Κυνικός, σκληρός κριτής της ανθρώπινης συμπεριφορά, ρεαλιστής στην παράδοση του Ντέιβιντ Μάμετ, αντικοινωνικός, σκοτεινός, μισάνθρωπος και μισογύνης. Είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που συχνά αποδίδονται στον θεατρικό συγγραφέα, σεναριογράφο και σκηνοθέτη Νιλ Λαμπιούτ. Στο Σκοτεινό Σπίτι συναντά ο ίδιος τους προσωπικούς του εφιάλτες και τους μοιράζεται εν είδει ψυχανάλυσης στο ριγκ ενός αβυσσαλέου ενδοοικογενειακού ματς. Ο σκηνοθέτης του έργου, Χρίστος Λύγκας, εξηγεί:
Πότε πρωτοήρθες σε επαφή με τα έργα του Νιλ Λαμπιούτ;
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν πρωτοείδα στο Λονδίνο το πρώτο του έργο, το Bash: Latter-day plays. Τρεις μονόλογοι που ακουμπούν στην ελληνική τραγωδία, τρία πορτρέτα σύγχρονων Αμερικανών που αναφέρονται ευθέως στη Μήδεια, την Ιφιγένεια εν Ταύροις και τον Αγαμέμνονα. Ο κραδασμός που πήρα από την παράσταση και το έργο ήταν πολύ δυνατός.
Στο «Σκοτεινό Σπίτι» καταπιάνεται με τη σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών, ένα θέμα που είναι ταμπού παγκοσμίως, που μοιάζει να τον αφορά άμεσα....
Απολύτως. Είναι φοβερά αποκαλυπτικός και ομολογεί στην εισαγωγή του έργου ότι βασίζεται σε μια πολύ προσωπική εμπειρία σεξουαλικής κακοποίησης απ' όταν ήταν παιδί. Είναι τόσο σκληρά εξομολογητικός, που δεν αφήνει καθόλου περιθώρια να τον αμφισβητήσεις.
Τα παιδιά είναι, καταρχάς, θύματα, αλλά συχνά μαγνητίζονται τα ίδια από μια πρώιμη σεξουαλικότητα. Ο Λαμπιούτ πώς ακριβώς το παρουσιάζει;
Όλη η ανατροπή και η αιρετικότητα του έργου του είναι ότι δεν το αναλύει επιφανειακά σαν ένας τηλεοπτικός ψυχολόγος. Αντιθέτως, μας δίνει μια σκοτεινή, δυσάρεστη και ενοχλητική άποψη. Ότι το παιδί δεν είναι άμοιρο ευθυνών. Παρ' όλα αυτά, καταλήγει στο πολύ πικρό συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει επανόρθωση αλλά αναπαραγωγή. Ότι αυτές οι καταστάσεις δεν ξεχνιούνται, ούτε ξεπερνιούνται. Το καλύτερο που μπορεί να διεκδικήσει το θύμα είναι να ξαναβρεί την αξιοπρέπειά του ή κάποια αποκατάσταση, κυρίως από τα πρόσωπα που ενεπλάκησαν.
Εδώ έχουμε και τη σύγκρουση μεταξύ δύο αδελφών.
Ο κεντρικός ήρωας κουβαλάει δύο σκιές από το παρελθόν. Πέρα από τη σεξουαλική βία που έχει υποστεί, έχει υπάρξει θύμα και της φυσικής βίας του πατέρα. Ένα στοιχείο έμμεσης αιμομιξίας που έχει περάσει μέσα στην οικογένεια και, κατά κάποιον τρόπο, έχει σαρώσει όλους τους συνειδητούς δεσμούς στη μητέρα και τα δύο αγόρια. Στο έργο υπάρχει ένας βαθύς εσωτερικός ανταγωνισμός και αντιπαλότητα μεταξύ των δύο αδελφών, που είναι εξοντωτική. Πάντως, για πρώτη φορά ο Λαμπιούτ είναι τόσο επιεικής με τους αντρικούς χαρακτήρες του. Ίσως γιατί ξεκινάει από την προσωπική εμπειρία. Ίσως γιατί αυτήν τη φορά τα αντρικά πρόσωπα βρίσκονται από την πλευρά των θυμάτων.
Το τρίγωνο, βέβαια, συμπληρώνεται από μια γυναίκα.
Μια έφηβη, κόρη του θύτη-εραστή του κεντρικού ήρωα, η οποία τελικά εισπράττει την εκδίκησή του. Έτσι, αναπαράγεται το ίδιο μοτίβο μέσα από μια πολύ έντεχνα καλυμμένη αποπλάνηση. Ένα παιχνίδι που παραπέμπει στο παραμύθι του κακού λύκου και της Κοκκινοσκουφίτσας. Μια αποπλανητική διαδικασία στην οποία ξαναπαίζεται το παιχνίδι που στο παρελθόν είχε δεχτεί το θύμα. Έτσι, βλέπουμε τι γίνεται όταν το θύμα μετατρέπεται σε θύτη.
σχόλια