Συναντάω τους Deaf Radio σε ένα μικρό, ήσυχο δρομάκι στου Ψυρρή, από αυτά που δεν κατακλύζονται από τουρίστες οι οποίοι κοιτούν ακόμα και τα μπαρ σαν αξιοθέατα. Έρχονται ο Πάνος (κιθάρα, φωνή), ο Δημήτρης (κιθάρα, φωνή) και ο Γιώργος (τύμπανα).
Λείπει ο Αντώνης, που είχε ένα μικρό τρακάρισμα. Σχεδιάζαμε να τα πούμε εδώ και καιρό. Ο λόγος είναι ότι αυτήν τη στιγμή τρία από τα μέλη τους είναι διασκορπισμένα στην Αγγλία και στην Κρήτη και το τέταρτο ναύτης. Είναι γύρω στα 26 και οι τέσσερίς τους, δύο πολιτικοί μηχανικοί, ένας νευρολόγος και ένας προγραμματιστής.
Πριν από έναν χρόνο κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά. Αν υπολογίσει κάποιος ότι παίζουν μαζί απ' όταν ήταν στο πανεπιστήμιο, δηλαδή από το 2014, μάλλον καθυστέρησε. «Λόγω αποστάσεων», όπως μου λένε, αλλά άξιζε τον κόπο. Το «Alarm», που στο εξώφυλλο έχει έναν θυμωμένο τύπο που ουρλιάζει, είναι ένα εξαιρετικό ροκ άλμπουμ.
Είναι τόσο μεστός ο ήχος τους, που δεν μοιάζει να έχει κυκλοφορήσει από πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα από την Αθήνα αλλά από μια ήδη φτασμένη στην Αμερική ή στην Αγγλία. Τα σχόλια που τους κάνουν απ' όλο τον κόσμο στο YouTube είναι ενθουσιώδη.
Οι μπάντες που βλέπουμε να κάνουν επιτυχία την έχουν χτίσει πολύ αργά και σταθερά και νομίζω ότι είναι δύσκολο να βρεις μια νέα μπάντα που θα κάνει ξαφνικά κάτι μεγάλο.
«Το περίεργο είναι ότι δεν είχαμε καθόλου προβολή πριν βγει ο πρώτος δίσκος» αναφέρει ο Πάνος. «Χρειαζόμασταν ένα σκαλοπάτι, που μάλλον ήταν ο δίσκος, για να μας δώσει περισσότερη. Δεν περιμέναμε τέτοιον αντίκτυπο.
»Βοήθησε αρκετά και το Ίντερνετ σε όλο αυτό. Τον στείλαμε σε ένα ξένο κανάλι στο YouTube που ανεβάζει συγκεκριμένου ύφους μουσική, λίγο πιο βαριά από τη δική μας και πιο ψυχεδελική, αν και δεν θεωρούμε ότι εμπίπτουμε σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες. Η προσοχή και το ενδιαφέρον έφτασε μέχρι την Ελλάδα, επέστρεψε για την ακρίβεια, και ακουστήκαμε κι εδώ. Αυτό μας έδωσε περισσότερες δυνατότητες για live».
Η αλήθεια είναι ότι ήταν το μοναδικό ελληνικό συγκρότημα που επιλέχτηκε για να ανοίξει τους Killers στο Ejekt και έχουν κάνει ήδη μια μίνι ευρωπαϊκή περιοδεία, κατά τη διάρκεια της οποίας έμειναν έκπληκτοι από την ανταπόκριση του κοινού. «Στο εξωτερικό υπήρχαν 30-40 άτομα που ήξεραν απ' έξω τους στίχους και τους τραγουδούσαν μαζί μας».
Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά τελευταία θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος ότι βγαίνουν νέα ροκ συγκροτήματα που δεν χρειάζεται να περιμένουν χρόνια για να περάσουν σε ένα ευρύτερο ακροατήριο, και μάλιστα εκτός συνόρων.
«Σήμερα, σίγουρα το Ίντερνετ σου δίνει μεγαλύτερη προβολή, αλλά και πάλι, λίγο-πολύ, το ίδιο μονοπάτι θα πρέπει να διανύσεις. Δεν μπορείς να βγεις στο live και να είσαι κατώτερος των προσδοκιών. Αυτά που κάποια μπάντα θα έκανε με πιο αργούς ρυθμούς, εσύ πρέπει να τα κάνεις αμέσως για να αποδείξεις ότι αξίζεις την απήχηση, αλλιώς θα είσαι μια φούσκα. Νομίζω πως είναι γενικότερο το ζήτημα.
»Είναι και λίγο δύσκολος ο κόσμος πλέον. Δεν πάει σε μικρές συναυλίες. Υπάρχει πάρα πολλή πληροφορία, πάρα πολλές μπάντες, και οι περισσότερες παίζουν ωραία. Δεν ξέρω αν φταίει αυτό ή το ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά.
»Οι μπάντες που βλέπουμε να κάνουν επιτυχία την έχουν χτίσει πολύ αργά και σταθερά και νομίζω ότι είναι δύσκολο να βρεις μια νέα μπάντα που θα κάνει ξαφνικά κάτι μεγάλο. Εμείς ακόμη δεν έχουμε φτάσει στα επίπεδα των Naxatras π.χ. Έχουμε ένα μικρό κοινό και δουλεύουμε για να αναπτύξουμε μια σχέση μαζί του» λέει ο Πάνος.
Τα παιδιά, επίσης, μου σχολιάζουν ότι παρά την αναγνωρισιμότητα τέτοιων συγκροτημάτων γενικότερα, η κιθαριστική σκηνή περνάει κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο.
«Το ροκ δεν είναι παντού ζωντανό. Είναι, σε έναν βαθμό, στην Αμερική και στην Αυστραλία. Στην Αγγλία, όπου ζω, κανένα ροκ φεστιβάλ δεν κάνει πια sold-out. Παίζει πολύ hip-hop, trap και ηλεκτρονική μουσική. Είμαι λίγο απογοητευμένος. Πίστευα ότι αν πήγαινα εκεί θα ήμουν κάθε μέρα σε live, αλλά δεν με έχει ψήσει τίποτα.
»Καταλαβαίνεις αν υπάρχει μια τάση, μια μουσική, αλλά είναι ασυγχρόνιστο πλέον το κιθαριστικό κομμάτι. Είναι άλλο το hype αυτήν τη στιγμή στο Λονδίνο. Είμαστε πολύ τυχεροί που παίζουμε αυτό το πράγμα εδώ πέρα και έχει ανταπόκριση.
»Υπάρχουν πολλά παρακλάδια και πολλοί χώροι στην Αθήνα όπου μπορείς να παίξεις πλέον. Δεν συνέβαινε κάτι ανάλογο τη δεκαετία του '90» αναφέρει ο Δημήτρης.
«Πώς βλέπετε το μέλλον;»
«Δεν σκεφτόμαστε πού θα φτάσουμε αλλά τι θα κάνουμε τώρα. Έχουμε τόσα πτυχία και μεταπτυχιακά, που σημαίνει ότι σκεφτόμαστε και πέντε πράγματα παραπάνω. Αυτά δεν μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα σε καμία περίπτωση. Δεν μας χαλάει μια καθημερινή δουλειά, απλώς, κάποια στιγμή, όταν γίνει βιώσιμο το "συγκρότημα", θα πρέπει να αποφασίσουμε τι μας ψήνει περισσότερο».
Οι Deaf Radio ξεκινούν μια μίνι περιοδεία στην Ελλάδα στις 28/3, που θα καταλήξει στην Αθήνα στις 12/5, μαζί με τους Planet of Zeus.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
