Πριν από κάθε μεγάλη φυσική καταστροφή (τσουνάμι, τυφώνας, πυρκαγιά που εξαπλώνεται) οι αρχές προχωρούν στην ενημέρωση των κατοίκων και σε σχετικούς συναγερμούς εκκένωσης περιοχών. Όμως, πολύ συχνά παρατηρείται το φαινόμενο μεγάλων ομάδων ανθρώπων που τελικά αποφασίζουν να μείνουν πίσω και να υποστούν τις συνέπειες, ακόμη και χάσουν τη ζωή τους;
Γιατί συμβαίνει αυτό, αφού όλα δείχνουν ότι ο κίνδυνος και η καταστροφή πλησιάζουν; Σύμφωνα με τον Robert Meyer, συγγραφέα του "Ostrich Paradox"- αυτού του είδους η συμπεριφορά οφείλεται σε 3 λόγους: την αισιοδοξία, την αβεβαιότητα και την αγελαία νοοτροπία.
Στην πρώτη περίπτωση, οι κάτοικοι μιας περιοχής που κινδυνεύει από φυσική καταστροφή διατηρούν την αισιοδοξία ότι οι συνέπειες δεν θα είναι τόσο τρομακτικές και ότι η εκκένωση είναι υπερβολικό μέτρο. Στη δεύτερη, ο φόβος για το αβέβαιο «μετά» και η ανασφάλεια για το πώς θα αντιμετωπίσουν απολύτως πρακτικά ζητήματα μακριά από το σπίτι τους δεν επιτρέπει σε κάποιες οικογένειες να εγκαταλείψουν το σημείο.
Και στην τρίτη -και χειρότερη- οι άνθρωποι πράττουν βάσει αυτού που βλέπουν να κάνουν οι γείτονες τους. Αν οι γείτονες τους δεν κάνουν την παραμικρή κίνηση να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, τότε μένουν κι εκείνοι άπραγοι και απαθείς, θεωρώντας ότι οι άλλοι μπορεί να γνωρίζουν περισσότερα και γι' αυτό δεν αναλαμβάνουν δράση...
