Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου: H κριτική της Ματίνας Καλτάκη

Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου: H κριτική της Ματίνας Καλτάκη Facebook Twitter
2

 

Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου: H κριτική της Ματίνας Καλτάκη Facebook Twitter

Η Επανάληψη, μια βασική φιλοσοφική έννοια, είναι το βασικό ζήτημα που πραγματεύεται αριστοτεχνικά ο Δημήτρης Δημητριάδης στον Κυκλισμό του Τετραγώνου. Αν σκεφτεί κανείς, ωστόσο, πόσο λίγοι ανάμεσά μας δίνουν την ευκαιρία στον εαυτό τους να προχωρήσουν μέσα από τη δυνατότητα που είναι (που προσφέρει) η φιλοσοφική σκέψη και πόσο πολλοί αντιμετωπίζουν το θέατρο ως ζωντανό σινεμά (όπου το παν κρίνεται στην πλοκή και τη δράση), καταλαβαίνει τη δυσανεξία που προκάλεσε σε αρκετούς θεατές η παράσταση του Κυκλισμού στη Στέγη.

Ένα έργο, που μάλιστα ανεβαίνει για πρώτη φορά, εντάσσεται στη δυναμική της θεατρικής αγοράς και ο τρόπος που προβάλλεται βαραίνει στις προσδοκίες που προκαλεί στο δυνάμει κοινό του. Πιστεύω ότι συστήνοντας τον Κυκλισμό ως «μια ερωτική εξίσωση του πόθου και της απελπισίας που ο συγγραφέας αφιερώνει "σ' αυτούς που ζουν", παρουσιάζοντας έντεκα πρόσωπα διαφορετικών φύλων, γενιών και σεξουαλικών προτιμήσεων, αλλά με μια κοινή και αδήριτη ανάγκη: να αγαπηθούν» [στο πρόγραμμα της Στέγης (www.sgt.gr) και στα δελτία Τύπου που αναπαράχθηκαν στα μέσα ενημέρωσης] δημιουργήθηκε ένα πλαίσιο υποδοχής ξένο προς αυτό που είναι, και εκφράζει, ο Κυκλισμός. Αν έχω δίκιο, δεν ήταν αναμενόμενο, μετά από δυόμισι ώρες παράστασης χωρίς διάλειμμα, όσοι από τους θεατές δεν αντιμετωπίζουν το θέατρο ως χώρο κι αφορμή σκέψης και στοχασμού για την ύπαρξη και τ' ανθρώπινα, ή δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν τις δραματουργικές ιδιαιτερότητες του έργου, να δυσανασχετήσουν;

Μόνο που κανένας σημαντικός συγγραφέας δεν ξεκίνησε να γράφει με αφετηρία τι είναι αρεστό στο κοινό. Ούτε κι η τέχνη (στην όποια μορφή της) προχωρεί, αν ο δημιουργός δεν έχει τη δύναμη και την τόλμη να προτείνει ακόμα κι αυτό που μπορεί να παρεξηγηθεί ή/και να συκοφαντηθεί. Ο Δημητριάδης το γνωρίζει καλά και στη μακρά συγγραφική πορεία του δεν έχει επιτρέψει σε κριτικούς ή θεατές να μειώσουν την ένταση με την οποία εμπλέκεται στην περιπέτεια της γραφής – συνεχίζει να δοκιμάζει και να δοκιμάζεται τολμηρά σε διαφορετικούς δραματουργικούς τρόπους και μέσα. Στον Κυκλισμό του Τετραγώνου αναμετριέται με το απόλυτο: τη σύγκλιση περιεχομένου και μορφής. Και με εντυπωσιακή δραματουργική συνέπεια, παρά τις δυσκολίες που συνεπάγεται η επιλογή αυτή στην πρόσληψη του έργου, δεν διστάζει να αντιμετωπίσει το πολυσύνθετο ζήτημα «Επανάληψη», υιοθετώντας μια μορφή που βασίζεται ακριβώς στην επανάληψη: τέσσερις ερωτικές ιστορίες (οι γωνίες του τετραγώνου) που θα «ανακυκλώσει» οχτώ φορές, σε τρεις παραλλαγές την καθεμία. Εδώ η ιδέα δεν είναι αόριστη, συμπίπτει με τον μηχανισμό που την εκθέτει και εντέλει την υλοποιεί.

Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου: H κριτική της Ματίνας Καλτάκη Facebook Twitter

Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου: H κριτική της Ματίνας Καλτάκη Facebook Twitter

Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου: H κριτική της Ματίνας Καλτάκη Facebook Twitter

Επανάληψη, λοιπόν. Κάθε μέρα ο ήλιος ανατέλλει και δύει. Οι εποχές αλλάζουν κυκλικά σε μια αέναη επανάληψη. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν. Η ρουτίνα (δηλαδή η σύσταση της καθημερινότητας από συγκεκριμένο αριθμό σταθερών κινήσεων/δράσεων που επαναλαμβάνονται από μέρα σε μέρα) μπορεί να έχει προσλάβει αρνητικό πρόσημο, γιατί ταυτίζεται με τον αυτοπεριορισμό και την αδράνεια, αλλά αυτοί που δεν διστάζουν να σκάψουν λίγο πιο βαθιά τη συνδέουν με μια στοιχειώδη ανάγκη, του εξορκισμού του τέλους – η ρουτίνα λειτουργεί σαν ψευδαίσθηση αιωνιότητας.

Ο Κίρκεγκορ (1813-1855) το είδε αλλιώς. Είδε στην επανάληψη μια έννοια-κλειδί για τη δυνατότητα μιας ζωής καλής, ευτυχισμένης. Αυτό που γνωρίζεις δεν μπορεί να σε απογοητεύσει, ούτε σου προκαλεί φρούδες ελπίδες. Σε απελευθερώνει από την αγωνία της αναζήτησης του καινούργιου, που μπορεί να επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις. «Όποιος πληρέστερα έμαθε να την αντιλαμβάνεται, τόσο βαθύτερος άνθρωπος έγινε» σημειώνει, και «η επανάληψη είναι ο άρτος ο επιούσιος ο καθημερινός, που χορταίνει κι ευλογεί»

Ας τελειώνουμε πια με τη γραμμική σύλληψη της εξέλιξης (του χρόνου, της Ιστορίας, της ζωής μας). Η επανάληψη, δηλαδή η κυκλικότητα, είναι βασικό ίδιον της ύπαρξης. Κάθε μέρα επαναλαμβάνουμε τους εαυτούς μας κι επειδή τα δύσκολα δεν τολμάμε να τα αγγίξουμε, γιατί απαιτούν κόπο και πόνο, μοιάζουμε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε εις τους αιώνες των αιώνων τα ίδια λάθη, παγιδευμένοι στη φαινομενικά γραμμική αλληλουχία των γεγονότων. Μπορούμε να πάμε παραπέρα το «αφήγημα» της βιογραφίας μας; Να αποδεχτούμε την επανάληψη, αλλά ζώντας μια ζωή που, αν έπρεπε να την ξαναζήσουμε, θα την επιλέγαμε ακριβώς ίδια, πάλι και πάλι; Ο Νίτσε έγραψε για την ιδέα του «αιώνιου γυρισμού» ή της «αιώνιας επιστροφής» στον αφορισμό 341 της Χαρούμενης Επιστήμης: «Κι αν μια μέρα ή μια νύχτα ερχόταν ένας δαίμονας και γλιστρούσε μέσα στην υπέρτατη μοναξιά σου και σου 'λεγε: "Αυτήν τη ζωή, όπως την έζησες και τη ζεις ως τώρα, πρέπει να την ξαναρχίσεις από την αρχή, και να την ξαναρχίζεις αδιάκοπα, χωρίς τίποτα το καινούργιο· αντίθετα, μάλιστα! Ο παραμικρός πόνος, η παραμικρή ευχαρίστηση, η παραμικρή σκέψη, ο παραμικρός στεναγμός, όλα όσα ένιωσες στη ζωή σου θα ξαναρθούν, καθετί μεγάλο και καθετί μικρό που περικλείει, όλα θα ξαναρθούν, και θα ξαναρθούν με την ίδια σειρά, με την ίδια ανελέητη διαδοχή... κι αυτή η αράχνη θα ξαναρθεί, κι αυτό το σεληνόφωτο ανάμεσα στα δέντρα, κι αυτή η στιγμή, κι εγώ ο ίδιος! Η αιώνια κλεψύδρα της ζωής θα ξαναγυρίζει ακατάπαυστα, κι εσύ μαζί της, απειροελάχιστη σκόνη των σκονών!"... Δεν θα 'πεφτες κατάχαμα, δεν θα 'τριζες τα δόντια σου και δεν θα καταριόσουν αυτόν το δαίμονα;». Αν τολμούσαμε, για τις σοβαρές επιλογές της ζωής μας, να θέσουμε το ερώτημα «Το θέλεις αυτό; Θα το ήθελες ξανά; Μια φορά; Για πάντα; Επ' άπειρον;», η ζωή μας θα αποκτούσε τη σημασία που της αρνιόμαστε.

Οι τέσσερις ερωτικές ιστορίες του Κυκλισμού ανακυκλώνονται, αλλά διαφοροποιούμενες με κάθε νέα επανάληψή τους – νέα στοιχεία προστίθενται, αποσπασματικές σκέψεις που αφήνουν χώρο στην ελπίδα ότι υπάρχει διέξοδος από τον ίλιγγο του διαρκώς ανικανοποίητου, του διαρκώς ατελούς. Σταδιακά αποδομούνται έτσι ώστε στις τελευταίες παραλλαγές να έχουν μείνει μόνο ίχνη των αρχικών διαλόγων. Λέξεις μόνο: «Σαν εσάς», «Κι εγώ», «Μπροστά σας», «Αποφάσισε», και «Συνέχισε», ξανά και ξανά. Είναι το σημείο όπου το ένα πρόσωπο αντικαθιστά το άλλο, οι ιστορίες μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη, «ταυτότητες» και όρια συγχέονται και όλα τα πρόσωπα και οι ιστορίες γίνονται ένα, όπως όταν αρχίσεις να περιστρέφεις μια παλέτα με διαφορετικά χρώματα – στο τέλος θα πάρεις το χρώμα που προκύπτει από την ένωσή τους. Εγώ είμαι Εσύ.

Αυτό που αποκαλύπτει αριστουργηματικά για μένα ο Κυκλισμός –και η εντυπωσιακή σκηνική προσέγγιση του Δημήτρη Καραντζά, με χοροθεατρικές επιρροές κι ένα έξοχο σύνολο ηθοποιών που υπηρέτησε άρτια τις μεταβολές στο ερμηνευτικό ύφος και στη ρυθμική εξέλιξη, που γίνεται ολοένα και πιο γρήγορη όσο ο λόγος αποσυντίθεται– είναι ότι ελάχιστα, και μάλλον επιπόλαια, έχουμε αντιμετωπίσει την έννοια της επανάληψης στη ζωή μας. Η παραδοχή ότι είναι θεμελιώδης όρος της ύπαρξης έχει τη δύναμη να εκμηδενίσει αλλά και να μεταμορφώσει. Το θέατρο στις καλές στιγμές του γίνεται κάτοπτρο όπου προβάλλονται όλες οι αλήθειες που φοβόμαστε να δούμε καταπρόσωπο. Θέλεις τη ζωή που ζεις; Θα ήθελες να τη ζήσεις ξανά; Μια φορά; Για πάντα; Επ' άπειρον;

=====

Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου, του Δημήτρη Δημητριάδη

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς.

Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου.

Ηχητικός σχεδιασμός: Δημήτρης Καμαρωτός.

Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου.

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη.

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου.

Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Γιώργος Γάλλος, Αλεξία Καλτσίκη, Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννης Κλίνης, Περικλής Μουστάκης, Άρης Μπαλής, Γιάννος Περλέγκας, Όμηρος Πουλάκης, Μαρία Πρωτόπαππα, Χρήστος Στέργιογλου

Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, Κεντρική Σκηνή

Μέχρι 27/10

Λεωφ. Συγγρού 107-109

www.sgt.gr

Θέατρο
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ