ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΙΣΩΣ να διατηρηθεί ανέπαφος ο χώρος με τα συντρίμμια που άφησε πίσω του στην Εθνική Πινακοθήκη ο βουλευτής της «Νίκης» Νίκος Παπαδόπουλος, όχι μόνο ως τόπος εγκλήματος, αλλά ως εικαστική εγκατάσταση, ως αυτούσιο έργο σύγχρονης τέχνης. Ένα έργο απολύτως «εννοιακό» και βαθιά πολιτικό που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Ο ύπνος της δημοκρατίας γεννάει τέρατα».
Κατά «σατανικό» τρόπο μάλιστα, το εξωφρενικά αποτρόπαιο performance βανδαλισμού που εκτέλεσε με προσηλωμένη μανία, φαίνεται να ταιριάζει με το δελτίο τύπου της έκθεσης «Σαγήνη του Αλλόκοτου – Ενδιάμεσος Χώρος», η οποία προκάλεσε το σκοταδιστικό αμόκ του χριστιανοταλιμπάν εθνοπατέρα: «Στην έκθεση περιλαμβάνονται έργα καλλιτεχνών που από διαφορετικές αφετηρίες εναγκαλίζονται και εικονίζουν το αλλόκοτο, το υβριδικό, και το γκροτέσκο…».
Τέτοιες εκδηλώσεις ριζοσπαστικού σκοταδισμού και φασιστικής αντίληψης δεν μοιάζουν πλέον και τόσο αλλόκοτες ή γκροτέσκες. Τείνουν να γίνουν ρουτίνα και αναπόσπαστο κομμάτι της επικαιρότητας.
Μόνο που τέτοιες εκδηλώσεις ριζοσπαστικού σκοταδισμού και φασιστικής αντίληψης δεν μοιάζουν πλέον και τόσο αλλόκοτες ή γκροτέσκες. Τείνουν να γίνουν ρουτίνα και αναπόσπαστο κομμάτι της επικαιρότητας. Δεν πρόκειται για αμιγώς ελληνικό φαινόμενο φυσικά. Η επανεκλογή του Τραμπ και η επέλαση της ακροδεξιάς παγκοσμίως έχουν αποθρασύνει ακόμα κι όσους διατηρούσαν κάποια προσχήματα.
Γνωρίζουμε όμως όλοι πόση εμφιαλωμένη «μαυρίλα» υπάρχει στη χώρα μας και τρομάζει κανείς στη σκέψη ότι τώρα έχει βγει από το μπουκάλι, σαν κακό πνεύμα, και κυκλοφορεί ελεύθερη και εντελώς απενοχοποιημένη. Λίγα 24ωρα πριν από το άγριο ντου του Έλληνα βουλευτή στην Πινακοθήκη με στόχο τα «κόπρανα του διαβόλου», όπως αποκάλεσε τα «επίμαχα» έργα, ένας συνάδελφός του από τη ΝΔ, ο Δημήτρης Κυριαζίδης είχε προτείνει μέσα στο κοινοβούλιο στην Ζωή Κωνσταντοπούλου να κάνει «κανά παιδί».
Κάπου είδα να μεταφέρεται, ως έμμεσος σχολιασμός στην πράξη του βουλευτή της «Νίκης», ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Στοιχειώδης αισθητική» (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου), και παρότι ο συγγραφέας του με είχε τρομοκρατήσει όταν ήμουν μικρός με κάποιες από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, πάντα με έλκυε και λίγο το γλαφυρό «εθνομηδενιστικό» του στακάτο, που μοιάζει ίσως ακόμα πιο καίριο στις παράξενες και σκοτεινές μέρες που διανύουμε:
«Επειδή η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος, επειδή η αισθητική δεν είναι η ηθική του παρόντος, επειδή η ηθική του ελληνικού παρόντος είναι η απάτη, επειδή η αισθητική δεν έχει παρόν εδώ στην Ελλάδα, επειδή στην Ελλάδα παρόν είναι το παρελθόν, επειδή τούτο το παρελθόν δεν έχει μέλλον, επειδή το μέλλον γενικώς είναι αόριστον παντού στον κόσμο πλην της Ελλάδος όπου είναι οριστικόν καθότι θανατερόν, επειδή η τέχνη είναι μια παρηγοριά κι ένα καταφύγιο απ' τη μιζέρια και την αθλιότητα, επειδή η μιζέρια και η αθλιότητα περίσσεψαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, επειδή η πολιτική στερείται αισθητικής διότι στερείται ηθικής, επειδή πολλοί καλλιτέχνες στερούμενοι ουσιαστικής αισθητικής παιδείας επιχειρούν να ασχοληθούν με την πολιτική για να χάσουν και τη λιγοστή αισθητική παιδεία που είχαν, επειδή θέλουμε να τους προφυλάξουμε απ' αυτή τη συμφορά, για όλα αυτά τα επειδή και για πολλά άλλα η ενασχόληση με την τέχνη στην Ελλάδα καθίσταται πρόβλημα επείγον».
