Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη

Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
1

Κάθε τέχνη εκπληρώνει σωστά το έργο της με αυτόν τον τρόπο, έχοντας δηλαδή στραμμένο το βλέμμα της προς το μέσον και κατευθύνοντας προς αυτό τα έργα της (γι’ αυτό και συνηθίζουν να λένε στο τέλος για τα ολοκληρωμένα έργα ότι δεν είναι δυνατόν ούτε να αφαιρέσουμε ούτε να τους προσθέσουμε τίποτα, γιατί η υπερβολή και η έλλειψη φθείρουν την τελειότητα, ενώ η πραγμάτωση τη διασώζει, και οι καλοί τεχνίτες εργάζονται, όπως λέμε, έχοντας το βλέμμα τους στραμμένο προς αυτό), από την άλλη πάλι, αν η αρετή είναι ακριβέστερη και ανώτερη από κάθε τέχνη, όπως ακριβώς και η φύση, τότε θα μπορούσε να έχει για στόχο της το μέσον. Και εννοώ την ηθική αρετή, γιατί αυτή σχετίζεται με τα συναισθήματα και τις πράξεις και σ’ αυτά υπάρχει υπερβολή και έλλειψη και το μέσον.

Αριστοτέλης – «Ηθικά – Νικομάχεια»

Ο Πυγμαλίωνας είναι μια από τις πιο γνωστές και αγαπημένες ιστορίες, μια λέξη που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Η ιστορία του ξεκινά από την Κύπρο. Ο μυθικός βασιλιάς της Πυγμαλίωνας ερωτεύθηκε ένα άγαλμα της θεάς Αφροδίτης από ελεφαντόδοντο. Και ζήτησε από τη θεά Αφροδίτη  να του χαρίσει μια αληθινή γυναίκα όμοια με το άγαλμα. Η θεά του χάρισε μια ζωντανή γυναίκα, τη Γαλάτεια. Από την ένωσή τους γεννήθηκε ο Πάφος, επώνυμος και ιδρυτής της Πάφου.

Μετά τον 1ο μ.Χ. αιώνα, ο Οβίδιος γράφει τις Μεταμορφώσεις. Δεκαπέντε βιβλία και 12.000 εξάμετροι στίχοι. Χρησιμοποιεί όλους εκείνους τους μύθους της ελληνικής κυρίως και ρωμαϊκής αρχαιότητας που περιέχουν κάποιο στοιχείο μεταμόρφωσης, δηλαδή μια υπερφυσική μεταβολή της μορφής κάποιου προσώπου ή πράγματος σε κάποια άλλη. Την ιστορία του Πυγμαλίωνα την αφηγείται με μια παραλλαγή: ο Πυγμαλίων είναι γλύπτης, όχι βασιλιάς. Το άγαλμα είναι ένα δικό του δημιούργημα. Ο Οβίδιος με αυτό τον μύθο κεντρίζει την φαντασία ζωγράφων, ποιητών και καλλιτεχνών μέσα στους αιώνες.

 

Στην ψυχολογία, το φαινόμενο του Πυγμαλίωνα υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν ή θα δράσουν με βάση το πώς οι άλλοι προσδοκούν ότι θα συμπεριφερθούν. Δηλαδή ότι οι προσδοκίες που ξέρουμε ότι έχει ο άλλος από εμάς λειτουργούν ως κινητήρια δύναμη για τη συμπεριφορά μας αλλά και για τη συμπεριφορά του άλλου.

 

Ίσως η πιο γνωστή σε όλους μας είναι η ιστορία του Πυγμαλίωνα που έγραψε το 1913 ο Μπέρναρ Σο. Η μεταφορά του στον κινηματογράφο με τον τίτλο My Fair Lady όπου ένας γλωσσολόγος μεταμορφώνει μια ταπεινή ανθοπώλη σε «κόμισσα” άφησε εποχή.

Κατά τον μεσαίωνα  ο Πυγμαλίων αναφερόταν ως παράδειγμα των υπερβολών της ειδωλολατρίας. Όμως ο 18ος αιώνας βρίσκει τον μύθο ως μια αισθηματική ιστορία με μεγάλη διάδοση. Ο Ζαν Ζακ Ρουσό έγραψε το κείμενο και τη μουσική (μαζί με τον Κουανιέ) για το μελόδραμα "Πυγμαλίων" που παίχτηκε το 1770.

 

Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Pygmalion του Jean-Baptiste Regnault, 1786, Musée National du Château et des Trianons

  

Στην ψυχολογία, το φαινόμενο του Πυγμαλίωνα υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν ή θα δράσουν με βάση το πώς οι άλλοι προσδοκούν ότι θα συμπεριφερθούν. Δηλαδή ότι οι προσδοκίες που ξέρουμε ότι έχει ο άλλος από εμάς λειτουργούν ως κινητήρια δύναμη για τη συμπεριφορά μας αλλά και για τη συμπεριφορά του άλλου. Το φαινόμενο του Πυγμαλίωνα έγινε ψυχολογική θεωρία, όταν το 1968, ο καθηγητής R. Rosenthal, επισκέφτηκε το σχολείο μιας φτωχής περιοχής του Chicago και εφάρμοσαν σε 18 τάξεις ένα μη λεκτικό τεστ νοημοσύνης, το οποίο ονόμασαν οι ίδιοι: “The Harvard Test of Inflected Acquisition”. Υποτίθεται πως αυτό το τεστ θα έδειχνε ποια παιδιά ήταν εξαιρετικά προικισμένα. 

 

Με εντελώς τυχαίο τρόπο επέλεξαν το 20% των παιδιών των 18 τάξεων, για να τα «χρίσουν» ως εξαιρετικά ευφυή και είπαν στους δασκάλους τους πως αυτά τα παιδιά θα «άνθιζαν» μέσα στους επόμενους 8 μήνες που θα ολοκληρωνόταν η σχολική χρονιά. Υποτίθεται ότι αυτό έλεγε το αποτέλεσμα του τεστ. Κάτι που δεν ήταν αληθές και υπήρχε μόνο στο μυαλό των δασκάλων τους. Όταν οι οχτώ μήνες πέρασαν, τα τυχαία επιλεγμένα παιδιά εξετάστηκαν με το ίδιο τεστ που είχε χρησιμοποιηθεί και στην αρχή και βρέθηκε να έχουν κάνει σημαντικότατη πρόοδο! Πράγμα το οποίο εξηγεί τον ρόλο των προσδοκιών του περιβάλλοντος, των δασκάλων εν προκειμένω, στην νοητική ανάπτυξη των παιδιών. Οι ερευνητές ονόμασαν αυτό το φαινόμενο «Pygmalion effects in the classroom», δανειζόμενοι τον παλιό μύθο.

Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Όντρεϊ Χέπμπορν και Ρεξ Χάρισον στο My Fair Lady

Επιστρέφοντας στην τέχνη, στις  27 Αυγούστου του 1748, κάνει πρεμιέρα στο Chateau de Fontainebleau, ο Πυγμαλίωνας,  μια μονόπρακτη όπερα της κατηγορίας acte de ballet, σε μουσική Ζαν Φιλίπ Ραμώ και  λιμπρέτο του Μπαγιό ντε Σοβό, εμπνευσμένο από τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου. O γλύπτης Πυγμαλίωνας φιλοτεχνεί το γλυπτό μιας νεαρής γυναίκας το οποίο και ερωτεύεται παράφορα. Ενώ η αγαπημένη του Σεφίζ τον εκλιπαρεί να επιστρέψει σ' αυτήν, εκείνος ζητάει από τη θεά του έρωτα να εμφυσήσει ζωή στο γλυπτό, το άγαλμα ζωντανεύει, χορεύει και τραγουδάει. Η θεά εκφράζει τον θαυμασμό της στην καλλιτεχνική ευφυΐα του Πυγμαλίωνα και την πίστη του στη δύναμή της. Αυτό το ξεχασμένο για χρόνια μικρό αριστούργημα του Ραμώ –όπως άλλωστε και τα περισσότερα έργα του– έμειναν στην αφάνεια για ολόκληρο τον 19ο αιώνα και επανήλθαν στις ευρωπαϊκές όπερες μετά το 1903.


Ο Ραμώ ήταν Γάλλος συνθέτης και και θεωρητικός της μουσικής, από τους πλέον σημαντικούς της εποχής του Μπαρόκ. Σπουδαίος θεωρητικός της μουσικής, άρχισε να γράφει όπερες το 1733. Παρόλο που το έργο του καθιερώνεται στο μουσικό στερέωμα της Γαλλίας. Μέχρι το τέλος του 1700 τα έργα του έχουν εκπέσει στη λήθη, για να αναβιώσουν παρά μόνο τον 20ό αιώνα. Στις μέρες μας η μουσική του χαίρει μεγάλης αναγνώρισης, με συχνές παραστάσεις, ηχογραφήσεις και μελέτες, σε όλο τον κόσμο. Την μουσική του τη διανθίζει με πολύ πλούσιες ενορχηστρώσεις· κάποιες απ' αυτές είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτες, όπως στον "Πυγμαλίωνα", όπου αναπαριστά με μουσικό τρόπο το σκάλισμα ενός γλύπτη και ήχουν που δημιουργούν πάντα έντονες εντυπώσεις.

 

Στη θυελλώδη ζωή του Ραμώ αξιοσημείωτες είναι οι έριδές του με τον Ρουσσό. Ο Ρουσσό έτρεφε μίσος για τον Ραμώ, καθώς ως επίδοξος μουσικός δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από τον συνθέτη. Η μουσική του Ραμώ, καθ' όλα ελκυστική και γεμάτη χάρη, έρχεται σε αντίθεση με τη δημόσια εικόνα του, καθώς και τον χαρακτήρα του όπως περιγράφεται (με αρνητική ίσως χροιά) στη σατιρική νουβέλα του Ντιντερό "Ο ανιψιός του Ραμώ". Όλη του η ζωή καταναλώθηκε από το πάθος του για τη μουσική· η σκέψη του ήταν μονίμως εστιασμένη εκεί.

 

Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Jean Raoux: Pygmalion amoureux de sa statue, 1717, έργο εμπνευσμένο από τον μύθο του Οβίδιου

  

Η Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή, μετά την επιτυχημένη πορεία της όπερας «Ρendrillon» της Pauline Viardot (σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση) στρέφει το βλέμμα της στο γαλλικό μπαρόκ με την όπερα-μπαλέτο "Pigmalion" του J.P. Rameau. Ο φόβος και το πάθος, η διαρκής αγωνία και τα αδιέξοδα του καλλιτέχνη μεταμορφώνονται σε ένα μπαρόκ οπερατικό κομψοτέχνημα από το σημαντικότερο εκπρόσωπο του είδους. Στο πυρήνα του έργου ο γνωστός μύθος του γλύπτη που ερωτεύεται την ίδια του τη δημιουργία, μεταπλάθεται σε μια διήγηση για την επιθυμία το ανικανοποίητο και το τίμημα που αξιώνει η εκπλήρωση των ονείρων. 

«Ο Πυγμαλίωνας», λέει ο σκηνοθέτης της παράστασης Πάρης Μέξης, «σε κάθε πτυχή του έργου του, βλέπει τις επιλογές του, το μόχθο του, τις επιθυμίες του, τις φαντασιώσεις του και τελικά, όχι πολύ διαφορετικά από τον Νάρκισσο, τον ίδιο του τον εαυτό. Ερωτεύεται την πραγμάτωση των στόχων του, την (απόλυτη) επιτυχία.

Στην όπερα του Jean-Philippe Rameau ο λιμπρετίστας Ballot de Sovot, αναπτύσσει το μύθο του Οβιδίου με σκοπό να αυξήσει την δραματική ένταση και το καταφέρνει: O Πυγμαλίωνας, απελπισμένα ερωτευμένος με ένα άψυχο αντικείμενο, είναι επίσης παντρεμένος με την Σεφίζ (Cephise = Κηφισιά) η οποία τον καταριέται για τη «διαστροφή» του και αποχωρεί πληγωμένη. Και να που εκεί, κάπου στα 1748, έχουμε μια εξαιρετική θεατρική συνθήκη αντάξια του «The Goat, or Who Is Sylvia?» του Edward Albee.

Αλίμονο όμως, η συνθήκη θα κλείσει με χαρακτηριστικό για την εποχή του Μπαρόκ τρόπο. Ο Έρωτας θα βρει άλλη αγάπη στη Σεφίζ με αποτέλεσμα ο Πυγμαλίωνας να ζήσει ανεμπόδιστος την αγάπη του με το είδωλο. Υπό την πανέμορφη μουσική του Rameu όλοι χορεύουν και τραγουδούν την ευτυχία του Πυγμαλίωνα και επιβραβεύουν την ικανότητά του. Καθώς ο Πυγμαλίωνας κατευθύνεται ανάμεσα στις ασφάλειες, τις ανασφάλειες και τις εμμονές του από τον έρωτα, ο «φυσιολογικός του κόσμος» λιώνει μέσα σε μια πυρά από (υπέροχες) νότες που, για να δανειστούμε από την άλλη εκδοχή του μύθου, θυσιάζουν τη διήγηση, για να αποκτήσουν υπόσταση, όπως το Άγαλμα τον Πυγμαλίωνα. Αυτή είναι μια ιστορία που αξίζει να διηγηθούμε”.

Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Πυγμαλίων του Ραμώ
Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Η παρτιτούρα του Πυγμαλίωνα
Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Πυγμαλίων, η αφίσα της όπερας
Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Μακέτα σκηνικού, η νουάρ εκδοχή του Πυγμαλίωνα σαν κόμικ, για την παράσταση στο θέατρο Πόρτα
Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Μακέτα σκηνικού, η νουάρ εκδοχή του Πυγμαλίωνα σαν κόμικ, για την παράσταση στο θέατρο Πόρτα
Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Μακέτα σκηνικού, η νουάρ εκδοχή του Πυγμαλίωνα σαν κόμικ, για την παράσταση στο θέατρο Πόρτα
Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Μακέτα σκηνικού, η νουάρ εκδοχή του Πυγμαλίωνα σαν κόμικ, για την παράσταση στο θέατρο Πόρτα
Ο Πυγμαλίων του Πάρι Μέξη Facebook Twitter
Κοστούμια για την όπερα του Π.Θανόπουλου

Info:

Πυγμαλίωνας του Ραμώ

Θέατρο Πόρτα, πρεμιέρα 23 Οκτωβρίου

Μουσική διεύθυνση-διδασκαλία-τσέμπαλο: Μιχάλης Παπαπέτρου

Σκηνοθεσία-Σκηνογραφία: Πάρις Μέξης

Κοστούμια: Πάρις Μέξης - Παύλος Θανόπουλος

Μουσικοί: Δημήτρης Τίγκας, Δημήτρης Κούντουρας, TBA (σύνολο τριών μουσικών)

Τραγουδούν οι: Λητώ Μεσσήνη, Αναστασία Κότσαλη, Μάιρα Μηλολιδάκη, Δημήτρης Ναλμπάντης

1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

1 σχόλια