Η αυλή των θαυμάτων

Η αυλή των θαυμάτων Facebook Twitter
0

Η ιστορική γνώση και μόνο εμποδίζει την, αυτοφυή στη ράτσα μας, διάθεση λυρισμού και ωραιοποίησης ακόμη και ζοφερών περιόδων της σχετικά πρόσφατης Ιστορίας. Οι καταστάσεις που αποτυπώνει ο Ιάκωβος Καμπανέλλης στην Αυλή των Θαυμάτων (1957) πριν από μια δεκαετία έμοιαζαν οριστικά περασμένες. Κι όμως, ειρωνική κατακλείδα στην «ανάπτυξη» και τον «εκσυγχρονισμό» της τελευταίας 30ετίας, καλούμαστε να ζήσουμε ανάλογες εκ νέου.

Απ’ όσα έχουν γραφτεί έως τώρα για την παράσταση της Αυλής των Θαυμάτων του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, διαπιστώνω μια διάθεση διαφυγής σε ερμηνείες που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα της μετεμφυλιακής Ελλάδας της δεκαετίας του ’50. Όλα κουκουλώνονται κάτω από μια εξωπραγματική νοσταλγία (να φταίνε οι παλιές καλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου;) που αλλοιώνει καίρια την παλιά συνθήκη, καθιστώντας αδύνατη την κατανόηση της σημερινής.

Γιατί, όπως και τώρα, έτσι και τότε υπήρχουν πολιτικά αίτια και πολιτικοί υπεύθυνοι για την κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων (εκπρόσωποι των οποίων είναι οι ήρωες στο έργο του Καμπανέλλη). Μετά το τέλος του Εμφυλίου, η κατάσταση της οικονομίας του κράτους ήταν άθλια κι όλοι βασίζονταν στο Σχέδιο Μάρσαλ για την ανασυγκρότησή του. Χωρίς, εννοείται, κάποιο σχέδιο μακροπρόθεσμο, χωρίς πρόβλεψη και προγραμματισμό που να επιτρέπει να μπουν γερά θεσμικά θεμέλια. Ο Κ. Δοξιάδης σημείωνε ήδη το 1950: «Η παραποίηση της οικονομικής πραγματικότητας και οι εξιδανικευτικές προοπτικές έχουν καταντήσει το μόνο όπλο “επιστημονικής” διαπαιδαγώγησης του κοινού με σκοπό τη διαφήμιση του Σχεδίου Μάρσαλ και την αυτοδιαφήμιση μερικών “εγκεφάλων” υποτακτικών, των “γιες μεν”, όπως τους λένε, της αμερικανικής αποστολής. Επικεφαλής ο γνωστός “συντονιστής” του γνωστού “προγράμματος ανασυγκρότησης”, άλλοτε “τετραετούς”, άλλοτε προσωρινού”, άλλοτε “μακροπρόθεσμου αναθερωρημένου” κ.λπ.». Ο Δοξιάδης, που πίστευε στη χωροταξική πολιτική βάσει προγράμματος και σε μακροπρόθεσμη προοπτική, καταδικάζει την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού. Η αντιπαροχή, που σε διάφορα σημερινά κείμενα αποκτά υπόσταση μεταφυσικού φαινομένου, ήταν στην πραγματικότητα επιλογή των κυβερνήσεων της εποχής για οικοδόμηση πολυώροφων κτιρίων από ιδιώτες, που θα κάλυπταν το έντονο πρόβλημα στέγασης και θα προσανατόλιζε την ανάπτυξη στην οικοδομή πέρα από κάθε κρατικό έλεγχο. Σας θυμίζει κάτι;

Και πού να μείνουν όλοι αυτοί που άφηναν κατά δεκάδες τα χωριά τους, συχνά για να γλιτώσουν από τη ρετσινιά του κομμουνιστή και να μπορέσουν να ζήσουν αφανείς στο χωνευτήρι της μεγαλούπολης; Και πώς να αξιοποιήσουν τα κεφάλαια που συσσώρευσαν τις μαύρες μέρες της δεκαετίας του ’40 οι γνωστοί άγνωστοι μαυραγορίτες; Και γιατί η τότε αστική τάξη, χωρίς δεύτερη σκέψη, έδωσε τις νεοκλασικές οικίες της για ν’ ανεγερθούν τα τσιμεντένια κτίρια; Καμιά νοσταλγία, λοιπόν.

Ένα άλλο στοιχείο που αναπαράγεται χωρίς φειδώ είναι ότι το έργο μεταφέρει ένα κοινώς αποδεκτό αξίωμα (αντιγράφω από κείμενο του προγράμματος της παράστασης): «Οι λαϊκές τάξεις είναι κατά βάσιν αγνές… πολύ πιο αγνές όταν τις κοιτάξει κανείς από κοντά απ’ ό,τι όλες οι άλλες τάξεις». Να τη πάλι η νοσταλγία του μεταγενέστερου σχολιαστή. Αλλά ο Καμπανέλλης έγραψε για μια συνθήκη πραγματική, για την πόλη όπου ζούσε και για ανθρώπους γύρω του - δεν νοσταλγεί. Κι αν, γράφοντας, είχε στο μυαλό του κάποιο ξένο έργο, αυτό δεν πρέπει να ήταν τόσο ο Βυσσινόκηπος του Τσέχωφ όσο Ο Βυθός του Γκόρκι. Η ανεργία, η φτώχια, η έλλειψη των βασικών, κάνουν τους ανθρώπους άγρια θηρία - δεν προκαλούν τη συμπόνοια και την ευσπλαχνία προς τους συμπάσχοντες.

Εννοείται ότι δεν είναι από τη φύση τους κακοί οι άνθρωποι της Αυλής των Θαυμάτων. Οι συνθήκες έχουν μεταμορφώσει τον Στέλιο σ’ ένα παράσιτο, που δανείζεται για να παίξει στον ιππόδρομο. Κι ο Στράτος, ο υδραυλικός, μόνο τίμιος δεν είναι, αφού του δανείζει συστηματικά για να βγαίνει με τη γυναίκα του. Η Αννετώ είναι μια φαντασιόπληκτη, κουτσομπόλα, μνησίκακη γριά ρουφιάνα. Η όμορφη Ντόρα εξελίσσεται σε «κοκοτίδιον». Ο υποαπασχολούμενος Μπάμπης, όταν δεν έχει λεφτά, δέρνει τη γυναίκα του μέχρι λιποθυμίας και το παίζει ηθικολόγος, αποδίδοντας την αυτοκτονία του Στέλιου στη γυναίκα του που τον απάτησε! Μόνο η Αστά, ο Ιορδάνης και ο γιος τους, ο Γιάννης, ξεχωρίζουν, ίσως επειδή έρχονται από αλλού - κι ας έχουν ενταχθεί ισότιμα στο ελληνικό λούμπεν.

Καμιά νοσταλγία, λοιπόν. Μόνο διάθεση κατανόησης - που προϋποθέτει τις αναγκαίες, επώδυνες συνδέσεις. Το έργο του Καμπανέλλη γι’ αυτό έγραψε ιστορία και γι’ αυτό συγκινεί -πολύ- τους σημερινούς θεατές. Δεν αποκρύβει, αλλά κατανοεί.

Η παράσταση του Γιάννη Κακλέα προσπάθησε να εκσυγχρονίσει τον δραματικό χρόνο και τόπο του έργου, κάτι απολύτως θεμιτό, δεδομένης της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας που ζούμε. Μόνο που ο Μανώλης Παντελιδάκης δεν είχε και μεγάλη έμπνευση και το σκηνικό δεν υποστήριξε καλά την αναγκαστική συνύπαρξη των ηρώων. Η Ελένη Μανωλοπούλου έντυσε με δυασανάλογα καλό γούστο τις φτωχές, λαϊκές γυναίκες της ιστορίας - δεν είναι ότι μια σημερινή γυναίκα δεν μπορεί να ντυθεί κομψά στα Zara, αλλά συνήθως δεν έχει αναπτυγμένη την αισθητική που θα της το επιτρέψει.

Αλλά κανένα από τα παράπανω σχόλια δεν μπορούν να επισκιάσουν τις ερμηνείες του συνόλου των ηθοποιών. Εξαιρετικοί ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, η Μίνα Αδαμάκη, η Θεοδώρα Τζήμου, η Αλεξάνδρα Αηδίνη, η Λένα Παπαληγούρα, ο Θοδωρής Κατσαφάδος, ο Νίκος Ψαρράς, η Εύα Σαουλίδου, ο Νίκος Κουρής. Αυτοί, με το ταλέντο τους, εξαφανίζουν τις αδυναμίες της παράστασης (π.χ. την αμήχανη τελική σκηνή με τους μηχανικούς και τους αστυνόμους). Αυτοί είναι η Αυλή των Θαυμάτων και τους οφείλουμε.

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ