Η Σφαγή των Παρισίων: Μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις του περσινού Φεστιβάλ Αθηνών επιστρέφει

Η Σφαγή των Παρισίων: Μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις του περσινού Φεστιβάλ Αθηνών επιστρέφει Facebook Twitter
0

Η νύχτα της 24ης Αυγούστου 1572, ημέρα της γιορτής του Αγίου Βαρθολομαίου, έχει συνδεθεί με μια ιδιαιτέρως αιμοσταγή σελίδα της ευρωπαϊκής Ιστορίας. Η Γαλλία ζούσε στη σκιά της εμφύλιας αντιπαράθεσης Καθολικών και Προτεσταντών (Ουγενότων). Σε μια προσπάθεια να έρθουν τα δύο μέρη κοντά, η Μαργαρίτα, αδελφή του βασιλιά Καρόλου (της δυναστείας των Βαλουά), παντρεύεται τον προτεστάντη Ερρίκο της Ναβάρας (της αντίπαλης δυναστείας, των Βουρβώνων). Δεν ήταν αρκετή η γαμήλια διπλωματία για να αποφευχθεί η σφαγή των Παρισίων, ηθικός αυτουργός της οποίας ήταν η βασιλομήτωρ Αικατερίνη των Μεδίκων. Ο δούκας Ερρίκος του Γκιζ είχε προετοιμάσει κατάλληλα φανατικούς Ρωμαιοκαθολικούς στρατιώτες και ο αιφνιδιασμός ηγετικών προσώπων των Ουγενότων ήταν επιτυχής. Η υπόθεση ξέφυγε και πολλοί αθώοι σφαγιάστηκαν, ενώ το κακό διαχύθηκε και σε άλλες γαλλικές πόλεις με προτεσταντικό πληθυσμό. Έως τις 3 Οκτωβρίου 1572, οπότε βασιλική διαταγή έβαλε τέλος στην έκρυθμη κατάσταση, φαίνεται πως περίπου 30.000 διαμαρτυρόμενοι έχασαν τη ζωή τους.


Είκοσι χρόνια μετά, ο Κρίστοφερ Μάρλοου (1564-1593) γράφει τη «Σφαγή των Παρισίων», αποτυπώνοντας ασθματικά τις βασιλικές ίντριγκες που οδήγησαν στο μακελειό. Όπως λέει ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που θα παρουσιάσει το έργο στο Φεστιβάλ Αθηνών, τα γεγονότα ήταν γνωστά στο κοινό του, γι' αυτό και η γραφή του δεν επεξηγεί τίποτα, ούτε εμβαθύνει στους χαρακτήρες – εκθέτει με όλη την αναγκαία, ως προς τη φρικτή πράξη, διόγκωση πρόσωπα και πράγματα.

Τα πρόσωπα έχουν τα χειρότερα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Γι' αυτό έστησα την παράσταση σαν ένα θέατρο τεράτων. Το θέατρο των σημερινών πολιτικών, που υποτίθεται «συζητάνε» ενώπιον της κάμερας, ταίριαζε γάντι στο έργο του Μάρλοου.


Eίναι η πέμπτη δουλειά της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων που δημιουργήθηκε το 2008 κι έχει ως τώρα παρουσιάσει τις παραστάσεις Ως το τέλος, Έσπασε, Παρθενώνας και Άμλετ. Τη Σφαγή των Παρισίων ο Χρήστος Θεοδωρίδης την είχε ξεχωρίσει ήδη από τον καιρό των σπουδών του στο Τμήμα Θεάτρου του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. «Είναι διαφορετικό απ' οτιδήποτε έχει γραφτεί στην εποχή του. Είναι το μικρότερο έργο του ελισαβετιανού θεάτρου, 1.200 στίχοι. Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν το έγραψε ο Μάρλοου αλλά ότι αποτελεί σύνθεση κομματιών που είχαν κρατήσει στη μνήμη τους ηθοποιοί της εποχής. Γιατί αποτελείται από μικρές σκηνές και εκτός από έναν, πολύ μεγάλο, δεν έχει μονολόγους. Επιπλέον, το θέμα του αφορά ένα σχεδόν σύγχρονο ιστορικό γεγονός, δηλαδή πολλοί θεατές γνώριζαν το πραγματικό υπόβαθρο της ιστορίας κι έτσι ο συγγραφέας δεν χρειάζεται να εξηγήσει τίποτα – θεωρεί οικογένειες, πρόσωπα, γεγονότα γνωστά.


Δουλέψαμε τη μετάφραση του Σεραφείμ Βελέντζα. Κόψαμε περίπου το 1/3 του πρωτοτύπου, μετακινήσαμε δυο-τρεις σκηνές και, κάνοντας «ιστορική» έρευνα, βρήκαμε και προσθέσαμε πράγματα που έχουν πει ή γράψει τα αληθινά πρόσωπα της ιστορίας. Π.χ. ένα απόσπασμα επιστολής της βασίλισσας Μαργαρίτας. Είναι ερεθιστικό για μένα το ότι τα πρόσωπα του έργου έζησαν κάποτε, δεν ήταν απλώς πλάσματα της συγγραφικής φαντασίας.

Η Σφαγή των Παρισίων: Μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις του περσινού Φεστιβάλ Αθηνών επιστρέφει Facebook Twitter
Ο Γιώργος Χριστοδούλου και ο Ντένης Μακρής πρωταγωνιστούν στην παράσταση. Φωτο: Κική Παπαδοπούλου


Τα πρόσωπα έχουν τα χειρότερα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Γι' αυτό έστησα την παράσταση σαν ένα θέατρο τεράτων. Το θέατρο των σημερινών πολιτικών, που υποτίθεται «συζητάνε» ενώπιον της κάμερας, ταίριαζε γάντι στο έργο του Μάρλοου. Η Αικατερίνη των Μεδίκων, ας πούμε, από την αρχή μέχρι το τέλος του έργου εμφανίζεται ως βασικός ενορχηστρωτής της εξόντωσης των Ουγενότων. Φτάνει μέχρι το σημείο να πει ότι δεν έχει πρόβλημα να βγάλει από τη μέση και τους γιους της, αν δεν βοηθήσουν τα σχέδιά της. Το ιστορικό πρόσωπο δεν φαίνεται να λειτουργούσε έτσι. Ίσως ο Μάρλοου να ήθελε να ευχαριστήσει τη δική του βασίλισσα, την Ελισάβετ Α', παρουσιάζοντας την καθολική βασίλισσα της Γαλλίας ως τέρας.

Η παράσταση δεν ασπάζεται το ότι ο μοναδικός φωτεινός χαρακτήρας του έργου είναι ο Ερρίκος της Ναβάρας και κλείνει με μια φράση που έχει πει όντως ο Ερρίκος της Ναβάρας: «Δεν είμαι καθόλου επίμονος με τις ιδέες μου». Γιατί προκειμένου να ανέλθει στον θρόνο της Γαλλίας μετακινήθηκε από τον προτεσταντισμό στον καθολικισμό περισσότερες από μία φορές, έως ότου ο πάπας να τον αναγνωρίσει τελικά ως βασιλιά Ερρίκο Δ' της Γαλλίας (1589-1610). Άρα φωτεινό χαρακτήρα δεν θα τον πεις, εκμεταλλευόταν σταθερά τις συνθήκες και τις ισορροπίες για να προχωρήσει τα σχέδιά του».


Το κοινό της παράστασης θα μεταφερθεί στη σκηνή και η δράση θα εξελίσσεται στον διάδρομο και στις θέσεις των θεατών που έχουν διαμορφωθεί σε μια μεγάλη σκάλα. Πάνω στη σκηνή έχει στηθεί ένα Π στο οποίο θα κάθονται οι θεατές. Στη μέση υπάρχει ένα τραπέζι, γύρω από το οποίο συμβαίνουν διάφορα. Πάνω του υπάρχουν ομοιώματα ζώων (π.χ. ένα κεφάλι λιονταριού) εν είδει φαγητού που δεν μπορείς να φας.

Η Σφαγή των Παρισίων: Μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις του περσινού Φεστιβάλ Αθηνών επιστρέφει Facebook Twitter
Φωτο: Κική Παπαδοπούλου


«Η αυλαία χρησιμοποιείται ανάποδα κι έτσι μοιάζει σαν να συμβαίνει θέατρο μέσα στο θέατρο. Κατέληξα σ' αυτήν τη μάλλον κουρασμένη ιδέα για δύο λόγους: με απασχολεί πολύ ο θάνατος πάνω στη σκηνή. Οι σκηνές θανάτου δεν με πείθουν ποτέ. Τον θάνατο και τον ύπνο να τον υποκριθείς μπορείς, τίποτε άλλο. Αλήθεια δεν υπάρχει, οπότε ας το κάνουμε σαν ψέμα, για να είμαι τουλάχιστον ειλικρινής.


Έπειτα, σ' αυτό το έργο όλα είναι διογκωμένα, και σχηματικά. Το κείμενο είναι πολύ ωμό και σαρκαστικό. Αν δεν ήταν τραγικό, θα ήταν γελοίο. Η πολλή διόγκωση και η φρίκη σχεδόν οδηγεί αντανακλαστικά στο να γελάσεις. Ελπίζω στην παράσταση να μη θιγεί η ευαίσθητη ισορροπία, να μην ξεφύγει προς τη μεριά της παρωδίας».


Ενώ στον θαυμάσιο Άμλετ που σκηνοθέτησε ο Χρήστος Θεοδωρίδης το 2014, κατά 85% οι ηθοποιοί απευθύνονταν στο κοινό και μόνο κατά 15% μεταξύ τους, εδώ συμβαίνει το αντίθετο. «Με έχει κουράσει το μετωπικό θέατρο και το να παίρνουν οι ηθοποιοί το μικρόφωνο και να μιλούν για τον εαυτό τους. Είναι ένα σύμπτωμα που έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το ότι πειράζουμε τα έργα ή ασχολούμαστε με κείμενα που δεν είναι γραμμένα ειδικώς για το θέατρο.


Εδώ, στράφηκα στον άλλο δρόμο: οι ηθοποιοί παίζουν κανονικά. Ας δούμε την ιστορία, πέρα και εκτός από τα εγώ μας.

Η Σφαγή των Παρισίων: Μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις του περσινού Φεστιβάλ Αθηνών επιστρέφει Facebook Twitter
Φωτο: Μαριλένα Σταφυλίδου


Στη σκηνή της σφαγής συμμετέχουν 40 άνθρωποι που δεν είναι εθελοντές (διαφωνώ με τη μόδα του εθελοντισμού, εδώ όλοι πληρώνονται). Κι ενώ η εντύπωση είναι ότι μαζευτήκαμε για να παίξουμε, η "πραγματικότητα" εισβάλλει στη σκηνή. Τέτοιες σκηνές, σφαγές αθώων, αμάχων, έχουν γίνει και εξακολουθούν να συμβαίνουν».


Η παράσταση χρησιμοποιεί μουσική του Τσάρλι Τσάπλιν από τις ταινίες του. Οι τρεις Ερρίκοι της ιστορίας γίνονται κάτι σαν σκηνοθέτες που ρυθμίζουν τη ροή των γεγονότων και πολεμούν για το ποιου η άποψη θα επικρατήσει. Και ναι, θα υπάρχουν κοστούμια εποχής, κανονικά. «Όχι ως προς τις λεπτομέρειες αλλά ως προς το περίγραμμα των όγκων» διευκρινίζει ο σκηνοθέτης, που ομολογεί τη χαρά του που για πρώτη φορά στην έως τώρα θεατρική του ζωή αμείβεται κανονικά και δεν δουλεύει βράδυ, ούτε ζητάει την οικογενειακή οικονομική στήριξη για να μπορεί να κάνει θέατρο.

 

Χρήστος Θεοδωρίδης – Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων | Η σφαγή των Παρισίων

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 

Info:

«Η σφαγή των Παρισίων» του Κρίστοφερ Μάρλοου

Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης

Πρωταγωνιστούν: Παναγιώτης Εξαρχέας, Ξένια Θεμελή, Γιώργος Κισσανδράκης, Ντένης Μακρής, Μαρία Μπαγανά, Κατερίνα Πατσιάνη, Τατιάνα-Άννα Πίττα, Σαμψών Φύτρος, Σπύρος Χατζηαγγελάκης, Γιώργος Χριστοδούλου.

Μετάφραση: Σεραφείμ Βελέντζας

 

ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260, ΚΤΙΡΙΟ Δ

1-4 Ιουνίου 2017

21:00

 

 

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ