H αλλιώτικη Λυσιστράτη του Μιχαήλ Μαρμαρινού

H αλλιώτικη Λυσιστράτη του Μιχαήλ Μαρμαρινού Facebook Twitter
Φωτογραφίες από τις πρόβες / Εθνικό Θέατρο
0

Συναντάω τη Μαρία Σκουλά και τη Λένα Κιτσοπούλου στο περιθώριο των προβών της Λυσιστράτης στο φουαγέ του Εθνικού. Έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω σε ποιον βαθμό η παράσταση έργου του Αριστοφάνη με τη σκηνοθετική υπογραφή του Μιχαήλ Μαρμαρινού θα θυμίζει σε κάτι την παράδοση που έχουν δημιουργήσει άλλες παραστάσεις του σπουδαίου ποιητή. Ο μεταφραστής της Δημήτρης Δημητριάδης επιμένει στην πιστότητα στο πρωτότυπο που θα αναδείξει τη σημασία του, καθώς η επιζητούμενη λαϊκότητα πολλές φορές έχει αλλοιώσει την ουσία των έργων αυτών. Άραγε, θα παιχτούν οι ρόλοι ως έχουν ή ο σκηνοθέτης έχει σκεφτεί έναν άλλο τρόπο να το παρουσιάσει; Πρόβες δεν μου επιτράπηκε να δω, οπότε το μυστήριο είναι ακόμα μεγαλύτερο από εκείνο για τους Όρνιθες του Καραθάνου.

Η Σκουλά είναι μία από τις 15 γυναίκες του θιάσου. Απομονωθήκαμε σε μια πλευρά του μπαρ εν μέσω τσιρίδων μικρών παιδιών, μέχρι να κάνει η Λυσιστράτη ένα τσιγάρο, και μεταξύ αστείου και σοβαρού ρωτάω την ηθοποιό αν υπάρχει η Μυρρίνη ως ρόλος. «Α, αυτό είναι έκπληξη!» μου λέει. «Για την ώρα, δύο είναι τα πρόσωπα που υπάρχουν σταθερά. Η Λυσιστράτη, που την κάνει η Λένα, και ο Κινησίας, που τον κάνει ο Αιμίλιος Χειλάκης. Αλλά ο Κινησίας, ως δείγμα άντρα, είναι ο μόνος που...». Πλησιάζει η Κιτσοπούλου, τη βλέπει η συνάδελφός της και την καλεί για βοήθεια. «Θα μας τα πει και η Λένα. Έλα εδώ, ρε Λένα! Έλα εδώ, εσύ που τα λες ωραία. Υπάρχεις εσύ, που είσαι η Λυσιστράτη, και ο Χειλάκης, που είναι το αντρικό φύλο. Είναι οι τέσσερις γέροντες και οι υπόλοιπες γυναίκες που ακολουθούμε την αφήγηση. Με ρωτάει αν υπάρχει η Μυρρίνη. Ναι, η Μυρρίνη υπάρχει ως σημαντικό πρόσωπο, ως χαρακτήρας. Εγώ είμαι μέρος της αφήγησης, ακόμα και η Λένα είναι μέρος της αφήγησης.

Όλοι μαζί φέρουμε την ιστορία, η ιστορία υπάρχει. Υπάρχει μέσα από την ομαδική αφήγηση, όλα τα πρόσωπα θα τα δούμε. Στην ουσία, προσπαθούμε να αφηγηθούμε τι ακριβώς συνέβη τότε. Υπάρχει ένα "τότε", το 411 π.Χ., και ένας πόλεμος. Το πολύ σημαντικό είναι ότι εκείνη την εποχή, τότε που παρουσιάστηκε αυτό το έργο, γινόταν πόλεμος πραγματικός. Το λέω γιατί είναι πολύ σημαντικό στην παράστασή μας αυτό. Προσπαθούμε να μην ξεχνάμε ποτέ ότι αυτό το έργο και αυτή η ιστορία είναι η προσπάθεια της Λυσιστράτης να σταματήσει αυτό τον πόλεμο».


«Δηλαδή, αφηγείστε το έργο ως πραγματικό γεγονός;». «Η σχέση με το πραγματικό είναι πολύ έντονη. Δεν είναι μόνο ότι αφηγούμαστε μια παράσταση, τι συνέβη, και παίζουμε τους ρόλους. Υπάρχει συνεχώς μια σύνδεση με το τώρα. Το βασικό δεν είναι η αντιπαράθεση αντρών-γυναικών αλλά ο πόλεμος και η ειρήνη. Στόχος είναι η ειρήνη. Η αντιπαράθεση αντρών-γυναικών είναι πιο βαθιά όμως. Γιατί πρέπει να επέλθει ειρήνη και συμφιλίωση, είναι αναγκαία συνθήκη για να συνυπάρχουν οι άνθρωποι, να επιστρέψουν σε μια αρχική κατάσταση, ώστε να δουν το σπίτι και την πόλη με άλλα μάτια» εξηγεί με τη δική της οπτική η Σκουλά. Παρεμβαίνει η Λένα Κιτσοπούλου: «Να ξαναδούμε τη σχέση των δύο φύλων, τη συνύπαρξη, δηλαδή την υγεία, την εξυγίανση του οίκου». «Ακριβώς! Γιατί η πόλη αποτελείται από πολλούς οίκους» συμπληρώνει η Σκουλά. Της υπενθυμίζω ότι πρόκειται για μια εποχή κατά την οποία η γυναίκα δεν ήταν ισότιμη με τον άντρα και μου απαντάει: «Ό,τι κάνει αυτή η γυναίκα, όμως, για πρώτη φορά μέσα από τη Λυσιστράτη, είναι για να δείξει ότι δεν έχει λόγο να φοβάται και ότι μπορεί να μιλήσει, ότι δεν φοβάται να πιστέψει στη δύναμή της. Έτσι καταφέρνει να πείσει τις γυναίκες να ακολουθήσουν το σχέδιό της, πράγμα πάρα πολύ δύσκολο. Δεν είναι εύκολο να τις βγάλει από το σπίτι, όπου έχουν συνηθίσει να ζουν με έναν τρόπο και να φοβούνται τον άντρα, και να τις βοηθήσει να πιστέψουν ότι έχουν τη δύναμη να αντισταθούν και να αναγκάσουν τους άντρες να επιστρέψουν στο σπίτι, να αφήσουν τον πόλεμο. Να γιατί είναι σημαντική η σχέση με την Ιστορία στην παράστασή μας. Το πιο βασικό σε αυτήν τη συνθήκη του έργου είναι ότι ο πόλεμος δεν είναι πολύ μακριά και αυτό πρέπει να ειπωθεί επί σκηνής».

Η Κιτσοπούλου ίσως αποδειχτεί η ιδανική Λυσιστράτη της εποχής μας. Τόσο η γραφή της όσο και οι σκηνοθεσίες της έχουν όλες τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.


Καθώς η Μαρία Σκουλά πρέπει να φύγει για πρόβα, μένω με τη Λένα Κιτσοπούλου. Η συγγραφέας, σκηνοθέτις και ηθοποιός θα έλεγες ότι με έναν τρόπο έχει τη στόφα μιας σύγχρονης Λυσιστράτης, αν και ο Μαρμαρινός δήλωσε στη LiFO, όταν ρωτήθηκε από τη Ματίνα Καλτάκη για την επιλογή του: «Αυτό που με ελκύει πολύ στη Λένα είναι η αισχύνη της, η ντροπαλότητά της». Έχει δίκιο. Η Λένα στη ζωή της είναι το αντίθετο από το αγρίμι που δείχνει να είναι προς τα έξω.


«Σε ενδιέφερε ποτέ αυτός ο ρόλος;» τη ρωτάω. «Γενικά, δεν σκέφτομαι ρόλους, επειδή η δική μου στάση μέσα στα πράγματα και ο τρόπος που δουλεύω δεν είναι αυτός ενός κατεξοχήν ηθοποιού. Δεν λειτουργώ έτσι. Δεν σκέφτομαι ως ηθοποιός, πιο πολύ σκέφτομαι έργα, γραψίματα, συνολικά πράγματα». «Δηλαδή, δεν σε είχε απασχολήσει ποτέ η Λυσιστράτη;» επιμένω. «Ο ρόλος όχι ιδιαίτερα, ο Αριστοφάνης, όμως, ναι. Έκανα σκέψεις για το πώς θα μπορούσαν να γίνουν κάποια άλλα έργα του σε κλειστό χώρο, για το πώς θα μπορούσα να καταπιαστώ με αυτά. Όταν μου το πρότεινε ο Μιχαήλ, ένιωσα ότι ίσως ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω. Κατάλαβα ότι για να μου το ζητάει ο Μαρμαρινός ήθελε κάτι από αυτό που είμαι. Δεν είμαστε φίλοι, αλλά ξέρει τι κάνω, πώς είμαι. Ήταν σημαντικό το ότι κατάλαβα πως με ήθελε για κάτι ειδικό, έχοντας δει αυτά που κάνω, ότι ήθελε να τα χρησιμοποιήσει. Σκέφτηκα ότι θα μου έδινε την ελευθερία να κάνω κι άλλα πράγματα. Πράγματι, ο Μαρμαρινός αφήνει μια ελευθερία. Εγώ δεν μπορώ να το παίξω "πάμε όλοι μαζί για την ειρήνη". Με χαρακτηρίζει μια έλλειψη πίστης, ένας κυνισμός και λίγο αποτραβιέμαι, κινούμαι λίγο σαν μόνη μου μέσα εκεί. Παρατηρώ και τους μεν και τους δε – έτσι νομίζω ότι είναι και αυτές οι φιγούρες. Δεν είμαι εγκεφαλική, δεν μπορώ να κάτσω σπίτι μου και να πω αυτός ο ρόλος είναι έτσι. Είμαι της δράσης. Και όλο αυτό το γυναικομάνι που τρέχει με κάνει να θέλω να απέχω καμιά φορά – με μια απέχθεια προς τις γυναίκες, ώρες-ώρες. Γιατί είμαι και μέσα στον ρόλο έτσι, ως Λυσιστράτη. Δεν αισθάνομαι ότι είμαι μια φεμινίστρια που λέει ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε οι καλύτερες.

H αλλιώτικη Λυσιστράτη του Μιχαήλ Μαρμαρινού Facebook Twitter
Φωτογραφίες από τις πρόβες / Εθνικό Θέατρο

Ήδη, από την αρχήτις βρίζω: «Πανσκατομουνιασμένο, άθλιο γυναικείο φύλο, από εμάς γεννιούνται οι τραγωδίες». Πιστεύω πως η γυναίκα μπαίνει σε έναν ρόλο που της φοράνε, κάθεται σε αυτόν και βολεύεται. Κι εμένα μου τη δίνει αυτό ώρες-ώρες. Λέω και δικά μου πολλές φορές. Κοίτα... από τον Χίτλερ μέχρι τους Μπιτλς είναι γυναίκες από κάτω που κλαίνε. Ουρλιάζουν για το είδωλο. Οι άντρες έχουν άλλα αντίστοιχα. Δεν τους θεωρώ καλύτερους. Επίσης, θεωρώ ότι υπάρχει μια μελαγχολία σε αυτό το πράγμα και όχι πολλή ελπίδα. Γι' αυτό και ο Αριστοφάνης, βάζοντας γυναίκες να πάρουν την εξουσία και να μπουν στην Ακρόπολη, ξεκινάει ήδη με μια ουτοπία, όπως στους Όρνιθες, που λένε "θα ανέβουμε στον Ουρανό να κάνουμε πόλη". Ξεκινάει με μια πλάκα, ένα πράγμα που δεν γίνεται τότε. Οπότε, είναι λίγο σαν να μην υπάρχει ελπίδα. Η Λυσιστράτη κουβαλάει στοιχεία που δεν ανήκουν σε κανένα φύλο. Κάπως έτσι κινούμαι κι εγώ εκεί μέσα, σαν να μη θέλω κανένα από τα δύο. Τουλάχιστον, αυτό νομίζω ότι ταιριάζει σε μια τέτοια φυσιογνωμία, που καταρχάς είναι ηγετική. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν έναν ναρκισσισμό, μια μοναξιά, μια δική τους σκέψη, δεν τους καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι. Η Λυσιστράτη έχει κάποιες εξάρσεις, κάποιες δικές της φιλοσοφίες περί αντρών και γυναικών και μια φοβερή μοναξιά, δεν θέλει να ανήκει πουθενά».


Μου περιγράφει πώς γίνονται οι πρόβες, με πολλούς αυτοσχεδιασμούς και ελευθερία, πώς ο κάθε ηθοποιός μπορεί να πει ό,τι θέλει μέχρι να γίνει κάποια στιγμή ένα ξεσκαρτάρισμα από τον σκηνοθέτη. «Τα πράγματα φτάνουν και στα άκρα, αλλά μου αρέσει αυτό. Δεν ξέρω πού θα με βγάλει κάθε πρόβα. Θέλω να πω αυτό που σκέφτομαι, πάνω στην ιστορία βέβαια, ακολουθώντας μια γραμμή. Με τον Μιχαήλ υπάρχει πλήρης σύμπνοια, "κολυμπάω" ως ηθοποιός του. Έχω τη θέση μου εκεί μέσα, δεν κάνω κάτι άλλο. Σίγουρα είναι μια παράσταση συνόλου, όλοι μας αφηγούμαστε αυτή την ιστορία». «Εν τέλει, είναι θεμιτό να προσθέτει ο καθένας τα δικά του λόγια σε ένα κλασικό έργο;». «Αυτό, όπως ξέρεις, το θεωρώ και απαραίτητο. Δεν λέω να κυριαρχεί αυτό και να παίξεις άλλο έργο. Αλλά αν αυτό ενισχύει και βοηθάει στην κατανόηση του έργου, θεωρώ πως ναι, είναι θεμιτό. Ειδικά ο Αριστοφάνης έβγαινε κι έβριζε ανθρώπους της εποχής του, και τους έκανε ζημιά κιόλας. Από την άλλη, έχει και μια ποίηση, αλλά αυτό το στοιχείο δεν μπορείς να το παίξεις περιχαρακωμένο και να πεις δεν το πειράζω. Θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε την ελευθερία να προσθέτουμε δικά μας πράγματα, γιατί κάποια έργα αναφέρονται σε τόσο συγκεκριμένα πράγματα, που πλέον δεν λένε τίποτα, και αν κάποιος μπορεί να "μεταφράσει" κάτι στο σήμερα με έναν τρόπο ωραίο και ευφυή, όχι χυδαίο, νομίζω πως είναι για καλό».

H αλλιώτικη Λυσιστράτη του Μιχαήλ Μαρμαρινού Facebook Twitter
Φωτογραφίες από τις πρόβες / Εθνικό Θέατρο


Η Κιτσοπούλου ίσως αποδειχτεί η ιδανική Λυσιστράτη της εποχής μας. Τόσο η γραφή της όσο και οι σκηνοθεσίες της έχουν όλες τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Πριν χωρίσουμε, μου λέει: «Έπειτα από χρόνια βρέθηκα σε μια συνθήκη που δεν είμαι ούτε με τους κολλητούς μου ούτε με τη δική μου ομάδα. Εκτέθηκα, φοβήθηκα, πέρασα από όλα τα στάδια, ξεπερνάω εμπόδια. Είναι πιο μεγάλα τα βήματα που πρέπει να κάνω, αλλά αυτό με χαροποιεί πολύ». Και συνεχίζει: «Ψάχνουμε κάθε μέρα. Σίγουρα ο Μαρμαρινός έχει κάτι στο μυαλό του, αλλά μας ανοίγει δρόμους και τους αφήνει να συμβαίνουν. Μπαίνει και το προσωπικό στοιχείο και η προσωπική σκέψη του καθένα. Προς το παρόν, μαθαίνει στις πρόβες από εμάς, καθώς αφηγείται, λέει και τις δικές του σκέψεις. Δεν ξέρω τι θα επιλέξει από όλα αυτά».

Info:

Μιχαήλ Μαρμαρινός

Λυσιστράτη, του Αριστοφάνη

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

5-6 Αυγούστου 2016

21:00

Ταυτότητα Παράστασης

Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός

Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός

Σκηνικά: Γιώργος Σαπουντζής

Κοστούμια: Μαγιού Τρικεριώτη

Φωτισμοί: Thomas Walgrave

Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος

Καλλιτεχνική συνεργάτις: Έφη Θεοδώρου

Βοηθός σκηνοθέτη: Θεοδώρα Καπράλου

Διανομή (με αλφαβητική σειρά)

Γιάννης Βογιατζής, Αθηνά Δημητρακοπούλου Λένα Δροσάκη, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Άννα Κλάδη, Λένα Κιτσοπούλου, Σοφία Κόκκαλη, Ειρήνη Μαρκή, Αθηνά Μαξίμου, Γιώργος Μπινιάρης, Ελένη Μπούκλη, Ηλέκτρα Νικολούζου Θέμης Πάνου, Αγλαΐα Παππά, Λένα Παπαληγούρα, Μαρίνα Σάττι, Μαρία Σκουλά, Έλενα Τοπαλίδου, Χάρης Τσιτσάκης Αιμίλιος Χειλάκης.

Πιάνο: Λενιώ Λιάτσου

H αλλιώτικη Λυσιστράτη του Μιχαήλ Μαρμαρινού Facebook Twitter
Φωτογραφίες από τις πρόβες / Εθνικό Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ