Μαμά, μαμά πήρα το Νόμπελ!
Η ομιλία του J. M. Coetzee στο επίσημο δείπνο για την απονομή του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 10 Δεκεμβρίου 2003.
MΕΓΑΛΕΙΟΤΑΤΟΙ, Υψηλότατοι, κυρίες και κύριοι, εκλεκτοί προσκεκλημένοι, φίλοι,
Τις προάλλες, εντελώς ξαφνικά, ενώ μιλούσαμε για κάτι τελείως διαφορετικό, η σύντροφός μου Ντόροθι ξέσπασε λέγοντας: «Από την άλλη πλευρά, όμως, πόσο περήφανη θα ήταν η μητέρα σου! Τι κρίμα που δεν ζει πια! Και ο πατέρας σου επίσης! Πόσο περήφανοι θα ήταν για σένα!»
«Ακόμα πιο περήφανοι από τον γιο μου τον γιατρό;» είπα. «Ακόμα πιο περήφανοι από τον γιο μου τον καθηγητή;»
«Ακόμα πιο περήφανοι.»
«Αν η μητέρα μου ήταν ακόμα ζωντανή», είπα, «θα ήταν ενενήντα εννιάμισι ετών. Πιθανότατα θα είχε άνοια. Δεν θα καταλάβαινε καν τι γίνεται γύρω της.»
Αλλά φυσικά δεν έπιασα το νόημα. Η Ντόροθι είχε δίκιο. Η μητέρα μου θα ξεχείλιζε από υπερηφάνεια. Ο γιος μου, ο νικητής του βραβείου Νόμπελ. Και για ποιον, άλλωστε, κάνουμε τα πράγματα που μας οδηγούν στα βραβεία Νόμπελ, αν όχι για τις μάνες μας;
«Μαμά, μαμά, κέρδισα ένα βραβείο!»
«Mπράβο αγάπη μου. Τώρα φάε τα καρότα σου προτού κρυώσουν.»
Γιατί πρέπει οι μαμάδες μας να είναι ενενήντα εννέα ετών και να έχουν πεθάνει προτού μπορέσουμε να τρέξουμε στο σπίτι με το βραβείο που θα τις αποζημιώσει για όλα τα προβλήματα που τους προκαλέσαμε;
Στον Άλφρεντ Νόμπελ, που βρίσκεται στον τάφο εδώ και 107 χρόνια, και στο Ίδρυμα που διαχειρίζεται τόσο πιστά τη διαθήκη του και που δημιούργησε αυτή την υπέροχη βραδιά για εμάς, εκφράζω την ειλικρινή μου ευγνωμοσύνη. Στους γονείς μου, λυπάμαι πολύ που δεν μπορείτε να είστε εδώ.
Σας ευχαριστώ.
