Διάβασα, προχθές, τη θλιβερή είδηση στο facebook δύο ρεκτών της παλιάς ελληνικής ποπ και του ροκ, του Ντίνου Κωστόπουλου και του Γιάννη Νέγρη. Ο Νίκος Αντωνιάδης έφυγε από τη ζωή, στα 72 χρόνια του, σε κάποιο νοσοκομείο του Κεντάκυ, στην Αμερική. Το μαντάτο είχε κάνει γνωστό στην Ελλάδα συγγενής τού τραγουδιστή.
Ο Αντωνιάδης δεν ήταν μικρή περίπτωση για τον μικρό χώρο της ελληνικής ποπ του '60. Απεναντίας, ήταν ιδιαίτερη, μεγάλη και σημαντική, καθώς με τους Θεσσαλονικείς Strangers, στο δεύτερο μισό εκείνης της δεκαετίας, πρόσφερε μερικά από τα ωραιότερα μοντέρνα τραγούδια που ακούστηκαν στα ραδιόφωνα και τα πάρτυ της εποχής με ελληνικό στίχο (κι έχει σημασία αυτό). Ανάμεσά τους και το πασίγνωστο «Ραντεβού», το οποίο συνέθεσε ο Αντωνιάδης, έγραψε τους στίχους, ενώ το τραγούδησε κιόλας.
The Strangers - Ραντεβού
Το κομμάτι ήταν καταπληκτικό και κέρδιζε αμέσως τις εντυπώσεις με τη σπάνια ορμή του, τη «σήμα κατατεθέν» φαρφίζα, το άψογο rhythm section (ρυθμική κιθάρα, μπάσο, ντραμς) και φυσικά την one of a kind γλυκιά φωνή του Νίκου Αντωνιάδη. Η επιτυχία δεν θ' αργήσει να έλθει. Το φθινόπωρο του '68 το τραγούδι ακουγόταν παντού και η πρώτη είσοδός του στο TOP-50 στη θέση 16 (τεύχος 110 των Μοντέρνων Ρυθμών), τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς δείχνει πολλά. Αν σκεφθούμε π.χ. πως είχε να συναγωνιστεί τραγούδια σαν τα "Simon says"των 1910 Fruitgum Company και "Delilah" του Tom Jones (που βρίσκονταν ψηλότερα) ή σαν τα "Jumpin' Jack Flash" των Rolling Stones και "Yummy Yummy Yummy" των Ohio Express (που ήταν χαμηλότερα).
Φυσικά, οι Strangers δεν ήταν το συγκρότημα του ενός τραγουδιού. Μπορεί το «Ραντεβού» να είναι το πιο γνωστό τους, αλλά και τα υπόλοιπα τραγούδια τού γκρουπ ήταν από πολύ καλά έως εξαιρετικά. Και για να το πω πιο απλά, για μένα αυτά τα ελληνόφωνα τραγούδια των Strangers είναι ίσως ωραιότερα ακόμη και από εκείνα των Olympians και σίγουρα ωραιότερα από τα ανάλογα των Charms, των Idols και όλων των άλλων γνωστών γκρουπ του '60. Φυσικά, αρκετά απ' αυτά τα κομμάτια ήταν σε μουσική και στίχους του Νίκου Αντωνιάδη, όπως το «Τι ειν' αυτό», τα «Δάκρυα», η «Στοργή», το «Ακρογιάλι»... Και λέμε για πολύ ωραία τραγούδια εδώ, ε; Όχι για ό,τι κι ό,τι. Μάλιστα, τα καλύτερα απ' αυτά, που στα σίξτις τυπώνονταν μόνο σε 45άρια, θα συγκεντρωθούν σ' ένα LP/CD της Philips πολλά χρόνια αργότερα, το 1992. Έτσι κάπως θα τα μάθουν και οι νεότεροι.
Οι Strangers μπορεί να διαλύθηκαν στα τέλη του '60, όμως ο Νίκος Αντωνιάδης δεν σταμάτησε ν' ασχολείται με τη μουσική. Στην αρχή (1969) θα βγάλει μερικά τραγούδια μόνος του και λίγο πιο μετά, το 1972, θα φτιάξει τους Rascals (ένα 45άρι στη MINOS) και αμέσως μετά τους MAD (που ήταν οι Rascals με άλλο όνομα).
The Strangers - Τι είναι αυτό
Οι MAD είχαν κάποια τύχη, μέσα στο πλαίσιο των ροκ συγκροτημάτων της εποχής, αφού κατόρθωσαν να ηχογραφήσουν ένα ολόκληρο LP – κάτι απίθανο για τα περισσότερα από τα γκρουπ εκείνων των χρόνων. Ήταν 1972, όταν η MINOS τυπώνει το φερώνυμο άλμπουμ τους, το οποίο δεν ακούστηκε ιδιαιτέρως και σήμερα αποτελεί ένα μικρό holy grail για τους φίλους του ελληνικού ροκ, αφού δεν έχει επανεκδοθεί ποτέ (είτε σε LP, είτε σε CD).
Στους MAD έπαιζαν εκτός του Αντωνιάδη, ο Τάκης Τσώνης (από τους Strangers κι αυτός), ο Βαγγέλης Κουτσοτόλης (σαξοφωνίστας των Olympians, που εδώ χειριζόταν ακόμη φλάουτο και όργανο), καθώς και άλλοι μουσικοί.
Σχεδόν όλο το υλικό του δίσκου ήταν γραμμένο από τον Νίκο Αντωνιάδη και από μια πρώτη ακρόαση ξεχώριζαν τα τραγούδια «Τι ζητάς απ' τη ζωή», «Άνθρωπε», «Στάλα ευτυχίας», «Μην ξεχνάς ν' αγαπάς»...
Mad - Τι Ζητάς Απ΄Τη Ζωή
Κι εδώ ένα απίθανο! Οι MAD στις αρχές του '73 βρέθηκαν για λίγες εμφανίσεις στην Αμερική. Εκεί, κάποιος Αμερικανός τους μυρίστηκε και τους πρότεινε να τραγουδήσουν στη δεξίωση ορκωμοσίας του νέου (τότε) προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον! Συνέβη! Μάλιστα ο Νίξον δώρισε στα μέλη του συγκροτήματος το μετάλλιο του Λευκού Οίκου, ένα βιβλίο, και από ένα ζευγάρι μανικετόκουμπα με το προεδρικό έμβλημα (όπως είχαν γράψει και τα περιοδικά της εποχής).
Η πορεία των MAD στην Αμερική μπορεί να έληξε κάπως άδοξα, παρότι εμφανίστηκαν ακόμη και στην νεοϋορκέζικη τηλεόραση, με τον Αντωνιάδη να ξαναβρίσκει, πάντως, τα πατήματά του στην Ελλάδα πια της Μεταπολίτευσης.
Το 1974 (πριν ή μετά την πτώση της χούντας δεν είμαι απολύτως βέβαιος) θα κυκλοφορήσει το LP «Νιάτα», μια συνεργασία της MINOS με το περιοδικό Επίκαιρα, που στόχο είχε την ανάδειξη νέων δημιουργών. Σ' εκείνο το δίσκο ο Νίκος Αντωνιάδης απέδιδε δύο συνθέσεις του Μάνου Λοΐζου! Τον «Κόκορα», που είχε ακουστεί στα ραδιόφωνα, και την «Ηλεκτρική Μαρία». Ο «Κόκορας» ήταν ωραίο τραγούδι και κάπως αλληγορικό (με καυστικούς στίχους), δίνοντας την αφορμή στον Αντωνιάδη, την αμέσως επόμενη χρονιά (1975) να κάνει κι ένα ολόκληρο LP, κι αυτό στη MINOS, με τραγούδια σκωπτικά-χιουμοριστικά, πάντα με κοινωνικοπολιτικές αιχμές (το σήκωνε η εποχή), που δεν τα είχε γράψει όμως ο Λοΐζος, αλλά ο ίδιος ο Αντωνιάδης (τις μουσικές), πάνω σε στίχους του Μιχάλη Φωτιάδη. Το άλμπουμ λεγόταν «Παρατράγουδα» κι είχε ακουστεί εκείνα τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ο δίσκος είχε διάφορα καλά τραγούδια (βοηθούσε και η ενορχήστρωση του Κώστα Κλάββα) όπως τα «Η κυρία στη βεράντα», «Η αυτοκτονία», «Οι ληστές» κ.ά.
Το 1977 ο Νίκος Αντωνιάδης, που έχει συμμετοχές και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, δίνει ένα ευπρόσωπο ελαφρολαϊκό / φεστιβαλικό άλμπουμ στη CBS («Το Πιο Όμορφο Τραγούδι»), γράφοντας πάντα τις μουσικές, πάνω σε στίχους του Μάνου Κουφιανάκη τώρα, τραγουδώντας μαζί με τη Νατάσσα Μαρίνη.
Από 'κει και κάτω τα ίχνη τού Νίκου Αντωνιάδη χάνονται από τη δισκογραφία. Λίγα πράγματα γίνονται γνωστά ευρύτερα και κάποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις (με αναφορές στο παρελθόν του ελληνικού ποπ/ροκ) απλώς υπενθυμίζουν την τρανή σημασία των Strangers, βασικά, για τα χορευτικά ήθη (τα σέικ και τα μπλουζ εννοώ) της δεκαετίας του '60.
Νίκος Αντωνιάδης, Ο Κόκορας του Μ. Λοΐζου, 1974
σχόλια