1.
Μοχάμεντ Άλι
Esquire, Απρίλιος 1968
Λίγους μήνες αφότου ο Μοχάμεντ Άλι αρνήθηκε τη στράτευση για τον πόλεμο του Βιετνάμ και βρέθηκε εξοστρακισμένος από τις διοργανώσεις του μποξ, το 1967, φωτογραφήθηκε για το «Esquire» ως Άγιος Σεβαστιανός. Στη συνέντευξη που συνόδευε το εξώφυλλο δήλωνε «Υψώνω το ανάστημά μου για τα πιστεύω μου, και πιστεύω 1000% στην ελευθερία του λαού των μαύρων». Ελάχιστες μέρες μετά την κυκλοφορία του περιοδικού, δολοφονήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, πράγμα που προσέδωσε προφητικό χαρακτήρα στο εξώφυλλο.
2.
«Αν δεν αγοράσεις αυτό το περιοδικό, θα σκοτώσουμε αυτόν τον σκύλο»
National Lampoon, Ιανουάριος 1973
Το χιουμοριστικό αμερικανικό περιοδικό «National Lampoon» πρωτοκυκλοφόρησε το 1970 και γρήγορα ξεχώρισε για το περιεχόμενό του, που άλλοι το έβρισκαν διασκεδαστικό, άλλοι αποκρουστικό και άλλοι και τα δύο. Το πιο γνωστό του εξώφυλλο, που δείχνει τον σκύλο με το όνομα Mr. Cheeseface να λοξοκοιτάζει ένα όπλο που είναι κολλημένο στον κρόταφό του, σατιρίζει τα ίδια τα μίντια και την αγωνία τους να πουλήσουν και ενέπνευσε πολλά άλλα περιοδικά να δοκιμάσουν τα όρια της σάτιρας.
3.
«Μια στιγμή χαράς»
The New Yorker, Ιούλιος 2013
Τον Ιούνιο του 2013 δυο αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ επικύρωσαν το δικαίωμα των αμερικανικών Πολιτειών να προστατεύουν την ισότητα στον γάμο, πράγμα που δυο χρόνια αργότερα θα οδηγούσε στην αναγνώριση του γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Το περιοδικό «New Yorker» επιλέγει ένα σκίτσο του Jack Hunter για να τιμήσει την περίσταση: οι ήρωες της παιδικής εκπομπής «Sesame Street» Μπερτ και Έρνι, οι οποίοι ζουν στο ίδιο διαμέρισμα και πολύς λόγος έχει γίνει για τη φύση της σχέσης τους από το 1969 που ξεκίνησε η εκπομπή, κάθονται στο μισοσκότεινο σαλόνι τους και ο Έρνι ακουμπάει το κεφάλι του στον ώμο του Μπερτ, ενώ η τηλεόραση δείχνει τους δικαστές που απαρτίζουν το Ανώτατο Δικαστήριο. Είναι μια ήσυχη οικογενειακή σκηνή που αποτυπώνει την εμπειρία πολλών queer ζευγαριών που παρακολουθούσαν τις υποθέσεις γεμάτα ελπίδα.
4.
Έλεν ΝτιΤζένερις
Time, Απρίλιος 1997
Το δημόσιο coming out της Έλεν ΝτιΤζένερις (που ήταν εν μέρει ένα τέχνασμα για να ανεβάσει την τηλεθέαση της κωμικής σειράς «Ellen» στην οποία πρωταγωνιστούσε) ήταν δική της ιδέα και έγινε στο εξώφυλλο του περιοδικού «Time», το οποίο είχε τότε τιράζ σχεδόν τεσσάρων εκατομμυρίων φύλλων. Το απαστράπτον χαμόγελο της ΝτιΤζένερις και η casual φράση «Ναι, είμαι γκέι» ήθελαν να δείξουν ότι στο μέλλον δεν θα ήταν και τόσο φοβερή είδηση το coming out μιας τηλεοπτικής σταρ. Δυστυχώς το κοινό της εποχής δεν συμφωνούσε, και το περιοδικό έλαβε πολλές επιστολές διαμαρτυρίας. Παρ’ όλα αυτά, το εξώφυλλο ήταν ένα λιθαράκι στον δρόμο για την ελευθερία.
5.
«Θεέ μου – χτυπήσαμε ένα κοριτσάκι»
Esquire, Οκτώβριος 1966
Η φράση ανήκε σε έναν Αμερικανό στρατιώτη στο Βιετνάμ που μόλις είχε ρίξει μια χειροβομβίδα και ήταν παρμένη από την αναφορά ενός απεσταλμένου του «Esquire» που «συνόδευε» μια διμοιρία στρατιωτών. Το πρώτο πληθυντικό εμπλέκει τον αναγνώστη στη φρίκη και τον παραλογισμό του πολέμου. Ήταν ένα από τα πρώτα αντιπολεμικά εξώφυλλα που δημιουργήθηκαν εκείνη την εποχή που μαινόταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ.
6.
«Το δράμα της ζωής πριν από τη γέννηση»
Life, Απρίλιος 1965
Ο Σουηδός φωτογράφος Λέναρτ Νίλσον υποστήριζε στην αρχή της δεκαετίας του ’50 ότι θα κατάφερνε να αποτυπώσει τα στάδια της ανθρώπινης αναπαραγωγής σε έγχρωμες φωτογραφίες. Του πήρε 12 χρόνια πειραμάτων, αλλά τα κατάφερε. Τον Απρίλιο του 1965 το περιοδικό «Life» κυκλοφόρησε με μια από τις φωτογραφίες του στο εξώφυλλο: ένα έμβρυο 18 εβδομάδων μέσα στον αμνιακό σάκο μοιάζει να αιωρείται στο διάστημα. Από τα ’80s, όταν έμαθε ότι οι φωτογραφίες του χρησιμοποιούνταν σε διαδηλώσεις ενάντια στο δικαίωμα στην έκτρωση, ο Νίλσον δεν επέτρεψε ξανά τη δημοσίευσή τους.
7.
«9/11/2001»
The New Yorker, Σεπτέμβριος 2001
Το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, η Φρανσουάζ Μουλί και ο σύζυγός της, ο σκιτσογράφος Αρτ Σπίγκελμαν, είδαν ένα αεροπλάνο να προσκρούει στον Βόρειο Πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Ως art editor του «New Yorker», η Μουλί κλήθηκε να αποτυπώσει το γεγονός στο εξώφυλλο του περιοδικού. Αρχικά σκέφτηκε να φτιάξει ένα εντελώς μαύρο εξώφυλλο, όμως μαζί με τον Σπίγκελμαν κατέληξαν σε μια πιο συμβολική προσέγγιση: οι σκοτεινές σιλουέτες των δυο πύργων επάνω σε λίγο πιο ανοιχτό μαύρο φόντο, ώστε τα χαμένα κτίρια να φαίνονται μόνο υπό συγκεκριμένο φως.
8.
Έλιοτ Σπίτζερ
New York, Μάρτιος 2008
Τον Μάρτιο του 2008, όταν αποκαλύφθηκε ότι ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Έλιοτ Σπίτζερ ήταν ο «Πελάτης 9» σε ένα σκάνδαλο πορνείας, ο αρχισυντάκτης του «New York Magazine» Άνταμ Μος ακύρωσε το προγραμματισμένο εξώφυλλο. Η δημιουργική διευθύντρια του περιοδικού Τζόντι Κουόν ζήτησε νέες ιδέες από καλλιτέχνες και η Μπάρμπαρα Κρούγκερ έδωσε τη νικητήρια πρόταση: πάνω στο πορτρέτο του Σπίτζερ πρόσθεσε τη λέξη «BRAIN» και ένα βέλος που έδειχνε στη βουβωνική του περιοχή. Με το χαρακτηριστικό της στυλ, που συνδυάζει εικόνες και κείμενο, η Κρούγκερ σατίρισε την πτώση του κυβερνήτη – μια «παλιά ιστορία» εξουσίας και επιθυμίας, όπως σχολίασε συνεργάτης του.
9.
Κέιτλιν Τζένερ
Vanity Fair, Ιούλιος 2015
Το 2014, τα ταμπλόιντ σχολίαζαν αδιάκοπα τη μεταμόρφωση του πρώην Ολυμπιονίκη Μπρους Τζένερ, πατέρα των νεότερων μελών της οικογένειας Καρντάσιαν, την οποία το ριάλιτι «Keeping up with the Kardashians» προσπαθούσε απεγνωσμένα να καμουφλάρει. Το 2015, ετοιμαζόταν η αποκάλυψη στην τηλεόραση, αλλά παράλληλα ο Τζένερ μιλούσε μυστικά στο «Vanity Fair» και τον δημοσιογράφο Μπαζ Μπίσιντζερ. Για να αποτραπούν διαρροές, το περιοδικό επέβαλε αυστηρή μυστικότητα: ελάχιστοι γνώριζαν το θέμα, δούλευαν offline και υπήρχε φύλαξη στο σπίτι του Τζένερ. Το εξώφυλλο του Ιουλίου, φωτογραφημένο από την Άνι Λίμποβιτς, τον σύστηνε ως Κέιτλιν Τζένερ με τη φράση «Call Me Caitlyn». Με αυτά τα λόγια, η Κέιτλιν συνέβαλε στον παγκόσμιο διάλογο για την ταυτότητα φύλου.
10.
Ντέμι Μουρ
Vanity Fair, Αύγουστος 1991
Το 1991, η Ντέμι Μουρ, έγκυος στο δεύτερο παιδί της, φωτογραφήθηκε γυμνή από την Άνι Λίμποβιτς για το εξώφυλλο του «Vanity Fair». Η τότε αρχισυντάκτρια, Τίνα Μπράουν, επέλεξε τη φωτογραφία για το τεύχος Αυγούστου, προκαλώντας σκάνδαλο: αρκετά σούπερ μάρκετ αρνήθηκαν να πουλήσουν το περιοδικό, επικαλούμενα την «προστασία» των παιδιών. Η Μουρ, ήδη διάσημη από το «Ghost», αντιμετώπισε κύμα κριτικής τα επόμενα χρόνια – για τις αμοιβές της, την εμφάνισή της και τον γάμο της με τον νεότερό της Άστον Κούτσερ. Η υποψηφιότητά της για Όσκαρ το 2024 θεωρήθηκε κάτι σαν δικαίωση, όπως και η διαρκής αναπαραγωγή της εμβληματικής εικόνας που έκανε το σώμα σε κατάσταση εγκυμοσύνης σύμβολο δύναμης και ομορφιάς.
11.
Γιόκο Όνο και Τζον Λένον
Rolling Stone, Ιανουάριος 1981
Το μεσημέρι της 8ης Δεκεμβρίου 1980, η Άνι Λίμποβιτς επισκέφθηκε τον Τζον Λένον και τη Γιόκο Όνο στο διαμέρισμά τους στη Νέα Υόρκη για να τους φωτογραφίσει για το εξώφυλλο του «Rolling Stone». Ο Λένον είπε πως οι δοκιμαστικές φωτογραφίες Polaroid «αποτύπωναν ακριβώς τη σχέση τους». Λίγες ώρες αργότερα δολοφονήθηκε από τον Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν. Όταν κυκλοφόρησε το τεύχος, στις 22 Ιανουαρίου 1981, το εξώφυλλο έμοιαζε πια θρηνητικό: η Όνο, ντυμένη, είναι ξαπλωμένη στο λευκό χαλί, ενώ ο γυμνός Λένον είναι τυλιγμένος γύρω της. Η εικόνα παραπέμπει στο εξώφυλλο του άλμπουμ «Double Fantasy» και λειτουργεί διαχρονικά ως ωδή στην αγάπη, την ευαισθησία και τη δημιουργική σύνδεση.
12.
Madonna
Interview, Ιούνιος 1990
Το εξώφυλλο του «Interview» κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια της αμφιλεγόμενης περιοδείας της Madonna που είχε τίτλο «Blonde Ambition». Τον προηγούμενο μήνα η καναδική αστυνομία την είχε προειδοποιήσει να μην αγγίξει τον καβάλο της πάνω στη σκηνή, μια κίνηση που είχε γίνει σήμα κατατεθέν (φυσικά το έκανε, χωρίς συνέπειες). Η φωτογραφία του Χερμπ Ριτς συλλαμβάνει αυτήν ακριβώς την παραδοσιακά ανδρική χειρονομία, που στο εξώφυλλο του περιοδικού μοιάζει λιγότερο προκλητική από ό,τι ήταν όταν η Madonna την έκανε live μπροστά σε χιλιάδες θεατές.
13.
«Κόσμπι: Οι γυναίκες∙ μια ακούσια αδελφότητα»
New York, Ιούλιος-Αύγουστος 2015
Επί δεκαετίες κυκλοφορούσε στον χώρο της ψυχαγωγίας η φήμη ότι ο Μπιλ Κόσμπι, ο διάσημος και πολυαγαπημένος κωμικός, νάρκωνε και κακοποιούσε σεξουαλικά γυναίκες, αλλά η δύναμη του τηλεοπτικού σταρ ήταν τόσο απόλυτη, που ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η φήμη θα έφτανε ποτέ στο ευρύ κοινό. Και όμως, μετά από ένα σύντομο σχόλιο του κωμικού Χάνιμπαλ Μπιουρές για το παρελθόν του Κόσμπι που έγινε viral στο διαδίκτυο, κάτι άλλαξε: οι γυναίκες άρχισαν να μιλούν για τις τραυματικές εμπειρίες τους και ο κόσμος άρχισε πραγματικά να τις ακούει. Τριάντα πέντε από τις σαράντα έξι γυναίκες που μίλησαν δημόσια δέχτηκαν να φωτογραφηθούν για ένα εξώφυλλο που θα επικεντρωνόταν σε αυτές και όχι στον διάσημο θύτη. Η άδεια καρέκλα στο τέλος ήταν ταυτόχρονα ένα σύμβολο για όσες δεν φωτογραφήθηκαν και μια υπόμνηση για το γεγονός ότι η ώρα της λογοδοσίας είχε φτάσει.
14.
«Η θέα του κόσμου από την 9η Λεωφόρο»
The New Yorker, Μάρτιος 1976
Ο Ρουμανο-αμερικανός καλλιτέχνης Σολ Στάινμπεργκ παρουσιάζει τη φανταστική εκδοχή του για το Μανχάταν στο εξώφυλλο του «The New Yorker». Το έργο του «View of the World From 9th Avenue» αγαπήθηκε ακριβώς για τις γεωγραφικές του ανακρίβειες. Το χειροποίητο σκίτσο δείχνει λεπτομερώς σχεδιασμένα οικοδομικά τετράγωνα του Μανχάταν, ενώ πέρα από τον ποταμό Χάντσον απλώνεται ένα σχεδόν άδειο τοπίο, με διάσπαρτα ονόματα αμερικανικών Πολιτειών και κρατών της ηπείρου, μια λωρίδα του Ειρηνικού και μακρινά, αφηρημένα σχήματα για χώρες όπως η Κίνα, η Ιαπωνία και η Ρωσία. Το έργο αναδεικνύει τη «συλλογική μυωπία» της Νέας Υόρκης, τον «επαρχιωτισμό» της πρωτεύουσας του κόσμου, και παραμένει εμβληματικό.
15.
«Η αεροπορία όπως τη βλέπουν οι μαϊμούδες»
Fortune, Ιανουάριος 1931
Το 1930, λίγους μήνες μετά την κατάρρευση του χρηματιστηρίου, ο Χένρι Λους λάνσαρε το «Fortune». Δεν ήταν ακριβώς η κατάλληλη στιγμή για ένα πολυτελές νέο περιοδικό αφιερωμένο στις κινήσεις των αμερικανικών εταιρειών, αλλά ο μεγιστάνας των μέσων πίστευε ότι υπήρχε έτοιμο κοινό. Μέχρι τότε, τα επιχειρηματικά έντυπα ήταν κυρίως τεχνικά περιοδικά γεμάτα πίνακες στατιστικών. Το «Fortune» είχε χοντρό χαρτί, μεγάλες διαστάσεις (11x14 ίντσες) και ζωντανά εικονογραφημένα εξώφυλλα που απεικόνιζαν σιδηροδρόμους, φουγάρα, ατμόπλοια και άλλα σύμβολα επιχειρηματικότητας. Στο εξώφυλλο του Νιλ Μπόουζ τον Ιανουάριο του 1931, μια ομάδα πιθήκων προσπαθεί να δει ένα τότε καινοφανές φαινόμενο: ένα αεροπλάνο στον ουρανό.
16.
Μέριλιν Μονρό
Avant Garde, Μάρτιος 1968
Το καλοκαίρι του 1962, ο Αμερικανός φωτογράφος Μπερτ Στερν συνάντησε τη Μέριλιν Μονρό στο ξενοδοχείο Bel-Air του Χόλιγουντ για μια φωτογράφιση για τη «Vogue». Οι φωτογραφίες που προέκυψαν ήταν φωτεινές, ειλικρινείς και σπάνιας ευαισθησίας για τα δεδομένα των διασημοτήτων της εποχής. Οι 2.500 φωτογραφίες της σειράς «The Last Sitting» καθόρισαν την καριέρα του Στερν, αλλά ο ίδιος ένιωθε ότι δεν απέδωσαν πλήρως τη λάμψη της Μέριλιν, η οποία πέθανε πριν δημοσιευτεί το τεύχος. Έτσι, το 1968, μέσα από το περιοδικό «Avant Garde», παρουσίασε το «The Marilyn Monroe Trip» – ψυχεδελικές μεταξοτυπίες βασισμένες στις φωτογραφίες του, που έδειχναν τη Μέριλιν ως μια φυσική καλλονή που επιτέλους έβρισκε το φως της.
17.
Οπωροκηπευτικά
Gourmet, Μάιος 1969
Το «Gourmet», το περιοδικό «της καλής ζωής», ιδρύθηκε το 1941, σε μια εποχή λιτότητας και τροφίμων που δίνονταν με το δελτίο. Ο εκδότης Ερλ ΜακΌσλαντ προώθησε το φαγητό ως όνειρο και απόδραση, κάτι που μάγεψε τους αναγνώστες. Στη δεκαετία του ’60, υπό τη διεύθυνση της Τζέιν Μοντάν, το περιοδικό ξεχώρισε για τη φωτογραφία και τα ταξιδιωτικά του θέματα. Στο εξώφυλλο του Μαΐου 1969, σε μια φωτογραφία του Ρόνι Ζακ με αισθητική που θυμίζει τους μεγάλους Ολλανδούς ζωγράφους, διάφορα λαχανικά είναι απλωμένα σαν θησαυροί πάνω στα ερείπια της βίλας του Αδριανού στην Ιταλία. Το «Gourmet» εισήγαγε μια εποχή –την οποία διανύουμε ακόμη– στην οποία το φαγητό είναι σοβαρό ζήτημα, σαγηνευτικό και σύμβολο κοινωνικού κύρους.
18.
«Πλανήτης ή Πλαστικά;»
National Geographic, Ιούνιος 2018
Η εικόνα μέσα στο χαρακτηριστικό κίτρινο πλαίσιο του «National Geographic» μοιάζει απλή: ένα παγόβουνο που αναδύεται από τον ωκεανό. Όμως, με μια δεύτερη ματιά, αποκαλύπτεται ότι πρόκειται για μια τεράστια πλαστική σακούλα. Το «National Geographic» χρησιμοποίησε τη φωτογραφική εικονογράφηση του Μεξικανού καλλιτέχνη Χόρχε Γκαμπόα στο εξώφυλλό του για την εκστρατεία #planetorplastic, που είχε στόχο τη μείωση των πλαστικών μιας χρήσης. Μέσα σε μία μέρα, η εικόνα έγινε viral, προκαλώντας σοκ με την οπτική της ψευδαίσθηση: μια απλή σακούλα μεταμορφώνεται σε τέρας, δημιούργημα της ανθρώπινης αμέλειας. Όταν δημοσιεύτηκε το εξώφυλλο το 2018, το περιοδικό ανέφερε ότι περίπου 8 τόνοι πλαστικού κατέληγαν ετησίως στους ωκεανούς· σήμερα, η οργάνωση Oceana υπολογίζει την ποσότητά τους σε 15 εκατομμύρια τόνους.
19.
Η Σέριλ Λι, η Λάρα Φλιν Μπόιλ και η Πέγκι Λίπτον
TV Guide, Σεπτέμβριος 1990
Το 1990, οι πιο δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές ήταν τα «Roseanne», «The Cosby Show» και «Cheers». Τον Απρίλιο, το σουρεαλιστικό «Twin Peaks» του Ντέιβιντ Λιντς και του Μαρκ Φροστ άλλαξε ριζικά το τηλεοπτικό τοπίο, συνδυάζοντας νεο-νουάρ και ψυχολογικό τρόμο. Τον Σεπτέμβριο του 1990, οι τρεις πρωταγωνίστριες πόζαραν στο εξώφυλλο του «TV Guide», φωτογραφημένες από τον Μάριο Κασίλι, σε μια σύνθεση που θύμιζε το πορτρέτο της Λόρα Πάλμερ που εμφανιζόταν στη σειρά. Το εξώφυλλο αποτύπωσε τη στιγμή που το πειραματικό έγινε mainstream. Τον επόμενο μήνα, οι τρεις ηθοποιοί εμφανίστηκαν και στο εξώφυλλο του Rolling Stone.
20.
Μικαέλα Μπερκού
Vogue, Νοέμβριος 1988
Επί δεκαεπτά χρόνια, η Γκρέις Μιραμπέλα υπήρξε αρχισυντάκτρια της «Vogue» και στα εξώφυλλα που επέλεγε εμφανίζονταν μοντέλα με πλούσια μαλλιά, μεγάλα μάτια και αινιγματικό χαμόγελο, συχνά φωτογραφημένα από τον Ρίτσαρντ Άβεντον. Το καλοκαίρι του 1988, την αντικατέστησε η Άννα Γουίντουρ και με το πρώτο της τεύχος, τον Νοέμβριο, ανέτρεψε την αισθητική της προκατόχου της με μία μόνο εικόνα. Στο εξώφυλλο εμφανίστηκε η 18χρονη Ισραηλινή Μικαέλα Μπερκού, με αυθόρμητο χαμόγελο και μαλλιά φυσικά, σε μια φωτογραφία του Πίτερ Λίντμπεργκ τραβηγμένη σε εξωτερικό χώρο. Φορούσε ένα κεντημένο σακάκι Christian Lacroix 10.000 δολαρίων και ένα τζιν Guess αξίας 50 δολαρίων γιατί η φούστα του συνόλου του Lacroix δεν της έκανε. Η φωτογραφία, που συνδύαζε high και «low» μόδα, ήταν τόσο ασυνήθιστη που το τυπογραφείο τηλεφώνησε στο περιοδικό για να βεβαιωθεί ότι είχαν στείλει το σωστό εξώφυλλο. Ήταν ξεκάθαρο: μια νέα εποχή είχε μόλις αρχίσει για τη «Vogue».
21.
«Αγόρι με καροτσάκι μωρού»
The Saturday Evening Post, Μάιος 1916
Η πρώτη εικονογράφηση εξωφύλλου του ζωγράφου και εικονογράφου Νόρμαν Ρόκγουελ για τη «Saturday Evening Post», με τίτλο «Αγόρι με καροτσάκι μωρού», δείχνει ένα αγόρι με κομψή ενδυμασία, με σοβαρή και προβληματισμένη έκφραση στο πρόσωπό του, να σπρώχνει ένα καρότσι και να περνάει δίπλα από δύο αγόρια με στολές μπέιζμπολ. Το ένα αγόρι υψώνει το καπέλο του, σαν να κοκορεύεται, και το άλλο γελάει κοροϊδευτικά. Τα προηγούμενα εξώφυλλα της «Post» παρουσίαζαν εξιδανικευμένες εικόνες γυναικών σε πόζες που θύμιζαν διαφημίσεις. Αυτό το εξώφυλλο πρόσθεσε μια αίσθηση αφήγησης και ρεαλισμού. Η βιογράφος του Ρόκγουελ, Ντέμπορα Σόλομον, το χαρακτήρισε από τα πιο «ψυχολογικά έντονα» έργα του.
22.
Ο Αιδεσιμότατος δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ
Ebony, Μάιος 1968
Το περιοδικό «Ebony» ιδρύθηκε το 1945 από τον επιχειρηματία Τζον Χ. Τζόνσον και έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα έντυπα για τους Αφροαμερικανούς, οι οποίοι αγνοούνταν ή διασύρονταν από άλλα εθνικά μέσα. Σκοπός του ήταν να αναδείξει «τις θετικές καθημερινές επιτυχίες από το Χάρλεμ ως το Χόλιγουντ», μια επιδίωξη με πολιτικό χαρακτήρα. Με την έναρξη του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, το περιοδικό άρχισε να καλύπτει άμεσα ιστορικά και πολιτικά θέματα. Μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ στις 4 Απριλίου 1968, το «Time» δεν τον έβαλε στο εξώφυλλό του, ενώ το «Life» του αφιέρωσε μόλις επτά σελίδες. Το «The Atlantic» σχεδόν δεν ανέφερε τον θάνατό του. Αντιθέτως, το «Ebony» έβαλε στο εξώφυλλο μια λιτή φωτογραφία, τραβηγμένη από τον Moneta Sleet Jr. Το τεύχος είχε εκτενές αφιέρωμα στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και περιλάμβανε την κατακλείδα της τελευταίας ομιλίας του, την οποία είχε εκφωνήσει το βράδυ πριν από τη δολοφονία του: «Μπορεί να μην καταφέρω να είμαι εκεί μαζί σας, αλλά θέλω να ξέρετε ότι ο λαός μας θα φτάσει στη Γη της Επαγγελίας!».
23.
Μπράντι Τσαστέιν
Sports Illustrated, Ιούλιος 1999
Όταν οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν την Κίνα στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Γυναικών του 1999, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι υπήρχε ένα αυξανόμενο και ενθουσιώδες κοινό για τον γυναικείο αθλητισμό. O φωτογράφος Ρόμπερτ Μπεκ βρισκόταν στο στάδιο για να τραβήξει φωτογραφίες για το «Sports Illustrated». Το παιχνίδι οδηγήθηκε στα πέναλτι και το σκορ ήταν 4-4 όταν το σουτ της Μπράντι Τσαστέιν κατέληξε στα δίχτυα. Το πλήθος ξέσπασε και η Τσαστέιν έβγαλε εκστασιασμένη τη φανέλα της. Αυτήν τη φωτογραφία τράβηξε ο Μπεκ. Οι αναγνώστες, βέβαια, ήταν συνηθισμένοι να βλέπουν γυναίκες με ελάχιστα ρούχα, όμως αυτή η εικόνα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό: η Τσαστέιν είχε βγάλει τη φανέλα της για να πανηγυρίσει. Πολλοί ποδοσφαιριστές το είχαν κάνει πριν από αυτήν – απλώς δεν ήταν γυναίκες. Η φωτογραφία του Μπεκ δεν απαθανάτισε μόνο μια συγκλονιστική στιγμή στον γυναικείο αθλητισμό – πρόσφερε σε μια γενιά νεαρών κοριτσιών μια νέα εικόνα του εαυτού τους.
24.
«Η εξέγερση των γυναικών»
Newsweek, Μάρτιος 1970
Το περιοδικό «Newsweek» αξιοποίησε τη δυναμική του κινήματος για την απελευθέρωση των γυναικών με αυτό το εξώφυλλο του Μαρτίου 1970. Πάνω από την εικόνα υπήρχε η φράση «Women in Revolt», μια φράση που, όπως αποδείχθηκε, ίσχυε και για το ίδιο το προσωπικό του «Newsweek». Την ημέρα που κυκλοφόρησε το τεύχος, 46 γυναίκες υπάλληλοι –οι οποίες έκαναν κρυφές συναντήσεις στην τουαλέτα του γραφείου και σε ένα κοντινό εστιατόριο που λεγόταν Women’s Exchange– ανακοίνωσαν ότι θα καταθέσουν αγωγή κατά του περιοδικού για διακρίσεις λόγω φύλου. Το εξώφυλλο, επομένως, συνδέθηκε άμεσα με ένα παράδειγμα φεμινισμού σε δράση.
25.
«Ελαφίσιο βλέμμα»
Vogue, Ιανουάριος 1950
Στο τεύχος του Ιανουαρίου 1950, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της «Vogue», Αλεξάντερ Λίμπερμαν –ένας καταξιωμένος, πολυδιάστατος καλλιτέχνης– επιμελήθηκε μια εικόνα του Έρβιν Μπλούμενφελντ. Ένα μάτι με πράσινη σκιά, ένα καμπυλωτό φρύδι, κόκκινα χείλη και μια ελιά αιωρούνταν πάνω σε ένα λευκό κενό, σχηματίζοντας μια αφηρημένη εκδοχή του λεγόμενου «ελαφίσιου βλέμματος». Σε ένα έργο που δημιούργησε το 1932, ο Μπλούμενφελντ είχε κόψει τα μάτια, το στόμα και τη μύτη μιας γυναίκας από μια ασπρόμαυρη φωτογραφία και τα είχε μετακινήσει μέσα στο κάδρο. Με το εξώφυλλο της «Vogue», σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, ανέπτυξε αυτήν την ιδέα και της έδωσε μια φρέσκια πνοή, ανοίγοντας νέους δρόμους για την πειραματική φωτογραφία μόδας.
