Στα 14 της έκοψε τα μαλλιά της για τα κορίτσια με καρκίνο. Στα 15 χρειάστηκε την ίδια δωρεά αγάπης

Μία έφηβη μαθήτρια που είχε δωρίσει τα μαλλιά της για τα παιδιά με καρκίνο, ανακάλυψε έναν χρόνο αργότερα πως έπασχε και η ίδια καρκίνο και χρειάστηκε μία αντίστοιχη δωρεά αγάπης.

Την ίδια ημέρα που έδινε εξετάσεις για το σχολείο της η Κίγια θυμάται πως έμαθε ότι είχε λέμφωμα Hodgkin στο τέταρτο στάδιο. Όλα είχαν ξεκινήσει όταν ψηλάφισε έναν όγκο στον λαιμό της. Η 15χρονη Κίγια θέλει τώρα να φροντίσει για τις συνομήλικές της με παρόμοιες ιστορίες.

«Τη μέρα που έδινα GCSE έμαθα πως είχα καρκίνο, το οποίο είναι πολύ αγχωτικό. Ωστόσο πήγα στο σχολείο και έδωσα», λέει και θυμάται πως 365 ημέρες νωρίτερα είχε αποφασίσει να δώσει τα δικά της δυνατά μαλλιά: «Άρχισα να βλέπω βίντεο, με μικρά κορίτσια που άνοιγαν κουτιά και είχαν επιτέλους την περούκα τους και τα δικά τους μαλλιά. Απλά σου δίνει χαρά το ότι έκανες κάποιον να χαμογελάσει. Ότι έδωσες την ευκαιρία σε κάποιον να νιώσει αυτοπεποίθηση.»

Δώδεκα μήνες μετά την εθελοντική δωρεά της στην φιλανθρωπική οργάνωση Little Princess Trust, η νεαρή κοπέλα από το Leicestershire, έλαβε μία περούκα από την ίδια οργάνωση, μετά τις χημειοθεραπείες της. «Όταν λούστηκα, έφυγε μία τούφα από τα μαλλιά μου και κατάλαβα πως χρειαζόμουν μία περούκα. Έλαβα μία ευτυχώς. Αποφάσισα να ξυρίσω τα μαλλιά μου. Και το έκανα».

Τώρα συγκεντρώνει χρήματα για τα παιδιά με καρκίνο και άλλες παρόμοιες οργανώσεις, έχοντας πλέον στο πλευρό της μερικούς πολύ διάσημους υποστηρικτές. Ανάμεσά τους, και ο αρχηγός της εθνικής ομάδας της Σκωτίας και αριστερός μπακ της Λίβερπουλ Andy Robertson. «Είναι τόσο σημαντικό να παραμείνεις δυνατή και να συνεχίσεις να παλεύεις. Δεν θα περπατήσεις ποτέ μόνη σου», της λέει χαρακτηριστικά, κάνοντας αναφορά στο συγκινητικό σύνθημα της ομάδας.

Η Wendy Tarplee-Morris, ιδρύτρια της οργάνωσης The Little Princess Trust λέει για την Κίγια: «Ξέρουμε ότι είναι μία απίστευτα δύσκολη περίοδος για την Κίγια, και την ευγνωμονούμε που μας σκέφτηκε και υποστηρίζει την φιλανθρωπική οργάνωση, τόσο πριν την δική της διάγνωση, όσο και μετά».

«Χθες ήρθε και μου είπε «Μαμά, νομίζω πως χρειάζεσαι μια αγκαλιά. Σκέφτεται όλους τους άλλους», λέει η μητέρα της. «Δεν συνειδητοποιείς πόσο σκληρό είναι, όταν πρόκειται για το δικό σου παιδί. Το να βλέπω τον πατέρα μου να περνά κάτι αντίστοιχο ήταν άσχημο, αλλά το να βλέπω το παιδί μου ήταν ακόμα χειρότερο. Όταν θα έρθει μια δύσκολη ημέρα η μητέρα μου θα πει, «ο μπαμπάς το ξεπέρασε και είναι μια χαρά.»