Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση.

#quote#Οι εκλογικές καμπάνιες των κομμάτων και των υποψήφιων βουλευτών δεν θα μπορουσαννα ξεφύγουν από τη δίνη της βαθειάς κρίσης της χώρας. Εχουν μπλεχτεί κουβάρι οι αδυναμίες που οφείλονται:  1^ον) στην οικονομική, κοινωνική κρίση,  2^ον) στην πολιορκία του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία και τη διεθνή κοινότητα, 3^ον) στα κουσούρια που ταλανίζουν την Ελλάδα μετά το ’74. Να κάποιες εικόνες από αυτό τον παρανοϊκό πίνακα της Σύγχυσης:

• ΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ: Ακούγονται τόσο πολλά, τόσο εκκωφαντικά «Εγώ», ενώ η κρίση, κάθε κρίση, απαιτεί Ομάδα. Στην Ομάδα υπάρχουν Ηγέτες, αλλά ποτέ δεν υπάρχουν Ομάδες που αποτελούνται μόνο από τον ηγέτη και λίγους στενούς, προσωπικούς συνεργάτες.

• ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ: Η βαθιά κρίση θα απαιτούσε συνεργασίες κομμάτων. Αντίθετα, βλέπουμε ότι όλα σχεδόν τα κόμματα κατεβάζουν προτάσεις συνεργασίας με όρους (όχι μίνιμουμ προϋποθέσεις), που πρακτικά αποκλείουν κάθε σύγκλιση με άλλο κομματικό φορέα.

• ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΠΡΟΔΙΔΕΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΠΟΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ: Τα ακατανόητα σποτάκια, τα ταυτολογικά συνθήματα, δεν είναι αποτέλεσμα μόνο ενός κακού συμβούλου ή μιας άτυχης στιγμής. Πίσω από το θολό μήνυμα συνήθως κρύβεται ένας κομματικός μηχανισμός σε αναταραχή, ένα πολιτικό πρόγραμμα χωρίς συνοχή.

• ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΕΝΑΝ ΓΙΑΤΡΟ: Ορισμένες αυτοκαταστροφικές καμπάνιες κρύβουν την ανασφάλεια των κομματικών ηγεσιών, την αδυναμία τους να πορευτουν σε συνθήκες αναταράξεων. Δεν αρκούν μόνο οι πολιτικοί αναλυτές ή οι σύμβουλοι επικοινωνίας για να ερμηνεύσουν αυτές τις τόσο λάθος επικοινωνιακές ενέργειες 

• ΔΙΧΑΣΜΕΝΑ ΚΟΡΜΙΑ: Αρκετά συχνό το φαινόμενο άλλο να λένε τα σποτάκια ενός κόμματος, άλλο να μεταφέρει η διαδικτυακή του δραστηριότητα και άλλο να ακτινοβολεί η παρουσία των στελεχών του στην τηλεόραση. Οι διαφωνίες εντός των κομμάτων είναι συχνά ορατές και αυτό μεταφέρεται στα κανάλια επικοινωνίας. Η οικονομική κρίση, από την άλλη πλευρά, έφερε πίεση για οργάνωση προεκλογικών εκστρατειών με μικρούς προϋπολογισμους. Πέρα όμως από αυτό, ο προσεκτικός παρατηρητής μπορεί να δει και άλλα θετικά στοιχεία:

• ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΑ: Οι λίγες προεκλογικές εκστρατείες που έχουν πολύ μεγάλο προϋπολογισμό ξεχωρίζουν μόνο γι’ αυτό. Τα πιο φρέσκα εγχειρήματα έχουν γίνει με οικονομικό ή και φθηνό τρόπο, από κόμματα ή πρόσωπα που έχουν να πουν κάτι διαφορετικό. Λόγω των χαμηλών προϋπολογισμών, οι καμπάνιες δεν μπορούν να κρύψουν την έλλειψη πολιτικού λόγου με επιστράτευση «φρου-φρου», ακριβές παραγωγές και πολλούς συμβούλους. Είναι τόσο ρηχή η πραγματικότητα, ώστε αν ρωτήσετε ποιες είναι οι 10 κινήσεις που ξεχωρίζουν, ο ερωτώμενος μπορει ν’ απαντήσει σχετικά εύκολα.

• Η ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Μέχρι το 2009 η προεκλογική εκστρατεία ήταν λεφτά και διαπλοκή. Στις εκλογές του 2012 τα δύο αυτά στοιχεία μπαίνουν στη δοκιμασία που υφίστανται το πολιτικό σύστημα και τα παραδοσιακά κανάλια άσκησης εξουσίας. Η επικοινωνία της πολιτικής με τους πολίτες δεν περνά πλέον αποκλειστικά από τα κανάλια που ελέγχρουν οι μέχρι πρόσφατα ακλόνητες εγχώριες ελίτ.
• ΝΕΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: Κάποιοι από τους πιο παραδοσιακούς πολιτικούς ή τους πιο «δεμένους» με τα κλασικά media έσπευσαν σε αυτές τις εκλογές ν’ αρχίσουν δραστηριότητα στο internet και στα social media. Αρκετοί το κάνουν με τον τροπο κάποιου που δεν το πιστεύει ή δεν το ξέρει. Ορισμένοι όμως το χειρίστηκαν με ειλικρίνεια, π.χ. δεν κάνουν τους επαΐοντες. Το πιο σημαντικό είναι ότι θα μείνουν κάποιες καλές πρακτικές για τους άλλους που θα προστρέξουν κατά τους επόμενους μήνες.

• ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ MEDIA: Η δυναμική αυτών των εκλογών δείχνει ότι δεν μπορούν να ελέγξουν την πολιτική επικοινωνία. Η τηλεόραση παραμένει βασιλιάς, αλλά δεν φορά όλα του τα ρούχα. Τα κόμματα και οι πολιτικοί έχουν πλέον εναλλακτικές διόδους.

• «ΨΗΦΙΑΚΟΣ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ»: Ελάχιστα κόμματα και ελάχιστοι πολιτικοί βγήκαν στο «ανοιχτό γήπεδο» για να κάνουν ελεύθερο διάλογο με τους πολίτες. Δεν γνωρίζουν το σπορ, δεν έχουν τη κατάλληλη υποδομή (π.χ. σύγχρονο site) ή το φοβάται το επιτελείο τους, που λειτουργεί με παραδοσιακό τρόπο εκλογικού μηχανισμού. Στην ουσία τέτοιος διάλογος μπορεί να γίνει μόνο σε διαδικτυακή πλατφόρμα. Ο «ψηφιακός λαϊκισμός» είναι ένα στοιχείο που επεκτείνεται στις πολιτικές καμπάνιες, όπως μπορείτε να δείτε εδώ . 
• Ο επιμελής πολίτης θα αναρωτηθεί γιατί ο Ανδρ. Λοβέρδος έχει δύο λογαριασμούς στο Twitter ή γιατί ο Αλ. Τσίπρας επέλεξε ως κεντρικό στοιχείο της καμπάνιας του την καταγγελία των media. Πόσο ωφέλησε τον Στ. Μάνο και τη Δράση η δραστήρια παρουσία στα social media και αν κέρδισε η Ντόρα Μπακογιάννη, που ήταν η πρώτη που είχε επενδύσει στην ψηφιακή παρουσία. Η δραστηριότητα του Β. Βενιζέλου είναι από μόνη της άξια μελέτης.

• Μετά τις εκλογές του 2009 είχαν μείνει πολλοί «σκελετοί» λογαριασμών στα social media από πολιτικούς που τους άνοιξαν προεκλογικά και μετά τους ξέχασαν... Οι ενδείξεις αυτήν τη φορά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα πράγματα θα γίνουν αλλιώς: αρκετοί θα συνεχίσουν να τα συντηρούν. Μην περιμένετε, όμως, να είναι μόνο αυτοί/αυτές που έχουν «σύγχρονο» προφίλ, ούτε μόνο εκείνοι που διαθέτουν budget.