Παρότι βρίσκεται μόλις στον δεύτερο χρόνο του, το BEONIX έχει αρχίσει να μπαίνει δειλά-δειλά στον ευρωπαϊκό χάρτη με τα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής. Ήδη από την πρώτη του χρονιά η παραγωγή δεν τσιγκουνεύτηκε στα stages, στον ήχο, στα φώτα, στο προσωπικό. Δεδομένου πως διαλέγω κατά κανόνα πάρτι και φεστιβάλ στην Κεντρική Ευρώπη, όπου και βρίσκεται ο πυρήνας της techno, δεν ήμουν σίγουρος τι να περιμένω πηγαίνοντας τον Σεπτέμβρη στη Λεμεσό για το BEONIX 2025.
Ο χώρος, μια μεγάλη έκταση που αποτελείται από παροπλισμένα οινοποιεία στο νοτιοδυτικό άκρο της πόλης, είναι αρκετά εντυπωσιακός. Θετική νότα στις τρεις ημέρες του φεστιβάλ έδωσαν οι μικρές ουρές, το πολύ και εξυπηρετικό προσωπικό, τα μπαρ που υπήρχαν παντού, οι προσεγμένες και πολλές τουαλέτες και rest areas, και οι επιλογές για φαγητό.
Τα stages ήταν τέσσερα, εκ των οποίων μόνο το ένα κλειστό. Δύο εξ αυτών ήταν καλοστημένα, αν και χωρίς κάτι το αξιομνημόνευτο, με line-up που περιλάμβανε afro house, melodic techno και deep house, ήχους που δεν προτίμησα ιδιαίτερα. Το κύριο stage, που σε μεγάλο βαθμό μού θύμισε αυτό του Primer (λίγο πιο προσεγμένο), υποδεχόταν όλους τους commercial headliners της EDM και της melodic techno, μια και, όπως είναι αναμενόμενο, απευθυνόταν σε μεγαλύτερο κοινό. Ο ήχος ήταν καλός, όπως και τα φώτα, και υπήρχε πολύς χώρος, ακόμη κι όταν έβγαιναν τα πιο δημοφιλή ονόματα και ο κόσμος συνωστιζόταν.
Το τριήμερο φεστιβάλ του BEONIX έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με την εμφάνιση που δικαίως περίμενα περισσότερο, αυτή της Anfisa Letyago.
Αναμφίβολα αυτό που έκλεψε τις εντυπώσεις και το βρήκα εξαιρετικά καλοστημένο όχι μόνο για τα δεδομένα της Νότιας Ευρώπης αλλά και σε σύγκριση με εδραιωμένα clubs ήταν το εσωτερικό Hangar stage που αποτελεί πρότυπο για το πώς θα έπρεπε να είναι ένα σωστό techno club: στενόμακρο, σε δύο επίπεδα, με καθηλωτικό ήχο, τέλειο εξαερισμό και δομή που θυμίζει έντονα Printworks.
Όλα οδηγούσαν τη ματιά σου στο booth, πίσω από το οποίο δέσποζε μια οθόνη με υπέροχα γραφικά, μινιμαλιστική, όπως ήταν και το στυλ της techno που ακούσαμε εκεί. Το stage ήταν πλαισιωμένο με σωστά φωτορυθμικά και λέιζερ που δεν κούραζαν ποτέ. Το mood του κόσμου, αν και το φοβήθηκα αρκετά, ήταν εν τέλει ok, ιδίως στο εσωτερικό stage, που ήταν όλοι πιο υποψιασμένοι.
Φτάνοντας, την πρώτη μέρα, μας καλωσόρισε ο The Element στην κεντρική σκηνή με ένα σωστά μελετημένο melodic techno set, δίχως κάτι λάθος αλλά και δίχως κάτι το αξέχαστο. Ακολούθησε ο Γερμανός Marcus Klee στο εσωτερικό Hangar stage, σε ένα αρκετά ενδιαφέρον tech house/groovy techno set με μερικά πολύ καλά remixes και η βραδιά έκλεισε (νωρίς, μια και έρχονταν άλλες δύο) με τον headliner Armin van Buuren. Αντιλαμβάνεσαι εύκολα γιατί μαγεύει εδώ και τόσα χρόνια τα πλήθη με τις άμεσα αναγνωρίσιμες μελωδίες του, τις τέλειες αλλαγές και τον uplifting ρυθμό. Προσωπικά, βέβαια, η τόση συνομιλία με το κοινό, οι παύσεις και τα drops κάθε δύο-τρία λεπτά με βγάζουν γρήγορα εκτός.
To Σάββατο, επειδή ήθελα να μείνω μέχρι τέλους, πήγα λίγο πιο αργά. Για μένα άνοιξαν οι Adriatique στο main stage με γλυκές, συναισθηματικές μελωδίες μεταξύ tech house και melodic techno και ευχάριστα γρήγορο ρυθμό. Μου υπενθύμισαν γιατί μου έχουν αρέσει τόσο σε κάποιες εμφανίσεις τους αλλά και γιατί αντιπαθώ τόσο τη στροφή τους στην afro house και τους πιο εύπεπτους ήχους, όπως πρόσφατα στα Μάρμαρα Πεντέλης. Η συνέχεια ήταν εντελώς διαφορετική: κατευθύνθηκα στο Hangar stage για να ακούσω δύο ονόματα που είχα καιρό στη λίστα μου, αλλά δεν είχα καταφέρει να ακούσω από κοντά, την ταλαντούχα Αυστραλή Juliet Fox, πλέον headliner σε πολύ μεγάλα φεστιβάλ ανά τον κόσμο, και τον θρύλο Len Faki.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, διαπίστωσα πως ο ήχος τους ακολουθεί minimal, Βerlin techno μονοπάτια και ότι δεν έχουν προσπαθήσει να τον κάνουν πιο εύκολο ή mainstream. Το δίωρο set της Juliet Fox κύλησε πανεύκολα, με φοβερή ροή, ένταση και μερικές επικές κορυφώσεις, ιδίως προς το τέλος. Δεν βαριέσαι λεπτό, ενώ ο ήχος της είναι ένα φρέσκο μείγμα minimal techno με acid και κάποια στοιχεία trance.
Σειρά είχε ένας από τους μεγαλύτερους εν ενεργεία DJ και σπουδαίο δείγμα βερολινέζικης techno, ο Len Faki. Κλιμάκωσε την ένταση στο set του τόσο σωστά, το μπάσο ήταν βαθύ, δυνατό και υπνωτικό, ακριβώς όπως έχω την techno και όσα πρέπει να σου μεταδίδει στο κεφάλι μου, και ο ήχος του ήταν έξυπνος, «πονηρός», αν θέλετε, κατευθύνοντας τη διάθεση του κόσμου.
Τελευταία μέρα και με κάποια κούραση πλέον, ξεκίνησα με το δεύτερο μισό του set του πρωτοπόρου της tech house, Maceo Plex. Στο set του μού έλειψε σίγουρα η ένταση, καθώς μερικά κομμάτια ήταν πολύ ήσυχα και απογευματινά, αλλά έκλεισε με το τρίπτυχο που ήλπιζα: «All Night», «Conjure dreams» και «Infinity», πανέμορφα μιξαρισμένα τραγούδια-ύμνους στην ηλεκτρονική μουσική. Το τριήμερο φεστιβάλ έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με την εμφάνιση που δικαίως περίμενα περισσότερο, αυτή της Anfisa Letyago.
Όσες φορές την έχω ακούσει, έχει παίξει κάπως διαφορετικά, οπότε με έτρωγε η περιέργεια. Από τα πρώτα της λεπτά στο stage, με το total black look της και τα γυαλιά ηλίου, τόνισε πως θα έπαιζε ένα no-joke set – όμοιό του δεν έχω ξανακούσει και διεκδικεί επάξια τον τίτλο ενός από τα καλύτερα που έχω βιώσει. Έπαιξε ένα πεντακάθαρο minimal set που το είχε δουλέψει σοβαρά, παντρεύοντας τρία και τέσσερα τραγούδια μαζί, το μπάσο ήταν υπόκωφο, «βρόμικο» και μιλούσε κατευθείαν στην ψυχή σου. To διάνθισε με νότες από trance στοιχεία και αιθέριες μελωδίες που έπαιζαν διακριτικά στο υπόβαθρο.
Απομόνωσε το μπάσο από το τραγούδι με το οποίο θα έκλεινε και με αυτό τον ήχο έδεσε όλο της το set. Αν μπορούσα να το παρομοιάσω με κάτι, θα έλεγα πως θύμισε πολύ Mendesidis & Ben Klock ως προς την ένταση και τον θυμό που είχε, μαζί με μια επιπλέον «πονηράδα» τύπου Pan Pot. Αποκορύφωμα, το συγκλονιστικό «Tunnel» του Unfinished Portraits με το οποίο έκλεισε. Οι ικανότητές της ως DJ νιώθω πως θα ντρόπιαζαν πολύ βαρύτερα ονόματα στον χώρο. Ο κόσμος δεν μπορούσε να σταματήσει να χειροκροτάει όταν τελείωσε και αυτή είναι η ωραιότερη ανάμνηση που έχω από το BEONIX 2025. Παρά τους ενδοιασμούς μου, αποδείχθηκε καλύτερο από ό,τι περίμενα. Το κόστος του 3-day pass, 125 ευρώ, είναι πολύ θελκτικό για κάποιον που είναι on a budget. Του χρόνου ελπίζω να έχει περισσότερα techno sets.
