδοχή της που λειτουργεί καταλυτικά στη διαδικασία μάθησης που συντελείται στο χαοτικό συχνά περιβάλλον της σχολικής αίθουσας. Οι άνθρωποι αυτοί συνιστούν ένα ευλογημένο είδος που έχει τη μαγική ιδιότητα να προωθεί –να «πουλάει»– με τον πιο ελκυστικό τρόπο τη γνώση και την κριτική σκέψη, απομακρύνοντας συγχρόνως το αυστηρό, γραφειοκρατικό πέπλο που σκεπάζει την σχολική εμπειρία.   

Ο καλός δάσκαλος δεν είναι απαραίτητα ο καλοσυνάτος, ο καλόψυχος, ο πράος, ο προσηνής δάσκαλος που συχνά οι μαθητές, μυρίζοντας αδυναμία (αποτελεί αυτό κάτι σαν έκτη αίσθηση των μαθητών απανταχού της γης), τον «καβαλάνε» στραγγίζοντας του κάθε ρανίδα προσωπικότητας, αλλά και αξιοπρέπειας, κάποιες φορές. Αυτοί που μένουν στη μνήμη σου –και ο καλός δάσκαλος πάντα αξιολογείται ως τέτοιος εκ των υστέρων– δεν είναι εκείνοι και εκείνες που σου χάιδευαν μια ψευδή αίσθηση αυτάρκειας και αυτοπεποίθησης αλλά εκείνοι που σου μάθαιναν μια αλήθεια. Οποιαδήποτε αλήθεια. 

Μια φορά είχε ξεχωρίσει ενώπιον των συμμαθητών μου μια έκθεση που είχα γράψει με θέμα «Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία» και νομίζω αυτή ήταν η πιο λαμπρή στιγμή που έζησα στη μέτρια και «γκρίζα» μαθητική μου καριέρα.

Κάθομαι και τα γράφω αυτά επειδή πληροφορήθηκα μέσα στο Σαββατοκύριακο, μέσω ενός «δικτύου» παλιών συμμαθητών, ότι έφυγε από τη ζωή η πιο αγαπημένη για πολλούς από εμάς καθηγήτρια που είχαμε στο Γυμνάσιο, η κυρία Φ., η φιλόλογός μας εκείνα τα παράξενα και ρευστά και τραυματικά χρόνια της πρώιμης εφηβείας, που τα πάντα φαίνονται ικανά να αφήσουν πάνω σου (μέσα σου) ανεξίτηλο ψυχοσυναισθηματικό αποτύπωμα. 

Μας φαίνονταν αστρονομικές και ασύλληπτες οι ηλικίες των ενηλίκων, αλλά θα πρέπει να ήταν τότε στην ηλικία των γονιών μας –ο γιος της μάλιστα ήταν ανάμεσα στους συμμαθητές μας– και μέσα στην τάξη λειτουργούσε ως μια ιδανική «γονεϊκή» φιγούρα που ενθάρρυνε την περιέργειά μας και έβγαζε στην επιφάνεια τα πιο ευγενή μας ένστικτα.

Ήταν σαν να μας έδειχνε –σε κάποιους από εμάς ειδικά– ότι ο κωλοπαιδισμός και η αντικοινωνική συμπεριφορά σ’ αυτή την ηλικία δεν είναι και το τέλος του κόσμου, αργότερα όμως είναι δραματικά βέβαιο ότι δεν θα βοηθήσει καθόλου στην αλληλουχία συμβιβασμών που είναι η ενήλικη ζωή. Σαν να λειτουργούσε ως διακριτικός φορέας μιας προοδευτικής αντίληψης, χωρίς σαφή κομματική απόχρωση και κυρίως χωρίς καμιά διάθεση ιδεολογικής χειραγώγησης. 

Τέσσερις δεκαετίες μετά, η μορφή της μου είναι θολή (δεν την ξαναείδα από τότε) αλλά ο τρόπος της –η στάση της, το ύφος της, το χιούμορ της, το διόλου σαρκαστικό μειδίαμα που επιστράτευε απέναντι στους κατά συρροή «αδιάβαστους»– παραμένει ζωντανός στο μυαλό μου, σαν εικόνα ισχυρού συμβολισμού και υψηλής ευκρίνειας. Θα έλεγα ότι ενσάρκωνε την έννοια της ενσυναίσθησης, δεκαετίες πριν εισαχθεί ο όρος στο κοινό λεξιλόγιο.

Μια φορά είχε ξεχωρίσει ενώπιον των συμμαθητών μου μια έκθεση που είχα γράψει με θέμα «Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία» –πού και πού τσιγκλούσε τις λογοτεχνικές τάσεις που μπορεί να κρύβαμε μέσα μας, αναθέτοντας μας εκθέσεις που ενθάρρυναν ένα συνδυασμό βιωματικής εμπειρίας και μυθοπλασίας– και νομίζω αυτή ήταν η πιο λαμπρή στιγμή που έζησα στη μέτρια και «γκρίζα» μαθητική μου καριέρα.

  

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ήταν «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» επειδή ήταν αλλιώς ο Δημήτρης Χατζηχρήστος 

Daily / Ήταν «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» επειδή ήταν αλλιώς ο Δημήτρης Χατζηχρήστος 

Ως προσωπικότητα, ως χαρακτήρας και ως φυσιογνωμία, ο «μεσσίας της Σκεπαστής» - κάπως έτσι τον θυμάμαι – ήταν κατά κοινή ομολογία μια ξεχωριστή και ρομαντική περίπτωση μέσα στον άγριο κόσμο του «οπαδικού κινήματος».  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Περιμένοντας τον «τυφώνα» Κίμπερλι

Daily / Περιμένοντας τον «τυφώνα» Κίμπερλι

Μέχρι να επικυρωθεί και τυπικά ο διορισμός της και σε αναμονή του ερχομού της τον επόμενο μήνα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά το βιβλίο της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ «Κέρδισε κάθε μάχη» του 2015, ένα υβρίδιο απομνημονευμάτων και εγχειριδίου αυτοβοήθειας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η δυστοπία μπορεί να είναι εξαιρετικά ψυχαγωγική

Daily / Murderbot: Η δυστοπία μπορεί να είναι εξαιρετικά ψυχαγωγική

Η σειρά του Apple TV+ με πρωταγωνιστή έναν απολαυστικό Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ λειτουργεί συγχρόνως ως περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, ως κωμωδία καταστάσεων και ως μια σαρκαστική εξερεύνηση του τι ακριβώς σημαίνει ελεύθερη βούληση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Είδα τον Διονύση κάποτε

Daily / Είδα τον Διονύση κάποτε

Το εξαιρετικά εμπνευσμένο φιλμ που είχε γυρίσει πριν από μισό αιώνα ο Λάκης Παπαστάθης για να συστήσει ή να υπενθυμίσει στο τηλεοπτικό κοινό τον Διονύση Σαββόπουλο, βρίσκεται πλέον διαθέσιμο στο Ertflix ως πολύτιμο κειμήλιο μιας μοναδικής και ανεπανάληπτης στιγμής.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Τρολάροντας προς τον Ναζισμό 

Daily / Τρολάροντας προς τον ναζισμό 

Πριν από λίγες μέρες ο Kanye West κυκλοφόρησε ένα αγρίως προβοκατόρικο, ακόμα και για τα δικά του στάνταρ, τραγούδι που λέγεται «Heil Hitler» και καταλήγει με έναν προεκλογικό λόγο του Φίρερ από το –προφανώς όχι και τόσο μακρινό– 1936. 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
You: Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο

Daily / You: Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο

Μάλλον άδοξα έληξε μετά από πέντε κύκλους και πενήντα επεισόδια μια από τις πιο ψυχαγωγικές σειρές των τελευταίων χρόνων, παρότι είχε να κάνει με τις αιμοσταγείς περιπλανήσεις ενός νοσηρά ρομαντικού κατά συρροή δολοφόνου — SPOILER ALERT.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ