«Ugly Delicious»: Η δύναμις και η δόξα του «κακού» φαγητού

«Ugly Delicious»: Η δύναμις και η δόξα του «κακού» φαγητού Facebook Twitter
Καθένα από τα οκτώ επεισόδια εστιάζει σ' ένα διαφορετικό τύπο δημοφιλούς φαγητού (πίτσα, τάκος, μπάρμπεκιου κ.ο.κ.), επιχειρώντας να φωτίσει τις προκαταλήψεις μας όσον αφορά τον τρόπο που τα κατηγοριοποιούμε.
0

Εκτιμώ βαθιά την ιδέα του «τραπεζώματος» με την ιδανική παρέα και ειδικά κάποια αξέχαστα, υπέροχα, ευφρόσυνα δείπνα με στοιχειώδη επιμέλεια φαγητού, αλλά δεν το είχα ποτέ (και είναι αργά μάλλον για να το αποκτήσω) με όλο αυτό το νταραβέρι με την foodie κουλτούρα, τις συνταγές, τους celebrity σεφ και γκουρμέδες, τον υψηλό μυστικισμό της κουζίνας, τα ταξιδιωτικά / γαστριμαργικά ντοκιμαντέρ και τα εκατομμύρια τηλεοπτικά προγράμματα περί μάσας που έχουν κατακλύσει προ πολλού το σύμπαν.

Εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, κάποιες εκπομπές κατά καιρούς του Anthony Bourdain, οι οποίες ήταν φιλτραρισμένες από την πληθωρική και «λογοτεχνοπάνκ» προσωπικότητα του παρουσιαστή και συγγραφέα τους και καταχρηστικά μόνο αφορούσαν γαστριμαργικές αναζητήσεις, εκτός αν σ' αυτές περιλαμβάνεται και το να πίνει κάποιος αψέντι στις παρισινές κατακόμβες, φερ' ειπείν.

Είναι προφανές ότι εκτός από την «διερευνητική» αξία της, η σειρά αποτελεί και ιδανική αφορμή για «θεματική βραδιά» αντίστοιχη με το φαγητό που παρουσιάζεται σε κάθε επεισόδιο. Δύσκολα αντέχει κανείς μια ώρα ιδανικών «μη εκλεκτών» φαγητών χωρίς να τρέξει στην κουζίνα ή στο τηλέφωνο για delivery.

Κάποιες στιγμές μάλιστα της σειράς No Reservations για το Travel Channel θα μπορούσαν να αποτελούν κομμάτια μιας προσωπικής «τηλεοπτικής» ανθολογίας, και ειδικά το επεισόδιο «Disappearing Manhattan» του πέμπτου κύκλου (πρώτη προβολή Φεβρουάριος του 2009) στο οποίο ο μερακλής οικοδεσπότης τα πίνει παρέα με τον σπουδαίο συγγραφέα Nick Tosches στο μπαρ Sophie's του East Village, μια κλασική «τρύπα» (μπάρα / μπιλιάρδο / τζουκμπόξ και ημιλειτουργική τουαλέτα) που ως εκ θαύματος υπάρχει ακόμα και σήμερα.

Η νέα σειρά ωριαίων ντοκιμαντέρ με τον τίτλο Ugly Delicous πάντως είναι εντελώς περί φαγητού ή μάλλον περί γενεαλογίας συγκεκριμένων τροφών μαζικής κατανάλωσης και των τρόπων πρόσληψής τους στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα.

Καθένα από τα οκτώ επεισόδια εστιάζει σ' ένα διαφορετικό τύπο δημοφιλούς φαγητού (πίτσα, τάκος, μπάρμπεκιου κ.ο.κ.), επιχειρώντας να φωτίσει τις προκαταλήψεις μας όσον αφορά τον τρόπο που τα κατηγοριοποιούμε.

«Ugly Delicious»: Η δύναμις και η δόξα του «κακού» φαγητού Facebook Twitter
«Η ιδέα της αυθεντικότητας μου κάνει κάτι από ολοκληρωτικό καθεστώς. Δεν είναι ότι μισώ το αυθεντικό, μισώ την εμμονή των ανθρώπων σε μια προκαθορισμένη αντίληψη για το αυθεντικό».

Τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει ο Morgan Neville (κάτοχος Όσκαρ για το ντοκιμαντέρ 20 Feet From Stardom), ενώ ως παραγωγοί και πρωταγωνιστές εμφανίζονται ο γραφιάς περί κουλτούρας φαγητού Peter Meehan και κυρίως ο «πολύς» Αμερικανο-Κορεάτης σεφ David Chang.

Δεν είμαι σίγουρος ότι συμπαθώ αντανακλαστικά τον «επαναστάτη» σεφ – ιμπρεσάριο – μεγιστάνα (ειδικότερα με κουράζουν οι στερεοτυπικοί και τραβηγμένοι απ' τα μαλλιά παραλληλισμοί της κουζίνας με πεδίο μάχης που μεταχειρίζεται: «άνθρωποι που εκεί έξω ενδεχομένως ζορίζονται, στην κουζίνα γίνονται μαχητές ειδικών δυνάμεων»).

Δεν πέφτει όμως στον πειρασμό να κάνει τη σειρά περί αυτού του ίδιου και επίσης παρουσιάζει μια αντίληψη που μπορώ να παρακολουθήσω με ενδιαφέρον και συμπάθεια:

«Είμαι ένας από τους μεγαλύτερους σνομπ που έχεις συναντήσει», λέει στον πιλότο της σειράς, «μισώ όμως θανάσιμα τον ελιτισμό και τους σνομπ εν γένει. Αυτό που μισώ πραγματικά είναι να μου λένε ότι δεν πρέπει να μου αρέσει κάτι...».

Όσο για την αναζήτηση της αυθεντικότητας ως ιερού δισκοπότηρου της σύγχρονης γαστριμαργικής κουλτούρας, η άποψή του είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη:

«Η ιδέα της αυθεντικότητας μου κάνει κάτι από ολοκληρωτικό καθεστώς. Δεν είναι ότι μισώ το αυθεντικό, μισώ την εμμονή των ανθρώπων σε μια προκαθορισμένη αντίληψη για το αυθεντικό».

Και προς επιβεβαίωση των παραπάνω, στο πρώτο επεισόδιο επιχειρείται ένα γεωπολιτικό ταξίδι με άξονα την ιδανική πίτσα.

Πού βρίσκεται αυτή; Στη Νάπολη, την επίσημα κατοχυρωμένη «πατρίδα» της; Στις ΗΠΑ ίσως με την τόσο μακρά πλέον παράδοση στην παραδοσιακή πίτσα της γειτονιάς; Ή κάπου άλλου που δεν πάει εύκολα το μυαλό;

«Ugly Delicious»: Η δύναμις και η δόξα του «κακού» φαγητού Facebook Twitter
Τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει ο Morgan Neville (κάτοχος Όσκαρ για το ντοκιμαντέρ «20 Feet From Stardom»), ενώ ως παραγωγοί και πρωταγωνιστές εμφανίζονται ο γραφιάς περί κουλτούρας φαγητού Peter Meehan και κυρίως ο «πολύς» Αμερικανο-Κορεάτης σεφ David Chang.

Στην πορεία, ο Chang –ο οποίος δίνει πόντους ακόμα και στη μαζική παραγωγή της πίτσας Domino– καταλήγει να επιβραβεύσει την πίτσα Μαργαρίτα ενός σεφ στο Τόκιο, παρακολουθώντας όπως λέει το έργο «ενός ανθρώπου που δημιουργεί φαγητό πιο ιταλικό ως ιδέα και ως θέση από πολλούς επιφανείς Ιταλούς μάγειρους».

Ο ίδιος ο συμπαθέστατος Ιάπωνας δημιουργός συμπληρώνει χαμογελώντας: «Η Νάπολη μου έδωσε την πίτσα, κι εγώ μετά την έφτιαξα και' εικόνα και ομοίωσή μου».

Και πράγματι μοιάζει σούπερ η συγκεκριμένη πίτσα (πολύ θα ήθελα να χώσω το χέρι στην οθόνη και να δοκιμάσω), παρότι, όπως παραδέχεται συγκαταβατικά και με περίλυπο ύφος ο Chang, «αν βγεις να το πεις –και το λέω– ότι η καλύτερη πίτσα που έφαγα ήταν στην Ιαπωνία, θα σε κράξουν ως εξυπνάκια και προβοκάτορα».

Είναι προφανές ότι εκτός από την «διερευνητική» αξία της, η σειρά αποτελεί και ιδανική αφορμή για «θεματική βραδιά» αντίστοιχη με το φαγητό που παρουσιάζεται σε κάθε επεισόδιο.

Δύσκολα αντέχει κανείς μια ώρα ιδανικών «μη εκλεκτών» φαγητών χωρίς να τρέξει στην κουζίνα ή στο τηλέφωνο για delivery.

 
TV & Media
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ