ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑ σχεδόν, η Κρίστεν Γουίγκ –που προσφάτως έκλεισε τα πενήντα, αν και δεν της φαίνεται, ή της φαίνεται με τον πιο ιδανικό τρόπο– περιφέρει την ερμηνευτική ιδιοφυΐα της σε μια σειρά από κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές που δεν είναι πάντα αντάξιες του ταλέντου της, σε όλες όμως αναδεικνύεται το μοναδικό της χάρισμα να αναπαράγει χιούμορ και πάθος από την ίδια πηγή: τη λαχτάρα και τον πόνο των χαρακτήρων που υποδύεται.
Η παρουσία της για μια επταετία στο κεντρικό καστ του Saturday Night Live υπήρξε μία από τις κορυφαίες (για μένα, η κορυφαία ίσως) στην ιστορία αυτού του θεσμού της σύγχρονης αμερικανικής κωμωδίας, και όταν αποχώρησε με δόξα και τιμή τον Μάιο του 2012, είχε την χαρά να την αποχαιρετήσει ο Μικ Τζάγκερ ο ίδιος, μαζί με όλους τους συναδέλφους της, ζωντανά στον αέρα, τραγουδώντας της το She’s a Rainbow και το Ruby Tuesday.
Από τις τηλεοπτικές δουλειές της, αξίζει επίσης να αναζητήσει κανείς ένα διαμάντι που λέγεται The Spoils of Babylon –μια εξαίσια παρωδία μίνι σειρών του ’70 και του ’80 όπως το «Πλούσιος και φτωχός» ή το «Λουλούδια στη σοφίτα»– και το σίκουελ του, The Spoils Before Dying, ενώ απολαυστικό είναι και το επεισόδιο του Drunk History όπου υποδύεται την Πάτι Χιρστ.
Σε ό,τι αφορά το σινεμά, πέρα από μια σειρά από mainstream ταινίες που ενίσχυσε με την παρουσία της, έχει παραδώσει εξαιρετικές ερμηνείες, κωμικές και δραματικές, σε φιλμ που θα εκτιμήσουν όσες και όσοι ελκύονται από το εκλεκτικό και το ιδιότροπο. Μεταξύ άλλων: The Skeleton Twins, Welcome to Me, Nasty Baby, Barb and Star Go to Vista Del Mar…
Ανάμεσα στα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, παρουσιάζονται ακροθιγώς και τα έντονα κοινωνικοπολιτικά θέματα που συνδέονται με τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο: ο πόλεμος στο Βιετνάμ, οι αιματηρές διαδηλώσεις, η επανδρωμένη αποστολή στο φεγγάρι.
Ίσως το Palm Royale, αυτή η φιλόδοξη νέα σειρά του Apple TV+, που αποτελεί ένα πολύ ελκυστικό στο μάτι αμάλγαμα δραματικής σαπουνόπερας και σατιρικής φάρσας, που στα καλύτερά του λειτουργεί σε πολλά επίπεδα, να την αναδείξει και στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου που δεν έχει ακόμα παραδοθεί στην ιδιαίτερη γοητεία της.
Η σειρά είναι κομμένη και ραμμένη πάνω της και η ίδια μεταφέρει όλο το ερμηνευτικό της οπλοστάσιο στον κεντρικό χαρακτήρα της Μαξίν, μιας γυναίκας που αγωνίζεται (συχνά με κωμικοτραγικά αποτελέσματα) να βρει μια θέση στην κλειστή λέσχη του Palm Royale, ενός υπερπολυτελούς μικρόκοσμου που αποτελείται από τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας στο Παλμ Μπιτς του 1969.
Ώρες-ώρες η σειρά θυμίζει κάτι ανάμεσα στο White Lotus και το πρόσφατο Feud (Capote vs the Swans), μαζί με ένα σωρό άλλες μυθοπλασίες της μικρής και μεγάλης οθόνης που έχουν να κάνουν με την άδοξη συχνά περιπέτεια της κοινωνικής αναρρίχησης, και στα πρώτα επεισόδια είναι πιο έντονα τα προβλήματα τόνου και βηματισμού – κάτι που παρατηρείται σε πολλές σειρές πλέον που είναι και δεν είναι κωμικές, που είναι και δεν είναι δραματικές, που τα θέλουν όλα δικά τους εν ολίγοις.
Η μόνη σταθερά είναι η στοχοπροσήλωση που διακρίνει τη Μαξίν, που σταδιακά μεταμορφώνεται από μια «απατεώνισσα» σε μια γυναίκα που απλά διεκδικεί τη θέση της σ’ έναν κόσμο που της κλείνει διαρκώς την πόρτα. Το σενάριο δεν είναι πάντα αντάξιο της πυρετώδους ερμηνείας που πραγματοποιεί η Γουίγκ στη σειρά, το καστ ολόγυρά της όμως σίγουρα είναι – με εξέχουσες περιπτώσεις ίσως τη Λόρα Ντερν στον ρόλο της χίπισσας / φεμινίστριας Λίντα, που εκπροσωπεί κάτι σαν το αντίπαλο δέος της αριβίστριας (αλλά όχι πραγματικά) Μαξίν, και τον Ρίκι Μάρτιν (ναι!), ο οποίος είναι άψογος στο ρόλο του «ανταγωνιστή» της.
Ανάμεσα στα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, παρουσιάζονται ακροθιγώς –μέσα από το φεμινιστικό βιβλιοπωλείο της Λίντα ή τη διαρκή παρουσία του Νίξον στην οθόνη της τηλεόρασης– και τα έντονα κοινωνικοπολιτικά θέματα που συνδέονται με τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο: ο πόλεμος στο Βιετνάμ, οι αιματηρές διαδηλώσεις, η επανδρωμένη αποστολή στο φεγγάρι.
Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν έχει σημασία για τον κύκλο των άκρως προνομιούχων κυριών του Palm Royale, οι οποίες διεξάγουν τις δικές τους μάχες επικράτησης και κυριαρχίας όταν εισβάλλει ακάλεστη στον κόσμο τους η Μαξίν, η οποία κάποια στιγμή αναγνωρίζει το ρίσκο που παίρνει για την ασταθή ήδη ψυχική της ισορροπία, λέγοντας: «Είναι πολύ λεπτή η γραμμή ανάμεσα στην ονειροπόληση και στην τρέλα».
Palm Royale — Official Trailer | Apple TV+
